Καλησπερα σε ολους/ ες :)
Πολλα χρονια ειμαι προβληματισμενη για την αδερφη μου. Εχω προσπαθησει να τη βοηθησω αλλα καθε μου προσπαθεια πεφτει στο κενο. Εχουμε 6 χρονια διαφορα και απο τοτε που θυμαμαι καλα τα γεγονοτα (περιπου απο τοτε που πηγα πρωτη γυμνασιου), την θυμαμαι να ειναι ασταθης συναισθηματικα και παρορμητικη. Εχει παρει το πτυχιο της και πριν 5 περιπου χρονια εφυγε απο την επαρχια που μεναμε κ πηγε στην Αθηνα καθως βρηκε μια καλη δουλεια. Πηγε να μεινει προσωρινα με τους θειους μας μεχρι να βρει σπιτι, αλλα τελικα αυτο το προσωρινο κατελειξε να γινει 6 μηνες. Οι γονεις μου ηταν διπλα της, της λεγανε να βρει σπιτι, να το παλεψει κ.ο.κ αλλα εκεινη τιποτα.. Μεχρι που η θεια μου με τον πιο ευγενικο τροπο ειπε οτι δεν γινεται αλλο, οσο και αν την αγαπαμε, πρεπει να φυγει γιατι πρακτικα δε χωραμε στο σπιτι. Ετσι εφυγε, παρατησε τη δουλεια κ γυρισε πισω. Το ιδιο εγινε και πριν 1,5 χρονο που εφυγε για Θεσσ/κη (εκει που σπουδασα εγω), και της αφησα το σπιτι μου για να μεινει εκει κ να βρει δουλεια. Αλλα δεν το εκανε. Πηγαινε βολτες, εκανε καποιες διακοπες, εφαγε τα χρηματα που ειχε κ μετα απο 1,5 μηνα ηρθε παλι πισω, στην επαρχια. Εμεινε με το αγορι της, ανεργη αυτη, ανεργος κ αυτος. Εβγαλε πιστωτικη καρτα κ εφτασε να χρωσταει στην τραπεζα 1,800 ευρω.. Πριν ενα μηνα εμαθα για την τραπεζα, οταν χτυπησε το σταθερο κ εμαθα οτι εχει μπει στον Τειρεσια. Τα ποδια μου κοπηκαν.. Αυτη τη στιγμη δουλευει εδω κ 1 μηνα σε ενα προγραμμα με 5μηνη συμβαση κ θελει μετα να φυγει για Αμερικη. Ακομα κ αυτο που λεει ειναι ασταθες καθως δεν ποτε δεν εχει ψαξει κατι για Αμερικη.. Ουτε για δουλειες, να στειλει βιογραφικα, να μιλησει με Ελληνες που ζουν εκει, τιποτα. Απλα περιγραφει οτι ονειρευεται να ειναι εκει σε ενα χρονο απο τωρα, να κανει χορο, να ψωνιζει, να εχει πολλους φιλους.. Στο μεταξυ αυτη τη στιγμη μενει με τους γονεις μας και προκαλει συνεχως εντασεις. Θυμωνει πολυ ανευ λογου, η διαθεση της αλλαζει αποτομα, γινεται αποτομη και απαιτητικη.. Η μητερα μου εχει αρχισει να σοκαρεται και να ευνουχιζεται συναισθηματικα.. Επισης μου δηλωνει λεκτικα οτι ζηλευει το ποσο τυχερη εχω σταθει εγω που ειμαι αδερφη της, ενω εκεινη ειναι ατυχη (κατι το οποιο δεν εχει καμια βαση, γιατι ως αδερφια χρηζαμε της ιδιας μεταχειρισης). Η αδερφη μου μιλαει πολυ κ ακουει λιγο. Οταν ανοιγει ενα θεμα κοιτα τον αλλον στα ματια κ ειναι ενθουσιασμενη, αλλα οταν ο αλλος της μιλα για κατι που δεν την ενδιαφερει γινεται σχετικα αδιαφορη. Επισης, εχει επινοησει προβληματα απο το μυαλο της τα οποια δεν εχουν ρεαλιστικη βαση (π.χ. Οι γονεις μου δεν ηταν διπλα μου, δεν με στηριξαν). Επισης εχει την ταση να εξιδανικευει τους ανθρωπους, εστω και αν τους γνωριζει ελαχιστα. Τελος, ποτε δεν ειχε σταθερες φιλες, της αλλαζε περιπου ανα 1-3 χρονια και παντοτε ελεγε πως φταιγανε οι αλλοι. Την εχω ευαισθητοποιησει πολλες φορες να κανει ψυχοθεραπεια, λεει οτι θα το κανει, δινει δικαιολογιες αλλα δεν το κανει..
Εχω αρχισει και φοβαμαι, ομολογω. Οποιος μπορει να με συμβουλεψει θα ειμαι ευγνωμων
Ευχαριστω, Αριαδνη