Γεια σε ολους και συγγνωμη για το πολυ μεγαλο κειμενο που ακολουθει. Εγω αναγκη να τα βγαλω απο μεσα μου. Ενα μεγαλο ευχαριστω σε οποιον εχει την υπομονη να το διαβασει. Ειμαι 16 χρονων, πασχω απο καταθλιψη, ΙΔΨ και κοινωνικο αγχος/φοβια. Σε αυτο το κειμενο θα περιγραψω τραυματικες εμπειριες που εζησα στο σπιτι και στην κλινικη, μετα τις δυο νοσηλειες μου, (και αργοτερα με εναν κακο ψυχιατρο) που εκαναν την κοινωνικη φοβια μου χειροτερη. Θα ξεκινησω απο την αρχη.
Οταν ημουν μικρη ημουν παρα πολυ ευαισθητη, ετσι ο εκφοβισμος που δεχομουν απο την μεγαλυτερη αδερφη μου με επηρεαζε παρα πολυ. Μετα απο καποιο διαστημα, σταματησα να αντιδραω στον εκφοβισμο γιατι φοβομουν πολυ και κατεληξα να εχω προβλημα με το να εκδηλωνω θυμο οταν ειμαι θυμωμενη (δεν ακουγομαι θυμωμενη οταν προσπαθω να εκφραστω) και καταπιεσμενα συναισθηματα (κυριως θυμος). Καταπιεζα τοσο πολυ θυμο, που περιστασιακα παθαινα κρισεις και ουρλιαζα για αρκετη ωρα, χτυπουσα τον εαυτο μου, τραβουσα τα μαλλια μου, και καποιες φορες κατεληγα να κλαιω σπαραχτικα για πολλη μα πολλη ωρα.
Θελω να αναφερθω συγκεκριμενα στα πιο τραυματικα γεγονοτα. Η αδερφη μου ειχε προβληματα θυμου, ηταν μονιμως επιθετικη (και οξυθυμη). Ειναι δυο χρονια μεγαλυτερη απο μενα, ετσι παντα υπερηχε σωματικα στους καβγαδες μας. Μου ασκουσε κυριως ψυχολογικη βια, αλλα πολλες φορες κατεληγε σε σωματικη. Μια φορα, δεν εκλεισα καλα το ψυγειο και με χαστουκισε. Μια αλλη φορα, ειχε θυμωσει και με κλοτσησε στην κοιλια. Μια αλλη φορα, μου πεταξε ενα ξυλινο εργαλειο μαγειρικης στην πλατη. Μια αλλη φορα ουρλιαζε οτι θα με σκοτωσει επειδη την χτυπησα δυνατοτερα απ οτι εκεινη εμενα. Οταν δεν με χτυπουσε μου ελεγε οτι κανενας δεν με συμπαθει, οτι αν δεν αλλαξω θα μεινω μονη, με ρωτουσε "εχεις αναρωτηθει ποτε γιατι δεν εχεις φιλους;". Αυτο εμενα με στεναχωρουσε υπερβολικα γιατι, οπως ανεφερα πριν, ημουν πολυ ευαισθητη. Μου ζητουσε το λαπτοπ μου, της το εδινα (εμενα χωρις συσκευη) για συγκεκριμενο χρονικο διαστημα και οταν αυτο τελειωνε, πηγαινα στο δωματιο της να το παρω. Μου ζητουσε αλλα 20 λεπτα, της ελεγα οτι το χρειαζομαι τωρα και με αγνοουσε, ετσι κατεληγα να στεκομαι ορθια για αρκετη ωρα, μεχρι που ξεσπουσα σε κλαματα και μου ερχονταν σκεψεις αυτοτραυματισμου. Σε μια κριση μου οπου ξεκινησα να της ουρλιαζω, γελασε μαζι μου.
Οσο και να της φερομουν καλα, η συμπεριφορα της απεναντι μου δεν αλλαζε ουτε στο ελαχιστο οταν τσακωνομασταν. Ενιωθα απελπισμενη. Ηθελα τοσο πολυ να ξεφυγω απο ολο αυτο, αλλα δεν μπορουσα. Η κοινωνικη φοβια μου χειροτερευε ριζικα. Ηταν πολυ δυσκολο πια να κοιταω τους αλλους στα ματια. Οταν καποιος με ενοχλουσε με οποιοδηποτε τροπο, δεν ειχα το θαρρος να απαντησω. Οτι κι αν μου εκαναν οι αλλοι, το ανεχομουν. Η αυτοπεποιθηση μου ειχε πεσει πολυ χαμηλα. Φοβομουν να εκτεθω στον κοσμο. Κατηγορουσα τον εαυτο μου οτι κανω συνεχεια λαθη. Δεν μπορουσα να πλησιασω κανεναν. Ενιωθα συνεχως ντροπιασμενη. Λιγα χρονια αργοτερα και φτανουμε στο λυκειο. Η αδερφη μου συνεχιζει τα ιδια. Ξεκινησα να χαρακωνομαι και ηταν ο μονος τροπος να ξεσπαω. Καθε φορα που μου εκανε κατι, χαρακωνομουν. Ειχα γεμισει τα χερια μου με χαρακιες. Ηταν ολες βαθιες. Μια φορα ηρθε στο δωματιο μου και μου εκανε παρατηρηση που χρησιμοποιησα ενα grinder της, και οσο εγω δεν απαντουσα συνεχιζε να λεει "γιατι το χρησιμοποιησες;" (ηξερε οτι κανω χρηση χασις) καποια στιγμη εγω δεν αντεξα αλλο, πεταξα κατω το ποτηρι που κρατουσα κι εσπασε, δαγκωσα το χερι μου και αρχισα να ουρλιαζω. Μολις εφυγε, αρχισα να κλαιω σπαρακτικα. Ηταν το μεγαλυτερο κλαμα της ζωης μου Ακομα και μετα απο αυτο, η αδερφη μου συνεχισε να με λεει "προβληματικη".
Ακομα και τωρα, μετα απο αποπειρα αυτοκτονιας και νοσηλειες, με κατηγορει οτι τις διαταραχες τις προκαλεσα εγω στον εαυτο μου, με τις "ακραιες συμπεριφορες μου" (εκανα χρηση χασις για δυο μηνες και χαρακωνομουν). Τελος παντων, με ολα αυτα, ειχα ηδη πολυ καταπιεσμενο θυμο μεσα μου πριν νοσηλευτω. Λογω μιας αποπειρας, με εκλεισε μεσα για πρωτη φορα ο γιατρος μου. Μου εδιναν επτα χαπια την ημερα, που με εκαναν σαν ζομπι. Ειχα καθυστερημενες αντιδρασεις, εβλεπα θολα και δεν μπορουσα να διαβασω, ημουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ νυσταγμενη (κυριολεκτικα ολη την ημερα), ηταν μαρτυριο για μενα να σηκωθω το πρωι αλλα μου ελεγαν οτι αμα δε σηκωθω θα γραφτει στο φακελο μου, μπορουσα να ξαπλωσω μονο στο σαλονι, τα ματια μου εκλειναν, και οταν γινοταν αυτο, μου ελεγαν "μην κοιμασαι". Ο γιατρος μου με εβλεπε φανερα νυσταγμενη, αλλα δεν μου μειωνε το φαρμακο, ετσι υπεθεσα πως δεν εχει νοημα να το αναφερω. Ακομα και οταν τελικα το ανεφερα, μου μειωσε ελαχιστα το φαρμακο.
Ημουν καπνιστρια για αρκετο καιρο ωστε να εχω συμπτωματα στερησης απο τη νικοτινη οταν μενω χωρις τσιγαρο. Αλλα ο γιατρος μου δεν μου εγραψε το παραμικρο Nicorette, ουτε οταν ειδε πως δυσκολευομουν να μην καπνισω στις αδειες εξοδου. Αντι γι' αυτο, με πιεζε να μην καπνιζω στις αδειες γιατι αλλιως δεν θα παιρνω.
Δυο μηνες εμεινα εκει μεσα και μου ελειπε παρα πολυ ο ηλιος. Σε μια αδεια εξοδου μου, αντι για την καφετερια πηγαμε στην παραλια, και το εμαθαν αυτο γιατι μας παρακολουθουσαν (οπως ειπαν στη μητερα μου) και με ρωτησαν ποση ωρα εκατσα στον ηλιο. Στη μητερα μου ειπαν οτι "ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ" να κατσω στον ηλιο γιατι παιρνω αυτα τα φαρμακα.
Οι νοσηλευτες ηταν ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ απαισιοι. Δεν μας σεβονταν. Μια με αγγιζε στο προσωπο, αλλες δυο πιεζαν με τα χερια τους το στομα μου για να δουν αν καταπια τα φαρμακα, σε εναν ειπα οτι τα φαρμακα μου φερνουν υπνηλια και μου απαντησε "μην βγαζεις απο το μυαλο σου πραγματα που δεν ισχυουν". Στον ιδιο, οταν ειπα οτι ενα φαρμακο που παιρνω μου φερνει θολουρα (μαλιστα το γραφει στη λιστα με τις παρενεργειες), μου απαντησε οτι δεν το προκαλει το φαρμακο αυτο, οτι εχω προδιαθεση για μυωπια και οτι πρεπει να δω οφθαλμιατρο. Ωστοσο, παιρνω πια μικρη δοση αυτου του φαρμακου (το εχω συνηθισει πια) και η οραση μου εχει επανελθει στα φυσιολογικα. Μια αλλη φορα, ειχα γυρισει ενα απογευμα απο αδεια εξοδου και με ρωτησαν αν θα φαω το φαγητο που μου κρατησαν. Απαντησα θετικα και μου ειπε ο νοσηλευτης "φαι δεν εχετε σπιτι σου;"
Μια αλλη φορα, ηταν μεσημερι και οι πορτες του σαλονιου ειχαν κλεισει. Ειχα ξεχασει το μοναδικο μου βιβλιο μεσα, και αφου τις αφηναν ξεκλειδωτες, μπηκα μεσα να το παρω. Το ειχα ηδη στα χερια μου οταν ηρθε μια νοσηλευτρια μου ειπε "δεν μπαινουμε στο σαλονι οταν κλεινουν οι πορτες. Βαλε πισω το βιβλιο" και ειπα "μα ειναι δικο μου" και μου απαντησε, αυτην την φορα σχεδον φωναζοντας "Ασε κατω το βιβλιο!" Δεν τολμησα να αντισταθω. Μια αλλη μου ΦΩΝΑΞΕ "οταν σου μιλαω θα με κοιτας!". Και να μην την κοιτουσα καθολου, και να την εγραφα τελειως (που δεν το εκανα), με ποιο δικαιωμα μου φωναζει;
Και ο ψυχιατρος (μου) φωναζε. Φερανε καποια στιγμη μεσα εναν ναρκομανη, τον δεσανε, και εκεινος φωναζε. Οταν μπηκε ο ψυχιατρος στο δωματιο αρχισε να φωναζει κι αυτος στον ασθενη. Δηλαδη, με ποιο δικαιωμα; Φωναξε και σε εμενα οταν εμαθε οτι εκανα χρηση χασις στην αδεια εξοδου. Ο ιδιος γιατρος μου εδωσε 6 mg ρισπεριδονης ετσι ξαφνικα και μαλιστα εστειλε και εισαγγελεα για να πουν στους γονεις μου να παιρνω τα φαρμακα. Με τα 6 mg ειχα γινει παρα πολυ χαλια. Ξυπνησα παρα πολυ νυσταγμενη, μου αφαιρεσε ολοκληρη την προσωπικοτητα, ημουν τελειως σαν ζομπι, χαμογελουσα χωρις λογο ολη την ωρα, ζαλιζομουν πολυ, κοιμομουν ολη την ημερα χωρις να ξεκουραζομαι, δεν μπορουσα καθολου να λειτουργησω, ημουν χειροτερα κι απο μεθυσμενη. Η μαμα μου τρομαξε με το πως ημουν. Προσβληθηκα ασχημα απο αυτη του την πραξη και ειναι κατι που θα θυμαμαι μια ζωη. Ο ιδιος ψυχιατρος οταν του παραπονεθηκα (για ολα) μου απαντησε με ενα "δεν ειμαι τελειος, κανω και λαθη". Επιτρεπεται ενας ΓΙΑΤΡΟΣ να κανει λαθη;
Αμεσως μολις βγω (μετα απο εξιτηριο) εκαψα το δερμα μου με τσιγαρο και εκανα χρηση χασις.
Αντι να δει οτι η νοσηλεια ΔΕΝ ΜΕ ΒΟΗΘΑΕΙ να κοψω τις ουσιες, ουτε να κοψω τον αυτοτραυματισμο, αντι να μου δωσει λιγο χρονο, μια ευκαιρια να σταματησω μονη μου, θελει να με κλεισει μεσα με το ζορι. Του ειπα οτι η νοσηλεια με εκανε χειροτερα και οτι μονο τα φαρμακα βοηθησαν, αυτος κουβεντα δεν ακουσε. Εμεινα μεσα για αλλον ενα μηνα. Ελεγα ψεματα οτι ειμαι καλα για να βγω. Οταν βγηκα οριστικα ειχα ακομα σκεψεις αυτοτραυματισμου λογω της καταπιεσης που δεχτηκα απο αυτους τους ανθρωπους. Αλλα το πηρα αποφαση οτι δεν θα ξαναμπω εκει μεσα. Τωρα πια εχω κοψει μονη μου το καπνισμα, το χασις και το χαρακωμα. Αλλα τα τραυματα της νοσηλειας και αυτα που προκαλεσε η αδερφη μου ειναι ακομα εκει. Ο εκφοβισμος απο την αδερφη μου σε συνδυασμο με την αυξημενη ευαισθησια μου προκαλεσε την κοινωνικη φοβια μου, και η νοσηλεια εκανε την φοβια μου χειροτερη. Δεν μπορω καθολου να μιλησω στην ταξη, σε αλλα ατομα, οταν περπαταω μπροστα σε κοσμο ειμαι πολυ νευρικη και κοιταω παντα κατω, αισθανομαι οτι ολοι οσοι με κοιτανε με κρινουν αρνητικα. Πως θα ξεπερασω αυτα τα τραυματα για να μειωθει η κοινωνικη φοβια μου; Επισης, ποια ειναι η γνωμη σας για τον ψυχιατρο μου; Επισης εχω ενα θεμα με τον ψυχιατρο μου γιατι ειναι κρατικος. Μου δινει οτι χαπια θελει (6mg ρισπεριδονη που ειναι πολυ βαρια δοση, Tavor χωρις να με προειδοποιησει για τον κινδυνο εθισμου, Effexor που κανονικα δεν πρεπει να χρησιμοποιειται για εφηβους ηλικιας κατω των 18 ετων, Zyprexa που ειναι αντι-ψυχωτικο) και στελνει εισαγγελεα για να αναγκαζομαι να τα πινω. Μου λεει καθε φορα "ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΟΥ τα παιρνεις;" Ποιος ειναι ο καλυτερος τροπος να τον ξεφορτωθω;
Οποιαδηποτε απαντηση που αφορα οποιοδηποτε σημειο του κειμενου ειναι χρησιμη για μενα. Σας ευχαριστω θερμα.
