Originally Posted by
carrie
Καπως ετσι.. Νομιζω οτι αυτοι που μας αγαπανε/αγαπαγανε, θελουν να ειμαστε καλα και να πηγαινουμε μπροστα. Εσυ αυτο δε θα ηθελες; Δεν νομιζω οτι τα πνευματα, για οσους πιστευουν σε αυτα, εχουν πληγωμενους εγωισμους και αρα απογοητευσεις και στεναχωριες, ή αλλες μικροτητες, και καθονται να κρινουν και καλα ελαττωματα του χαρακτηρα μας. και οπως κι αν ειναι, μονο θετικα πρεπει να μας επηρεαζουν, γιατι εμεις απομειναμε σε αυτη τη ζωη και πρεπει να τη ζησουμε οσο καλυτερα γινεται, και οχι εμμενωντας σε ιδεες αναξιοτητας δημιουργωντας αλλοθι για περαιτερω κολλημα και ελλειψη προσπαθειας.. Μπορει ποτε να μηνε χουμε τις χαρες των γονιων μας, αλλα ειμαστε αυτοι που ειμαστε και αυτοι που αυτοι μας κανανε, και μπορουμε να κοιταμε να εκπληρωνουμε το δυναμικο μας ή τουλαχιστον να ειμαστε ευτυχισμενοι με οτι εχουμε. Με λιγα λογια να αλλαζουμε οτι μπορουμε και να δεχομαστε οτι δε μπορουμε να αλλαξουμε.
και δε σου μιλαει καποια που δεν εχει ιδεα για τι μιλας. Ο πατερας μου ηταν μια ιδιαιτερη πολυσχιδης προσωπικοτητα. Μιλαγε 7 γλωσσες απταιστα, ειχε διδακτορικο στην αστροφυσικη, μελος της ακαδημιας επιστημων της Ν. Υορκης, ηταν γκραντ μετρ στο σκακι, επαιζε κιθαρα, γκολφ, τενις, ειχε παρει βραβεια σε ballroom χορους και πολλα πολλα αλλα. πεθανε πριν 6 μηνες, Εγω ενα πτυχιο εχω και μιλαω αγγλικα. Δεν εγινα τπτ απο ο,τι ηθελε, αλλα νομιζω οτι τωρα εκει που ειναι καταλαβαινει, αν ενδιαφερεται να καταλαβει, οτι ειμαστε διαφορετικες προσωπικοτητες και δε μπορω να αισθανομαι ενοχες για αυτο.