Εχω καταλήξει ότι πια έχω μπει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Θα γεράσω (αν ζήσω) μόνος μου, δεν θα ξανακάνω ποτέ σχέση. Εκτός του ότι δεν έχω πια ευκαιρίες να γνωρίσω άτομα ή αν γνωρίσω φοβάμαι να εκτεθώ, φοβάμαι πια να μπω στον κόπο να κυνηγήσω και να αφεθώ σε κάτι καινούργιο γιατί σκέφτομαι πως αν οδηγηθεί σε ακόμα ένα φιάσκο ή σε ακόμα μια πολύχρονη συναισθηματική ταλαιπωρία όπου εγώ τα δίνω και αποστραγγίζομαι από κάθε συναίσθημα, τότε τι ωφελεί;
Νομίζω ότι θα είμαι για πάντα ερωτευμένος με μια κοπέλα από το παρελθόν και συγκρίνω τα πάντα με αυτό. Όλα τα άλλα ξεθωριάζουν και δεν έχουν καμία σημασία.
Επιπλέον, όλοι γύρω μου παντρεύονται και κάνουν παιδιά. Μια πρώην μου που έλεγε πως θα είμαστε για πάντα μαζί έκανε πρόσφατα παιδί. Πώς μπορούν οι άνθρωποι να λένε επιπολαιότητες και να μην ντρέπονται που δεν τηρούν ποτέ το λόγο τους; Πώς μπορούν να είναι τόσο επιλήσμονες και να ντροπιάζουν τα παρελθοντικά τους θέλω; Πώς μπορούν να είναι τόσο ψεύτικοι;
Δεν είχα ποτέ την επιθυμία ούτε να παντρευτώ ούτε να κάνω παιδιά, αλλά σκέφτομαι ότι σε είκοσι χρόνια από τώρα, εγώ θα είμαι μόνος και αυτοί θα έχουν μεγάλες οικογένειες. Απευθείας αυτό σε καθιστά κατώτερο στα μάτια τους, παρότι στην πραγματικότητα περιφρονώ την μιαρότητα της αναπαραγωγής και το κοινωνικό ζευγάρωμα. Αλλά γίνονται μεμιάς μέρος του κόσμου πιο στιβαρό από εμένα, πατάνε πιο γερά στη ζωή, γίνονται πιο δυνατοί και πιο αδίστακτοι.
Και σε μένα μένει το τίποτα. Ναι, κάποια πράγματα πάνε καλά. Αλλά στην προσωπική μου ζωή νιώθω πως είμαι κάτι που πάει χαμένο. Πως κανείς δεν θα με δει και δεν με είδε όπως ήθελα. Πως καθώς μεγαλώνω δεν ξέρω καν αν θέλω πια να αναλωθώ σε έρωτες που από τη μία επιθυμώ, από την άλλη φοβάμαι πια.