Originally Posted by
crazy_diamond
Κύκνε,
ο Χαλίλ Γκιμπράν λέει ότι ''η ανάμνηση είναι μια μορφή συνάντησης''..
το έχω ξαναγράψει αλλά, είπαμε, είμαστε της επανάληψης :)
Καταλαβαίνω πώς είναι να μη σου βγαίνει να εκφραστείς ελεύθερα σε κάποια άτομα, όμως μπορείτε να μιλάτε παρέα για τη γιαγιά, να τη θυμάστε, αυτά που ζήσατε και μοιραστήκατε μ' εκείνη, αφού το πένθος είναι κοινό.
Τώρα πια είναι μόνο μέσα σου η γιαγιά σου, το ίχνος της, και μέσα σε όποιον άγγιξε όσο ζούσε. Και εκεί θα μπορείς να τη συναντάς.
Να επιδιώκεις όμως να υπάρχεις και με αυτούς που νιώθεις άνετα και οικεία. Αυτή η φίλη σου που ανέφερες..
Προσωπικά όταν υπάρχω με ανθρώπους που τους θεωρώ δικούς μου και με τους οποίους αισθάνομαι αυτή την οικειότητα δε χρειάζεται να είμαι μαζί τους όλη μέρα. Καμμιά φορά και λίγη ώρα είναι αρκετή, είναι ουσιαστική η συνάντηση αυτή και είναι και φορές που δε χρειάζεται να πούμε και πολλά.
Κοντά σε ανθρώπους που αγαπώ ακόμα και οι σιωπές έχουν σημασία, το ότι τις μοιραζόμαστε.
Αφού νιώθεις έτσι κοντά σε αυτή τη φίλη σου να επιδιώκεις να βρίσκεστε, έστω και για λίγο :)
Αυτό που σου έγραψα πριν στο τέλος ήταν μια σκέψη που έκανα. Αναρωτιέμαι μηπως άνοιξαν για σένα οι ασκοί του Αιόλου. Κάτι που έχω βιώσει εγώ.
Δηλαδή, πένθη από παλιότερες απώλειες (όχι απαραίτητα θάνατο) τα οποία δεν τα είχα επεξεργαστεί και τα είχα βάλει κάτω από το χαλάκι ''βγήκαν'' κάποια στιγμή παρέα με ένα άλλο πένθος..