Κρίση Πανικού στο σούπερ μάρκετ
Σήμερα ξύπνησα νιώθοντας μια εσωτερική ένταση και σφιγμένους μύες στο κεφάλι, ζαλάδα και γενική τσίτα. Δεν έδωσα σημασία, είπα θα χαλαρώσω στην πορεία, και σκέφτηκα να πάω σούπερ μάρκετ να πάρω λίγα πραγματάκια. Ξεκινάω λοιπόν με ένα καροτσάκι που έχω για να μη κουβαλάω σακούλες, μπαίνω μέσα στο κατάστημα και βλέπω πολυκοσμία και φοβερές ουρές στα ταμεία. Το αισθάνομαι εκείνη τη στιγμή πως με πειράζει, κι αρχίζει η ταχυκαρδία και η ένταση που όμως λέω πως θα προσπαθήσω να ελεγξώ και συνεχίζω (αρκετά νευρικά και βιαστικά) να κάνω τα ψώνια μου. Τελειώνοντας αλλά με τους παλμούς μου στα ύψη πλέον, βρίσκομαι σε μία ουρά τουλάχιστον 15 ατόμων. Σταματώ, λέω ψυχραιμία θα περιμένεις όλα καλά.
Κι όμως όχι όλα καλά γιατί άρχισα να ζαλίζομαι πολύ έντονα και με έπιασε ένας τρελός φόβος ότι θα χάσω τις αισθήσεις μου.
Βλέπω μια υπάλληλο, της λέω μπορώ να αφήσω το καρότσι μου για λίγο γιατί ξέχασα την κάρτα μου και να ξαναγυρίσω? Τελος πάντων μου το κρατάω, και φεύγω τρέχοντας για το σπίτι μου που είναι γύρω στα 300μ απόσταση. Στο δρόμο έλεγα μέσα μου "έλα θα τα καταφέρεις κομπλέ, όλα οκ"... Και φτάνω. Μπαίνω μέσα, κατευθείαν πιεσόμετρο, εντάξει οι παλμοί μου ήταν ελαφρώς τσιμπημένοι 100, και η πίεση μου για τα δεδομένα μου που είμαι του 7/10, ήταν στο 8.5/12. Με ρωτάει η μάνα μου τί έγινε, της λέω, παίρνω μισό λεξοτανίλ και ξαπλώνω να ηρεμήσω. Έλεγα από μέσα μου, "δε γίνεται να αφήσεις το καρότσι και τα ψώνια εκεί, πρέπει να επιστρέψεις"..... Και πράγματι 20 λεπτά μετά που είχα λίγο ηρεμήσει, παίρνω βαθειά ανάσα και βγαίνω ξανά γρήγορα προς το σουπερ μάρκετ. Μπαίνω μέσα, βρίσκω το καρότσι, και λέω σε όοοολους στην ουρά που ήταν εκείνη τη στιγμή, "συγνώμη παιδιά ήμουν εδώ αλλά έφυγα για λίγο, μπορώ να περάσω πρώτη?" Και ευτυχώς με άφησαν χωρίς κουβέντα. Πλήρωσα γρήγορα και επέστρεψα.
Τώρα είμαι πλέον σπίτι, πολύ πιο ήρεμη, αλλά όχι ουσιαστικά ήρεμη, γιατί με στεναχωρεί ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ που το ζω αυτό το πράγμα, κι αναρωτιέμαι συνέχεια: Έτσι θα είμαι από εδώ και πέρα? θα νιώθω ανά πάσα στιγμή αυτόν τον τρόμο πως θα χάσω τον έλεγχο του οργανισμού μου ή και τη ζωή μου απο πχ έμφραγμα, εγκεφαλικό ή ό,τι άλλο? Πολύ χάλια κατάσταση, θέλω να κλάψω ειλικρινά. Πώς ξεπερνιέται τώρα όλο αυτό? Ξεπερνιέται? Πώς θα βγω να δουλέψω και να είμαι χαλαρή και λειτουργική όπως ήμουν? Νιώθω λες και έχω πέσει μέσα σε μια μαύρη τρύπα που δεν έχω ιδέα πώς να βγω.
Κι ενώ ξέρω ότι κάθε φορά εγώ μου ανεβάζω στροφές, εγώ μου προκαλώ αυτή την αναστάτωση, κάθε φορά αποτυγχάνω να το σταματήσω.
Ξέρω γιατί είμαι στεναχωρημένη. Πέρασα πάρα πολλά σε μία σχέση προ έτους μέσα στην οποία επι τρία χρόνια βασανίστηκα πάρα πολύ άσχημα και πατήθηκα κάτω από τόσο άσχημες συμπεριφορές που ούτε να ανακαλέσω στη μνήμη δε θέλω. Και παρά το ότι έφυγα και απομακρύνθηκα, πλέον έχω έναν εντονότατο φόβο απέναντι στον κόσμο και τις σχέσεις. Δεν εμπιστεύομαι προθέσεις κτλ. Κι αυτό γιατί το πρόσωπο με το οποίο ήμουν, μου παρουσιάστηκε ως ο υπέροχος άνθρωπος, με έπεισε κι επένδυσα, και τελικά αφου είχα "κλειδώσει εκεί" μεταμορφώθηκε στο πιο κακοποιητικό σαδιστικό ον. Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι λες και δεν ξέρω με ποιον ήμουν πραγματικά. Έκτοτε τρομάζω για το πώς μπορεί να "σου βγει" ο οποιοσδήποτε στην πορεία,
και κακά τα ψέμματα ο κόσμος γενικότερα έχει παραγίνει ό,τι να 'ναι στα πάντα. Σε επίπεδο σταθερότητας, αυθεντικότητας κοκ. Δε νιώθω ότι εύκολα μπορώ να συνεννοηθώ ή να μοιραστώ το μέσα μου μέσα σε μια αλαλουμίαση συμπεριφορών.
Είναι αρκετός ο κόσμος που με πλησιάζει, φιλικά αλλά και ερωτικά, όμως εγώ αποτραβιέμαι και αποφεύγω την όποια συνέχεια. Κι όλο αυτό ενώ θα ήθελα πραγματικά να αισθανθώ ξανά ότι μπορώ να προχωρήσω κοινωνικά/ερωτικά σε νέες γνωριμίες. Νιώθω όμως πως δεν έχω ανοχή, ή ότι δε μπορώ να συμβιβαστώ πια όταν κάτι δεν μου ταιριάζει όπως θα ήθελα.
Με το παραμικρό αισθάνομαι πίεση και κάνω πίσω.
Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά είναι πραγματικά μια πολύ έντονη κατάσταση αυτή που βιώνω. Θα ήθελα αν κάποιος βιώνει κάτι ανάλογο να μιλήσουμε και να ανταλλάξουμε σκέψεις.
Τα φιλιά μου σε όλους σας.