Άγχος και αρρωστοφοβία

Καλησπέρα φίλοι και από εμένα. Έχω αρκετό καιρό να γράψω λόγω του ότι εργάζομαι από 5ο πρωί μέχρι το βράδυ. Πριν κάποιους μήνες είχα διαγνωστεί με αγχώδεις διαταραχή με κατάθλιψη και ιδεοψυχαναγκασμο. Νιώθω ότι δεν μπορώ να εκλογικευσω κάποια πράγματα που μου συμβαίνουν και παθαίνω διαρκώς κρίσεις πανικού. Στα 24 χρόνια μου έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο παχέος εντέρου. Από εκείνο το διάστημα νιώθω κάθε μέρα ότι είναι και η τελευταία μου. Άρχισα να κάνω συνεχώς εξετάσεις όπως αξονικούς, κολονοσκοπησεις , γαστροσκόπησεις κ.α. Στα 37 μου αφαίρεσα 3 πολύποδες και τους πρόλαβα στο τσακ. Από τότε λόγω άγχους και φόβου κάνω κάθε χρόνο χωρίς να χρειάζεται κατά τους γιατρούς. Τώρα στα 40 μου ακόμα δεν μπορώ να το ελέγξω και κάθε πόνος που νιώθω στην κοιλιά νομίζω ότι είναι καρκίνος. Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ. Νιώθω ανίκανος, δεν μπορώ να βοηθήσω τα παιδιά μου και την γυναίκα μου. <<Είμαι μια καταθλιπτική γλάστρα στο σπίτι>>. Δεν μου έφταναν όλα αυτά πριν 2 μέρες διαγνώστηκε ο καλύτερος μου φίλος στα 39 του με καρκίνο του πρωκτού. Στο άκουσμα πάγωσα και τώρα δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. ΖΗΤΑΩ ΕΠΙΓΩΝ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΠΑΙΔΙΑ.

Λυπάμαι πολύ για την απώλεια του πατέρα σου και εύχομαι ο φίλος σου να καταφέρει να ξεπεράσει αυτήν την περιπέτεια. Έχασες τον πατέρα σου σε νεαρή ηλικία και από άσχημη αρρώστια και είναι λογικό, ως ένα σημείο, αυτό να σου δημιούργησε όλο αυτό που περνάς (εγώ τον έχασα πέρσι ξαφνικά από ατύχημα και τα έχω δει όλα, και ήμουν 41 χρόνων όχι 24!). Το θέμα είναι τι έχεις κάνει από τότε μέχρι τώρα για να απόκαταστησεις την ψυχική σου ισορροπία μετά από αυτό το σοκ που έχεις υποστεί; λες ότι διαγνώστηκες πριν απο μερικους μήνες αλλά από ότι καταλαβαίνω εσύ υποφέρεις χρόνια. Έχεις μοιραστεί ποτέ αυτές τις ανησυχίες και φοβίες σου με κάποιο δικό σου πρόσωπο, φίλο ή συγγενή; Οι γιατροί που κάνεις όλες αυτές τις εξετάσεις τι σου έχουν πει και κατά πόσο είναι βασιμοι οι φόβοι σου; το γεγονός ότι κάνεις πιο συχνά προληπτικές εξετάσεις δεν σε καθησυχάζει έστω και λίγο; ότι δηλαδή ακόμα κι αν, χτύπα ξύλο, βρουν κατι, ότι θα είναι σε πολύ αρχικό στάδιο και θα είναι αντιμετωπίσιμο; έχεις κάνει ποτέ ψυχοθεραπεία; Αυτός που σου διέγνωσε κατάθλιψη και ΙΔΨ τι θεραπείες προτείνει; Εγώ άρχισα να υποφέρω από τα 16 με κατάθλιψη, αγχωδεις διαταραχές και ΙΔΨ. Με βοήθησε πολύ η φαρμακευτική θεραπεία με αντικαταθλιπτικα και η σύντομη ψυχοθεραπεία κυρίως συμπεριφορικη, γιατί ποτέ δεν είχα την οικονομική άνεση για πιο μακρόχρονη ψυχοθεραπευτικη προσέγγιση. Θα ήθελα να σου προτείνω να αρχίζεις να ψάχνεις, εάν δεν το έχεις κάνει ήδη, κάποιον ψυχίατρο ή ψυχολόγο που θα μπορούσε να σου προτείνει τι εναλλακτικές υπάρχουν για την αντιμετώπιση των διαταραχών που σε ταλαιπωρούν. Είσαι νέος άνθρωπος, υποφέρεις αρκετά χρόνια, και είναι κρίμα να μην μπορείς να χαρείς την οικογένειά σου και τα παιδάκια σου και αυτα εσένα. Λύσεις πιστεύω ότι υπάρχουν αν μπορείς να βρεις το κουράγιο να μετατοπισεις την προσοχή σου από το φόβο σου (θα αρρωστήσω) στην ανεύρεση λύσεων (τι μπορεί να με βοηθήσει να αντιμετωπίσω τον φόβο μου). Δεν σου κάνω την έξυπνη, υποφέρω χρόνια από αυτά που υποφέρεις κι εσύ και μέχρι τώρα υπήρξα τυχερή γιατί τουλάχιστον βρήκα έναν τρόπο να επαναφέρω την λειτουργικότητα μου σε περιόδους παθολογικου άγχους. Εύχομαι κι εσύ να καταφέρεις να βρεις λύση στο πρόβλημα σου.

Τώρα στα 40 μου ακόμα δεν μπορώ να το ελέγξω και κάθε πόνος που νιώθω στην κοιλιά νομίζω ότι είναι καρκίνος.

Κάθε πόνος δεν είναι καρκίνος και η έλλειψη πόνου δεν σημαίνει απαραίτητα υγεία. Συγγενικό πρόσωπο συναδέλφου διαγνώστηκε σε ηλικία 55 ετών με καρκίνο εντέρου με μετάσταση στο συκώτι με μοναδικό σύμπτωμα τη χρονιά δυσκοιλιοτητα. Δικό μου συγγενικο προσωπο υπέστη ολική γαστρεκτομή με μοναδικο σύμπτωμα μια ελαφριά δυσπεψία. Μόνο όταν είχε άρχισε να χάνει αδικαιολογητα βάρος άρχισε να το ψάχνει και ανακάλυψε καρκίνο στο στομαχι. Κοινοί παράγοντες και στις 2 περιπτωσεις: παντελης έλλειψη πονου και άρνηση και από τα 2 άτομα να κάνουν τακτικές προληπτικές εξετάσεις που αρμοζαν στην ηλικία τους (κολονοσκοπηση-γαστροσκοπηση) μέχρι που ο κόμπος έφτασε στο χτένι...

Picamama θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πολύ για τις χρήσιμες συμβουλές σου οι οποίες μου είναι χρήσιμες. Σίγουρα με βασανίζουν χρόνια αυτές οι σκέψεις και οι φοβίες αλλά όταν είσαι πιο νέος νιώθεις πιο δυνατός να αντιμετωπίσεις κάποιες καταστάσεις. Ψυχοθεραπεία δεν έχω κάνει ποτέ αλλά εδώ και ένα χρόνο είμαι σε αγωγη με cipralex και seroquel. Πιστεύω όμως ότι καμία φαρμακευτική αγωγή και κανένας γιατρός δεν μπορεί να σου αλλάξει χαρακτήρα. Απλά κάποιες φορές θα ξεχνιέμαι και θα νιώθω καλύτερα αλλά θα πρέπει να αποδεχτώ και να πείσω τον εαυτό μου ότι για το υπόλοιπο της ζωή μου θα συνεχίσουν να με στοιχειώνουν αυτές οι σκέψεις .

Αυτή την περίοδο τι νιώθεις; Τι φοβάσαι;


Μπορείς να περιγράψεις τη μέρα σου( τι κάνεις μέσα στη μέρα, τι ώρα κοιμάσαι, δραστηριότητες κτλ) ;

Quote:

---

Originally Posted by Them20

Picamama θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πολύ για τις χρήσιμες συμβουλές σου οι οποίες μου είναι χρήσιμες. Σίγουρα με βασανίζουν χρόνια αυτές οι σκέψεις και οι φοβίες αλλά όταν είσαι πιο νέος νιώθεις πιο δυνατός να αντιμετωπίσεις κάποιες καταστάσεις. Ψυχοθεραπεία δεν έχω κάνει ποτέ αλλά εδώ και ένα χρόνο είμαι σε αγωγη με cipralex και seroquel. Πιστεύω όμως ότι καμία φαρμακευτική αγωγή και κανένας γιατρός δεν μπορεί να σου αλλάξει χαρακτήρα. Απλά κάποιες φορές θα ξεχνιέμαι και θα νιώθω καλύτερα αλλά θα πρέπει να αποδεχτώ και να πείσω τον εαυτό μου ότι για το υπόλοιπο της ζωή μου θα συνεχίσουν να με στοιχειώνουν αυτές οι σκέψεις .

---

Αγαπητέ them20 καλησπέρα,
Εάν ζητούσες τη συμβουλή μου θα σου έλεγα τα εξής:
Παίρνεις εδώ κι ένα χρόνο φαρμακευτική αγωγή. Έχεις δει κάποια βελτίωση; γιατί εάν παίρνεις φάρμακα τόσο καιρό και συνεχίζεις να μην κοιμάσαι τα βράδια από το άγχος, μήπως πρέπει να συζητήσεις το ενδεχόμενο με τον γιατρό σου να αυξήσεις τη δόση ή ακόμη και να αλλάξεις εντελώς θεραπεία; δεν ταιριάζουν όλα τα φάρμακα σε όλους, εμένα 2 χρόνια στην αρχή μου έδιναν ένα σωρό φάρμακα δεν μου έκαναν τίποτα καμία βελτίωση μέχρι που ένας νευρολόγος μου έδωσε το ladose και σώθηκα! Από τότε σε κάθε κρίση ΓΑΔ, υποχονδριασης, καταθλιψης το συγκεκριμένο με βοηθάει να έχω βελτίωση της λειτουργικότητας μου κατά 80% μέσα σε ένα-εναμισυ μηνα. Αυτό ταίριαξε σε μένα. Σε άλλους δεν έκανε τίποτα και είδαν βελτίωση με άλλα φάρμακα. Πρόσεξε όμως, φυσικά ούτε άλλαξα χαρακτήρα ούτε έγινα ξαφνικά αναίσθητη: άλλο όμως το να είσαι λίγο υποχόνδριος και να σκέφτεσαι "μήπως αυτα τα δεκατακια που έχω δεν είναι απλό κρυολόγημα αλλά αρχή εμπολα;" και μετά να λες "καλά τι μαλακιες λέω μάλλον κρύωμα είναι άμα σε 3 μέρες δεν είμαι καλύτερα απλά θα πάω στο γιατρο" και να συνεχίζεις την καθημερινότητα σου, κι άλλο να σκέφτεσαι κάθε μέρα όλη μέρα αρρώστιες, να ζεις κάθε μέρα σαν μελλοθάνατος, να τρέχεις συνέχεια από τον έναν γιατρό στον άλλον και να μην κοιμασαι τα βράδια από το άγχος. Φυσικά θα αποδεχτείς τους φόβους σου σαν μέρος του εαυτού σου και θα μάθεις να ζεις με αυτούς όλη σου τη ζωή (σε αυτό βοηθάει παααααρα πολύ η ψυχοθεραπεία) αλλά το να σε στοιχειώνουν και να σε παραλύουν είναι παθολογικο και πρέπει να αντιμετωπίστει ανάλογα. Όλοι μας έχουμε φόβους και ολοι μας τους κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή, σκοπός είναι να μην μας καθηλωνουν και να μας καθιστούν έτσι μη λειτουργικούς στην καθημερινότητα μας.
Σκέψου το ενδεχόμενο να ξεκινήσεις και λίγο ψυχοθεραπεία, έστω για μερικούς μήνες ή σε κάποιο δημόσιο φορέα, αν δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να επισκέφτεις κάποιον ιδιώτη. Μπορεί να σε βοηθήσει να μάθεις να βλέπεις κάποιες καταστάσεις από διαφορετική σκοπιά και να εκλογικευεις τις εμμονές/φοβίες σου.
Και προσπάθησε λίγο νά ασχολείσαι με πράγματα που σε ευχαριστούν και σε κάνουν να ξεχνιέσαι έστω για λίγο. Το καλοκαίρι, ήμουν σε κρίση υποχονδριασης "έχω 5-6 ανιατες ασθενειες" και κοιμόμουν και ξυπνούσα με την σκέψη "σήμερα πεθαίνω, αύριο πεθαίνω, θα μείνουν τα παιδιά μου ορφανά". Προτού ξανά ξεκινήσω θεραπεία με ψυχίατρο το μόνο που με ικανοποιουσε ήταν να διαβάζω ανάλογες περιπτώσεις εδώ στο φόρουμ κι επίσης έβλεπα βιντεακια στο YouTube με συμβουλές για το πως να αντιμετωπίσεις την υποχονδριαση (health anxiety το ονόμαζαν στα αγγλικά). Με παρηγορουσε το γεγονός ότι κι άλλοι αντιμετώπιζαν την ίδια κατάσταση με μένα και ότι πολλοί από αυτούς είχαν καταφέρει να το ξεπεράσουν και να ξαναρχίσουν να απολαμβάνουν τη ζωή τους. Ελπίζω κι εσύ να καταφέρεις να το ξεπεράσεις. Ότι καλύτερο σου εύχομαι, όλα να πάνε καλά...