Απόρριψη από την κολλητή μου
Ημασταν φίλες και κολλητές για πάνω από 25 χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια την άκουγα, της συμπαραστεκόμουν και την αγαπούσα με όλα της τα κουσούρια. Το ίδιο νόμιζα πως έκανε κι εκείνη, με τη διαφορα ότι δυσκολευόταν να ακούσει. Ο ακροατής δεν ήταν το ατού της.
Παρόλα αυτά την αγαπούσα σαν αδερφή. Της έλεγα ότι είναι αδερφή μου.
Όταν λόγω ψυχικών προβλημάτων έφτασα στο χειρότερο σημείο της ζωής μου, ήταν και η στιγμή που τη χρειαζόμουν περισσότερο στο πλάι μου. Έχω διαγνωστεί με ΙΔΨ και κατάθλιψη. Έφτασα να έχω αυτοκτονικές ιδέες και τότε ήταν που ξεκίνησα τα χάπια και τον ψυχίατρο.
Εκείνη την εποχή η σχέση μας πέρασε κρίση. Δεν μπορούσε να ακούει όλα όσα της έλεγα με αποτέλεσμα να με παραπέμπει πάντα στον ειδικο. «Μιλα με τον ειδικο, πες τα στον ψυχολογο σου αυτά» ήταν μονίμως οι ατάκες της. Αυτό ήταν κάτι που με πίκραινε πολύ και με στενοχωρουσε. Φυσικά και οοολα αυτά τα έλεγα στον ειδικο αλλά το πτι τα συζητούσα και μαζί της ήταν η ανάγκη που είχα για στήριξη και βοηθεια από την καλύτερη μου φίλη....
Της το ειπα πολλές φορές: σε σένα τα λέω σαν φίλη, σαν αδερφή.... άλλο ο ειδικός και άλλο εσυ....
Τότε ήταν που άρχισε να απομακρύνεται. Φαινόταν ότι δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος της πάθησης μου. Στο σημείο που την είχα περισσότερο ανάγκη, εκείνη έφευγε....
Αποφάσισα να της παραπονεθώ. Δεν το είχα κάνει ποτέ όλα αυτά τα 25 χρόνια. Της είπα όλα αυτά που με απογοητεύαν. Αρνήθηκε να τα συζητήσει και είπε ότι δεν μπορεί άλλο να με κυνηγάει (;;;;;) και δεν είναι του χαρακτήρα της να παίρνει εκείνη τηλέφωνο. Περίμενε πάλι εγώ να κάνω κίνηση και να την πάρω τηλέφωνο. Της είπα ότι χάθηκε και είπε δεν θα έρθει να μου χτυπήσει και τα κουδούνια στο σπίτι!
Δεν πίστευα όλα αυτά που άκουγα από τον άνθρωπο που είχα τόσα χρόνια κοντά μου.
Έφευγε στο χειρότερο σημείο της ζωής μου.
Πέρασε έτσι ενάμιση χρόνος χωρίς να έχουμε καμία επικοινωνία. Εμένα με έτρωγε και με φρικαρε αυτό που συνέβαινε. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τα πράγματα είχαν τελειώσει έτσι απλά με αυτόν τον άνθρωπο.
Την έβλεπα στον ύπνο μου σχεδόν κάθε βράδυ. Μου έλειπε απίστευτα.
Κι έτσι αποφάσισα πριν λίγες μέρες να της στείλω ένα μήνυμα για να βρεθούμε.
Δέχτηκε και πήγαμε για έναν καφέ.
Στα πέντε πρώτα λεπτά μου είπε πως δεν μπορεί να μου υποσχεθεί ότι θα ξαναβρεθούμε.
Είπε ότι υπήρξε πολύ σκληρή μαζί μου.
Ξεκίνησε ψυχοθεραπεία για τα δικά της θέματα και μέσα σε όλο αυτό το διάστημα κατάλαβε πως ζούσε τη δική μου ζωή αντι για τη δική της. Και σε αυτό δεν έφταιγα εγώ αλλά εκείνη. Παρόλα αυτά αποφάσισε κατά πως φαίνεται να διακόψει την σχέση της μαζί μου. Αντι να αντιμετωπίσει το θέμα της, θεώρησε καλύτερο να με απορρίψει.
Μιλούσε επι 3 ώρες για τον ψυχολογο της και τι λένε και τι κάνουν. Ρώτησε ελάχιστα έως καθόλου για μένα και τη ζωή μου αυτό τον ενάμιση χρόνο που είχαμε να τα πουμε.
Είπε πως είχε αποφασίσει να μην με ξαναπάρει ποτε τηλέφωνο και θεώρησε πολύ γενναίο εκ μέρους μου που την πήρα εγώ.
Φεύγοντας της ειπα ότι εγώ είμαι εδώ αν θέλει να ξαναβρεθούμε και πάλι ήταν αρνητική.
Δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα ότι ο άνθρωπος που θεωρούσα αδερφή μου αποφάσισε να με διαγράψει έτσι απλά από τη ζωή του. Μέσα σε μια νύχτα. Πάνω στη χειρότερη φάση της ζωής μου.
Από την άλλη είδα απέναντι μου έναν ξένο άνθρωπο. Δεν υπήρχε πια η οικειοτητα και η αγαπη που ένιωθα πριν. Μιλούσε για τον εαυτό της και τα δικά της θέματα σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο να συζητήσουμε.
Δεν μπορώ να το χωνέψω. Με πληγώνει παρα πολύ όλο αυτό. Έχασα έναν άνθρωπο που αγαπούσα πολύ και τον είχα τόσα χρόνια στη ζωή μου....