Δεν δενομαι με.ανθρωπους.
Καλησπερα σας.εινακ η πρωτη φορα που απευθυνομαι σε φορουμ σχετικα με το προβλημα μου.
Το προβλημα μου ειναι πως δεν δενομαι με ανθρωπους.Προσπαθωντας να κανω αυτοκριτικη και ψυχαναλυση στον εαυτο μου εχω καταληξει στο σπερασμα πωε επειδη εχασα τους γονεις μου σε νεαρη ηλικια ημουν 13 και 16 καταλαβαινω πως δεν δενομαι με ανθρωπους.
Με κανεναν.Εχω σχεση 5 χρονια .Ναι τον αγαπαω ναι ολα καλα αλλα δεν τρεχει και κατι να χωρισουμε.Η ζωη προχωρα εξαλλου.
Ναι εχω φιλες αλλα οκ.Δεν τους εχω αναγκη με αποτελεσμα να αποκρυνομαι παντα εγω.
Οχι πως δεν τους νοιαζομαι αλλα και 1 φορα το χρονο να τους δω ειναι φυσιολογικο για μενα.
Μου αρεσει να ειμαι μονη μου παρα με κοσμο.
Και μεχρι τωρα ηταν πολυ ωραιο συναισθημα να ξερω πως δεν με απασχολει το να χανω ανθρωπους πως και μονη μου ειμαι μια χαρα..αλλα εχω φτασει στα 29 και τρομαζω που δεν εχω ζησει το απολυτο δέσιμο. Το να αφεθω σε μια σχεση.Να φοβαμαι μη χασω τον αλλον.Την απολυτη αγαπη.Το δεν μπορω χωρις εσενα δεν υπαρχει σαν φραση ουτε εχει υποθει ποτε ουτε πιστευω πως θα τη σκεφτω και ποτε.....γιατι ποτε δεν το εχω νιωσει.
Ειναι πολυ τρομακρικο να φτανεις τα 30 και να βλεπεις πισω σου απλους ανθρωπους για τους οποιους δεν εχεις νιωσει το φοβο να τους χασεις.........
Εσεις πως ειστε ?Θεωρειτε πως ειναι καλο η κακο αυτο που εχω...
