Φιλίες,σχέσεις (και η κρίση πανικού)....γιατί πάντα πρέπει να είναι ΤΟΣΟΟΟΟ δύσκολες;
Γεια σας αγαπητά μέλη του φόρουμ,
θα ήθελα να σας μιλήσω για κάποια θεματάκια που τριγυρίζουν στο μυαλό μου και φοβάμαι μην το στοιχειώσουν πάλι, γιατί έχω παρατηρήσει ότι πολλές φορές καταλήγω σε εμμονές αφού προκύψουν κάποια ζητήματα που με απασχολούν. Δυστυχώς, ίσως εγώ η ίδια να επαναλαμβάνομαι ξανά και ξανά επειδή νιώθω πως ότι και να έχω κάνει δεν έχω ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα μέσα μου καθώς και νιώθω ότι δεν τα έχω αντιμετωπίσει πλήρως.
Για να μην σας κουράζω άλλο θα ξεκινήσω με μια εισαγωγή....όσο πιο συνοπτική και ευκατανοητή γίνεται να είναι εκ μέρους μου.
Είμαι 19,5 και σπουδάζω Πληροφορική....στο πρώτο έτος πέρασα πολύ λίγα μαθήματα, είχα χαμηλή αυτοπεποίθηση όσον αφορά το διάβασμα, αλλά και πολλές υπερβολικές φοβίες και άγχη. Έτσι λοιπόν αυτά μου πήραν ντόμινο και το 3ο εξάμηνο.....μέχρι που επιτέλους ηρέμησα κατά 90% από αυτά. Το τι είχα είναι άλλη ιστορία....ήξερα ότι όλος αυτός ο φόβος μέσα μου και τα υπερβολικά άγχη δημιουργήθηκαν από την άσχημη ψυχολογική βία που είχα βιώσει για 5 χρόνια όταν ήμουνα στην Γερμανία.... από κάτι χαζό-άτομα και ξένους και Έλληνες κατώτερου επιπέδου.Μετά αφού γύρισα Ελλάδα έπαθα έναν μικρό τρακ (τρόμο), με την απότομη αλλαγή.....όχι βέβαια με το θέμα ότι θα άλλαζα φίλους και σχολείο (αυτό βασικά το ήθελα πολύ να γίνει με αυτά που περνούσα),, αλλά με το θέμα της διαφορετικής νοοτροπίας και το ότι έπρεπε να αποδεχτώ μέσα μου ότι εδώ δεν είναι τίποτα δεδομένο. Ειδικά όσον αφορά την ποιότητα των σχολείων-πανεπιστημίων κτλ (παρόλο που μου αρέσει να διαβάζω...ναι ήμουνα άριστη μαθήτρια παρόλο που είχα πολλά κενά , το ελληνικό σχολείο το σιχαίνομαι....τέλος πάντων προσπαθώ να κρατήσω μόνο τις καλές αναμνήσεις ...αν υπάρχουν).
Αυτή η ψυχολογική βία συνεχίστηκε όταν ο πατέρας μου έκανε το μοιραίο λάθος να με αλλάξει από ένα πολύ καλό φροντιστήριο σε ένα απαίσιο φροντιστήριο....όπου οι 2 από τους 4 καθηγητές ασκούσαν ψυχολογικό εκφοβισμό και πάντα βάζανε υπερβολικά δύσκολα θέματα από το επίπεδο που κάνανε,καθώς και ο τρόπος εξήγησής τους ήταν του τύπου...."θα πω λίγα πράγματα και γρήγορα αφού εσείς τα ξέρετε όλα".
Και έτσι λοιπόν ψυχολογικά άρχιζα να καταρρέω όλο και περισσότερο. Εγώ να νομίζω πως μόνο εγώ φταίω και να αρχίζει να μπαίνει στο μυαλό μου η ιδέα ότι δεν αξίζω τίποτα και ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγράψω καλούς βαθμούς.Στην Γερμανία δεν είχα ποτέ τέτοιους καθηγητές, οπότε θεωρούσα δεδομένο ότι και στην Ελλάδα όπου και να πας οι καθηγητές-δασκάλοι ελέγχονται και έχουν μια Α ποιότητα. Έλα μου όμως που την πάτησα άσχημα.....
Παρόλα ταύτα κατάφερα να περάσω Πληροφορική...(να μαι καλά) αλλά είχα κατάθλιψη....που δημιουργήθηκε επειδή είχα πάψει να φροντίζω τον εαυτό μου λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης και λόγω του ότι ήμουν πολύ πιο διαφορετική σαν χαρακτήρας απ ότι τα περισσότερα άτομα στην επαρχία (πάλι καλά που δεν χρειάστηκε να μείνω και άλλο....μετά από τρία χρόνια...). Εγώ είμαι ο ήσυχος- σοβαρός τύπος που έχει ενδιαφέροντα δημιουργικά (ζωγραφική,ποδήλατο,γυμνασ� �ική,σπόρ,σινεμά,και εγκυκλοπέδιες) και όχι κλαμπ μπαρ και τέτοια βαρετά πράγματα.....εννοείται πως θα πήγαινα για καφέ ή βόλτα-περπάτημα με σκοπό την επικοινωνία.Πολλοί όμως ήταν το αντίθετο από εμένα και γι αυτό με απέρριπταν(δεν έχασα και κάτι το ιδιαίτερο). Τώρα στο πανεπιστήμιο έχω πολλές φίλες-παρέες, 2 κολλητές και σχέση....αλλά επειδή δεν πολυερχόμουνα στο μάθημα και ήθελα να μένω ώρες μόνη μου λόγω κατάθλιψης ψιλοχαθήκαμε. Αλλά οι κολλητές μου το ήξεραν ότι είχα κατάθλιψη και δεν απομακρύνθηκαν. Παρόλα αυτά επιδίωκα να βγαίνω μαζί και με τις παρέες μου και με τις κολλητές μου και όλα ΄ήταν καλά. Όλα αυτά μέχρι που έκανα σχέση με τον αδερφό της κολλητής μου. Τότε αυτή απομακρύνθηκε....βασικά δεν ερχόταν σχεδόν καθόλου στην σχολή αλλά ούτε επιδίωκε να μου επικοινωνήσει εκείνη πρώτη. Πάντα εγώ έπρεπε και ακόμη πρέπει. Συν ότι πολλές φορές αργεί να μου απαντήσει ή δεν μου απαντάει καθόλου. Της μίλησα μήπως τρέχει κάτι ή μήπως έκανα κάτι λάθος και δεν μου μιλάει αλλά εκείνη μου είπε ότι δεν έκανα κάτι που να την ενόχλησε....αλλά ότι δεν έρχεται στην σχολή γιατί έχει θυρροείδή. Δεν ξέρω τι να πώ.....είναι πολύ καλή μου φίλη και δεν θέλω να την χάσω.καλά
Επίσης παθαίνω με μικρότερη συχνότητα απ ότι παλιά κρίση πανικού. Αυτή εκδηλώνεται ως εξής....αρχικά έχω νεύρα χωρίς λόγο και με την πρώτη κακιά λέξη που θα μου έρθει τυχαία στο μυαλό θα αρχίζω να βρίζω από μέσα μου τους πάντες και τα πάντα....και μετά από λίγο τρελαίνομαι και φοβάμαι συνέχεια μην πεθάνουν. Με αποτέλεσμα να μην μπορώ πολλές φορές να κοιμηθώ. Το ίδιο είχα πάθει όταν η κολλητή μου (όπου με τον αδερφό της έχω σχέση) έκανε εγχείρηση στα δόντια. Είχα κατατρομάξει και δεν κοιμήθηκα καθόλου καλά.
Εγώ πάντως νομίζω πως έχει θυμώσει μαζί μου επειδή όταν με κάλεσε ο αδερφός της στο σπίτι του για φαγητό εκείνος με φίλησε χωρίς να προκαλέσω κάτι εγώ....και επειδή μετά όταν με συνόδευσε μέχρι σπίτι μου είχε ξεχάσει το κινητό του και την κάρτα μέσων μεταφοράς. Οπότε τον παίρνανε τηλέφωνο και αυτός δεν απαντούσε και όταν με πείραν εμένα τηλέφωνο εγώ δεν απάντησα επειδή την μία δεν το άκουσα και τις άλλες ήταν άγνωστος ο αριθμός συν ότι μου έλεγε ότι το είχε μαζί του το κινητό και την κάρτα του . Από τότε όχι μόνο μου έχει θυμώσει η αδελφή του (κολλητή μου ) αλλά και η μητέρα του. Γκρρρρ όλη εγώ θα την πληρώσω την νύφη. Έλεος...! Και μετά είχε συμβεί και κάτι άλλο με μια εργασία όπου φταίει και η κολλητή μου αλλά πάλι εγώ την πληρώνω.
Γιατί όμως κάθε φορά που είναι να βγώ μαζίτης πρέπει εγώ πάντα να την πλησιάσω και να της πω να βγούμε.....οκ έχει ήδη τις παρέες της από την περιοχή της αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να με πετάει απ έξω. ΄Ημαρτον!!!!
Αν μπορείτε να μου προτείνετε κάποια λύση ή οτιδήποτε πείτε μου.
