Δεν θελω να υπάρχω να ζω , δεν έχω κανέναν λόγο τίποτε που να κρατάει στη ζωη.
Ειμαι 40 χρονων αλλα όσοι με ξέρουν μου έχουν πει ότι ειμαι μικρο παιδι στην καρδια στην ψυχη.
Δεν θυμάμαι ποτε τον εαυτο μου χαρούμενο ευτυχησμενο , πάντα απο μικρο παιδι αλλα και τώρα που οι συναισθηματικές ανάγκες ειναι μεγαλύτερες δεν χαμογέλαω δεν έχω κάτι να με κάνει να θελω να ζω να υπάρχω και δεν υπάρχω σαν άνθρωπος .
Ο άνθρωπος υπαρχει πραγματικα όταν τον αγαπάνε έστω και ένας άνθρωπος .
Εγω αν και έχω γίνει θυσία για ανθρώπους που αγάπησα και αγαπω δεν έχω δει την πραγματική τους αγάπη .
Δεν ειμαι παντρεμένος , ο λόγος δεν ξέρω πιος ειναι , ίσως η μοίρα που παίζει παράξενα και απρόσμενα παιχνίδια .
Απο 19 χρονων έχασα τον πατερα μου , έπρεπε να ξεπεράσω την ηλικία μου να γίνω άντρας για να αντιμετωπίσω όχι όπως ολοι μας την κοινωνία αλλα τα όσα καλα , πραγματικα καλα είχε κάνει στην ζωη του ο πατέρας μου και μετα τον θανατο του εγω τα εισέπραξα ως επίθετικοτητα όλων των ευεργέτημενων απο τον πατερα μου .
Δυστυχώς πάλευα μόνος μου , υποστήριξη απο τον μεγαλύτερο αδελφο δεν είχα , η μητέρα μου ήταν μεταξύ σπιτιού και του τάφου του πατερα μου .
Εγω έπρεπε να κάνω τα πάντα και ταυτόχρονα να απολογουμε για κάθε τι , κάθε λάθος κάθε έναν που μας χτυπάγε στην καρδια για να μας πει ευχαριστω που ευεργέτηθηκε απο τον πατερα μου .
Μια ζωη κόλαση χωρίς προσωπική ζωη χωρίς πραγματικούς φίλους χωρίς μια αγκαλια να κλαψεις , χωρίς έναν άνθρωπο να πάρεις μια συμβουλή και οι δικοί μου εκει , με τα καρφιά στα χέρια να με σταυρωνουν κάθε στιγμη που δεν μπορούσα να διωρθωσω τα λάθη τους και την αδιαφορία τους .
Ξέρω ότι απο 26 χρονων έχω κατάθλιψη , σημερα έχω φτάσει εκει που δεν μπορω να σκεφτω να ξεκουραστω να ηρεμήσω , συνέχεια ειμαι σε εγρήγορση , νιώθω σαν μια μηχανη που δουλεύει στο φούλ αλλα δεν δουλεύει σωστα και για πολυ ακόμη.
Κάθε πρωι που ξημερώνει δεν έχω λόγο να ανοίξω τα ματια μου , δεν θελω να πάρω ανάσα , δεν θελω να δώ το φως του ήλιου , δεν θελω τίποτα , δεν νιώθω πλέον τίποτα και ένα μικρο χαμόγελο απο το πουθενα το διαδέχεται το κλάμα έντονο με λιγμους και πόνος απο την καρδια απο την ψυχη .
Πόσο ακόμη να άντεξω , παρακαλαω τον Θεό να δώσει σε εμένα μια αρρώστια και όχι σε έναν συνάνθρωπο μου με οικογένεια ευθύνες ζωη χαρα .
Έχω προσπάθησει να κάνω κακο στον εαυτο μου , δεν αντεχεται ο πόνος της καρδιάς της ψυχής , δεν αντεχεται η μοναξια , αλλα και εκει ειμαι άτυχος .
Σας ευχαριστω που με ακούσατε , σας παρακαλω μην με λυπηθητε , ότι θέλετε μπόρεσε να ρώτησετε και θα σας απαντήσω πάντα μέσα απο την καρδια μου.