Σεξουαλική Ψυχολογική Διαταραχή? Τι λύση να βρω? Όλα είναι στο μυαλό τελικά?
Χαιρετώ το φόρουμ για πρώτη φορά
Με συγχωρείτε για το μέγεθος του μυνήματος , αλλά θέλω να πω κάποια πράγματα που έχουν φέρει τη ζωή μου στα σημερινά προβλήματά της και κυρίως να πω γιατί μερικές φορές αισθάνομαι ο πιο περίεργος άνθρωπος του κόσμου... Ξέρω, κι άλλοι έχουν προβλήματα, κολλήματα κλπ., αλλά με μένα νιώθω ότι το πρόβλημα είναι πιο βαθύ. Σωματικά νιώθω μια χαρά, αλλά πάντα αισθανόμουνα χάσμα στο πως βλέπω τον κόσμο εγώ και πως οι άλλοι. Επιφανειακά το χάσμα αυτό κάπως το κάλυψα (καταβάθος μάλλον όχι) αλλά βέβαια το θέμα είναι ότι από μια ηλικία και μετά δε μπορείς να κρύβεσαι όυτε από τους άλλους ούτε από τον εαυτό σου όσον αφορά το ερωτικό κομμάτι. Αυτό που με πονάει είναι η συνειδητοποίηση ότι, ενώ για πολλούς άντρες που είναι μόνοι μπορείς να πεις φταίει "η κοινωνία" ή "οι Ελληνίδες", για την περίπτωσή μου φταίει μόνο ο εαυτός μου.
Από μικρός είχα οικογενειακά θέματα και δύο γονείς που δεν έδειξαν κανένα σημάδι ερωτισμού ή τρυφερότητας μεταξύ τους, αν και η σχέση τους ήταν καλή. Ήταν άνθρωποι αφοσιωμένοι μόνο στη δουλειά τους, στη φροντίδα των γονιών τους και σε "σοβαρές" συζητήσεις. Σε μένα υπήρχε μεγάλη πίεση για βαθμούς, μεγάλη κριτική για το παραμικρό λαθάκι που έκανα κλπ, κυρίως από τη μητέρα μου, που έπαιξε ρόλο στον ευνουχισμό μου. Σχολείο ήμουνα και μικρόσωμος και χωρίς παρέες και ψαρωμένος από το σπίτι μου οπότε ήμουν γενικώς της φάπας ψυχολογικά από τους άλλους. Θυμάμαι ότι είχα ορμές, αλλά από κάποια στιγμή και μετά έγινε τέτοια η κατάσταση στο σπίτι επειδή δεν είχα καλούς βαθμούς αλλά και στο σχολείο που με δουλεύανε οπότε άρχισα να ζω στον κόσμο μου και να μην ασχολούμαι με το ζήτημα. Στη σχολή τα πρώτα χρόνια δεν κοινωνικοποιήθηκα ιδιαίτερα, είχε περάσει στο dna μου ότι δεν άξιζα να με κοιτάξει γυναίκα, αλλά τουλάχιστον επανήλθαν οι ορμές μου. Κάποια στιγμή τοβαλα στο μυαλό μου, άρχισα να το κυνηγάω, αλλά λίγο συνέβη κάτι οικογενειακό και μια ταπείνωσή μου από φίλους ταυτόχρονα και ουσιαστικά ξαναγύρισα στα εφηβικά μου χρόνια (στο κόσμο μου, παραίτηση και αδιαφορία για όλα) για τα επόμενα 4 χρόνια, μέχρι το στρατό. Έμεινα πίσω στη σχολή λόγω απογοήτευσης και μετά προσπαθούσα να τα μπαλώσω και στη σχολή και στο σπίτι που δεν ανέχονταν τέτοιες αποτυχίες.
Το πρόβλημα είναι ότι όλα εκείνα τα χρόνια έβλεπα όλους τους άλλους να ζούνε ξένοιαστα. Πολλοί δεν είχαν κοπέλες, αλλά το ψαχναν καθημερινά για χρόνια σε chat, με πεσίματα, γυμναστήρια και δε συμμαζεύεται, οπότε τουλάχιστον κάποια εμπειρία- έστω χυλόπιτας- απέκτησαν. Εγώ ζήλευα αλλά δεν ένιωθα την ανάγκη που ένιωθα μέχρι τα 21 μου, είχα γίνει απαθής. Δεν καταλάβαινα γιατί τους έκαιγε τόσο, αλλά τελικά εγώ είχα το πρόβλημα γιατί αυτά είναι τα χρόνια που έχεις πολλές ορμές και εγώ το απώθησα, μάλλον μου είχε πέσει η λίμπιντο από κατάθλιψη, αν και ποτέ δεν το είπα ούτε το έψαξα. Μενδιέφερε πρώτα να γίνω πιο κοινωνικός και μετά πίστευα ότι θα μου ερχόταν από μόνο του. Πήγα στρατό στα 24 προς 25 και αφού εκεί τα πήγα καλά θεώρησα πως όλα καλά με μένα και είναι απλά θέμα χρόνου, αφού είμαι κιεγώ φυσιολογικός άντρας. Οπότε μετά άρχισα να ασχολούμαι με το επαγγελματικό πρώτα χωρίς να βγει κάτι και στον ελεύθερο χρόνο μου καιγόμουνα με δίαβασμα σε θέματα που μου άρεσαν, όπως ιστορία κλπ ή έβγαινα βόλτες με παρέες (κυρίως άντρες) που είχα αποκτήσει για πρώτη φορά τόσες πολλές. Έκανα και κάποια προγράμματα εκπαίδευσης και πτυχία ξένων γλωσσών και τα πήγα καλά, πήγα μερικές φορές και σε ψυχολόγο που δε μουπε ότι έχω κάποιο πρόβλημα, οπότε μπορούσα λίγο ακόμα να κοροιδεύω τον εαυτό μου ότι όλα οκ. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν σε κάποιες εξόδους είδα ότι είχα κάποια πέραση σε γυναίκες που μου άρεσαν, αλλά ήταν σα να είχα γίνει ασέξουαλ! Και τότε έκαν ένα φλας μπακ στις ερωτικές φαντασιώσεις ΌΛΗς ΤΗς ΖΩΉς ΜΟΥ και κατάλαβα ότι για μένα δεν αρκούσε να αρέσω σε μια γυναίκα για να πάρω ώθηση να κάνω παιχνίδι. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Και αυτό το κάτι είχε να κάνει με το πως έβλεπα και την κοινωνία και τον έρωτα. Στο επόμενο ποστ θα εξηγηθώ ακριβώς, αν και δεν τοχω καταλάβει ακριβώς ούτε κιεγώ ο ίδιος τι φταίει.