Δεν υπάρχει δεν μπορώ υπάρχει δεν θέλω
Κι εγώ θέλω. Άρα και μπορώ, μ’ αυτό θα ασχοληθώ με τον πολλαπλασιασμό. Το να ευτυχείς μαθαίνεται όπως μαθαίνεται η προπαίδεια. Εργάσου γι αυτό όπως όταν ήσουν στη Δευτέρα δημοτικού και προσπαθούσε η δασκάλα να σου μάθει πολλαπλασιασμό.
Μ’ αυτές τις σκέψεις γύρω στα δεκαοκτώ πέταξα την κατάθλιψη.
Από τότε που άρχισα να κάνω αυτές τις σκέψεις το όραμα ήταν η ευτυχία της ανθρώπινης κοινωνίας. Από παιδί ήθελα να είμαι χρήσιμος άνθρωπος κι έλεγα μήπως το να βοηθώ τους άλλους σημαίνει να τους ποτίζω χαρά, ενθουσιασμό και ευτυχία;
Τι ωραία που θα ήταν αν όλοι ένιωθαν ασφαλείς κι ευτυχισμένοι! Δηλαδή να το θελήσει ο καθένας ξεχωριστά. Πολύ δύσκολο. Υπάρχουν και εκείνοι που θα ήθελαν αλλά δεν ξέρουν. Ε! Αυτούς να τους μάθουμε. Γιατί όσο περισσότεροι είναι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι, τόσο περισσότερο θα μπολιάζεται και η κοινωνία με ευτυχία. Και στο τέλος θα παρασύρει και αυτούς που δεν θέλουν. Άρα οφείλουμε να πολλαπλασιάσουμε τους ξυπνητούς ανθρώπους. Εργασία λοιπόν, ας εργαστούν όσοι μπορούν.
Αλλά επειδή η ευτυχία του συνόλου εξαρτάται από κείνη της μονάδας άρχισα τις εργασίες από τον ίδιο μου τον εαυτό κι έδωσα υπόσχεση σε μένα και στο σύμπαν που με περιβάλλει ότι θα είμαι χαρούμενη και ευτυχής. Ευτυχής δεν σημαίνει χωρίς προβλήματα, σημαίνει να μπορείς να βλέπεις την ομορφιά της ζωής ακόμα και μέσα στις δυσκολίες. Να είσαι ερωτευμένος με τη ζωή και να την φροντίζεις, όχι να κρέμεσαι από πάνω της γιατί φοβάσαι το θάνατο.
Η ευτυχία είναι Τρόπος Σκέψης, Τρόπος Ζωής που αν θες τον επιλέγεις. Αν το βάλεις σε εφαρμογή και αλλάξεις πρώτα απ’ όλα τον δικό σου τρόπο σκέψης ύστερα μπορείς να σκεφτείς ότι σου αρέσει, φτιάξε ότι εικόνα θέλεις βάλε σε μια ζυγαριά ότι θέλεις, για μένα η ζυγαριά έγειρε προς το δεύτερο δίσκο της μοναχικότητας. Έχει και τα καλά της και τα κακά της μια τέτοια απόφαση. Η ζυγαριά έγειρε και αυτό ακολούθησα. Πάει και τελείωσε. Πήρα την απόφαση και έπειτα χαλάρωσα.
Τι λέτε μπορούμε;