Printable View
2 θάνατοι Πέρισυ
Δε το ξεπέρασα ποτέ
Τόσος αγώνας να παντρευτείς να δουλέψεις να πάρεις σπίτι και μία μέρα ξαφνικά,,,,,αντιος όλα
Ματαιότης Ματαιοτήτων
Το έχετε σαν αίσθηση κανένας
Γιατι να προσπαθησω αφού κάποια μέρα....
Φοβάμαι το σκοτάδι....Φοβάμαι το χώμα
Μηπως ξανασυναντάς τους αγαπημένους σου εκει?
Ο Χριστιανισμός λέει με βεβαιότητα ότι τους συναντάς!
Όλα είναι μάταια αλλά είναι στη φύση μας να δημιουργούμε και να αγαπούμε, κι έτσι νιώθουμε ευτυχία.
Ο φόβος είναι αποτέλεσμα βιωμάτων, είναι διαστρέβλωση στη σκέψη μας της πραγματικότητας. Ο φόβος φεύγει με την εκλογίκευση του.
Μείνε κοντά σε αγαπημένους σου ανθρώπους. Μην μένεις μόνος. Η επικοινωνία με αυτους που μας αγαπούν και μας καταλαβαίνουν απαλύνει τον πόνο.
Καλησπερα στην παρεα.
Τεινω να συμφωνησω @εμμανουηλ με την 3,4,5,6 σειρα στο post σου.Εχασα την πολυαγαπημενη μου γιαγια εχτες 17/8 που με μεγαλωσε και για να μην τα πολυλογω ενω παντα το φοβομουνα δεν περιμενα οτι θα ερχοταν καποτε αυτη η στιγμη.Δυστηχως ειναι ετσι κακοφτιαγμενη (ηθελημενα) ολη αυτη η κοινωνια που μας σερβιρανε που απωλεις οτιδηποτε ουσιαστικο αξιζει κατα προσωρινη διαμονη μας εδω αναλωνοντας σε σε πραγματα παντελως ανουσια που απλα σου απομιζουν το 90% της ζωης σου με το αζημιωτο φυσικα! (ασκοπη καθημερινοτητα-ατελειωτα ωραρια εργασιας-μηδαμινη αδεια "διακοπων"-ενα κρατος που σε ταλαιπωρει στα παντα και θελει να του δινεις λογαριασμο για τα παντα- γραφειοκρατειες κλπ κλπ) το υπολοιπο 10% οταν το περνεις χαμπαρι ειναι πλεον συνηθως αργα για οποιαδηποτε απολαυση στιγμων-μοιρασμα αγαπης/δεουσας προσοχης σε αγαπημενα προσωπα κλπ (παροτι μπορει να διαθετεις και τον χρονο τοτε!).Παν μετρον αριστον!Για να μην μακρηγορω οι θανατοι αγαπημενων ανθρωπων μας δεν ξεπερνιουνται ποτε απλα μενεις μονος να παλευεις στην αρενα του εγκεφαλου σου και συνηθως ειναι πλεον αργα.Στα της θρησκειας δεν θα εισελθω που αναφερει ο φιλος ioannis2 μιας και ουδεμια αποδειξη εχω ωστε να μπορεσω να πεισω τον εαυτο μου οτι ειναι ετσι και να παρηγορηθω αλλα ευχομαι να ειναι οπως τα λεει!Η ανθρωποτητα εδω και μερικους αιωνες εχει χασει το νοημα της ζωης και θα ελεγα πολυ κοινα οτι το να χτιζεις στην αμμο παλατια για το μεγαλυτερο μερος της ζωης σου γνωριζοντας τα τετελεσμενα εκ προοιμιου(πραγμα σημαντικο για να εκμεταλευτεις στο επ ακρο τον χρονο) ειναι ο στρουθοκαμηλισμος σε ολο του το μεγαλειο.Μας εχουν καταντησει μηχανες και εχουμε ξεχασει να αγαπαμε, να μιλαμε, να αισθανομαστε, να αφιερωνουμε χρονο εκει που ειναι ουσιαστηκος (στις ανθρωπινες σχεσεις δηλαδη) και πολλα αλλα να φυσικα μιας και μας βαλαν απο μωρα την ταμπελα του μελους μιας συνχρονης κοινωνιας!Τελος θα σου προτεινα να μην φοβασαι κανενα σκοταδι και κανενα χωμα!Το μονο που θα πρεπει να φοβομαστε ειναι ο χρονος που σπαταλαμε σε ανουσια πραγματα και δεν ξαναγυριζει.