Φοβάμαι το σώμα μου...

Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγω, αφού τους τελευταίους μήνες συνεχώς με αυτό ασχολούμαι.

Μετά από ένα τραυματικό γεγονός, το καλοκαίρι, ξεκίνησε μια τρελή αρρωστοφοβία. Κρίσεις πανικού σε καθημερινή βάση, ψυχοσωματικά πολλά και ένα απίστευτο άγχος θανάτου. Πέρασα από πολλά στάδια αυτόν τον καιρό, φοβία για την καρδιά, φοβία για εγκεφαλικό, φοβία για κάθε είδους αρρώστια και τα γνωστά...

Αλλά πλέον κουράστηκα να ψάχνομαι! Γιατί αυτό κάνω σχεδόν καθημερινά. Ψάχνω το σώμα μου για τυχόν συμπτώματα, για το παραμικρό σημαδάκι που ίσως σημαίνει κάτι. Και ως γνωστόν, όταν ψάχνεσαι πάντα κάτι βρίσκεις, ε μετά τα ευρήματα αρχίζουν οι σκέψεις. Αχ αυτές οι σκέψεις... Για τα χειρότερα,καταλαβαίνετε... (όποιος ξέρει με συναισθάνεται πιστεύω).

Τέλος πάντων, πιο συγκεκριμένα, τελευταία ασχολούμαι με το αν έχω καμιά μελανιά πάνω μου. Κοιτάω, ξανακοιτάω, αλλά και όταν δεν κοιτάω πάλι το μυαλό μου εκεί είναι. Έλεος, κουράστηκα πια! Δεν αντέχεται αυτό το πράγμα... Άνθρωποι νέοι και αντί να χαιρόμαστε το σώμα μας να το φοβόμαστε. Αναρωτιέμαι, όταν φύγει και αυτό το άγχος για τις μελανιές, με τί άλλο θα βρω να ασχολούμαι πάλι, γιατί ειλικρινά πιστεύω ότι δεν έχω αφήσει και πολλά.

εγω ειχα το ιδιο με εσενα..ψαχνεις για αρρωστις στο γοογλε? αν ναι κοφτω τωρα ...αυτη την στιγμη ποναω στο στηθος μονο και μονο απο την σκεψη.

welcome to the club...

Προσπαθώ να μην ψάχνω αλλά... Αλλά! Όσο για το club, ποιός είναι ο υπεύθυνος για τα rejects ρε παιδιά? Δεν θέλω άλλο...

εγω το εχω σταματησει πια το ψαξιμο στο google, ειναι καταστροφικο.παντως, χωρις να θελω να σε απογοητευσω, εγω το ξεπερασα με φαρμακα και ψυχοθεραπεια.υπαρχουν και καποιοι που το ξεπερνουν μονο με ψυχοθεραπεια και μαλιστα αρκετοι.εγω, δυστυχως, δεν τα καταφερνω.

Κάνω ψυχοθεραπεία, όχι πολύ καιρό αλλά κάνω... Φάρμακα δεν μου έχουν δώσει ακόμα

η ψυχοδυναμικη θεραπεια θελει χρονο.οι περισσοτεροι κανουν γνωσιακη-συμπεριφοριστικη για ψυχοσωματικα και κρισεις αγχους.εσυ τι κανεις;

Γνωσιακή. Με τις κρίσεις πανικού και την κατάθλιψη είμαι πολύ καλύτερα, όπως και με μια σειρά από ψυχοσωματικά που με ταλαιπωρούσαν ωστόσο δεν νιώθω ...πως να το πω... normal... ακόμα. Θέλω πίσω τη ζωή μου!

σε καταλαβαινω, ειναι πολυ κουραστικο, ειναι εξαντλητικο...θα εισαι συντομα καλα παντως.ετσι γινεται.προσπαθησε να μιλας με τους δικους σου ανθρωπους.εγω δεν το εκανα απο την αρχη και εκανα λαθος.μην απογοητευεσαι.μπορα ειναι, θα περασει...

Mακάρι... Σε ευχαριστώ :)

πέρασα τα ίδια για έναν χρόνο...

εμένα το ίντερνετ με βοήθησε στο να αξιωθώ να κοιταχτώ για θυροειδή...

τελικά είχα...υποθυροειδιεισμό..πο� �ύ πιθανόν για 3 με 4 χρόνια...

αυτό το πράγμα με διέλυε...

για να μην βασανίζεστε αδικα, κάντε ένα φουλ τσεκ απ.