Originally Posted by
kutchunie
Επειδή εχω μιλήσει με τον δικο μου γιατρο για το θέμα, ευθέως δεν την ρωτάω τίποτα. Ακόμη κι οταν εχει ξεσπάσματα και μου λέει η μαμα εχει κανει λάθη, ο μπαμπας εκανε λάθη κτλ δεν την ρωτάω περισσότερο, μεχρι εκει που θέλει εκεινη να μου πει. Απο την άλλη, ο γιατρός μου θεωρει πως αν και δεν ειμαι μαμά της ή αδερφη της κτλ, είναι καλό που μένει σε μένα, διότι την ηρεμω, την καταλαβαίνω, όντας η ίδια κακοποιημένη, όπως το πρωι. Δεν ξέρει τι της φταίει ακριβώς, της φταίνε όλα. Βιωνει ενα πένθος το παιδί, ενα χρόνο μετά και η μάνα της αντι να την στηριξει να της πει μια καλή κουβέντα, να ενδιαφερθεί, την βρίζει συνεχώς. Εχει αναγκη την μαμά της, είναι παιδί ακόμα και θεωρώ πως δαιμονοποιεί την νέα γυναίκα του πατέρα της, διότι δεν μπορεί να δεχτεί το γεγονός ότι μια ξένη γυναίκα την δέχεται και τη σεβετε περισσότερο απο την μαμα της. Δηλαδή, και με μενα το νοιώθω να το κάνει. Απλώς το αντιληφθηκα νωρίτερα και την απενοχοποίησα σε σχέση με αυτό. Δηλαδή, πηγαμε για ψώνια, πήραμε ρουχα μαγιω παπουτσια κτλ και την επόμενη μερα μου μιλουσε ασχημα παλι, τα μουτρα στο πάτωμα κτλ. Εγω ουτε την μάλωσα ουτε αλλαξα σταση απέναντί της. Σε κάποια φαση μου λέει ποτε δεν ειχα φορέσει καινουριο μαγιο, μονο δικό μου, η μαμα δεν μ επαιρνε. Εγω της είπα οτι μπορεί ποτε να μην της παρει μαγιο η μαμα της, καινούριο, μπορεί και να της πάρει. Αλλά όπως κι αν έχει, αξίζει το καινουριο μαγιό, τα καινουρια κ "ακριβα" παπουτσια τα ρουχα κτλ που θα ναι μονο δικά της. Επειδή δεν σου επαιρνε η μαμα σου της είπα δεν σημαίνει πως την προδίδεις οταν χαίρεσαι με κάτι τέτοιο και επειδη σου τα αγόρασα εγω δεν με κάνει μαμα σου, ουτε χρειαζεται να είμαι καλυτερη ή χειρότερη για να το κάνω. Επίσης οταν σου λέει πως δεν εχει λεφτά, μπορεί να βρει κάποια δουλεια, με το να μην εχεις εσυ καινούριο μαγιώ θα εχει περισσοτερα χρήματα η μαμά; γιατί να στερηθείς αυτα τα μικροπράγματα χωρίς να αλλάζει κάτι προς το καλυτερο είτε η δική σου πραγματικότητα είτε της μαμάς; Ποτέ ξανα δεν γκρίνιαξε για κάτι τέτοιο. Ούτε δυσανασχέτησε.
Εδώ ρε παιδια το είχα σπίτι πέρσι και μπαινοεβγαινε στο μπανιο καθε λίγο, και λέω τι έπαθε. Και οταν την ρωτουσα μου ελεγε τπτ δεν εχω. Συνεχιζε να πηγαινοερχεται και καταλαβα πως ηταν αδιάθετη. Της λέω εχω στο ντουλάπι, γιατι δεν πήρες ή δεν με ρώτησες και μου λέει η μαμα με ελεγε βρώμα και να πηγαινω να πλενομαι να μην ξοδευετε για σερβιετες. Και ολα αυτα σου τα λέω, γιατί το παιδί αυτό δεν είναι απλώς παιδί που ξαφνικά βρέθηκε με χωρισμένους γονεις. Το παιδι αυτο ειναι κακοποιημένο εντελώς και βρίσκεται σε ενα περιβάλλον εντελώς διαφορετικό. Και επειδή η κακοποίηση δεν υπακουει σε κανονες λογικής, οτιδήποτε κακοποιητικό έχει βιώσει, πρέπει να το αντιμετωπίσει να βρει το παράλογο, να το εκλογικεύσει και να προχωρησει, διότι αν συνεχίσει δίχως να κλείνει λογαριασμούς με το παράλογο, θα καταντήσει "τρελή".
Σημερα πάντως βγηκε βόλτα και με τον μπαμπα της και επέστρεψε ευδιάθετη, πράγμα θετικό.
Γενικότερα, νοιωθω πως πενθεί το παιδί. Αυτη την εντύπωση μου δίνει. Και εαν υπάρξει κάποια ευχαριστηση, την επόμενη είναι στα πατώματα, σαν να εχει ενοχές που περνάει καλά και αυτομαστιγώνεται ή να πενθεί τον χρόνο που περνουσε χωρίς να περνάει καλα; κατι τετοιο, δεν ξερω ακομα σιγουρα. Ισως και τα δύο.