καλημέρα σε όλους. Γράφτηκα σήμερα στο forum διότι δεν αντέχω άλλο και πραγματικά θέλω να βρω λύση. Φοβάμαι να πεθάνω. Και μόνο στην ιδέα ότι κάποια ημέρα απλά θα πάψω να υπάρχω με πιάνει πανικός.
Είμαι 36 ετών και θυμάμαι πως αρκετά πιο παλιά, ίσως γύρω στα 20 για πρώτη φορά έκανα την σκέψη "πως θα είναι να μην υπάρχω;" και τότε θυμάμαι ότι μόλις ο εγκέφαλός μου πλησίασε στο να καταλάβει, αμέσως απώθησε την σκέψη. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω καλύτερα, αλλά είναι σαν το μυαλό μου να αρνιόταν να προσομοιώσει κάτι τέτοιο. Μετά από λίγο καιρό το ξέχασα και απλά μου έμεινε η εμπειρία, ότι δηλαδή ο εγκέφαλός μου δεν ήθελε να το σκεφτεί.
Τα προηγούμενα 3 χρόνια εξαιτίας διαφόρων συνθηκών στην ζωή μου, έμεινα εντελώς μόνος. Σε ξένη πόλη, χωρίς κανέναν γνωστό, με τους γονείς μου σε άλλη πόλη και την κοπέλα μου σε άλλη χώρα. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα και απίστευτα καταθλιπτικά, με πολλές άσχημες σκέψεις και κλάμα πολύ συχνά. Τον τελευταίο χρόνο η κοπέλα μου γύρισε και μένουμε μαζί. Αυτόν τον χρόνο όμως άρχισε όλο και συχνότερα να μου έρχεται η σκέψη πως ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ. Δεν θέλω να μην υπάρχω. Φοβάμαι και τρέμω στην ιδέα και δυστυχώς έχω φτάσει σε σημείο αυτή η σκέψη να είναι μέσα στο μυαλό μου από την στιγμή που θα ξυπνήσω μέχρι την στιγμή που θα κοιμηθώ. Δεν ξέρω τι να κάνω, αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως έτσι και αλλιώς ότι και να κάνω θα πεθάνω μια μέρα, οπότε αυτό με τρελαίνει ακόμα πιο πολύ.
Πριν από λίγο έπαθα κάτι που δεν μου είχε ξανασυμβεί. Είναι σαν η φοβία μου να πέρασε στο επόμενο επίπεδο. Είχα ξαπλώσει και έπαιζα ένα παιχνίδι στο κινητό για να ξεχάσει το μυαλό μου αυτές τις σκέψεις, όμως άρχισα πάλι να σκέφτομαι ότι ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ. Και εκεί για πρώτη φορά με έπιασε κάτι που δεν με έχει ξαναπιάσει. Άρχισα να ιδρώνω, να φωνάζω μέσα στο κεφάλι μου "δεν θέλω να πεθάνω", ένιωθα να ζαλίζομαι, ένα ρίγος σε όλο μου το σώμα και μια ανάγκη να τρέξω. Σηκώθηκα πήγα στο μπάνιο και ήμουν κάτασπρος.
Είναι η πρώτη φορά που το λέω έστω και γραπτά αυτό που μου συμβαίνει. Στην κοπέλα μου δεν το έχω πει και δεν θέλω να της το πω για να μην της το βάλω και αυτής σαν ιδέα και πάθει το ίδιο. Δεν ξέρω τι να κάνω πραγματικά, μα πιο πολύ από όλα, δεν θέλω να πεθάνω. Κάθε μέρα εύχομαι να βρεθεί ένας τρόπος να μην πεθαίνουμε.
Σκέφτηκα να πάω σε ψυχίατρο αλλά όσα έχω διαβάσει για τα φάρμακα με έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα πως με τόσες παρενέργειες που έχουν το πιο πιθανό είναι να με οδηγήσουν πιο γρήγορα στο θάνατο.
Τι μπορώ να κάνω;;; πραγματικά ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ