Συναισθηματικά παραμελημένο παιδί
Νιώθω ότι είμαι ένα συναισθηματικά παραμελημένο παιδί γιατί δεν έχω λάβει την τρυφερότητα, την αγάπη, την θαλπωρή, την κατανόηση, την αποδοχή και ότι άλλο μπορεί να βιωσει ένα παιδί απο τους γονείς του.
Υπάρχει έλλειψη συναισθηματικόυ δεσίματος και πέρασαν αρκετά χρόνια για να το ανακάλυψω, να το αναγνωρίσω.
Έχω ελάχιστες μνήμες από την παιδικη ηλικία μετρημένες στα δάχτυλα όπου υπάρχει ενα συναίσθημα φλατ.
Δεν κατηγορώ, πότε δεν το έκανα και ούτε το νιώθω έτσι τόσο βαρύ μέσα μου όμως η σχέση με την οικογένεια μου είναι απροσδιοριστη. Δεν ξέρω τι νιώθω ακριβώς και όταν τους παίρνω πχ τηλ.να μάθω τι κάνουν γίνεται από συνήθεια. Δεν με έχουν κακοποίησει ούτε λεκτικά αλλά ούτε και σωματικά όμως νιωθω όπως περιγράφω παραπάνω.Γενικά δεν υπήρχαν ορια και φραγμοι, κάποια ηθικη διαπαιδαγωγηση και άλλα πολλά. Ως ενήλικας έχω δημιουργήσει άμυνες ασυνείδητα που με έχουν βοηθήσει μεχρι στιγμής να νιώθω δυνατή και με μια ελπίδα ότι θα τα καταφέρω. Όταν πεφτω δεν διαρκεί πολύ γιατί ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί της αυτό συντήρησης και κάπως σαν να ξυπνάω. Έχω ανθρώπους δίπλα μου και είμαι αγαπητη ομως αποζητω συχνά την αποδοχή και την προσοχή παρ όλ αυτα. Όταν έχω την προσοχή από αλλους δεν την απολαμβάνω γιατί τελικά νομίζω ότι έχω ανάγκη να με αγαπήσω, να με μάθω ΕΓΏ. Δυσκολεύομαι να αποδεχτώ την διαφορετικότητα των ανθρώπων σε σκέψεις και συνήθειες αλλα έχω παρατηρήσει ότι κάπως έχω αρχίσει να το κατανοώ και να το σέβομαι. Έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά από την άλλη νιώθω ανά περιόδους αρκετά δυνατή με ενέργεια ότι ότι θέλω θα το καταφέρω και αργά ή γρήγορα τελικά γίνεται και νιώθω μια προσωπική Ικανοποίηση. Όμως δεν μου φτάνει για να νιώσω μια κάποια ισορροπία..
Αν νιώθει κάποιος όπως εγώ και μπορεί να με καταλάβει θα μου άρεσε να συζητούσαμε σχετικά