Θάνατος που δεν ξεπέρασα ποτέ

Να σας πω εμένα πως ξεκίνησαν όλα; Πριν 21 χρόνια πέθανε η γιαγιά μου ακόμα δεν μπορεί να το δεχτεί ο εγκέφαλος μου με τίποτα της είχα πάρα πολύ αγάπη και συμπάθεια την πήγαμε εγώ τότε 19 χρόνων για μια απλή αφαίρεση χολής και καθώς την άνοιξαν είδαν ότι ήταν γεμάτη καρκίνο στο στομάχι. Δεν μπορώ να το σκέφτομαι από εκεί και πέρα η μάχη που έδωσε 21 μέρες κράτησε η γλυκειά μου γιαγιά μου της χτύπαγα την γλυκειά της πλάτη και έβγαζε κάτι υγρά δεν θυμάμαι γιατί το μόνο που θυμάμαι είναι το βλέμμα της όταν έφευγα για βράδυ το τελευταίο ήταν με κοιταγε με στρογγυλά μάτια όλο αγωνία την άλλη μέρα το έμαθα την πέρασαν από μπροστά μου σκεπασμένη με ένα σεντόνι όλοι έκλαιγαν εγώ ούρλιαζα δεν αναγνώριζα ποινου ήτα. Τα ουρλιαχτά αυτά ότι έβγαιναν από μέσα μου.
Όλο το βράδυ στο φέρετρο την χαιδευα στο πρόσωπο και την φιλούσα για να μην κρυώσει δεν ήθελα να παγώσει με τίποτα μετά πήγα για ύπνο στην κηδεία δεν πήγα δεν άντεχα έκανα να βγω 1 μήνα από το σπίτι φοβόμουν. Κλαίω οπότε την σκέφτομαι δεν μπορώ να το ξεπεράσω πως να το ξεπεράσω;;1;;;
Κιαν πάθει η μαμά μου κάτι η ο μπα πας μου θα με πάρουν μαζί τους σίγουρα γι'αυτό άρχισα αγωγή για να αντέξω που σίγουρα δεν θα αντεξω

Κατερίνα μου πάει καιρός που έγραψες το ποστ αλλά ήθελα να ρωτήσω πως εισαι άρχισες να το ξεπερνας σιγα σιγά;

αγαπημενη συμφορμητισα! Μην αφηνεις την λυθη να σου κανει τετοιες σκεψεις! Η αγαπη σε οσους "εφυγαν" ειναι που τους κανει αθανατους! Μπραβο σου λοιπον που η καρδουλα σου με την φλογα της λιωνει τον παγο στην ψυχη της γιαγιακας σου! και την κανει να ζει ! την αναστενει!
Αντεχεις και θα αντεξεις! Ο θανατος ειναι αναποφευκτος, δεν μπορεις να το αλλαξεις!
Προσωπικα εχασα νεος ανθρωπους που δεν ηταν η φυση να τους παρει! εχασα τον συμαθητη μου,τον δυπλανο μου !-δεν λεω λεπτομερειες διοτις ειναι σαν να λεω το ονομα μου αφου ειχε γινει γνωστο στα ΜΜΕ- θυμαμαι οτι η θλυψη και ο αδικος τροπος που εφυγε μας ειχε γεμησει τοσο οργη! δεν μπορεσαμε να νιοσουμε τα συναισθηματα της πικρας, της μελαγχολιας και της ηρεμιας αμεσα,λογο του τροπου που εφυγε ειχαμε μεσα μας οργη!, μετα απο καιρο ομως μου ηρθαν τα κλασικα συναισθηματα! οταν γυρναγα να του πω κατις,κι μιλαγα στον αερα! πηρχαν μερες που ενιωθα οτι ηταν εκει! μαζι μου στο θρανιο! θυμαμαι που ειχα νευρα! ελεγα ποσο κριμας που δεν προλαβαμε να κανουμε αυτο, που δεν μπορουσα πλεον να του πω ποσο καλος μου φιλος ηταν!
Μετα ,σαν εφτασα τα 17, αρχησα να καμω χρηση ηρωινης, και εκεινα τα χρονια οι ανθρωποι "εφευγαν"σαν τις μυγες! Θυμαμαι οτι ο θανατο εγινε πλεον σε ολους μας, κατις το δεδομενο! το πιο ασχημο ηταν οτι συμφιλιοθηκαμε με αυτην την ιδεα!, Ετσι ,καπωτες ,θυμαμαι προσπαθησα να "συμαζεψω" τα λογικα μου! -βλεπεις, πριν λιγο καιρο εμαθα οτι οι θανατοι νεων ανθρωπων προκαλει στους νεους, ειδικα σε εφηβους ψυχολογικα τραυματα ,ακομα και καταθλιψη. Ετσι λοιπον θυμαμαι ,ηταν μια απο τις φορες που εκανα προσπαθεια αποτοξινωσης! ειμουνα μονος μου ,καλοκαιρι σε ενα παραθεριστικο μερος! το μυαλο οταν εχεις συνδρομο στερησης δουλευει τρελα! λογο του οτι τα οποιουχα το βαζουν σε λυθη, εισαι δλδ σαν κοινουμενος κοιμησμενος χωρις σκεψεις οσο πινεις, κι οταν "κοβεις" ξυπναει αποτομα, για αυτο κι δεν μπορουν να κοιμηθουν σε συνδρομο στερησης.Ετσι λοιπον θυμαμαι σκεφτηκα οτι ο θανατος ειδικα σε νεους! ειναι τοσο αδικαιολογητος, που μας φερνει αποτομα σε σοκαριστικη αποροια! ,μας φερνει ερωτηματα τοσο εντονα! Καταλαβα ομως κατις, οτι εαν αγαπαμε πραγματικα αυτον-αυτην που "φευγει" δεν πρεπει να σκεφτομαστε το "εμας" ,εννοω οτι οταν μαθαινεις τον θανατο του αγαημενου σου προσωπου ,η πρωτη σκεψη ειναι οτι θα σου λυπει!!! δλδ σκεφτομαστε την "παρτημας" και οχι τον νεκρο! ,λεμε οτι μας αφηνει!, οτι δεν μπορουμε να του πουμε ενα "αντιο" η την κλασικη σκεψη "μακαρι να γυρναγες για 2 λεπτα να σου πω συγνωμη για εκεινο που σου εκανα τοτες!, η να σου πω σε αγαπω" και παλυς ομως ειναι για το εμας! Αν το παρατηρησετε ,αυτο συμβαινει, αυθορμητες σκεψεις ειναι για εμας! Ετσι λοιπον σκεφτηκα το εξεις!, οποιος "φευγει" εφυγε για να βρει ειρηνη μεσα του, βλεπεις οι πιο πολλοι επειδη ηταν απο ηρωινη, η υγεια τους και η κατασταση τους ως προσωπα και ως κοινωνικα οντα ηταν πολλες φορες ασχημος! αν εξερεσεις τα παιδια που εφευγαν απο ενω ηταν στην αρχη ,ενω ηταν δλδ πολυ καλα ακομα ,οι πιο πολλοι το επιδιωκαν να "φυγουν" να γλυτωσουν απο την ηρωινη! θυμαμαι οτι λεγαμε πως ο μονος τροπος να "κοψουμε" ειναι ο θανατος μας! Ετσι λοιπον, σαν παρεα,κι γνωστοι τους ειπα να αλλαξουμε πρακτικοι, να παψουμε να μαζευομαστε κι να μιξοκλεμε για λιγο, να σταματησουμε να προσπαθησουμε να μην τους σκεφτομαστε διοτις "ποναγε" και τους προτεινα να κανουμε παρτυ αναμνησεων για τον καθε ενα με ηρωινη και ναρκωτικα! Ετσι λοιπον μετα απο καθε κηδεια πηγαιναμε ειτε στο Στρεφη, ειτε αλλου,και ολο το βραδυ μηλαγαμε μονο για αυτους, για τους νεκρους φιλους μας! αλλα λεγαμε ιστοριες αστειες,χαβαλεδες που περασαμε! το καναμε με σκοπο να μην εχουμε μεσα μας την λυπη για τους νεκρους αλλα την χαρα της ελευθεριας τους! γελαγαμε με την θυμηση τους! Δυστυχως καποια κοριτσια απο την παρεα το παρακαναν και προσπαθησαν να επικοινωνησουν με τα πνευματα τους! αλλα ο στοχος, ηταν να τους κανουμε "αθανατους" διοτις οταν καποιος ζει, στις κουβεντες των ανθρωπων, οταν το ονομα του ακουγετε και οι δικες του πραξεις γινουν αναμνησεις της παρεας τοτες αυτος νικα τον θανατο!!!!!