Καλησπέρα σε όλους.
Αρχικά, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ προκαταβολικά, σε όποιον μπει στον κόπο να αφιερώσει έστω κι ένα λεπτό από το χρόνο του για το δικό μου πρόβλημα. Το εκτιμώ απεριόριστα.
Κατέβασα αυτήν την εφαρμογή για να λύσω μια πολύ συγκεκριμένη ανησυχία μου, όμως, βλέποντας πόσα θέματα συζητούνται εδώ, αισθάνθηκα την ανάγκη να εξωτερικεύσω και αυτό το πρόβλημα που θα εξηγήσω παρακάτω.
Θα προσπαθήσω να είναι όσο το δυνατό πιο συνοπτική και περιεκτική :
Εδώ την αίσθηση ότι παρακολουθούμαι. Τόσο απλά. Την αίσθηση ότι "κάποιος" ή, ακόμα καλύτερα, "κάτι" βρίσκεται στον ίδιο χώρο με εμένα, πολλές φορές ακριβώς πίσω από την πλάτη μου, και, όταν γυρίσω, θα το αντικρίσω μπροστά μου.
Μετά από την περίληψη αυτή, ας δώσω μερικές γενικές πληροφορίες για μένα, σε περίπτωση που κάποιος βοηθηθεί με αυτές : είμαι κοπέλα. Μαθήτρια, σχεδόν 18 χρονών, ζω ακόμη με τους γονείς μου. Στο παρελθόν έχω παρουσιάσει νοσηρές ψυχολογικές συμπεριφορές, όπως αυτοτραυματισμό, μεγάλη περίοδο νευρικής ανορεξίας αλλά και κρούσματα βουλιμίας και εσκεμμένης πρόκλησης εμετού (σε άλλα διαστήματα από την ανορεξία), ασυγκράτητες εκδηλώσεις οργής και ξαφνικά σκαμπανεβασματα στη διάθεσή μου. Ορισμένες από τις συμπεριφορές που διανύω ίσως να οφείλονται σε κάποιες μορφές λεκτικού και κοινωνικού bullying που βίωσα, κυρίως στο γυμνάσιο, αλλά και στην πρώτη λυκείου, καθώς και σε κάποιες μορφές σεξουαλικης παρενόχλησης που βίωσα στο γυμνάσιο. Να επισημάνω πως δεν έχω πάει ποτέ σε ειδικό ψυχικής υγείας, οπότε δεν έχω λύσει οριστικά οποιοδήποτε από αυτά τα θέματα.
Πιθανότατα λόγω της αγχώδους χρονιάς που διανύω, (θα δώσω για πρώτη φορά Πανελλήνιες), οι συμπεριφορές αυτές έχουν επανέλθει ξανά, παρόλο που, για ενάμιση περίπου χρόνο, ήμουν πλήρως καθαρή από όλες.
Το νέο στοιχείο που έχει παρουσιαστεί, λοιπόν, και που, αμυδρά, μπορώ να θυμηθώ πως είχε, δειλά - δειλά, κάνει την εμφάνισή του τους μήνες πριν το καλοκαίρι, είναι αυτή η ανατριχιαστική αίσθηση ότι παρακολουθούμαι.
Στην αρχή προσπαθούσα να την αγνοήσω, αλλά, με την πάροδο του χρόνου, επιδεινωθηκε.
Έχει, δηλαδή, φτάσει, τώρα, σε τέτοιο σημείο που, διστάζω να πάω από το δωμάτιό μου μέχρι την κουζίνα αν διψάω ή πεινάω, ή και μέχρι το μπάνιο, αν θέλω να πάω τουαλέτα.
Χθες, για παράδειγμα, ήταν τόση ένταση της αίσθησης αυτής, που όχι μόνο δε μπορούσα να διεκπεραιωσω απερισπαστη τις υποχρεώσεις της μελέτης μου, αλλά και δεν πήγα στην κουζίνα να φάω λόγω του μεγάλου μου φόβου ότι "κάτι θα έβρισκα εκεί", ώστε προτίμησα να πέσω για ύπνο νηστική. Και φυσικά, δεν κοιμήθηκα καν, μέχρι που ήρθαν οι γονείς μου από τη βραδινή έξοδό τους.
Αυτό το συναίσθημα πολλές φορές με αποσυντονιζει και νιώθω τρομαγμένη μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Εδώ, να σημειώσω πως, δεν το αισθάνομαι συνεχώς αυτό, αλλά μέσα στην εβδομάδα, σίγουρα τις 3 με 5 μέρες, και αυτό όταν λείπουν όλοι από το σπίτι.
Ποια είναι η άποψή σας; Υπάρχει ενδεχόμενο να είναι αυτό το φαινόμενο μια ήπια μορφή μανίας ή ψυχολογικής διαταραχής;
Ακόμη και δύο μόνο λέξεις θα τις εκτιμούσα πραγματικά, διότι το όλο θέμα είναι κάτι που δύσκολα μπορώ να εξωτερικευσω στα γνωστά μου άτομα, οπότε θα ήταν σημαντικό για μένα να με διαφωτίσει κάποιος / α, έστω και λίγο.
Και πάλι, ευχαριστώ για το χρόνο που διαθέσατε!
Καλή σας συνέχεια.
Εστάλη από G3112 στο E-Psychology.gr Mobile App
