Originally Posted by
snowhite17
Ύστερα από μια δυσκολη καραντίνα,αρκετά χρόνια χωρίς σχέση και αποτυχημένα ραντεβού που κανένας "δεν ήταν σε φάση",λίγο πριν πατήσω τα 30 νιώθω ότι θα ρίχνω τις προσδοκίες μου για να βρω την ευτυχία..Είναι τόσο δύσκολη τελικά;Πριν δύο χρόνια είχα γνωρίσει ένα παιδί που με φλέρταρε,δεν ήθελε καποια δέσμευση γιατί περνούσε μια δυσκολη περίοδο στη ζωή του..Δεν ξεκοψα μου άρεσε η επικοινωνία μας,βρισκόμασταν περιστασιακά και ερωτικά αλλά γινόταν σπάνια αυτό,πιο πολύ ήταν μια καλή παρέα..τα δύο χρόνια πέρασαν έτσι χαλαρά,το θέμα είναι ότι τελευταία άρχισε να είναι πιο εκδηλωτικός,το συζήτησα μαζί του και μου είπε ότι νιώθει ότι είμαστε μαζί σε σχέση,ότι θέλει να βελτιωθεί αλλά δεν θέλει να ανταποκριθεί σε τηλέφωνα με τις ώρες κοκ..Εγώ νιώθω μια ανασφάλεια,εκτός των άλλων δεν είναι άνθρωπος δραστήριος,δεν κυνηγάει τη δουλειά για να είναι οικονομικά ανεξάρτητος,επαναπαύεται στην ασφάλεια του πατρικού,της νοοτροπιας ζω για να περνάω καλα..Εγώ μεγαλώνοντας θέλω κάτι ολοκληρωμένο πλεον,έχω ονειρα για οικογένεια κάποια στιγμή στο μέλλον,να έχω έναν άνθρωπο που να νιώθω συναισθηματική ασφάλεια αλλά και σε θέμα συμβίωσης..Με ενοχλεί να είναι ο άλλος τεμπέλης,να μην έχει στόχους,θέλω να τον θαυμάζω..Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ,νομίζω έχω πέσει στην παγίδα της συνήθειας,της απελπισίας που είμαι μόνη μου χρόνια και έχω κουραστεί να κυνηγάω ανθρώπους.Οποιαδηποτε συμβουλή καλοδεχούμενη..Σας ευχαριστώ..