Originally Posted by
elisabet
Κοπέλα μου δεν έχω λόγια... Πόσα τέτοια δράματα κρύβονται άραγε πίσω από κλειστές πόρτες κατά τα άλλα "υγιών" ελληνικών οικογενειών;
Είναι σοκαριστικό το γεγονός ότι νιώθεις τύψεις εσύ για το οτι αφέθηκες στα πρώτα αγγίγματα! Εσύ τύψεις?! Ένα 10χρονο παιδί; Κι όμως είναι κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που έχουν κακοποιηθεί ως παιδιά να νιώθουν τύψεις. Το δουλεύεις αυτό το κομμάτι με τον ψυχολόγο σου; Είναι σημαντικό να μπορέσεις να απενεχοποιηθείς ουσιαστικά γιατί με το μυαλό το ξέρω πως το ξέρεις και το αντιλαμβάνεσαι πως δεν έφταιξες σε τίποτα.
Τον κατήγγειλες ποτέ αυτόν τον άνθρωπο; Η μάνα σου τι στάση είχε; Δεν είχε καταλάβει;
Βρίσκω πολύ φυσιολογικό και το οτι ανακουφίστηκες από τον θάνατο του και που δεν μπορείς να συγχωρήσεις την μάνα σου και που φοβάσαι τους ανθρώπους. Και δεν βρίσκω ίχνος κακίας σε όλα αυτά. Θέλει χρόνο κορίτσι μου. Είναι πολύ νωρίς και θα πρέπει να δώσεις πολύ χρόνο στον εαυτό σου για να βάλεις το μέσα σου σε τάξη. Κι είναι πολύ θετικό το ότι σε παρακολουθεί ψυχολόγος. Τον εμπιστεύεσαι; αν ναι, τότε να το δείγμα ότι μπορείς να εμπιστευτείς κάποιους, δεν έχεις χάσει για πάντα αυτή την ιδιότητα.
Κι έχει δίκο ο Yoco, θα βρεθούν άνθρωποι, να σαι σίγουρη, θα μπορέσεις και να αγαπήσεις και να αγαπηθείς όπως σου αξίζει γιατί υπάρχουν και καλοί άνθρωποι όσο αδύνατο κι αν σου φαίνεται αυτό τώρα. Όσο πιο πολύ δυναμώνεις, τόσο περισσότερους τέτοιους θα βλέπεις.
Υπήρχε και μια άλλη κοπέλα εδώ στο φόρουμ με το ίδιο θέμα με σένα, κρίμα που δεν γράφει ακόμα, θα μπορούσε να σε βοηθήσει πολύ στο να δεις το μετά. Εκείνη τα κατάφερε και βρήκε τον άνθρωπο της κι αγάπησε κι αγαπήθηκε πολύ παρόλο που κι εκείνη πίστευε πως δεν θα εμπιστευόταν ποτέ κανέναν. Κάνε μια αναζήτηση αν θες στην ενότητα με την κακοποίηση να βρεις θέματα.
Σου εύχομαι οτι καλύτερο μέσα απ΄την καρδιά μου. Έχεις δύσκολο δρόμο μπροστά σου αλλά τα πολύ δύσκολα πέρασαν. Να σαι καλά :)