Τάσεις φυγής και ανησυχίες

Γεια σας παιδιά..
Well, να σας απασχολήσω και γω λίγο με τα δικά μου ψυχολογικά... που ανάθεμα κι αν φτάσω ποτέ σε κανένα συμπέρασμα για το τι είναι αυτό που με τρώει επιτέλους και δεν μπορώ να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου!
Γενικολογίες.. ναι, αυτό είναι το μεγαλύτερό μου πρόβλημα - σκέφτομαι πολύ και αναλύω τα πάντα σε τραγικό βαθμό! Και ειδικά αυτή την περίοδο νιώθω ότι έχω κάψει φλάντζες...

Είμαι λοιπόν 24 και το μεγάλο μου απωθημένο είναι ότι δεν πέρασα σε άλλη πόλη - κάτι που το ήθελα σαν τρελή! Πιστεύω πραγματικά ότι θα ήταν τελείως διαφορετική η ζωή μου αν είχα περάσει αλλού, ήθελα να μείνω μόνη μου όχι τόσο για να ζήσω την τρελή φοιτητική ζωή όσο για να κάνω μια καινούρια αρχή - άγνωστη ανάμεσα σε αγνώστους θα μπορούσα να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου και να δείξω αυτή την astarti που πραγματικά ήθελα να είμαι! Έμεινα στην πόλη μου όμως... και στην πορεία προέκυψε και άλλο ένα πρόβλημα - η βουλιμία - που έκανε τη ζωή μου μαρτύριο... και γω ήμουνα πεπεισμένη ότι για όλα έφταιγε το απωθημένο μου, και τα χρόνια περνούσαν εν τω μεταξύ με ένα ενδιάμεσο διάστημα κατάθλιψης που είχα πάρει πολλά κιλά και ήθελα πραγματικά να πεθάνω.. τίποτα δεν είχε νόημα, δε με ένοιαζε αν δεν ξυπνούσα την επόμενη μέρα, αφού δεν μπορούσα να φτιάξω τη ζωή μου όπως την ήθελα, φυτοζωούσα.. Κάπου όμως βρήκα τη δύναμη και βγήκα από όλο αυτό το τριπάκι, διάβασα κάποια βιβλία αυτοβοήθειας για τη βουλιμία και την κατάθλιψη και το ξεπέρασα κάπως.

Όμως αυτό που δεν μπορώ να ξεπεράσω με τίποτα είναι αυτό το πράγμα που με πιάνει ώρες ώρες και θέλω να τα παρατήσω όλα, να τα τινάξω όλα στον αέρα και να σηκωθώ να φύγω.. όσο και να το καταπνίγω και να λέω "προσπάθησε και κάντες εδώ που είσαι τις αλλαγές, είσαι καλά και δω που είσαι, ας κάνουμε εδώ την καινούρια αρχή", κάπου έρχεται η κρίση και μπαμ!! ξεθάβονται όλα... η καταπιεσμένη αυτή επιθυμία, ο ευατός μου να με κοιτάει από τον καθρέφτη και να μου λέει "ποιον πας να κοροιδέψεις ρε?" Δεν πιστεύω ότι είναι τάσεις φυγής.. γιατί ξέρω πως όταν έχεις προβλήματα, θα τα κουβαλάς παντού μαζί σου όπου και να είσαι... δε μπορείς να ξεφύγεις από τον ίδιο σου τον εαυτό... τι είναι τότε? Ώρες ώρες νιώθω ότι έχω το ανικανοποίητο... πάντα όπου και να είμαι, με όποιον και να είμαι, νιώθω ότι θα ήθελα να είμαι κάπου αλλού και να κάνω κάτι άλλο.. ακόμα και όταν κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, δε τα ζω στο φουλ. Γιατί?

Το άλλο που με βασανίζει συνέχεια, οι σκέψεις... οι ατέλειωτες σκέψεις! Εντάξει, έχω μεγάλη φαντασία και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζούσα στον κόσμο μου πλάθοντας φανταστικά σενάρια.. και αργότερα αναλύοντας κάθε κατάσταση και κάθε συμπεριφορά.. σκέψεις τύπου "αν δεν είχα κάνει αυτό, αν δεν είχα πει το άλλο, τι θα είχε γίνει?" κλπ.. και όλες αυτές οι σκέψεις δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σε εμποδίζουν να ζήσεις το παρόν!
Ψυχική γαλήνη... τι είναι αυτό? Το έχω νιώσει ελάχιστες φορές στη ζωή μου, όταν ο εαυτός μου μου έλεγε ότι finally είχαμε γίνει φιλαράκια εμείς οι 2 και όλα θα πήγαιναν καλά.. Αλλά τις περισσότερες φορές νιώθω ότι είμαι σε διαρκή εσωτερικό πόλεμο! Νιώθω ότι έχω δύο εαυτούς, νιώθω συνέχεια αμφιβολίες, ακόμα και για τις αποφάσεις που παίρνω και νιώθω σίγουρη αμέσως μετά μια σκέψη τα τινάζει όλα στον αέρα και τις αναιρώ..
Και αυτή η κυκλοθυμικότητα!.. να αλλάζεις διαθέσεις 10 φορές τη μέρα.. εκεί που είσαι στην απόλυτη μαυρίλα, να έρχεται μια σκέψη και να σε τινάζει στα ουράνια, να νιώθεις ταχυπαλμίες και απίστευτη ενεργητικότητα και ενθουσιασμό..

Ήθελα να σας ρωτήσω ρε παιδιά, μπορεί κάποιος να κάνει αυτοδιάγνωση και να πει "είμαι οριακός ή διπολικός επειδή έχω τα τάδε χαρακτηριστικά"? Βρίσκω τόσα κοινά με κάποιους από σας που έχετε διαγνωστεί με τέτοια χαρακτηριστικά.. ή είναι απλά χαρακτηριστικά της ψυχοσύνθεσης? το ότι είμαι ας πούμε κλειστός χαρακτήρας και μοναχικός τύπος και με μια ψυχική ροπή προς τη μελαγχολία κλπ.. Υπάρχουν τίποτα τεστ που μπορείς να κάνεις? Έχω σκεφτεί να πάω σε ψυχολόγο, έχω πολλά πράγματα που με βασανίζουν αλλά δε θέλω να πάω.. μέχρι τώρα τα έβγαζα πέρα μόνη μου - έτσι έχω μάθει - να είμαι η ψυχαναλύτρια του εαυτού μου.
Ή μήπως είμαι απλά πολύ εγωίστρια για να παραδεχτώ ότι χρειάζομαι βοήθεια?

Τι χρειάζεται να το ψάχνουμε?. Οπωσδήποτε πρέπει να βάλουμε ταμπέλες στον εαυτό μας ? Καταθίπτικός, διπολικός. Τι θα κερδίσουμε με τις ταμπέλες. Μια ακόμη δέσμευση.

Quote:

---

Originally posted by astarti
Ή μήπως είμαι απλά πολύ εγωίστρια για να παραδεχτώ ότι χρειάζομαι βοήθεια?

---

αυτή την απάντηση θα την δώσεις εσύ στον εαυτό σου....

κατά δεύτερον θα συμφωνήσω με την fly...αν μάθεις π.χ. οτι εισαι βουλιμική θα σε βοηθήσει?κι αν ναι πώς? η δουλεια του ψυχολόγου δεν ειναι να σου βάλει μια ταμπέλα κ να πορεύεσαι μ αυτήν αλλά να σε βοηθήσει να δεις πώς δυσκολεύεσαι, να ψαχτεις κ να ζήσεις πιο ελευθερη...κάπως έτσι.....

κατά τη γνώμη μου δες τί σε εμποδίζει να χαρεις κ να ζήσεις κ πως θα μπορέσεις να λύσεις τα δεσμά σου...

Και γιατί να μη φύγεις; Υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος που σε κρατάει εκεί που είσαι;
Τάσεις φυγής έχω κι εγώ και ευτυχώς έχω εκπληρώσει κάποιες από αυτές και συνεχίζω για άλλες. Δε μου αρέσει να ξέρω που θα είμαι τον επόμενο χρόνο, δε μου αρέσει η στατικότητα, έτσι είμαι και μου αρέσω. Θα ήταν πρόβλημα αν φεύγω στα δύσκολα και αφήνω τους άλλους να τα διαχειριστούν, αλλά δεν το κάνω.
Έχω δει ανθρώπους να πηγαίνουν σε άλλο μέρος και πραγματικά να ανθίζουν, άλλους να μην αντέχουν ότι πρέπει να προσαρμοστούν. Δεν ταιριάζει σε όλους η σιγουριά και η ασφάλεια όπως σε άλλους η συνεχής αλλαγή.
Εσύ τι θέλεις να κάνεις; Στις αλλαγές πάντως θέλει προσοχή μήπως γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Π.χ. αν κάποιος δε κάνει εύκολα φίλους το να πάει σε μια καινούρια πόλη που δε γνωρίζει κανέναν θα είναι κάπως δύσκολα. Εκτός αν αποφασίσει συγχρόνως να αλλάξει και τη συμπεριφορά του και είναι έτοιμος για αυτό ψυχολογικά.

Sofia και fly,
ίσως και να έχετε δίκιο.. το έχω σκεφτεί και γω αυτό διαβάζοντας τόσα και τόσα για τις ψυχικές ασθένειες, και βλέποντας κι εδώ μέσα περιπτώσεις και ιστορίες και καταθέσεις ψυχής αλλονών.. ότι δεν έχει σημασία τελικά να οικειοποιηθείς μια ταμπέλα - ανέκαθεν μισούσα τις ταμπέλες γιατί σε προσδιορίζουνε απόλυτα και σε \"αναγκάζουνε\" να φέρεσαι με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Πχ να αντιμετωπίζει ο καταθλιπτικός μια κατάσταση με μια άλφα αντίδραση ενώ μέσα του νιώθει ότι μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά αλλά να λέει \"ε, καταθλιπτικός είμαι, δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο από μένα..\"
Δεν ξέρω, νομίζω ότι ο καθένας μας είναι ξεχωριστή προσωπικότητα και ότι μερικές φορές οι γενικεύσεις και οι κατηγοριοποιήσεις είναι πολύ περιοριστικές.. αλλά το να αναγνωρίσεις ότι έχεις κάποιο πρόβλημα που σε εμποδίζει να ζήσεις όπως θέλεις βοηθάει, έτσι δεν είναι? Ας πούμε μαθαίνοντας ότι είμαι βουλιμική (μετά από 6 χρόνια κρίσεων και επεισοδίων και πισωγυρισμάτων) έψαξα, διάβασα βιβλία αυτοβοήθειας και θέλω να πιστεύω ότι την έχω πια ξεπεράσει.
Αλήθεια συμφωνείτε με την έκφραση \"once an ..., always ...\"? (όπου ... βάλτε τις χ,ψ ταμπέλες).

Aphelia,
σκεφτόμαστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο! Και γω νιώθω ότι οι αλλαγές περιβάλλοντος και τα ταξίδια είναι το οξυγόνο μου.. η στασιμότητα με σκοτώνει, η ρουτίνα, η ασφάλεια, η σιγουριά, η εξασφάλιση... πράγματα που άλλοι άνθρωποι επιζητούν να έχουν στη ζωή τους, εγώ ασφυκτιώ και μόνο που τα σκέφτομαι... Δε μπορώ να με φανταστώ να κάνω την ίδια δουλειά και να μένω στο ίδιο μέρος σε όλη μου τη ζωή - επιζητώ συνεχώς τις αλλαγές..
Και εκεί είναι και η απορία μου, είναι όλο αυτό απλά στο χαρακτήρα? Είναι οι τάσεις φυγής θέμα του αν σου ταιριάζουν οι συνεχείς αλλαγές ή όχι? Ή είναι απλά εσωτερική παρόρμηση να ξεφύγεις από τον ίδιο σου τον εαυτό? (δεν έχω και εγώ δύσκολα τα οποία θα αφήσω σε άλλους να διαχειριστούν, το νιώθω απλά σαν τεράστια ανάγκη..) Μήπως με το να λέω ότι βαριέμαι εύκολα εννοώ ότι φοβάμαι να δεσμευτώ με ανθρώπους και καταστάσεις (ούσα και απόμακρη και μοναχική και ανεξάρτητη?)

Δε νιώθω ότι θέλω να ξεφύγω από τον εαυτό μου. Πως θα γινόταν άλλωστε, αφού τον κουβαλάω όπου κι αν πάω. Αλλά πολλές φορές θέλω να απεγκλωβιστώ από τη συμπεριφορά που έχω υιοθετήσει σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Ακόμα κι αν σκέφτομαι ότι στο καινούριο περιβάλλον θα αλλάξω, θα γίνω π.χ. πιο κοινωνική, θα έχω περισσότερους φίλους τελικά αλλάζω όσο αντέχω εγώ να αλλάξω, δηλαδή αυτό που υπάρχει ήδη μέσα μου. Έτσι κι αλλιώς και στο ίδιο μέρος να είσαι όταν γνωρίζεις καινούρια άτομα προσαρμόζεσαι στη συμπεριφορά, ανανεώνεσαι κλπ.

Έχω χωρίσει από μακροχρόνια σχέση γιατί δεν άντεχα στη σκέψη ότι το μέλλον μαζί του θα ήταν στάσιμο και είμαι μέσα σε σχέση αυτή τη στιγμή που αυτό που λατρεύω είναι ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα μαζί, όπως το να μετακομίσουμε στο εξωτερικό.

Γιατί να μην είναι μέρος του χαρακτήρα σου; Εγώ το έχω πάρει απόφαση ότι μου αρέσουν τα νέα ξεκινήματα. Τότε αναζωογονούμαι γιατί σκέφτομαι τι θα κάνω, κάνω σχέδια, όνειρα. Και πάντα προσπαθούσα να βρω τέτοιου είδους δουλειά. Ακόμα και δικά μου επιχειρήματα να κάνω σκέφτομαι ότι θα ήθελα να τα ξεκινάω να τα φτάνω μέχρι ένα σημείο και μετά να τα αναλάβει κάποιος άλλος ώστε να ξεκινήσω κάτι καινούριο. Για αυτό και ήμουν π.χ. πάντα εναντίον μιας δουλειάς στο δημόσιο. Έτσι διάλεξα ένα επάγγελμα που μου προσφέρει ακριβώς αυτό, την πρόκληση του καινούριου, της δημιουργίας σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Astarti,δεν ειμαι οπαδος του \"once an ..., always ...\"....ειναι τεραστιο το ποτε! υπερδεσμευτικο κ αποκλειει κ πραγματα που ετσι κ αλλιως παρουσιαζονται συνεχως. ίσως αποκλειει με καποιον τροπο την επιλογη επιλογων και εξελιξης δικης σου...

Η ταμπελα, μπορει να δωσει μια πληροφορια, μπορει να ναι κ παραπλανητικη...handle with care:)


Κι εγω εχω μπει στο τριπακι της ταμπελας αλλα με μπερδεψε καπως...νομιζω η ουσια ειναι να δουμε πισω απο τις ταμπελες:)...