Originally Posted by
mariasilk
Είναι δύσκολο να χωρίσουν δύο άνθρωποι που κανένας δεν το θέλει και αγαπιούνται. Μαράζι μας πιάνει και τους δυο. Κλαίμε παρέα που ο καθένας μας έκανε την προσπάθεια την λάθος στιγμή. Τραγικό διότι ξέρω ότι το αγαπώ. Εγώ όταν εκείνος ήταν σε κατάθλιψη και εκείνος όταν εγώ ήμουνα ερωτευμένη. Δεν μαθαίνεις από τέτοια λάθη. Δεν είναι λάθη που μπορείς να ελέγξεις. Όταν διαλυεσαι δεν βλέπεις τίποτα. Όλα μαύρα και όλα ανούσια. Χάνουμε τα συναισθήματα μας. Χάνουμε την ψυχή μας. Όταν την ξαναβρούμε .... Αν την ξαναβρούμε είναι αργά.
Εκείνος πλέον με κοιτά και κλαίει. Κλαίει γιατί γνωρίζει πως είναι να νιώθεις έτσι. Μου λέει προσπαθούσα να τελείωσω την δουλειά νωρίς να έρθω να σου κάνω έρωτα και δεν είχα καμία ορμή. Ένιωθα ανίκανος και μόνος. Μόνος και αποτυχημένες. Το μόνο που είχα ειναι να βγάζω λεφτά για να πληρώνω αυτά που χρωστσγαμε. Θυμωνα με εσένα διότι δεν μπορούσα να σου δώσω αγάπη. Θυμωνες μαζί μου διότι ένιωθες μόνη σου. Όταν κατάφερα να μπω σε μια σειρά και ένιωθα πιο καλά μου είπες χωρίζουμε. Προσπάθησα να αλλάξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Μετά μου είπες ερωτεύτηκα. Διαλυθηκα πάλι και έπρεπε να σταθώ όρθιος. Είμαι τόσο όρθιος και τόσο πεσμένος που πλέον δεν ξέρω αν ζω. Δεν βγαίνει κανένας νικητής από τα προβλήματα. Όλοι χαμένοι βγαίνουμε. Ειδικά όταν χάνουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε. Τώρα δεν έχω άλλες αντοχές. Τώρα θα ήθελα ένα λιμάνι να αρραξω.
Έκανα ένα μεγάλο λάθος. Δεν κατάφερα να του πω σε αγαπώ όταν προσπαθούσε. Δεν κατάφερα να του πω ειλικρινά άλλαξε σε παρακαλώ διότι διαφορετικά χωρίζουμε. Δεν το είπα. Έπρεπε να το είχα πει. Τότε όμως ένιωθα προδομένη και κουρασμένη.Με δύο παιδιά και να χάνομαι. Τώρα ξέρω ότι αν το είχα πει θα ήμασταν πολύ καλύτερα.
Σκέφτομαι μερικές φορές τελικά τι είναι ο γάμος. Μια ζαριά που παίζουμε απέναντι στην ζωή. Απέναντι στα προβλήματα που θα μας φέρει. Ερωτευόμαστε, κάνουμε όνειρα, αγαπιόμαστε και παντρευόμαστε. Κάνουμε παιδιά για να τους δώσουμε την αγάπη μας για να ολοκληρώσουμε όλα αυτά που νιώθαμε και ζήσαμε. Να βλέπουμε στα παιδιά μας τον άνθρωπο που αγαπήσαμε. Οι άνθρωποι όμως αλλάζουν. Δεν αλλάζουν όπως θέλουν να μας τα λένε τα παραμύθια και τα ΜΜΕ. Οι αντιδράσεις τους αλλάζουν όταν αναγκάζονται να ξεπεράσουν τα ανθρώπινα όρια. Νιώθω πλέον τόσο πολύ αγάπη για τον άντρα μου. Αλλά δεν νιώθω πλέον κοντά του. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα. Να ξέρεις ότι αγαπάς κάποιον που ξεπέρασε τα όρια και εσένα να μην σου βγαίνει.
Είχα την ευκαιρία στην διαδρομή αυτή να καταλάβω τους ανθρώπους. Φίλες μου χωρισμένες που τις άφησαν οι άντρες του για μια άλλη. Γυναίκες από τα 40 να ζούνε τον ρόλο του άντρα. Έχω ακούσει και διαβάσει χιλιάδες ιστορίες. Τραγικές αλλά από αυτές που θεωρούμε νορμάλ. Δεν ανήκω στα νορμάλ. Την νορμάλ δυστυχία την παλεύεις. Θα κατηγορήσεις, θα κατηγορηθείς θα σου βγει εγωισμός, θα κλάψεις και σιγά σιγά θα ξαναβρείς τον εαυτό σου. Ίδια δεν θα είσαι. Αυτό το χάνεις. Θα χάσεις κάτι από τον εαυτό σου.
Όταν όμως φτάσεις στο δικό.μου σημείο να πασχίζεις να νιώσεις συναίσθηματα όχι επειδή πρέπει αλλά επειδή θέλεις πλέον και δεν σου βγαίνουν. Όταν βλέπεις τα πάντα γύρω σου ωραία και τα παιδιά σου ευτυχισμένα, όταν έχεις κάποιον να σε λατρεύει ...και έχεις βυθιστεί σε κατάθλιψη διότι δεν νιώθεις ... Δεν ξέρω αν το ξεπερνάς. Με ρωτήσατε πως είναι δυνατόν μετά από τόσα χρόνια σχέσης να μην νιωθεις. Γίνεται όταν συνειδητοποιείς τα λάθη σου, όταν καταλαβαίνεις ότι το δικό σου ζάρι δεν το ορίζεις πάντα.
Σκέφτομαι μερικές φορές πως νιώθουν οι χωρισμένες που μένουν μόνες. Δεν με φοβίζει αυτό. Με φοβίζει να ξέρω πλέον ότι αν χωρίσω θα είναι επειδή εγώ δεν νιώθω αυτό που η ίδια πάντα προσπάθησα να σώσω. Δεν έχω έναν κακό άντρα. Ένα πολύ καλό παιδί που κουράστηκε πολύ. Ένα παιδί που το γνώρισα στα 19 και ήταν για έμενα η ζωή μου. Ένα παιδί που μεγαλώσαμε παρέα και φτάσαμε πλέον στα 52. Δεν είμαστε ξένοι, μιλάω μαζί του και του λέω τα πάντα. Του λέω πως ερωτευτηκα, πως ένιωσα τι με πείραξε και γιατί το έκανα. Να μου μιλάει τόσο απαλά χωρίς να με κρίνει. Αντίθετα να με βοηθάει ψυχολογικά. Εγώ να τον βλέπω να διαλύεται και να μην νιώθω τίποτα. Να μην μπορώ να τον ακουμπήσω. Να μου βγαίνουν τα τραύματα στο αέρα.
Παγωμένη, νεκρή δίπλα σε έναν άνθρωπο που αγαπω. Εκείνος δεν κατάλαβε ποτέ το κακό που μου έκανε η προσπάθεια του να σώσει την σχέση μας. Εγώ δεν κατάλαβα την δική μου. Τώρα κουρασμένοι και οι δύο απλά μιλάμε και κλαίμε που φτάσαμε εδώ. Δύο άνθρωποι που θέλουν να ερωτευτούν πάλι αλλά ο ένας πλέον να μην νιώθει. Δύο άνθρωποι που έχουν χάσει την κοινή του ψυχή. Που δεν ξέρουν τίποτα άλλο από το να είναι μαζί.
Πώς να χωρίσω πλέον όταν έχουνε φτάσει στο μετά το διαζύγιο εποχή και πλέον καταλάβαμε πόσο πολύ αγαπιόμαστε. Πώς να ανοίξουμε την καρδιά μας σε άλλους. Μου λέει χθες...δεν μπορώ να ερωτευτώ ξανά διότι θα καταστρέψω ακόμα και τον καλύτερο άνθρωπο. Δεν μου έχει μείνει άλλο αγάπη. Δεν έχω αφήσει τίποτα για εμένα που να μπορώ να το δώσω αλλού. Ούτε εγώ του λέω. Πλέον που κατάλαβα ποιος είσαι δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ να είμαι με άλλον. Τώρα καταλαβαίνω τον αγώνα σου. Τώρα που μιλάς όπως μου μιλάς. Τώρα θυμάμαι τις ώρες που μιλάγαμε μετά τον έρωτα. Τον σκασμο δεν ειχαμε. Ούτε να κοιμηθούμε δεν μας ενδιέφερε. Στα 45 να νιώθεις έτσι ήταν τρομερό. Αυτό το έχασα.
Αυτό πλέον με σκοτώνει. Χαθήκαμε στα ζάρια της ζωής. Κουράστηκαμε και οι δύο τόσο πολύ. Έχασα εκείνο το αγόρι καθόμουν επάνω του και δεν έβγαζα τον σκασμο. Να του λέω ότι μαλάκια θέλω. Να γελάμε με τα προβλήματα που είχαμε.
Θυμάμαι ένα σεξ με τον εραστή μου. Τελειώσαμε και ξαφνικά ήθελα να μιλήσω να ζήσω ξανά αυτό που είχα. Τότε κατάλαβα ότι το είχα χάσει. Δεν μίλησα. Τι να πω? Έφυγα και έκλαιγα. Όχι από τύψεις αλλά επειδή είχα ερωτευτεί κάτι που δεν ήταν το αγόρι μου. Ένιωθα άδεια πλέον. Ερωτευμένη, παθιασμένη αλλά άδεια.
Όταν το αγόρι μου γύρισε. Εγώ προσπάθησα. Πίεσα τον εαυτό μου τόσο πολύ που μπήκα σε κατάθλιψη.
Τώρα στα μάτια του βλέπω τον εαυτό μου να έχει φύγει. Να τον θέλω και να πηγαίνω πίσω. Να κλαίω καθημερινά όχι γιατί δεν τον θέλω αλλά γιατί δεν μπορώ να τον θέλω.
Καληνύχτα