Όταν μίλησα κάποτε στη γραμμή για το ειτζ (ήταν η 10η; φορά που έπαιρνα, είχα γίνει γραφική στο τέλος δεν σήκωναν το τηλέφωνο), μια κοπέλα ένα πρωί έκατσε και μου μίλησε ένα 40λεπτο για το θέμα αυτό. Ότι είναι ψυχολογικό/ψυχιατρικό πια γιατί μου έχει γίνει εμμονή ψύχωση.
Και γυρνάει κάποια στιγμή και μου λέει: κανεις δεν θα μπορέσει να σας πείσει ότι δεν είστε άρρωστη. Κι ο ίδιος ο Θεος να σας το έλεγε πάλι θα το αμφισβητουσατε....
Μου φανηκε τόσο τραγικό αλλά ξέρω ότι είναι έτσι.
Δεν με πείθει τίποτα. Ζω ξυπνάω αναπνέω με αυτό. Δεν είναι ζωή αυτή.
Φυσικά κι έχω σκεφτεί και σχεδιάσει χάπια και αυτοκτονιες και γι αυτό ήθελαν να με κρατήσουν μέσα στο νοσοκομείο που πήγα.
Τώρα παίρνω ένα καρο χάπια αλλά δεν βοηθιεμαι.... έτσι νιώθω.
Σαν να έχω μόνο τις παρενέργειες τους. Τίποτα άλλο.
Κουραστηκα....