Ο ΘΕΡΑΠΕΥΟΜΕΝΟΣ Ο ΑΝΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΙΑΦΑΣ
Ο ΘΕΡΑΠΕΥΟΜΕΝΟΣ Ο ΑΝΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΙΑΦΑΣ (Μέρος Α)
Όπως λέμε "Ο ΚΑΛΟΣ Ο ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΧΗΜΟΣ". Ας γνωρίσουμε τα πρόσωπα τα οποία συμμετέχουν στην παραπάνω δραματική υπερπαραγωγή:
Ο ΘΕΡΑΠΕΥΟΜΕΝΟΣ
Ο θεραπευόμενος, όπως έχω πει και σε άλλες αναρτήσεις μου, είναι ένας άνθρωπος σε κατάσταση ανάγκης, άλλοτε μικρής και άλλοτε τόσο μεγάλης που μπορεί να σημαίνει και τη ζωή του, ο οποίος όχι μόνο ζητάει βοήθεια αλλά και που πληρώνει για αυτή. Ο θεραπευόμενος διαθέτει όλες τις ψευδαισθήσεις τις οποίες έχω περιγράψει στο Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΘΕΡΑΠΕΥΟΜΕΝΩΝ (URL: http://www.e-psychology.gr/forum/thr...F%82-%CE%91%29) και οι οποίες άλλες είναι έμφυτες (π.χ. το ότι το να ζητάς βοήθεια σημαίνει ότι θα σε βοηθήσουν κιόλας) ενώ άλλες του καλλιεργούνται συστηματικά είτε από την τηλεόραση, είτε από το θεσμικό πλαίσιο (π.χ. ότι ο τυχαίος ψυχολόγος, ψυχοθεραπευτής ή ψυχίατρος διαθέτει ηθικές αξίες). Ο πρωταγωνιστής μας, εμπιστεύεται με τον χειρότερο πόνο του (δηλαδή ΑΠΟΛΥΤΑ) τον ψυχολόγο, ψυχοθεραπευτή ή ψυχίατρο προκειμένου να τον βοηθήσει, εν γένει, "για να αντιμετωπίσει αυτό το οποίο δεν μπορεί να αντέξει μόνος του". Η δε διάγνωση της μεγαλύτερης μερίδας - αν όχι όλων - των θεραπευομένων περιλαμβάνει ΚΥΡΙΑ και ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ προβλήματα.
Ένα παράδειγμα αυτού του διαχωρισμού μεταξύ ΚΥΡΙΩΝ και ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΩΝ προβλημάτων είναι π.χ. να μην αντέχει [για οποιονδήποτε λόγο] την απόρριψη.
Για έναν τέτοιο υποθετικό θεραπευόμενο, γράφουμε:
0. Αδυναμία διαχείρισης μιας πιθανής απόρριψης.
Βέβαια, αυτό το πρόβλημα (0.) από μόνο του "γεννά" / δημιουργεί επιπλέον προβλήματα:
1. στην επικοινωνία του με τους ανθρώπους
2. στον τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας
3. τις άμυνες του προκειμένου να μην βιώσει ξανά απόρριψη
4. την υπερβολική θωράκιση του "καλού / κακού" απέναντι σε μια ενδεχόμενη απόρριψη
5. την αποφυγή καταστάσεων οι οποίες "του μυρίζουν απόρριψη"
6. το θάρρος / δειλία του απέναντι σε προκλήσεις οι οποίες εμπεριέχουν απόρριψη
7. ενοχές γύρω από δειλία την οποία επέδειξε λόγω του ότι δεν αντέχει την απόρριψη
8. ενοχές σχετικά με επιλογές τις οποίες έκανε / δεν έκανε και που έμμεσα είχαν σχέση με την απόρριψη
9. τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει [ή αποφεύγει] τις σχέσεις του
...
1119. (οτι αφορά άμεσα ή έμμεσα την έννοια της "απόρριψης" και φυσικά δεν περιορίζεται σε εννέα μόνο δευτερεύοντα προβλήματα).
Το άρθρο μηδέν (0.) είναι ένα ΚΥΡΙΟ πρόβλημα και του δώσαμε την αρίθμηση μηδέν - το οποίο δεν δίνουμε σε μια απαρίθμηση - για να το διακρίνουμε από όλα τα υπόλοιπα προβλήματα τα οποία ακολουθούν.
Τα άρθρα (1. ~ 1119.) είναι ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ προβλήματα τα οποία απορρέουν από το ένα και μοναδικό ΚΥΡΙΟ πρόβλημα της αδυναμίας του θεραπευομένου να διαχειριστεί μια πιθανή απόρριψη.
Εάν ο ψυχοθεραπευτής εστιάζει ΜΟΝΟ στα ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ προβλήματα (1. ~ 1119.), ο θεραπευόμενος δεν θα γίνει ΠΟΤΕ καλά. Πάντα θα έχει το κουσούρι και πάντα θα εκδηλώνει ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ προβλήματα. Εάν κάποια τα αντιμετωπίσει, να μην ανησυχεί. Θα ξεφυτρώσουν άλλα, καθότι τα ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ [για το συγκεκριμένο παράδειγμα η αδυναμία διαχείρισης μιας πιθανής απόρριψης] γεννάνε ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ όπως η Λερναία Υδρα γεννά κεφάλια. Κόβεις ένα, βγαίνουν δύο... Εκτός και αν επιλύσεις το ΚΥΡΙΟ πρόβλημα οπότε τα πιο πολλά ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ - αν όχι όλα - επιλύονται αυτόματα και αυτά που δεν επιλύονται αυτόματα, επιλύονται με λίγο επιπλεόν κόπο.
Ο ΑΝΝΑΣ
Ως ΆΝΝΑ θα αναφερθούμε στο σύνολο των κάτωθι τα οποία αποτελούν το θεσμικό πλαίσιο της ψυχοθεραπείας και στέλνουν τον θεραπευόμενο από τον ΑΝΝΑ στον ΚΑΙΑΦΑ:
1. Κυβερνητική διαχείριση
Δημιούργησαν και συντηρούν τις ψευδαισθήσεις στις οποίες αναφέρομαι εδώ και στο Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΘΕΡΑΠΕΥΟΜΕΝΩΝ (URL: http://www.e-psychology.gr/forum/thr...F%82-%CE%91%29). Όλες οι υπηρεσίες οι οποίες υπάρχουν στα χαρτιά και σε ότι αφορά την είσπραξη μισθοδοσίας - και τις οποίες αναφέρω πιο κάτω - αλλά σε ότι αφορά είτε τον ουσιαστικό έλεγχο των ψυχολόγων / ψυχοθεραπευτών / ψυχιάτρων, είτε στην προστασία του θεραπευομένου άμεσα ή έμμεσα, υπάρχουν μόνο και μόνο για να καλλιεργείται η εντύπωση ύπαρξης δικλείδων ασφαλείας ανάμεσα στην εκμετάλλευση του θεραπευόμενου και τον ίδιο τον θεραπευόμενο.
2. Νομοθετική εξουσία
α. Οι νομοθέτες (πρώην και νυν) αφήνουν στο απυρόβλητο ελέγχων αλλά και διεκδικήσεων αποζημιώσεων εκ μέρους των θεραπευομένων, τους ψυχολόγους / ψυχοθεραπευτές και ψυχιάτρους. Καμία κύρωση δεν προβλέπεται από τον νομοθέτη, όπως και καμία αποζημίωση δεν προβλέπεται για τον θεραπευόμενο ο οποίος θα υποστεί χειραγώγιση στα χέρια τους.
β. Ενώ στις ΗΠΑ έχει βρεθεί τρόπος ελέγχου της συναλλαγής μεταξύ του θεραπευόμενου και του ψυχοθεραπευτή υποχρεώνοντας τον θεραπευτή στην έκδοση έγγραφων / ενυπόγραφων διαγνώσεων και πλάνων εργασίας, ενώ παράλληλα δίνεται η δυνατότητα στον θεραπευόμενο να καταγράφει τις συνεδρίες τους, αυτό δεν υιοθετείται στην Ελλάδα που αντιγράφει το +90% της ιατρικής πρακτικής από τις ΗΠΑ. Προφανώς η μέθοδος αυτή ελέγχου του θεραπευτή "δεν ταιριάζει" σε δημόσια συστήματα υγείας / περίθαλψης.
3. Δικαιοσύνη
Αυστηρά ελεγχόμενος θεσμός ο οποίος ενεργοποιείται κατ' επιλογή και μόνο αν συμφέρει την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία και σίγουρα όχι υπέρ των υποζυγίων (πολίτες) οι οποίοι πάντα ήταν το αντικείμενο εκμετάλλευσης εγχώριων και ξένων συμφερόντων.
4. Υπουργείο υγείας
α. Παρότι διαθέτει ελεγκτικά όργανα (ΣΕΥΥΠ) επί της ουσίας κανένας έλεγχος δεν πραγματοποιείται επί των ψυχολόγων / ψυχοθεραπευτών και ψυχιάτρων και η κατάργηση του συγκεκριμένου σώματος μόνο φοροελαφρύνσεις θα μπορούσε να σημαίνει για τον μέσο Έλληνα χωρίς να επηρρεαστεί στο ελάχιστο η καθημερινότητα του ως θεραπευόμενος.
β. Επίσης, ενώ είναι αρμοδιότητα του συγκεκριμένου υπουργείου - τουλάχιστο μέχρι το 2000 όπου ιδρύθηκε η ΕΛΣΤΑΤ - η συλλογή και τήρηση στατιστικών σχετικά με την αύξηση ή μείωση του πλήθους των ψυχικά ασθενών ή της αποτελεσματικότητας [ή αναποτελεσματικότητας] των ψυχοθεραπειών ή ψυχοφαρμάκων, ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ! δεν τηρούνται ακόμα και σήμερα! Τα συμπεράσματα δικά σας σε ότι αφορά το "γιατί" δεν τηρούνται τέτοια στοιχεία.
γ. Επιπλέον δεν υπάρχει καμία επιμόρφωση για τους θεραπευόμενους σχετικά με το τι ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να παίρνουν από τις συνεδρίες τους.
δ. Ούτε και τηρούνται στοιχεία παραγωγικότητας για τον κάθε ψυχολόγο / ψυχοθεραπευτή / ψυχίατρο ατομικά ή συνολικά για τον κλάδο. Για κάποιον άσχετο με την δημόσια υγεία - π.χ. ο συγγραφέας της παρούσας ανάρτησης - κάτι τέτοιο μου φαίνεται "μαλλον πολύ σημαντικό" για να το παραβλέψω.
5. Σχολές ψυχολογίας
Πέρα από το να υιοθετούν αναπόδεικτες θέσεις [...ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ!] - π.χ. τα περί ανυπαρξίας ανθρώπινης ψυχής, Θεού, μετά θάνατο ζωής, κρίσης καθώς και την αδικαιολόγητη χρήση της λέξης "ψυχής" ως πρώτο συνθετικό της ονομασίας της επιστήμης τους ενώ δεν πιστεύουν στην ύπαρξη ανθρώπινης ψυχής - τις διδάσκουν, πάντα χωρίς τις σχετικές αποδείξεις τις οποίες αρέσκονται να επικαλούνται για οποιαδήποτε θρησκεία όταν επεξεργάζονται τα ίδια θέματα. Αυτό συμβαίνει κυρίως για τον παρακάτω λόγο:
α. Όπως οι μωαμεθανοί ασπάζονται τα όσα τους είπε ο Μωάμεθ, έτσι και οι σχολές ψυχολογίας / ψυχιατρικής δέχονται αναπόδεικτα τα όσα εξέφρασε ο Wilhelm Wundt στα τέλη του 1800, ότι δηλαδή:
"η ψυχή δεν δύναται να υπάρχει πλέον, στο πρόσωπο της κατανόησης της φυσιολογίας την οποία έχουμε σήμερα".
Wilhelm Maximilian Wundt (1832-1920)
Εάν σήμερα, εκατό και πλέον χρόνια μετά τον θάνατο του Wundt και μετά από ισάριθμα χρόνια ιατρικής έρευνας και εξέλιξης, ρωτήσετε έναν νευρολόγο τι γνωρίζουμε για τον ανθρώπινο εγκέφαλο, εκείνος θα σας πει "πολύ λίγα". Αυτό όμως δεν σταμάτησε τον προφήτη Wundt να πει έμμεσα ότι "εφόσον δεν βρίσκω εγώ την ανθρώπινη ψυχή, τότε αυτή δεν υπάρχει", ούτε και σταμάτησε τις σχολές ψυχολογίας / ψυχιατρικής από το να υιοθετούν το δόγμα του, παρότι αυτό στερείται οποιασδήποτε απόδειξης... μάλλον επειδή συμφέρουν οι απόψεις του.