Δεν ξέρω που ανηκει η περιπτωση μου
Καλημέρα σας.
Εδώ και μία εβδομάδα ανακάλυψα το site.
Είδα τα θέματά στα φόρουμ. Δεν ξέρω αν περιμένω βοήθεια και σίγουρα η ανάγνωση των ιστοριων των χρηστων του φόρουμ δεν αποτελει για μένα ένα μαξιλαράκι του είδους «υπάρχουν και χειρότερα». Με εστειλε εδώ η ανάγκη να ανηκω κάπου, να ανοιχτώ σε κάποιον. Η αλήθεια ειναι οτι δεν ξέρω τίποτε από ψυχολογία με ορολογίες. Και ειλικρινά δεν ξέρω που να γράψω την πρώτη μου «εκθεση». Έτσι, διάλεξα αυτό το forum.
Να σας περιγράψω λίγο τον εαυτο μου, αν και δεν ξέρω τι ακρη μπορει να βγάλετε.
Αυτό που πιστεύω εγώ οτι χαρακτηρίζει τη ζωή μου ως τωρα ειναι μία ακροβασία ανάμεσα στον ορθολογισμό, τη θλίψη και την ανασφάλεια.
Από τη μία μοναχική, κλεινω έξω όλους τους γύρω και τους αντιμετωπίζω πολλές φορες με απάθεια και σκληρότητα , από την άλλη τους κάνω να πέφτουν από τα γέλια με το πανεξυπνο (όπως λένε οι άλλοι) χιουμορ μου. Και μετά, αφού περάσει ο οιστρος αυτός, δεν τους μιλάω κάν. Και με τον εαυτο μου ειμαι πάρα πολύ σκληρή, τον τεστάρω συνεχώς, για να δω την αυτοπειθαρχία μου.
Είμαι δημιουργικός άνθρωπος, με τάση στην ποίηση, γράφω πολύ, ζωγραφίζω, μου αρέσει να ανακαλύπτω, κι από την άλλη λατρεύω τη λογική του 1+1=2. Ειμαι καλή στα μαθηματικά και σε τεστ I.Q. εχω σκοράρει εντός της ψηλοτερης βαθμίδας. Από την άλλη μπορεί να γίνω παθητκή, να μην κάνω τίποτε για πολύ μεγάλο διαστημα, να μην εχω όρεξη για τίποτε. Εχω συχνά αδυναμια συγκέντρωσης και πολύ κακή μνημη.
Από μανίες: Παλίοτερα εργασιομανία και τελειομανία μεχρι τιμωρίας του εαυτου μου με το να κάνω κάτι συνεχεια μεχρι τελικής πτωσεως.
Από φοβίες, κλειστοφοβία, ακροφοβία, φοβαμαι να κάνω ταξίδια στη θάλασσα (αν και δεν εχω παθει ποτε τιποτε). Φοβάμαι γενικά τα ταξίδια και την απομάκρυνση απο την «έδρα» μου. Γι αυτό και κάνω ελάχιστα ταξίδια. Οταν είναι να παω διακοπές, μεσα μου, κάνω ολοκληρη μάχη. Και η μεγαλύτερη μου απέχθεια ειναι να βρίσκομαι με ανθρώπους που παραλογίζονται. Σε μία συζητηση με εναν τέτοιο ανθρωπο, μπορεί να με πιάσει απελπισία, να φωνάζω και να κλαιω.
Αυτές οι εκδηλώσεις, βέβαια ειναι πολύ σπάνιες, μια και ό,τι ζω, το ζω μέσα μου ή ό,τι θυμό εχω τον ξεσπάω όταν είμαι μόνη μου, συνηθως με πολύ ασχημες βρισιες. Είμαι πολύ μυστικοπαθής, δεν αφήνω κανεναν στο δωμάτιό μου, δε μιλάω σε κανέναν για πιο προσωπικά θεματα, και αισθάνομαι πάρα πολύ αβολα όταν κάποιος κάνει κίνηση να αγγιξει τα συρτάρια μου, τα χαρτια μου, τον υπολογιστη μου. Παλιοτερα εκανα το εξης. Όταν κάποιος με πλήγωνε, ειτε φίλος, ειτε στη δουλεια μου, εβρισκα ευκαιρια και του εκλεβα διαφορα αντικειμενα. Εχω καταφέρει όμως τουλαχιστον αυτό να το κόψω και να μην το εχω πια αναγκη, αν και εχω μπει στον πειρασμο μια δυο φορες.
Ο κόσμος γύρω μου θεωρει οτι ειμαι απο τα πιο νορμάλ, ήπια και λογικά ατομα που εχει γνωρίσει, και συχνά ερχονται σε μενα για συμβουλές. Είμαι ανθρωπος που οι γύρω μου θαυμάζουν την ψυχραιμία και τον αυτοέλεγχο μου, άνθρωπος ο οποίος εμπιστευονται και αισθανονται ασφάλεια μαζι του.
Αυτοκαταστροφικό ατομο δεν ειμαι, δεν εχω θελήσει ποτέ να αυτοκτονήσω, αντίθετα προσπαθω να ελισσομαι και να επιβιωνω.
Μετά απο αυτην την όσο μπορω καλύτερη περιγραφη μου, θα σας πω και κάποια άλλα πράγματα.
Από μικρή είμαι ανάμεσα σε δύο κόσμους. Το φανταστικο και τον πραγματικο: έχω μια σειρα από ας πουμε imaginary friends, οι οποιοι αλλάζουν καταστάσεις και προφιλ, οι οποιοι αλληλεπιδρουν μεταξύ τους, και με εμενα. Πολλές φορές κάθομαι μόνη και μιλάω με τη φωνή τους, κάνω απέραντες συζητησεις και βγάζω διάφορα συμπεράσματα. Μου αρέσει να εφευρίσκω χαρακτήρες και να μπαίνω μέσα τους. Γι αυτό και ενα πράγμα που θα ήθελα να ειμαι ειναι ηθοποιός. Ζω διπλές τριπλές, πολλαπλές ζωές μέσα από αυτους...
Πάνω σε αυτό που σας είπα τωρα, εχω ψάξει πολύ στο ιντερνετ και δεν εχω βρει τίποτε. Αν δηλαδη ειναι κάποια ασθένεια ή αν ειναι φυσιολογικο.
Κι εμένα με μπερδευει αυτό, μια και εχω πληρη επίγνωση οτι δεν ειναι αλήθεια, και στον έξω κόσμο δεν υπάρχουν επιπτώσεις. Απλά πολλες φορές με καταθλιβει το γεγονός οτι δεν ειναι αλήθεια ο φανταστικός μου κόσμος.
Να σας μιλήσω και για τα πιο ασχημα.
Στην παιδική μου ηλικία (για μεγάλο χρονικό διαστημα) εχω βιώσει σεξουαλικη κακοποιηση εντός της οικογένειας. Όταν συνειδητοποίησα τι συνεβαινε, ζητησα βοήθεια από μελη της οικογένειας αλλά δεν ειχα λάβει ποτέ. Ημουν θυμωμένη, απογοητευμένη, το έλεγα σε φίλους κι εκεινοι είτε δε με πίστευαν, είτε απομακρύνονταν γιατί δυστυχως κανεις δε θελει να φέρει τέτοιο βάρος. Για κάποια χρόνια συνεχισα να το λέω σε ενα δυο συντροφους γιατί είχα αναγκη να με φροντίσουν. Κάποια στιγμή μεγαλόνοντας, αποφάσισα να στραφώ στο μόνο ατομο που ειχα: Τον εαυτο μου.
Αυτό που με ενοχλει ειναι το συναισθημα οτι δεν εμπιστευομαι κανεναν, και προετοίμαζα τον εαυτο μου για να πεθάνω μόνη. Αισθάνομαι οτι κανεις δε θα με βοηθησει όταν παραστεί ανάγκη, γι αυτό και δε ζητάω ποτέ βοήθεια. Γιατι δε θέλω να ανακαλύψω για άλλη μια φορά οτι κανεις δε νοιάζεται πραγματικά για μενα.
Σχεσεις ειχα πολλές, ειμαι άτομο που έλκει αρκετά το άλλο φύλο, και πάντα τους άφηνα πρώτη για να μη με αφήσουν εκεινοι. Και παντα οταν γνωριζω κάποιον, τον περναω μέσα στο μυαλό μου απο ιερά εξέταση.
Η αφορμη που γραφω σήμερα ειναι οτι αυτή τη στιγμη ό,τι τειχος εχω χτισει γυρω μου καταρρέει. Και αυτό γιατί εχω για αρκετό καιρο μια σχέση που μου το γκρεμισε. Και αυτό μου δημιουργει ανασφάλεια και στην αρχη της σχεσης η ψυχολογία μου ειχε διακυμάνσεις απο την καλύτερη στη χειρότερη. Δε θυμάμαι να έχω κλάψει μονη τοσο πολύ όσο τον πρώτο καιρο που ειμασταν μαζί. Δε θυμάμαι να ψάχνω απεγνωσμένα να κρατηθω από τα ελαττωμτα του για να μη δεθώ μαζι του. Του έχω μιλησει με σκληρότητα, τον έχω απωθήσει, δεν τον άφηνα να έρθει σπίτι μου. Κι αυτός εκεί. Γλυκός τρυφερός , με κατανόηση, ηπιος, χαλαρός και ανθρωπος που αν μη τι άλλο εμπνέει εμπιστοσύνη.
Επειδη ξέρω οτι κάθε άνθρωπος στη θέση μου θα ήταν πανευτυχής και δε θα φερόταν έτσι, έκανα προσπάθεια να χαλαρώσω. Και με την αφορμή της σχέσης αυτής, έχω ελαττωσει την αντιφατική συμπεριφορά που σας εξέθεσα πιο πάνω.
Τώρα πιά, ειδικά προς το συντροφο μου, έχω ξεχάσει την προηγούμενη συμπεριφορά μου, αλλά αυτο με κάνει να αισθάνομαι ευάλωτη. Ο συντροφος μου εχει παραδεχθεί οτι μπορεί να ειναι λίγο ασταθης, κι αυτο φυσικά το έχω μεγεθυνει στο μυαλό μου, αλλά το τείχος εχει ηδη γκρεμιστει.
Γενικά όλα αυτά που σας περιεγραψα αλλάζουν χρόνο με το χρόνο στην προσπάθεια μου να γίνω όσο καλύτερη μπορώ. Πριν 10 χρόνια είχα διαφορετική συμπεριφορά και σταση ζωής, πριν 5 διαφορετική, περισυ διαφορετική, φέτος διαφορετική.
Αλλά τα τελευταια που σας περιεγραψα, περι έλλειψης εμπιστοσυνης ειναι σταθερά και μόνιμα μεσα στο χρόνο.
Πιθανόν να μου πείτε να επισκεφθω αμέσως έναν ψυχίατρο ή ψυχολόγο, αλλά μετά από τόσα χρόνια που έκανα τον ψυχολόγο του εαυτου μου και δεν ανοιγόμουν, μου είναι φοβερά δυσκολο. Πόσο μάλλον επειδη, αν εξαιρεσουμε τις φοβιες που με ενοχλουν πρακτικα, δεν ειχα κανενα πρακτικό κόστος στην καθημερινή μου ζωή και κοινωνικοποίηση.
Το μήνυμα τελικά εξελίχθηκε σε πολύ μεγάλο. Προσπάθησα να ειμαι σαφής, αλλά δεν ειναι δυνατόν να περιγράψει κανεις μια ζωή σε λίγες γραμμές.
Σας ευχαριστω.
