Originally Posted by
mirtw
Φοβόμουν τα λόγια του,τα συναισθηματα μου,!τοσο καλα για να ναι αληθινα. Αυτο ελεγα μεσα μου και κρατουσα μια πισινη.Τον περιόριζα γενικα , με τις ερωτησεις του κτλ. Είχε την αισθηση οτι κατι έκρυβα συνέχεια,αλλά πως να του πω οτι δεν θελω να του μιλαω για την καθημερινοτητα μου, δεν θελω να του λεω με ποιους βγαινω γιατι απλα δεν ηθελα να καταλαβει ποσο αδεια ειναι η ζωη μου.Δεν ηθελα να δει αυτο το μονοτονο πράγμα που ζω. Ντρεπόμουν για τη ζωή μου....για μένα.. Ξαναλεω,ηταν σχεση απο αποσταση. Του μιλουσα γενικα.Π.χ. μιλουσαμε για τη μερα μας κ του ελεγα "μαγειρεψα, το απογευματακι βγηκα για καφε με παιδια απ τη δουλεια", καμια φορα κιολας δε σηκωνα το τηλ κ μετα τον επαιρνα κ του λεγα οτι ημουν σε κλαμπ,ενω στην ουσια....ημουν σπιτι κ εκλαιγα...χωρις λογο, για το χαζο μου το μυαλο.Οταν ρωτουσε συγκεκριμενα ομως...με ποιους ημουν,κτλ...τοτε εγω αντιδρουσα. Μαγιατι με ρωτας?!! οντως δεν ηθελα να απαντησω ,αλλα δεν ηξερε το λογο. Τι να του λεγα, οτι βγαινω μονο με ενα ατομο?το ιδιο ονομα συνεχεια?Δεν ηθελα να με περασει για μονοχνοτη, βαρετη.. Αλλα ειμαι,ποσο να το κρυβω?Δεν έχει ουσία η ζωή μου, κατ΄επεκταση ούτε κ γω.
Δε σου αρεσει ο εαυτος σου. Φυσικα πως να σου αρεσεις; Δεν εισαι εσυ αυτη! Εμαθες καποτε να μην αφηνεσαι γιατι πληγωνοσουν, αλλα τωρα εισαι μεγαλος ανθρωπος πια, εχεις ελεγχο των συναναστροφων σου, των πραξεων σου, των συνασιθηματων σου, ή μαλλον μπορεις να τον εχεις. Καποτε αυτη η στρατηγικη να κλεινεσαι πισω απο οχυρα χρησιμευσε για να σε προστατευει, τωρα απλα σε περιοριζει. πως να ζησεις μες στο οχυρο; Γιαυτο μεσα απο τον πονο και τις σχεσεις που κανουμε ως ενηλικες ωθουμαστε νακανουμε κατι για αυτο, η αποφυγη του πονου γινεται ενα κινητρο να ανακλυψουμε αυτο που ημασταν και εχουμε ξεχασει..
Τον τελευταίο μήνα τον αισθανόμουν απόμακρο...ένα τηλέφωνο τη μέρα <και αυτό από δικιά του κινηση.Εγω απλά περιοριζομουν στο να του απανταω στα μηνυματα. δεν ειχαμε επικοινωνια με δικη μου προτοβουλια>.συζητησαμε για αυτο το θεμα .μου ειπε οτι νιωθει μόνος και του απάντησα πως και γω το ίδιο νιωθω.Είπα ενα σωρό πραγματα κ κατεληξε στο οτι τα βλεπω τα πραγματα για τη σχεση μας μαυρα.Ρωτησε τι προτινω και του ειπα να παρει ο καθενας το χρονο του.Δε το δεχτηκε με την δικαιολογια οτι αυτο σημαινει χωρισμο κ αν θελω αυτο να το πώ ξεκάθαρα. Ομως εγω ηθελα πραγματικα απλα λιγο χρονο ,αλλα δεν επεμενα στο θελω μου κ εκανα αυτο που ζητησε εκεινος....να προσπαθησουμε μιας κ με την αγαπη ολα λυνονται!Αυτο εκανα λοιπον ,μονο που απο εκεινη τη στιγμη κ για μια βδομαδα ενώ περίμενα κινήσεις από εκείνον...εκείνος πέρασε στη απάθεια...και εγω εξακολούθησα φυσικα το ιδιο.Ειχα καταντήσει με το κινητο στο χέρι να περιμενω!Αρρωστη κατασταση.Είχα πολλα νευρα και ξεσπούσα παντού. Ακομα κ σαυτον οταν με επαιρνε μια φορα τη μέρα.Υποτηθεται πως του ειχα εκφρασει το προβλημα κ περιμενα βοηθεια.Ρωτούσε "τι εχεισ παθει?" "γιατι εισαι ετσι??" Πόσο άλλαξε κ αυτός? Δεν εδινα απάντηση. Δεν ηθελα να του πω "μου λειπεισ" .Αυτο που τελικα βγηκε απ το στομα μου μετα απο μια βδομαδα τσακομων κ μιας ψυχρης επικοινωνιας....ηταν"σαγαπα� � αλλα το καλυτερο και για τους δυο ειναι να χωρισουμε,αφου πονας κ ποναω." Σημειώνω οτι στο χέρι μας ήταν να εκμηδενησουμε την απόσταση αλλά κανείς δε το αποφάσισε.Μετά το χωρισμό μιλήσαμε άλλη μια φορά γύρω στις 5 ώρες....μου έριχνε ευθύνες. Δεν ήθελα να κάνω το ίδιο αλλά δεν μπορούσα να μην απαντήσω. Αλλα οπως κ να χει....φταιμε κ οιδύο. Τωρα νιώθω ακομα πιο χάλια από ότι ηταν η ζωή μου πριν τον γνωρίσω.
Κραταμε λοιπον αποστασεις για να μην πληγωθουμε και κατι καταφερνουμε; Να πληγωνομαστε! Καλυτερα να ειχες ζησει κατι και να ειχες πληγωθει, παρα να εισαι ανικανη να το ζεις και παλι να πληγωνεσαι! γιατι τοτε καταλαβαινεις οτι φταις μονο εσυ! Αλλα αυτο ειναι καλο, γιατι αρα μπορεις να το αλλαξεις!! Οπως ειπες πριν η ζωη περναει, εχεις αρχισει και βλεπεις τα σημαδια, και αυτη η σχεση που ηταν καπως διαφορετικη, αυτο δειχνει..
Μου είναι δύσκολο πολύ, εξάλλου δεν κανω σχεσεις εύκολα γιατι δεν τις θεωρω παιχνιδι. Ειναι συμαντικος για μενα ο ανθρωπος μου και δενομαι. Η πρωτη μου σχεση ήταν πριν δύομιση χρονια , αλλα κατάλαβα νωρις οτι δεν μου ταιριαζε ο αλλος κ την σταματησα στους 5 μηνες. Και εκει πονεσα, αλλα αυτος ο πονος δεν υποφερεται. Πλεον είχα επενδυσει πολλα συναισθηματικά, του ειχα εμπιστευτει πραγματα....απλα ο τροπος εκφρασης μου δε με βοηθαει με την αποσταση. Του το χα επισημανει πολλες φορες.
Νιωθω οτι με χρησιμοποιησε. Οταν τον γνωρισα ειχε κατι σαν καταθληψη μου χε πει , αλλα με το που μπηκα στη ζωη του ολα αλλαξαν. Μηπως τελικα μου ρουφηξε ενεργεια? Επεσα με τα μουτρα σε αυτον κ ξεχασα εμενα. Με τα μουτρα στις σκεψεις εννοω... Αλλα όπως είχα διαβάσει κάπου "κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφες σου σκέψεις"...
Gabriel Garcia Marquez!!
Στεναχωριεμαι, κλαιω, μετανιωνω οχι τοσο για τη σχεση που τελειωσε αλλα για μενα που ενω ξερω τα αρνητικα μου σημεια δεν κανω κατι για να τα διορθωσω.
A μπραβο!!
Νιωθω οτι εχασα τον χρόνο μου... Πλεον δεν εχουμε καμία επικοινωνία. Σαν ξένοι. Δε το φανταζόμουν έτσι. Τον νιαζομαι. Σίγουρα ένας χωρισμός θέλει το χρόνο του, αλλά οχι και να με διαγραψει απο καθε μεσω επικοινωνιας <chat, facebook>. Νιωθω.....ουτε και γω ξερω πως.....'ψεκαστε, σκουπιστε, τελειωσαμε'! Επισης οταν του ζητησα να χωρισουμε ημουν ξεκαθαρη, ο λογος δεν ειναι οτι δεν νιωθω κατι αλλα πως ποναω κ δεν αντεχω αλλο την αποσταση. Ζητησα να εχουμε μια επικοινωνια και όπου μας βγάλει. Με την επικοινωνια δεν θα βασανιζα το μυαλο μου. Δε θα τρωγομουν με τα ρούχα μου. Δεν θα ημουν υποχρεωμενη να του λεω λεπτομεριες κτλ Με τη ταμπελα της σχεσης ολα αυτα αλλαζουν... Δεν ξερω αν με καταλαβαινει κανεις.
Αφου δεν του ειχες δειξει ποια εισαι, του κρυβοσουν, δε μιλαγες, δεν υπηρχες δλδ παρα μονο σαν μια εξ αποστασεως περιεργη σχεση, γιατι να υπαρχεις τωρα που τελειωσε η σχεση στις επαφες του;
Αυτος ομως εκανε 180 μοιρες στροφη. Και δεν ειναι θυμος, δεν λειτουργει ποτε με θυμο ισα ισα....σκεφτεται την καθε του κινηση. Νιωθω πως ηθελε καιρο να χωρισουμε αλλα δεν το εξεφραζε ..με λογια. Οταν το ειπα εγω λοιπον ,ειδα μια συμπεριφορα τυπου "εεε αντε επιτελους!!". αλλεσ δυο φορες που ειχαμε χωρισει για μια δυο μερες, ειχε αλλη συμπεριφορα.... δεν εριχνε ευθυνες αλλα εδινε τροπους για να ξεπερασουμε τα προβληματα. Τωρα απλα του ηρθε κουτι. Δεν ηθελα να δω παρακαλια , αλλα επειδη μου αρεσουν τα ξεκαθαρα πραγματα , ηθελα αν σκεφτοταν χωρισμο να το ελεγε κ οχι να ενεργησει υπουλα επειδη ειναι ευθυνοφοβος. Νιωθω πως ενα χρόνο δεν ηξερα με τι ατομο εχω να κανω.
Ειναι συνηθισμενο αυτο, προσπαθει προσπαθει κανεις, εθελοτυφλει προσπαθωντας, και καποτε κανει το μπαμ γιατι δεν παει αλλο.
Τωρα ακόμα πιο μαυρα τα πραγματα στη ζωη μου.Μαλλον αχρωμα ,οχι μαυρα. Γιατι κ το μαυρο κατι ειναι!!! Μονη μου ήμουν τελικά και μόνη είμαι.
πως να αλλαξω??? πως να σταματησω να βασιζομαι στους αλλους??
πως να σταματησω να περιμενω αναγνωριση απ τους αλλους?
Ειναι καλο που ρωτας, γιατι θα τις λαβεις τις απαντησεις σου..
Νιωθω πως θα τρελαθω...πραγματικα......ειχ� � σκεφτει την αυτοκτονία πριν χρόνια αλλα πέρασε αυτο. Τουλάχιστον η υπαρξη μου δίνει νοημα στους γονεις μου αν οχι σε μενα η σε καποιον αλλον. Τους λατρευω και δεν μπορω να τους φανταστω πάνω από τον τάφο μου να κλαίνε. Μπορω να υποφέρω αυτη τη ζωη για χάρη τους, αλλα όταν χαθούν αυτοί, εγώ τι θα κανω??? θα πονάω διπλά? μια για τον δικό μου χρόνιο θάνατο και μια για τον δικό τους?? Πως θα δώσω νόημα στη ζώη μου? Ο έρωτας δεν επιασε. Πιανομαι κατα καιρους με διαφορα οπως γυμναστικη, αγγλικα, μαγειρεμα....αλλα μετα ΒΑΡΙΕΜΑΙ. ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ
Δεν εισαι υποχρεωμενη να ζεις με τροπο που δε σου αρεσει. Μου θυμισες μια φλασια που εφαγα εγω τις προαλλες, παντα στην οικογενεια ημασταν τρεις και πολυ μοναχικοι λογω πολλων ιδιαιτεροτητων του πατερα μου, οι 3 μας καναμε πασχα, χριστουγεννα, πρωτομαγια, κουλουμα ολα. Ειχε αλλαξει βεβαια αυτο τα τελευταια χρονια, αλλα στην παιδικη και εφηβικη μου ηλικια ετσι ητανε. Και περυσι πεθανε ο πατερας μου, και αυτη την πρωτομαγια μου λεει η μητερα μου παμε να φαμε οι δυο μας σε μια ταβερνα. Και πηγα να τρελαθω, λεω ωραια, οταν ηταν οι δυο τους πηγαινα με τους 2 τους, τωρα εμεινε ο ενας, θα πηγαινω με τον εναν, και αμα παθει κατι η μανα μου, θα πηγαινω μονη μου;; Αλλα οχι ξερω πως δεν θα ειναι ετσι, μην τρομαζεις λοιπον, μπορεις να κανεις τα πραγματα αλλιως.