Originally Posted by
Noctis
Σκεφτόμουν ότι σε έναν βαθμό, ως γιατρός το έχω. Θα ήθελα να μοιραστώ μερικές σκέψεις. Μου αρέσει που εδώ μπορώ να λέω ελεύθερα τις σκέψεις μου.
Γιατρός ήθελα από μικρός να γίνω για να βοηθάω και ακόμα μου αρέσει για αυτό το λόγο και το θεωρώ πιο σημαντικο από οτιδήποτε (το να βοηθάω εννοώ). Μαρέσουν οι διακοπές, το σεξ, το φαγητό αλλά και η ιατρική είναι το μεράκι μου (επειδή έχω δουλέψει ως οδοτίατρος το λέω). μου αρέσει α βοηθάω τους ασθενείς. Πάντα ένιωθα ότι αυτός ήταν ο σκοπός μου σε αυτή τη ζωή. Και όλους όσους γκρινιάζουν ότι είναι πολλά χρόνια σπουδών και "αν γινόμουν το Χ επάγγελμα θα χα βγαλει πιο πολλά λεφτά" ή ότι χωρίς γονείς γιατρούς δεν πας πουθενά.. απλά δεν με ένοιαζε. Ήθελα να χω έναν αξιοπρεπή μισθό αλλά δεν ήταν καν παράμετρος στην επιλογή. Με γοήτευε η ιατρική, η βιολογία και η χημεία από μικρό.
Ήθελα να θίξω ότι "απολαμβάνω" τη εξουσία που ασκώ στον ασθενή. Νιώθω δέος στο ότι ζητάω σε έναν ασθενή να κάνει κάτι και αυτός το κάνει. Ταυτόχρονα νιώθω και τη μεγάλη ευθύνη γιατί με εμπιστεύεται (ακομα και για την πιο απλή διαδικασία) και πρέπει να του αποδείξω ότι ορθώς με εμπιστεύτηκε. Επίσης δεν θα ζήταγα ποτέ φακελάκι για αυτό το λόγο. Χειρουργός δεν είμαι (ακόμα) έχω υπάρξει σε χειρουργεία, έχω κάνει και τομές. Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν ότι "ανοίγω" έναν άνθρωπο, ότι μου επιτρέπεται να "μπω μέσα του" και να τον κάνω καλά. Ότι ανάλογα με την πάθηση μπορώ να τον πιάσω όπου θέλω, να κάνω ότι θέλω (εννοείται στα πλαίσια θεραπείας). Σκεφτόμουν ότι ακόμα και ψυχίατρος να ήμουν μπορεί να μην έπιανα τα σπλάχνα του αλλά να μου έλεγε πράγματα που δεν θα έλεγε σε άλλους. Μου αρέσει η ιδέα ότι η ζωή του ασθενούς κινδυνεύει και ότι εγώ πρέπει να κάνω την καλύτερη μου προσπάθεια για να τον σώσω και να φύγει από το νοσοκομείο υγιής και ανακουφισμένος και να μην τον ξαναδώ (με την έννοια ότι είναι καλά και δεν χρειάζεται γιατρό). Δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιος είπε απλά θα γίνω μικροβιολογος δεν θα πιάνω ασθενή θα βάζω τα μπουκαλάκια στο-ν αναλυτη και τέλος (για μενα ορισμένες ειδικοτητες θα επρεπε να ανηκουν σε αλλους επαγγελματίες υγείας λοχι στους γιατρούς).
Με έχω φανταστεί και ιατροδικαστή. Σκεφτόμουν ότι θα είχα την ευθύνη να βρω πως κατέληξε ο νεκρός. Ότι θα έπρεπε να τον ανοίξω και αυτόν και ότι η κάθε μου κίνηση θα έπρεπε να είναι προσεκτική για τον σεβασμό προς τον θανόντα.
Θεωρείται ότι είναι περίεργο όλο αυτό;