γιατί τόσο άγχος και θλίψη?

καλησπέρα,
ονομάζομαι σοφία, είμαι 25 ετών. όταν ήμουν 15 χρονών έπαθα αγχωτική διαταραχή και μου πήρε 2 χρόνια να νιώσω οκ. πέρυσι έφυγα για μεταπτυχιακό στο new jersey και έπαθα μεσαία κατάθλιψη και πήρα αντικαταθλιπτηκά για 3 μήνες(μου είχαν πει για 6 αλλά γυρνούσα ελλάδα και έτσι έκοψα τη θεραπεία)
τώρα κάνω 2ο μεταπτυχιακό το οποίο σιχαίνομαι. δεν ξέρω αν όντως το σιχαίνομαι γιατί δεν μαρέσει ή είναι λόγω κατάθλιψης. δεν μ'αρέσει να πηγαίνω στο μάθημα καθόλου, τα έχω σπάσει με τους συμφοιτητές μου και αισθάνομαι πως χάνω τον χρόνο μου. θεωρώ πως τα μαθήματα καί οι συμφοιτητές μου είναι ηλίθιοι. θεωρώ πως η γνώση είναι το μόνο που μενδιαφέρει και δεν μπαίνω στον κόπο να κάνω σχέσεις. μέχει δεχτεί ένα πανεπιστήμιο για διδακτορικό λονδίνο, αλλά λόγω μιας παράλειψης ίσως δεν πάω και αυτό με τρελαίνει. αισθάνομαι πως αν δεν το κάνω θα είμαι ηλίθια και χαζή. εκνευρίζομαι πού εύκολα με τους ανθρώπους και τους βαριέμαι εύκολα.
δεν ξέρω αν όλα αυτά έχουν να κάνουν με το ιστορικό της κατάθλιψής μου καί πώς να τα κοντρολάρω. κατα βάθος δεν θέλω να διαφέρω. θέλω να χάνομαι μέσα στο πλήθος.

ελπιζω να μη με παραξηγησεις, αλλα απο τον τροπο που γραφεις, λιγη ψυχοθεραπεια νομιζω οτι την χρειαζεσαι! την εχεις δει λιγακι, η μου φαινεται? νιωθω οτι σε καταλαβαινω καπως, παντως. μηπως τα μετρας ολα με κριτηριο τη γνωση κ γι αυτο δεν μπορεις να εκτιμησεις τις ανθρωπινες σχεσεις?

έχω μάθει πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν μετράνε και πολύ. πίσω από κάθε σκέψη και συμπεριφορά κρύβεται και ένας λόγος να θυμάσαι. ;)
ο δικός μου ποιός είναι? πέρασα καρκίνο δυο φορές και οι μόνοι που ήταν εκεί για μένα ήταν οι γονείς μου. και επίσης η μάνα μου όταν ήμουν 3 χρονών αποφάσισε να με παρατήσει σε ίδρυμα και 2 χρόνια μετά να με υιοθετήσουν οι τωρινοί γονείς μου. οπότε δεν νομίζω να την έχω δει, απλά έχω δει "άλλα πράματα" και έχω δόσει έμφαση στη γνώση και τις σπουδές και όχι στις ανθρώπινες σχέσεις.
αν την είχα δει δεν θα πόσταρα εδώ ούτε θα είχα καταθλίψεις. θα ήμουν ένα ψώνιο που δεν θα ένιωθε.

μπα, μην το λες ζοφι! ξερεις ποσα ψωνια που την εχουν δει κ επιδεικνυονται κρυβουν απο μεσα τους πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση κ αυτοπεποιθηση? κ γι αυτο τους προκυπτει αλλωστε η αναγκη να επιδεικνυονται! για να καλυψουν αυτη την ανεπαρκεια που νιωθουν στη σχεση τους με τον εαυτο τους! ο ανθρωπος που τα εχει καλα με τον εαυτο του, που αγαπαει τον εαυτο του κ ειναι συμφιλιωμενος δεν εχει αναγκη να το παιζει ψωνιο! πολλες φορες δε φαινεται, περναει απαρατηρητος!

λοιπον, συγγνωμη, το αποπανω δεν παει για σενα, δεν ηξερα!

οποτε εισαι ενας πληγωμενος κ φοβισμενος ανθρωπος κ φοβασαι πια να ανοιχτεις στις περιπετειες των ανθρωπινων σχεσεων κ ειπες να καλυψεις ολες σου τις αναγκες κ τα κενα σου με τις γνωσεις κ τις σπουδες?
αλλα ουτε αυτο δουλευει τελικα? κατι τετοιο συμβαινει?

(εχω κ εγω κολλημα με γνωσεις κ σπουδες κ δεν δουλεψε. οι ανθρωπινες αναγκες για κοινωνια, αγαπη, μοιρασια, φροντιδα, νοιαξιμο, προσφορα, δε νομιζω οτι καλυπτονται απο τις γνωσεις κ τα διδακτορικα. αλλα αν αυτο για σενα δουλεψει, εγω παω πασο! αν δεν δουλεψει, τοτε τι γινεται?)

όσο και να σπουδάζω πάλι δεν νιώθω ευτυχισμένη. νιώθω συνέχεια ένα κενό. φοβάμαι να εμπιστευτώ και προσπαθώ να είμαι μόνο εγκεφαλικός τύπος κρύβοντας συναισθήματα. αυτό το κενό προσπαθώ να καλύψω με τις σπουδές. είναι και ένας λόγος να νιώσω οτι άξιζα για τους γονείς μου και να μην καταντήσω σαν την βιολογική μου μητέρα. στην αρχή ενθουσιάζομαι με τους ανθρώπους αλλά πολύ γρήγορα τους μηδενίζω και απομακρύνομαι. άμα κάποιος φίλος με πληγώσει ή κάνει κάτι που δεν θεωρώ σωστό τον/την διαγράφω. το ίδιο κάνω όπου πάω..και στο μεταπτυχιακό όταν με κάποια δεν τα πηγαίναμε καλά διέγραψα όλη την παρέα και ήμουν μόνη. δεν πιστεύω πάρα πολύ στην αγάπη μεταξύ των δύο φύλλων. κολλάω σε ανόητα πράματα όπως αν δεν με δεχτούν σε κάποιο πανεπιστήμιο αντί να κοιτάξω να είμαι ευτυχισμένη.

χμμ, νιωθω οτι σε καταλαβαινω αρκετα εως πολυ! εχω νιωσει πολλα απο αυτα που γραφεις. νομιζω οχι τοση ακροτητα στο να διαγραφω ανθρωπους.

σε αυτο το πραγμα, το κολλημα με σπουδες κ τη γνωση νομιζω οτι εχουμε πολλα κοινα! εχω ταλαιπωρηθει απιστευτα απο αυτο το κολλημα με την εξυπναδα μου κ τα πανεπιστημια κ ολα αυτα!

τις επιλογες μου στη ζωη, τις εχει διοικησει αυτο το κολλημα απο δεν ξερω τι ηλικια! το δημοτικο (μην πω το νηπιαγωγειο). τωρα ειμαι 30 χρ.

απο το τί σχολη διαλεξα να περασω στις πανελληνιες, (οχι αυτη που θα μ αρεσε, αλλα την πιο υψηλοβαθμη της δεσμης). αρρωστησα, επαθα καταθλιψη τοτε στο πρωτο ετος, εκανα 2 αποπειρες με αφορμες εξετασεις μαθηματων/μαθητικους διαγωνισμους, μεγαλη ιστορια, το ξεπερασα, οταν πηγα αμερικη στο μεταπτυχιακο ειχα προβλημα, ντρεπομουν να ρωτησω αποριες καθηγητες, συμφοιτητες, το αιωνιο κολλημα, φοβομουνα πως θα με πουν ηλιθια, ο γκομενος μου ηταν ενας πανεξυπνος ανθρωπος, επιλεγμενος παλι με γνωσιακα κριτηρια, μετα τα ξαναπαιξα, οχι σαν την πρωτη φορα βεβαια, αλλα επαθα μια μικροτερη κριση στην αμερικη κ γυρισα ελλαδα. κ μενα μου τη σπαγαν οι ηλιθιοι, εκτιμουσα μονο τους εξυπνους κ ακομα κ σημερα δυστυχως το εχω το κουσουρι, απλα εχει μειωθει η ενταση! κ το θεωρω τη μεγαλη μου αδυναμια ομως, κ οχι αρετη!

απο τη δικη μου πειρα δε νομιζω οτι ολα μπορουν να λυθουν με σπουδες, οι σπουδες ειναι καλες για καποια πραγματα. να μαθει καποιος καποια πραγματα, να διεκδικησει μια καλυτερη δουλεια, να ζησει καπως πιο ανετα, ναι. να του ανοιξει το μυαλο κ ο τροπος σκεψης, ναι. να ικανοποιησει τη διανοητικη περιεργεια που μπορει να εχει για καποια θεματα του κοσμου, ναι. να εκφρασει τη δημιουργικοτητα του, ναι.

αλλα να καλυψει συναισθηματικα κενα που δημιουργουνται απο ελλειψη ανθρωπινων σχεσεων η απο αποτυχημενες ανθρωπινες σχεσεις, ΟΧΙ!
οι ανθρωπινες σχεσεις προσεγγιζονται με αλλες μεθοδους!

εγω εκανα ψυχοθεραπεια 2 χρονια οταν ημουν 20χρ, κ μετα λιγο καιρο στα 27 κ τωρα ξαναρχισα. ετσι τα ειδα ολα αυτα. διαβασα κιολας αρκετα για ψυχολογια γιατι μου αρεσει. κυριως τα τελευταια χρονια. εχω διαβασει πολλα κ στο φορουμ εδω.

σου συνειστω ανεπιφυλακτα ψυχοθεραπεια παντως. αν δεν εχεις χρηματα ειναι κ τα κεντρα ψυχικης υγειας.
νομιζω οτι αν θελεις να βρεις χαρα απο τις ανθρωπινες σχεσεις, θα χρειαστει να κανεις καποιες αλλαγες μεσα σου κ να αρχισεις να βλεπεις διαφορετικα τους ανθρωπους.

η γνώση είναι όντως ωραίο πράγμα. αλλά ακόμα πιο ωραίο είναι να έχεις ανθρώπους να την μοιράζεσαι.

Quote:

---

Originally Posted by claire

η γνώση είναι όντως ωραίο πράγμα. αλλά ακόμα πιο ωραίο είναι να έχεις ανθρώπους να την μοιράζεσαι.

---

όλα τα βαριέμαι. και ενώ νιώθω στην αρχή ωραία μετά χάνω κάθε όρεξη. και με τις σπουδές και με τους ανθρώπους

και εγω μια απο τα ιδια , φυσικά ευτυχως ολο αυτο που περναω δεν συνδυαζεται με σπουδες στο εξωτερικο , ειμαι στην πολη μου , με τους φιλους μου , αλλα τι να μ κανει αυτο , ουτε ορεξη εχω να τους δω , ουτε να βγω να δω τον κοσμο γενικα , νιωθω απειρο αγχος , τοσο που με πιανει τρεμουλο , 4 μηνες ψυχοθεραπειας , και δεν μ εκαναν τιποτα , τα παρατησα , και τωρα χανομαι..

Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι όταν καταπιανόμαστε με κάτι που δεν το καταφέρνουμε (όπως μια δίαιτα), υποσυνείδητα το κάνουμε ώστε να χαλάσουμε την ενέργειά μας εκεί, αντί για το πραγματικό μας πρόβλημα το οποίο είναι επίπονο και αποφεύγουμε. Κάτι τέτοιο έγινε με μένα όπου καταπιανόμουν με τα πάντα προκειμένουν να σαμποτάρω το τελείωμα της πτυχιακής μου, ενώ ταυτόχρονα χτυπιόμουν ότι δεν μπορώ να την κάνω, είναι χαζό να κάνουμε πτυχιακή κι άλλα τέτοια... Όταν πια αυτή αναπόφευκτα τελείωσε, δεν τελείωσε και το άγχος μου και τότε μόνο κατάλαβα το πραγματικό μου πρόβλημα που ήταν ο φόβος μου να ψάξω για δουλειά. Το μόνο κακό στην ιστορία είναι ότι έχασα πολύ χρόνο, νεύρα και ενέργεια πάνω σε κάτι που θα μπορούσε να περάσει γρήγορα και ανώδυνα.

Ίσως κάτι τέτοιο συμβαίνει με τις σπουδές σου. Κάτι συμβαίνει που θα τις καθυστερήσει, επίσης 2 μεταπτυχιακά δε σου αρέσουν οπότε πάλι πιθανόν να καθυστερήσουν... Και φυσικά μέχρι να γίνουν δεν μπορείς να ασχοληθείς με τον κόσμο γιατί οι σπουδές είναι πιο σημαντικές. Κάποια στιγμή όμως θα γίνουν και εσύ θα πρέπει να έρθεις αντιμέτωπη μ' αυτό που φοβάσαι. Θα γίνει αυτό νωρίς με τις σπουδές σου ολοκληρωμένες, ή αργά με τις σπουδές σου ολοκληρωμένες η παρατημένες και τα νεύρα σου κρόσια; Ποιός ξέρει; Εσύ πρέπει να μάθεις όμως και να κάνεις ό,τι νομίζεις, αλλά συνειδητά πια.

Όπως το βλέπω πάντα...

Α καλά, τώρα είδα μια απάντησή σου κι ότι λέμε τα ίδια. Σόρρυ....αλήθεια δεν τα είχα διαβάσει όλα μέχρι τέλους :(

Quote:

---

Originally Posted by zofi

καλησπέρα,
ονομάζομαι σοφία, είμαι 25 ετών. όταν ήμουν 15 χρονών έπαθα αγχωτική διαταραχή και μου πήρε 2 χρόνια να νιώσω οκ. πέρυσι έφυγα για μεταπτυχιακό στο new jersey και έπαθα μεσαία κατάθλιψη και πήρα αντικαταθλιπτηκά για 3 μήνες(μου είχαν πει για 6 αλλά γυρνούσα ελλάδα και έτσι έκοψα τη θεραπεία)
τώρα κάνω 2ο μεταπτυχιακό το οποίο σιχαίνομαι. δεν ξέρω αν όντως το σιχαίνομαι γιατί δεν μαρέσει ή είναι λόγω κατάθλιψης. δεν μ'αρέσει να πηγαίνω στο μάθημα καθόλου, τα έχω σπάσει με τους συμφοιτητές μου και αισθάνομαι πως χάνω τον χρόνο μου. θεωρώ πως τα μαθήματα καί οι συμφοιτητές μου είναι ηλίθιοι. θεωρώ πως η γνώση είναι το μόνο που μενδιαφέρει και δεν μπαίνω στον κόπο να κάνω σχέσεις. μέχει δεχτεί ένα πανεπιστήμιο για διδακτορικό λονδίνο, αλλά λόγω μιας παράλειψης ίσως δεν πάω και αυτό με τρελαίνει. αισθάνομαι πως αν δεν το κάνω θα είμαι ηλίθια και χαζή. εκνευρίζομαι πού εύκολα με τους ανθρώπους και τους βαριέμαι εύκολα.
δεν ξέρω αν όλα αυτά έχουν να κάνουν με το ιστορικό της κατάθλιψής μου καί πώς να τα κοντρολάρω. κατα βάθος δεν θέλω να διαφέρω. θέλω να χάνομαι μέσα στο πλήθος.

---

Έχεις γράψει κάποια πράγματα τα οποία πατούν τόσο πολύ με τα δικά μου που είναι τελείως ΛΟΛ. Τέσπα. Αυτό που βλέπω εγώ είναι πως πρέπει σίγουρα να βρεις και ασχοληθείς με κάτι [εκτός σχολής] που να παράγει έργο. Γενικά μία ασχολία δικιά σου που θα είναι και ψυχαγωγική και θα καλλιεργεί το πνεύμα σου και να προσπαθήσεις να βρεις άτομα που παράγουν τέτοιο έργο ή κατέχουν τέτοια γνώση ώστε να τους θαυμάζεις για αυτό και να θέλεις να είσαι κοντά τους.

Πολύ απλά σου λείπει η προσωπική απασχόληση [εκτός σχολής] και άτομα που μπορούν να σου προσφέρουνε το κάτι παραπάνω γιατί είναι μη προβλεψιμοι ή υπερέχουν γνώση και έργο σε ένα συγκεκριμένο τομέα τον οποίον υστερείς και θέλεις να μάθεις.