Δεν ξέρω τι έχω και τι μου φταίει

Καλησπέρα..Είμαι καινούρια σε αυτό το φορουμ και ανοίγω αυτό το θέμα γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι μου φταίει.. Ειμαι 23 χρονών και μέχρι τώρα στη ζωή μου ήθελα ένα πράγμα: οικογένεια και πολλά παιδιά! Ξέρω είμαι μικρή για να λέω τέτοιες κουβέντες αλλά είναι το μοναδικό που με γεμίζει.. Η τελευταία μου σχέση ήταν με κάποιον χωρισμένο με 2 παιδιά.. Καταλαβαίνετε τον λόγο που δέθηκα και τον λόγο που τελείωσε.. Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν τα πιο υγιή και για αυτό πιστεύω ότι μου βγαίνει αυτή η ανάγκη.. Και πάντα ένιωθα μια άρνηση προς τους πατεράδες. Και το μόνο που έλεγα έστω και γελώντας ήταν να κανω παιδια και δεν με νοιάζει τι θα γίνει με το θέμα του πατέρα.. Είναι εντελώς λάθος αυτό και το ξέρω και πραγματικά προσπαθώ όσο μπορώ να εμπιστευτώ ανθρώπους αλλά σχεδόν πάντα τους λάθος.. Δεν θέλω να σας κουράσω και θα μπω στο θέμα που με καίει και με αγχώνει όσο δεν πάει... και που τον τελευταίο μήνα με έχει ρίξει σε μια κατάθλιψη και το μόνο που σκέφτομαι είναι η μοναξιά μου...
Παρέες δεν έχω πέρα από 2-3 γνωστούς-φίλους που απλά μπορώ να βγω για ένα καφέ και να πω ότι ξεσκάω λιγο.. Κάτι έχω και νιώθω ότι δεν με υπολογίζει κανείς.. από την άλλη η ανάγκη μου για μια παρέα με κάνει να είμαι πιο ανοιχτή στους ανθρώπους με αποτέλεσμα να παρεξηγούμαι εύκολα..
Κάπου εδώ πρεπει να μπω στο θεμα γιατι σιγουρα θα σας κούρασα.. Το πρόβλημά μου ξεκίνησε πριν ένα μήνα όπου ήρθα πιο κοντά με κάποιον (27). Μου αρέσει πολύ.. Μου βγάζει τον άντρα που πάντα ήθελα.. Ήσυχος, κύριος, χωρίς να έχει κάνει τρελά πράγματα στη ζωή του και που ξέρει τι θέλει.. Τον ήξερα από πιο παλιά (1-2 φορές είχαμε συναντηθεί) αλλά τώρα ήρθαμε πιο κοντά, ανταλλάξαμε πιο προσωπικές απόψεις και συνειδητοποιήσαμε ότι θέλουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα.. Το θέμα μου όμως είναι ότι είναι ναυτικός.. Τον άλλο μήνα φεύγει και θα γυρίσει μετά από 5 μήνες.. Μου άρεσε αυτό στην αρχή γιατί ήξερα ότι έτσι θα είχα τον έλεγχο από όλα όσα φοβάμαι.. Και πιστέψτε με το εννοώ.. Και αν και χαζά το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν γνωρίζω κάποιον είναι πως θα μπορούσαν να ζήσουν τα παιδιά μου.. Και τουλάχιστον με αυτόν ξέρω... Έτσι νομίζω τουλάχιστον... Όμως έχω μεγάλη ανάγκη να ερωτευτώ και μαζί του δεν είμαι.. Μου αρέσει πολυ να είμαι μαζί του, περνάμε τέλεια αλλά δεν υπάρχει αυτό το τικ τακ που σε κάνει να πετάς στα σύννεφα... Από την άλλη υπάρχει κάποιος άλλος που δείχνει το ενδιαφέρον του υπάρχει κάτι στον αέρα αλλά δν νιώθω την ίδια σιγουρια... Την ίδια ασφάλεια... Και πλεον όσο και αν φαίνεται παράξενο δεν αντέχω άλλη αποτυχία.. Δεν βιάζομαι απλά νιώθω ότι όσα πέρασα από μικρή με έχουν επηρεάσει αρκετά.. Και τώρα το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι τα παιδιά που δεν έχω... Και ποιος είναι ο κατάλληλος.. Νιώθω ότι για πρώτη φορά τον βρήκα αλλά δεν είναι έρωτας.. Και φοβάμαι την κατάληξη του...
Δεν ξέρω τι να κάνω.. Και όσο περνάει ο καιρός δενόμαστε ακόμα περισσότερο και φοβάμαι ότι στο τελος ουτε τα ταξιδια του δεν θα αντεχω... Τα έχω κάνει μαντάρα... Δεν ξερω τι μου γινεται.. Και θετω το εξης ερώτημα: Καλύτερος ο έρωτας ή η αγάπη και η εκτίμηση?
Είμαι σίγουρη ότι σας μπέρδεψα και εσάς αλλά ούτε ξέρω τι μου γίνεται.. Σε σημείο να λέω καλύτερα μόνη μου και τελος καλο όλα καλα... Αλλά για πόσο?? Νιώθω ότι πνίγομαι..

Καταρχήν καλώς ήρθες....:)

Εγώ απ όλα όσα έγραψες, αυτό που μου έβγαλες έντονα είναι πως πρέπει να ψάξεις μέσα σου γιατί σου συμβαίνουν όλα αυτά. Λες πως δεν πέρασες όμοργα παιδικά χρόνια. Σίγουρα σε σημάδεψε και από κει προέρχεται και η ανάγκη σου να κάνεις οικογένεια. Θες να δώσεις όλα αυτά που δεν πήρες. Αυτό είναι πολύ όμορφο, μόνο που πρέπει να γίνει στην ώρα του και συνειδητοποιημένα πρωτα απ όλα.
Η γνώμη μου είναι να πας σε έναν ειδικό. Να σε ψάξεις και να σε καταλάβεις.Όταν θα βρεις εσένα, θα βρεις και θα καταλάβεις ποιος είναι και αυτός που σου ταιριάζει. Τώρα μου βγάζεις πως ψάχνεις να πιαστείς από κάπου, να συμβιβαστείς χωρίς λόγο, αλλά ένα σου κομμάτι δεν σε αφήνει να κάνεις ένα τόσο τραγικό λάθος.

Θεοφανία μου σε ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκρισή σου και καλός σας βρήκα!
Διάβασα την απάντησή σου και πραγματικά μου βγήκε ένας μεγάλος αναστεναγμός.. Έτσι ακριβώς είναι όπως τα λες... τον τελευταίο καιρό άρχισα να συνειδητοποιώ την πηγή όλων αυτών των προβληματισμών μου.. Γενικά είμαι άνθρωπος που δεν αφήνω τίποτα στην τύχη του.. θελω να το ψάχνω και να το αναλύω όμως δεν βρίσκω και ποτέ λύση.. Τον ειδικό σαν λύση τον έχω σκεφτεί αλλά δεν είναι τόσο εύκολο.. από οικονομικής πρώτα πλευράς.. Αυτό που θέλω ειναι να σταθω στα ποδια μου.. Τελειωσα προσφατα την σχολή μου και προσπαθω να συμβιβαστω παλι στο σπιτι με όλους πανω απο το κεφαλι μου και να κρινουν την καθε μου κινηση που, αθελα τους ίσως, επηρεαζουν και τις επιλογές μου.. Ψάχνω και για δουλειά και δεν ξέρω καν από που να αρχίσω.. Είναι όλα μπερδεμένα και ενω νιώθω ότι ξέρω ακριβώς τι φταίει και τι θέλω κάπου το χανω...

Οπότε, δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Είναι πολύ σημαντικό που κατάφερες να τελειώσεις τη σχολή σου με όλα αυτά τα προβλήματα που αναφέρεις. Βρες μια δουλειά και σιγά-σιγά ξεκίνα με έναν ειδικό. Προς Θεού, μη βιαστείς για τίποτα. Ξέρεις γιατί?
Γιατί αν κλείσεις τα αυτιά σου και τα μάτια σου σε σένα, μπορεί να κάνεις κανένα βιαστικό γάμο και παιδί και μετα σοκαρισμένη να ανακαλύψεις πως ΟΥΤΕ και αυτό έκλεισε τις τρύπες της ψυχής σου που άνοιξαν από τις πληγές του παρελθόντος.
Και αυτό πατερίτσα θα είναι, όχι ίαση.

Το να τελειώσω την σχολή μου ήταν κάτι που είχα σαν στόχο για προχωρήσω κ να σταθώ στα πόδια μου... Αλλά δεν την αντέχω την μοναξιά.. Και φοβάμαι ότι στο τέλος κανένας δεν θα είναι κοντά στα δικά μου θέλω.. Ο ναυτικός που ανέφερα είναι ακριβώς όπως είχα φανταστεί την ζωή μου.. Από μακρυά αλλά ταυτόχρονα χωρίς να δημιουργείται το ερωτηματικό της εγκατάληψης.. Δεν ένιωσα αυτό εγώ από τα παιδικά μου χρόνια.. Ούτε καν διαζύγιο, ούτε μας έλειψε τίποτα.. Αυτό που δεν αντεχω είναι η υποκρισία ότι είμαστε μια χαρά και εγώ παντα να ευχομαι για ένα διαζύγιο... Υπάρχει ένα τοίχος από όλους εδώ μεσα ότι είναι ολα μια χαρα.. αλλά δεν είναι.. Στην φαση που ειμαι ειλικρινα την χρειαζομαι την πατεριτσα.. Εστω κ αυτή...

Ναι, μονο που όταν τα καταφέρεις και σταθείς στα πόδια σου μπορεί να έχεις κάνει ανεπανόρθωτα λάθη.
Λες πως στο σπίτι κάνουν πως δεν συμβαίνει τιποτα και συ εύχεσαι το διαζύγιο. Όμως, είναι δική τους επιλογή. Τώρα σε πειράζει, κάποτε μπορεί να τους καταλάβεις. Πρόσεχε: να τους καταλάβεις, όχι να τους συγχωρήσεις.

Τους έχω συγχωρέσει.. Τουλάχιστον έχω βρει τον κωδικα για να συνυπάρχω... Προσπαθώ.. Αλλά από όσα πέρασα από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου έμαθα ένα πράγμα ότι ένα παιδί τα καταλαβαινει όλα.. Και απλά τα καταπίνει ή αντιδρά.. Πάντα οι σχέσεις μου άθελά μου είχαν στοιχεία από τον πατέρα μου και αν έβρισκα κάποιον διαφορετικό με εκνεύριζε και τον θεωρούσα ψεύτη...
Τις επιλογές που έκαναν δεν είμαι σε θέση να τις κρίνω.. Όμως έχω καταλάβει ότι για να κάνεις οικογένεια πρέπει να έχει περάσει το στάδιο του έρωτα και του ενθουσιασμού και να υπάρχει εκτίμηση και αγάπη.. αλλιώς καταλήγουν εδώ που καταλήγουν.. Αλλά πραγματικά έχω ανάγκη να υπάρχει έστω και κάποιος δικός μου άνθρωπος που θα με καταλαβαίνει.. Ίσως αυτό χρειάζομαι περισσότερο.. Που θα με σκέφτεται και θα με υπολογίζει γιατί είμαι εγώ και όχι επειδή βλέπουν το χαρούμενο κοριτσάκι που δεν λέει όχι σε ότι χάρη ζητήσουν.. Πάντα γινόμουν 1000 κομμάτια για όλους απλά για να υπάρχω.. και τελικά κανένας δεν το εκτίμησε... Πάντα περνούσα απαρατήρητη... Σε έχω ζαλίσει ε? Το ξέρω αλλά χάρηκα πολύ που βρήκα αυτό το φορουμ να βγάλω όσα έχω μέσα μου...

Εννοείται πως δεν με ζαλίζεις........απολαμβάνω την κουβέντα μας.

Νιώθω λοιπόν πως θες να διορθώσεις τα κακώς κείμενα της δικής σου οικογένειας, της οικογένειας από την οποία προήλθες, φτιάχνοντας μια δική σου η οποία πιστεύεις πως θα τελειοποιήσει την προηγούμενη.
Αυτό συναισθηματικά μπορεί να σε καλύπτει, όμως, επί της ουσίας είναι σχήμα οξύμωρο. Δεν θα μπορέσεις να βρεις αυτό που δεν είχες στον προηγούμενο ρόλο σου, (αυτόν του παιδιού), σε αυτόν που θα αποκτήσεις, (μητέρας και συζύγου).
Δεν θέλω να μείνουμε όμως σε αυτό γιατί ειναι κάτι που δεν συμβαίνει, άσχετα αν το έχεις στο μυαλό σου.
Το θέμα είναι να βρεις τα αγκάθια που έχουν μείνει ακόμη μέσα σου, γιατί μπορεί να έχεις συγχωρήσει όπως λες, όμως, αυτά τα ίδια αγκάθια σου φράζουν το δρόμο. Πρέπει να τα βρεις και να τα βγαλεις από μέσα σου με αγάπη.

Σε ευχαριστώ πραγματικά.. Μου δίνει αρκετό θάρρος η κουβέντα μας και ας είναι μόνο κουβέντα και όχι πράξεις...

Είναι τόσο σωστά τα όσα λες αλλά πραγματικά δεν ξέρω πως.. Από την μια λεω εντάξει ότι έγινε έγινε συνεχίζουμε και η ζωή είναι δική μου, από την άλλη νιώθω πολλές φορές ότι οι πράξεις μου είναι αποτέλεσμα πάλι όλων αυτών.. Δεν μπορώ να βρω τον τρόπο.. Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία ψυχολογίας αλλά και πάλι δεν ξέρω αν με βοηθάνε.. Μόνο αναστεναγμοί και αποφάσεις που στις δύσκολες στιγμές απλά είναι δύσκολο να τις πάρω.. Μήπως υπάρχει κάποιο που να ξέρεις που ίσως με βοηθήσει? Το έχω πραγματικά ανάγκη..
Το μόνο που φοβάμαι είναι ότι στο τέλος θα τα παρατήσω όλα και θα φυγω χωρίς καμία τύχη.. Το άλλο που με ακολουθεί παντού είναι ο φόβος μην κάνω και εγώ τα ίδια.. Από μικρή άκουγα ότι μοιάζω στον μπαμπά... Και εγώ απλά έκλαιγα...

Ξέρεις....τα βιβλία είναι πολύτιμα, αλλά απευθύνονται σε όλους. Εσύ πρέπει να βρεις εσένα και όλοι μας είμαστε μοναδικοί. Γι αυτό από την αρχή σου είπα να πας σε έναν ειδικό.
Μια από τις καλυτερες μου φίλες αντιμετώπιζε κρίσεις πανικού. Κοιμόμασταν με βάρδιες σπίτι της γιατί δεν άντεχε τον τρόμο ότι μπορεί να της συμβεί και να είναι μόνη της.
Ανναρωτιόταν τι ήταν αυτό που την οδηγούσε σε αυτή την κατάσταση. Είχε μεγαλώσει σε μια ευτυχισμένη οικογένεια χωρίς αγκάθια και προβλήματα. Ξεκίνησε ψυχοθεραπεία. Καιρό μετά, ψάχνοντας τον εαυτό της, ανακάλυψε πως κάποια εποχή όταν ήταν πολύ μικρή ο πατέρας της έλειπε από το σπίτι για μεγάλα διαστηματα για επαγγελματικούς λόγους.
Και όμως ήταν αυτό που την είχε σημαδέψει και της βγήκε πολύ αργότερα.
Γι αυτό επιμένω στην ψυχοθεραπεία με επίκεντρο εσένα.

Έχεις δίκιο... απόλυτο... Ίσως αυτό κάνω... Όταν βρω και την κατάλληλη δουλειά και μακρυά από εδώ... Όμως πως να μπορέσω να εμπιστευτώ κάποιον ξένο? Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο.. Νιώθω ότι θα κλειστώ ακόμα χειρότερα στον εαυτό μου...
Τα τελευταία χρόνια κάθε επιλογή μου ακολουθείται από το \'\'αμαρτίες γονέων... παιδεύουσι τέκνα\'\' Όλη μέρα αυτό.....
Και με τον καιρό με τρώει ακόμα περισσότερο... Είναι φορές που θέλω να τους τα πω κατάμουτρα και να σηκωθώ να φύγω οριστικά.. Αλλά τους λυπάμαι.. Τους σέβομαι παρόλα αυτά κ φοβάμαι μην τους στενοχωρήσω.. Υποκρισία και από μενα την ίδια...
Όσους ανθρώπους είχα γύρω μου όλους τους κατέκριναν.. Πότε κάτι σωστό.. Και τους ανέφερα τον ναυτικό με καμάρι ότι δεν θα έβρισκαν κάτι το αρνητικό και θα χαιρόντουσαν αλλά βρήκαν.. Είναι ναυτικός... κ όμως οι ναυτικοί το επάγγελμά τους τους κάνει πιο σωστούς και πιο συνεσταλμένους...
Θα επιβιώσω που θα μου πάει....

Εγώ νομίζω πως δεν φευγεις, όχι γιατί τους σέβεσαι, αλλά γιατί ψάχνεις την επιβεβαίωση μέσα από αυτούς.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Όλοι θέλουμε οι γονείς μας να μας παραδεχτούν κάποια στιγμή και να νιώσουν περήφανοι για μας.
Το ότι δεν εγκρίνουν κανέναν απ τον περίγυρο σου δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά \"γονειστικο\". Πάντα θέλουν το ακόμη καλύτερο για μας και πάντα με τον τρόπο τους προσπαθούν να μας το περάσουν. Το θέμα είναι πόσο γερό στομάχι έχουμε ώστε να μην επηρεαζόμαστε από αυτό.

Από στομάχι δεν μπορώ να πω ότι πάω και πολύ καλά γιατί απλά ξέρω ότι στο τέλος θα με επηρεάσουν και θα καταλήξω σαν αυτούς.. Και υπάρχει αυτό το δίλλημμα: ξέρουν και τα λένε κάτι περισσότερο ή έτσι είναι αυτοί και οι απόψεις τους και στο τέλος πάλι έτσι θα καταλήξω? Είναι τόσα πολλά αυτά που με βασανίζουν, τόσα πολλά αυτά που θέλω να κάνω και να πω και δεν μου βγαίνουν.. Πνίγομαι πραγματικά.. Θέλω να φωνάξω, να μιλήσω, να κλάψω και δεν βγαίνει τίποτα.. Απλά σκύβω το κεφάλι και θυσιάζομαι.. Δεν θέλω κανέναν αλλά τους θέλω όλους.. Δεν αντέχω την μοναξιά και όμως την προτιμώ.. Έχω τόσα νεύρα και πουθενά να τα ξεσπάσω... Δεν ξέρω τι μου φταίει... Και πολύ απλά δεν ξέρω τι θέλω και από ποιον... Το μόνο που θέλω είναι να κάνω οικογένεια... τόσο πολύ που θα θυσιάζα τα πάντα για αυτήν και ας ήμουν και μόνη μου.. Μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει το μυαλό μου... Δυστυχώς...

Σου είπα από την αρχή κάτι αλλά δεν βλέπω να του δίνεις πολύ βαρύτητα. Η δική σου οικογένεια αποκλείεται να κλείσει τις πληγές της οικογένειας που ζεις τώρα. Είναι αδύνατο και σου εξήγησα τους λόγους.
Αυτό που διακρίνω είναι πως η ψυχολογία σου επηρεάζεται άμεσα από την οικογένεια σου και νιώθω πως θες απεγνωσμένα να τους δείξεις πως μπορείς εσύ να καταφέρεις ότι δεν κατάφεραν αυτοί.
Και πάλι όμως, αν αυτοι οι άνθρωποι είναι έτσι δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Αυτό πρέπει να καταλάβεις.


Υ

Έχεις δίκιο... Δεν έδωσα βαρύτητα ίσως γιατί δεν μπορώ να το καταλάβω κιολας.. Δεν ξέρω τον τρόπο να τα διαχωρίσω όλα αυτά.. Τουλάχιστον δεν θα κάνω τα ίδια λάθη... Μονο αυτό είναι σίγουρο..
επηρεάζεται πολύ άμεσα μπορώ να πω σε σημείο να με πνίγει... Και φοβάμαι ότι οι επιλογές μου ακόμα και σωστές να είναι υπάρχει πιθανότητα να είναι με βάση αυτούς... Να επιλέξω μια ζωή που δεν είναι για μενα...
Αχ τι καλά που τα γράφω αλλά πως θα γίνουν πράξη.. Πρώτα η δουλειά μετά τι???

Quote:

---

Originally posted by hello1923
Έχεις δίκιο... Δεν έδωσα βαρύτητα ίσως γιατί δεν μπορώ να το καταλάβω κιολας.. Δεν ξέρω τον τρόπο να τα διαχωρίσω όλα αυτά.. Τουλάχιστον δεν θα κάνω τα ίδια λάθη... Μονο αυτό είναι σίγουρο..
επηρεάζεται πολύ άμεσα μπορώ να πω σε σημείο να με πνίγει... Και φοβάμαι ότι οι επιλογές μου ακόμα και σωστές να είναι υπάρχει πιθανότητα να είναι με βάση αυτούς... Να επιλέξω μια ζωή που δεν είναι για μενα...
Αχ τι καλά που τα γράφω αλλά πως θα γίνουν πράξη.. Πρώτα η δουλειά μετά τι???

---

μου φαινεται οτι σκορπασ που ενεργεια για να ζησεισ το μελλον οπου θα εισαι ελευθερη και θα κανεισ οτι γουσταρεισ αλλα χανεισ το παρον.βρεσ μια δουλεια που να συντηρησε και μετα ενα αγορι που θα ερωτευτεισ και θα περνατε καλα ασε τα καλουπια πωσ πρεπει να ειναι γιατι οταν φτιαχνουμε τα πραγματα μεσα στο μυαλο μασ και κανουμε εικονεσ απο μονοι μασ εμεισ βαζουμε τα δεδομενα που θελουμε και τα συμπερασματα που προκυπτουν οσο και να φαινονται λογικα η απτα στην ουσια ειναι μια εικονα των θελων μασ ειναι σαν να ξερεισ το αποτελεσμα και να βαζεισ γνωστα νουμερα οποια σε βολευουν για να το πετυχεισ στη ζωη ομωσ τα νουμερα δεν καθονται δεν ειναι μονο ακεραιοι ειναι και δεκαδικοι και ειναι απειροι οι συνδυασμοι.

λεσ θεσ να κανεισ οικογενεια και δε θα κανεισ τα ιδια λαθη,θα κανεισ αλλα λαθη μπορει και χειροτερα γι αυτο μη βιαζεσαι γιατι το παιδι που θα γεννηθει λενε μερικοι εγω δε θα το καλομαθω θα το αφησω να κλαιει ετσι πρεπει ,κανεισ δε λεει οτι αμα το αφησεισ να κλαιει μια περιπτωση ειναι να μαθει και να μη κλαιει κι αλλη περιπτωση ειναι να νιωσει αποριψη και να αρχισουν να γινονται τα πρωτα λαθη στην ψυχολογια του παιδιου οι συνδυασμοι και εδω ειναι απειροι οποτε δε μπορεισ να ξερεισ ουτε να εχεισ την ψευδαισθηση οτι θα δημιουργησεισ την τελεια οικογενεια.πηγαινε σε ενα ειδικο να τα ξεδιαλυνεισ λιγο αυτα γιατι εκ πρωτησ οψεωσ φαινεται παραλογο να θεσ τοσο πολυ οικογενει και παιδια.

ΥΓ.οι ναυτικοι οντωσ ειναι κακοφημο επαγγελμα οταν πιανουν λιμανι κυριωσ σε οτι να ναι χωρεσ ξεσσαλωνουν με 5 δολλαρια μπορεισ να κανεισ τα παντα ναρκωτικα,γυναικεσ,ποτα,κλ� �

Quote:

---

Originally posted by hello1923
Έχεις δίκιο... Δεν έδωσα βαρύτητα ίσως γιατί δεν μπορώ να το καταλάβω κιολας.. Δεν ξέρω τον τρόπο να τα διαχωρίσω όλα αυτά.. Τουλάχιστον δεν θα κάνω τα ίδια λάθη... Μονο αυτό είναι σίγουρο..
επηρεάζεται πολύ άμεσα μπορώ να πω σε σημείο να με πνίγει... Και φοβάμαι ότι οι επιλογές μου ακόμα και σωστές να είναι υπάρχει πιθανότητα να είναι με βάση αυτούς... Να επιλέξω μια ζωή που δεν είναι για μενα...
Αχ τι καλά που τα γράφω αλλά πως θα γίνουν πράξη.. Πρώτα η δουλειά μετά τι???

---

Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα μαζί. Ξεκίνα με τη δουλειά. Το οτι θα ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά είναι από μόνο του ένα μεγάλο βημα.

Pad, ευχαριστώ για την απάντησή σου... Θα συμφωνήσω με τα περισσότερα από όσα λες.. Απλά το να φαντάζομαι πως θα ήταν όλα τέλεια είναι κάτι που από μικρή το χρησιμοποιούσα για να φαντάζομαι τι λάθη δεν θα κάνω εγώ... Η φαντασία είναι το μοναδικό πράγμα που έχω ολοκληρωτικά... Μου αρέσει να φτιάχνω ιστορίες στο μυαλό μου.. Το έκανα πάντα πριν κοιμηθώ..
Γενικά αγχώνομαι πολύ και ενώ μπορεί να έχω ένα πρόβλημα δημιουργώ άλλα τόσα... Και στο τέλος προσπαθώ να τα λύσω όλα μαζί και τα κάνω χειρότερα.. Γιαυτό σκέφτηκα να γράψω εδώ..
Όσο για το επάγγελμα του ναυτικου δυστυχώς ξέρω πάνω-κατω πως είναι.. Αλλά προς το παρον δεν μπορω να ασχοληθω και με αυτο... Καλά είναι τα πραγματα.. Ανεκτά...

Θεοφανία ούτε ξέρω που και αν βρω δουλειά σύντομα... Έχω και την μουρμούρα όχι σε καφετέριες, όχι πωλήτρια και τέτοια.. Πιστεύουν ότι επειδή πήρα το πτυχίο είναι όλες οι πόρτες ανοιχτές.. Και ότι ειναι ολα τόσο εύκολα... Και όσο και να εξηγώ χαλάω το σάλιο μου και στο τέλος καταλήγουμε σε τσακωμό...

γεια σου και από μένα.η ηλικία σου και η ηλικία μου μου επιτρέπει να σου μιλάω σα να ησουν παιδί μου.πρώτα από ολα στο θέμα δουλειας πρεπει να επιμείνεις....πιασε οποια δουλεισ ναναι....το οτι θα συγκεντρωνεις το μυαλό σου εκεί θα σε τραβά από άλλα πράγματα που σου προκαλούν άγχος και σε μπλοκάρουν.αν είσαι έξυπνη και δραστήρια γρήγορα θα βρείς κάτι καλύτερο..οσο κάθεσαι στο σπίτι η τριβή με την οικογένεια δεν σε βοηθά...ο νέος πρέπει να φεύγει..να ανοίγει τα φτερά του και να προχωρά...απλά θεώρησε πως η βάση σου αυτη τη στιγμή είναι η οικογένεια σου...σιγα σιγα θα φτιάξεις την δική σου βάση...πρώτα πρέπει να ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά. οσο για το θέμα σχέσης γαμου και παιδιών είναι πολύ νωρίς να βασανίζεσαι για αυτά...στην ηλικία σου δεν θα πρέπει να σκέφτεσαι ποιος σου δίνει σιγουριά και ασφάλεια αλλά ποιος σε κάνει να περνας πραγματικά καλά....να εχεις καλή διαθεση και ορεξη να τον συναντάς...τον εαυτό σου και το τι θέλεις θα τον βρείς μέσα από τις σχέσεις χωρις αυτό να σημαίνει οτι θα πρέπει να παίρνεις ότι σε παίρνει...σορυ που το λέω τοσο χοντρά...αλλά δεν θα πρέπει ουτε να προδικάζεις ουτε να θεωρείς κάτι δεδομένο...πρώτα δουλειά, ανεξαρτησία οικονομική, γεμάτη δική σου τσέπη ώστε να μην εξαρτιέσαι από κανέναν και μετά πειραματισμοί πάνω στις σχέσεις...με δεδομένο οτι εσυ αντιμετωπίζεις σοβαρά το θέμα και δεν θα είναι κατι περιστασιακό απλά αφηνε λιγο τον εαυτό σου ελεύθερο να διασκεδάζει και οχι να σκέφτεται αν ο καθένας είναι κατάλληλος για οικογένεια ή οχι....

valia40 ευχαριστώ πραγματικά για την απάντησή σου..
Δουλειά έχω ψάξει αρκετά και το μόνο που έχω βρει σίγουρο είναι σε έναν θείο που έψαξαν αντί για μενα.. Εγώ σε καφετέρια βρήκα αλλά που κουβέντα για να πάω.. Ακόμα και σε αυτό πρόβλημα υπάρχει.. Δεν θέλω να πάω να δουλέψω σε συγγενή για ευνόητους λόγους.. Δεν λέω είναι μια καλή αρχή αλλά νιώθω ότι πάλι εγκλωβίζομαι.. Στην ανάγκη βεβαια θα πάω και ότι γίνει.. Και ας τα παρατήσω.. Αυτό που θέλω πραγματικά είναι να βρω μια δουλειά που να μου εξασφαλίζει έστω και ένα ενοίκιο.. Να μπορώ να νοικιάσω αλλα φυσικά ούτε αυτό το δέχονται.. Έχουν ένα δίκιο αλλά εγώ δεν ξέρω αν αντέξω άλλο..
Όσο για το θέμα της σχέσης και της οικογένειας ήταν πάντα ο πρώτος και μοναδικός μου στόχος.. Και η δουλειά θα το έκανε να έρθει πιο γρήγορα.. Κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον τον φαντάζομαι πως θα ήταν αν.... Ειλικρινά όμως νιώθω ότι περνάνε τα χρόνια και εγώ τα χάνω χωρίς να περνάω ποτέ καλά... Γιατί δεν έχω όρεξη να βγω έξω.. δεν έχω παρέες.. Και όποιον να γνωρίσω πάντα θέλει κάτι παραπάνω βλεποντας την καλή μου διάθεση για κουβέντα και παρέα.. Με αποτέλεσμα να ξέρω ότι και στην έξοδο μου μπερδεμένη θα βγω και χειρότερα θα γυρίσω..

Ένα έχω να πω.. Συγχαρητήρια σε αυτούς που έφτιαξαν αυτό το φορουμ.. Ειλικρινά είναι τόσο ανακουφιστικό να μπορείς να γράφεις έστω και χωρίς απάντηση.. Να μπορείς να γράψεις αυτά που νιώθεις χωρίς να σε κρίνει κανένας... Είμαι κολλημένη εδώ μέσα και προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου... Με κάνει να μην χάνω την ελπίδα μου.. αλλά ταυτόχρονα να ξεκόβομαι από τον έξω κόσμο..
Δεν αντέχω άλλο αυτή την μιζέρια που ουσιαστικά μόνη μου έφτιαξα... έχω ένα πλάκωμα που ούτε ξέρω πότε και αν θα φύγει..
Όποιος με γνωρίζει καταλαβαίνει ότι είμαι χαρούμενος άνθρωπος αλλά πραγματικά μέσα μου είμαι ένα ράκος.. Δεν ξέρω τι μου φταίει και τι μου γίνεται... έχω 3 μέρες να βγω από το σπίτι... Είμαι δραστήριος σαν άνθρωπος αλλά μόνη μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα..
Χρειάζομαι μια πατερίτσα όπως λέγαμε πιο πάνω με την Θεοφανία.. Κάτι που να με βοηθήσει να σηκωθώ και να ζήσω.. Να δω λίγο ένα φωτάκι... Έστω και μικρό...
Έχω ανάγκη να ερωτευτώ ξανά... Να χαίρομαι την κάθε μέρα...Όσα σχέδια και αν κάνω για δουλειά, για να φύγω ή οτιδήποτε άλλο και βλέπω την πραγματικότητα με κρατάει πίσω... Να κάθομαι να φιλοσοφώ τα πάντα και τελικά να διαπιστώνω ότι δεν έχω τίποτα.. Παρά μόνο αυτό το φορουμ και τον εαυτό μου...

Πολύ όμορφα αυτά που έγραψες...διαβασε τα και σκεψου........:)

Quote:

---

Originally posted by hello1923
Ένα έχω να πω.. Συγχαρητήρια σε αυτούς που έφτιαξαν αυτό το φορουμ.. Ειλικρινά είναι τόσο ανακουφιστικό να μπορείς να γράφεις έστω και χωρίς απάντηση.. Να μπορείς να γράψεις αυτά που νιώθεις χωρίς να σε κρίνει κανένας... Είμαι κολλημένη εδώ μέσα και προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου... Με κάνει να μην χάνω την ελπίδα μου.. αλλά ταυτόχρονα να ξεκόβομαι από τον έξω κόσμο..
Δεν αντέχω άλλο αυτή την μιζέρια που ουσιαστικά μόνη μου έφτιαξα... έχω ένα πλάκωμα που ούτε ξέρω πότε και αν θα φύγει..
Όποιος με γνωρίζει καταλαβαίνει ότι είμαι χαρούμενος άνθρωπος αλλά πραγματικά μέσα μου είμαι ένα ράκος.. Δεν ξέρω τι μου φταίει και τι μου γίνεται... έχω 3 μέρες να βγω από το σπίτι... Είμαι δραστήριος σαν άνθρωπος αλλά μόνη μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα..
Χρειάζομαι μια πατερίτσα όπως λέγαμε πιο πάνω με την Θεοφανία.. Κάτι που να με βοηθήσει να σηκωθώ και να ζήσω.. Να δω λίγο ένα φωτάκι... Έστω και μικρό...
Έχω ανάγκη να ερωτευτώ ξανά... Να χαίρομαι την κάθε μέρα...Όσα σχέδια και αν κάνω για δουλειά, για να φύγω ή οτιδήποτε άλλο και βλέπω την πραγματικότητα με κρατάει πίσω... Να κάθομαι να φιλοσοφώ τα πάντα και τελικά να διαπιστώνω ότι δεν έχω τίποτα.. Παρά μόνο αυτό το φορουμ και τον εαυτό μου...

---

απλα να προσεχεισ το φορουμ ειναι σαν το σπιτι σου μπορει να βρισκεισ ζεστασια και κατανοηση αλλα η ζωη αρχιζει εξω απο αυτο!!!!!

Από χθες είμαι καλύτερα.. Ξεκίνησα να διαβάζω βιβλίο.. \'\'Η βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει\'\' του Κοέλο. Και επιτέλους βρήκα το άλλο μου μισό... Δεν ξέρω αν το έχει διαβάσει κανείς αλλά να το πάρετε σίγουρα... Οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι προβληματισμοί ταυτίζονται με μενα και νιώθω κάπως καλύτερα.. Κοντεύω ήδη να το τελειώσω..

Pad η ζωή μπορεί να ξεκινάει εκεί έξω αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι και έτοιμη να την αντιμετωπίσω... Χρειάζομαι την ζεστασιά και την κατανόηση..

το έχω διαβάσει την βερόνικα. πολλοί εντυπωσιάστηκαν αλλά εγω θεωρώ τον Κοελιο πολύ εμπορικό και όλο αυτό το πακετάκι του μύστη με χαλάει.Γράφει για να αρεσει και να πουλάει και δεν ειναι αυτό τόσο σημαντικό σε έναν συγγραφέα. Θα πρότεινα να διάβαζες Ντοστογιέφσκυ το όνειρο ενός γελοίου.Είναι μικρό αλλά πολύ κατατοπιστικό για την ζωή που έχουμε αφήσει πίσω μας και χάνουμε την ουσία.Είναι μικρό και ο ντοστογιέφσκη δεν είναι καθόλου βαρύς συγγραφέας.
οσο για τη δουλεια με το θείο είναι εγκλωβισμός.θα ντραπείς να πείς οτι φεύγεις όταν σου τύχει κάτι άλλο.από την άλλη βέβαια θα σε βοηθήσει να βγαίνεις έξω και να μην κλείνεσαι όλο καιπερισσότερο.
Αλήθεια τι είναι αυτό το κάτι παραπάνω που ζητάνε οι άλλοι από σένα;σεξ χωρίς υποσχεση γάμου;αυτό εννοείς;χωρίς να έχεις την εγγύηση οτι θα υπάρξει κάποιος σοβαρός δεσμός;μήπως έχεις ενοχοποιήσει το σεξ και για αυτό εχεις μπερδευτεί και εχεις κλειστεί μέσα;είναι πολύ προσωπική ερώτηση και αν θες απαντάς.συγνώμη αν σε φέρνω σε δύσκολη θέση.

valia μου σε ευχαριστώ για την απάντησή σου.. Όσο για το βιβλίο θα είναι το επόμενο που θα διαβάσω..
Όσο για την ερώτηση που μου έκανες θα σου απαντήσω δεν έχω πρόβλημα.. (το θετικό της ανωνυμίας!!) Δεν εννοώ το σεξ ή κάτι τέτοιο. Θα σου πω τι εννοώ... Γενικά πάντα μου άρεσαν οι μεγάλες παρέες, να γνωρίζω κόσμο και να περνάω καλά.. Τουλάχιστον πάντα αυτό ήθελα... Πρόσφατα λοιπόν γνώρισα κάποιον, φίλος ενός φίλου μου, και αμέσως έδειξε ενδιαφέρον για μενα.. Με αυτό θέλω να πω ότι δίνω λάθος μηνύματα στους άλλους.. Ενώ εγώ απλά είμαι ανοιχτή σαν άνθρωπος και προσπαθώ να συνυπάρχω σε οποιαδήποτε παρέα, υπάρχει πάντα κάποιος (χωρίς να ακουστεί κάπως) στον οποίο προκαλώ το ενδιαφέρον.. Και ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω για να το αλλάξω.. Ξέρω ότι φταίει ότι είμαι συνέχεια με το χαμόγελο και με την ευγένεια και τον καλό λόγο... Αυτό τραβάει τους άλλουσ και καταλήγω να μην θέλει να με γνωρίσει κανένας πραγματικά.. Αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να αλλάξω... Αυτή είμαι έξω και δεν μπορώ να καταπιεστώ και σε αυτό..
Το σεξ δεν το αναφέρω καν γιατί σαν άνθρωπος μου αρέσει να είμαι σίγουρη και να υπάρχουν αισθήματα.. Για την πράξη αυτή γενικότερα...

Έχω και ένα άλλο θεμά που σκέφτομαι σήμερα όλη μέρα.. Ο ναυτικός μου πρότινε να πάμε διακοπές.. Και δν ξέρω τι να κάνω... Έχω να τον δω 10 μέρες (δεν είναι από εδώ) και θα φύγει σε ένα μήνα και γυρίζει φεβρουάριο.. Όπως έχω πει παραπάνω, δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του.. Απλά με κολακεύει ο τρόπος του και ότι είναι λίγο διαφορετικός από τους άλλους.. Είμαι πραγματικά σε δίλημα.. Από την μια λέω να πάω για να περάσω καλά και να ξεφύγω λίγο και από την άλλη νιώθω ότι πιέζομαι.. Δεν ξέρω.. Έχω και την περιέργεια απλά να πάω για να δω και πως θα πάει... Ειλικρινά δν ξέρω...
Και σκέφτομαι ότι δεν θέλω να παίξω μαζί του αν και του έχω εξηγήσει πως βλέπω την κατάσταση.. Αυτός ήδη έχει αρχίσει να εκδηλώνεται.. Μέχρι να πάω μαζί του μου είπε στο επόμενο ταξίδι.. Τεσπα όνειρα που γκρεμίζονται με το φως της πραγματικότητας... Δεν ξέρω τι να κάνω...

Καλησπέρα.:)
Είναι λάθος να θεωρούμε την απόκτηση παιδιών ως μέσο κάλυψης αναγκών μας.Τα παιδιά πρέπει να τα κάνουμε όχι για να γίνουν εργαλεία μας,να μας καλύψουν κενά και ελλείψεις,δεν είναι αυτός ο ρόλος τους.Οπότε πριν προχωρήσεις με τέτοιο σκεπτικό,ξανασκέψου το,επεξεργάσου το,δούλεψέ το,γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα όταν διαπιστώσεις στο μέλλον πως δεν ήταν τελικά το αν θα γινόσουν μάνα ή όχι το θέμα σου,να απογοητευτείς οικτρά και να έχεις ταυτόχρονα καταπιέσει τα παιδιά σου βάζοντάς τα να παίζουν ρόλους για τους οποίους δεν ήταν αρμόδια.

Επίσης,καλό θα ήταν να επεξεργαστείς,να σκεφτείς πάνω στα γιατί των επιλογών σου σε ερωτικούς συντρόφους που δεν είναι διαθέσιμοι(παντρεμένος,χωρ ισμένος με παιδιά,ναυτικός κλπ),για να κατανοήσεις ποια παιχνίδια παίζονται εκεί και γιατί ακολουθείς συγκεκριμένο μοτίβο επιλογών που δημιουργεί θέματα και συγκρούσεις.Τι φοβάσαι και επιλέγεις άτομα που δεν είναι διαθέσιμα,ή σχέσεις\"δύσκολες\",τι θέλεις να σου αποδείξεις,κι άλλα που είναι δεμένα εκεί μέσα,με το παρελθόν σου και τα βιώματα και ούτω καθ\'εξής.

Ειλικρινά έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες... Βαθιά μέσα μου τα πιστεύω και εγώ... Αλλά ποτέ δεν καταφέρνω να τα βάλω σε τάξη.. Πάντα μπερδεύω τα πράγματα μεταξύ τους και πουθενά δεν βγάζω άκρη..

Όσο για τις σχέσεις μου έχεις απόλυτο δίκιο και μου έθεσες προβληματισμούς που πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου... Πάντα σε ότι έκανα για οποιοδήποτε θέμα έβρισκα προβλήματα.. Δεν ξέρω ίσως για να επιβεβαιώσω στον εαυτό μου ότι αντέχω... Ότι κάτι καταφέρνω.. Έχω απορρίψει όλες τις υγιείς σχέσεις.. Πάντα ήθελα τα δύσκολα και μερικές φορές τα ακατόρθωτα.. Δεν ξέρω πραγματικά πως θα ήταν μια φυσιολογική σχέση γιατί πάντα την προδίκαζα ότι δεν θα είναι σωστή.. Πάντα ήμουν ανασφαλής και πίστευα ότι ποτέ δεν θα υπάρξει υγιής σχέση και φυσιολογική.. Πάντα κάποιος θα φύγει...

Είμαι καλά!!!! Τουλάχιστον καλύτερα!!! Στο αρχικό μου μήνυμα είχα αναφέρει και άλλο ένα άτομο στη ζωή μου!!! Στον \'\'αέρα\'\' γενικότερα.. Αλλά υποσυνείδητα ήταν απαγορευτικό για μενα.. Ήταν το λεγόμενο φυσιολογικό... Μέσα από εδώ και διαβάζοντας πάλι όλες τις απαντήσεις και μετά από πολλές εκλείσεις αυτού να βγούμε αποφάσισα για μία φορά στη ζωή μου να πιέσω τον εαυτό μου και να κάνω ένα βήμα παραπάνω... Τον πίεσα για καλό σκοπό αυτή τη φορά.. Αυτός είναι το φυσιολογικό που θα μπορούσε να έχει κάποιος και το απαγπρευτικό για μενα... Ήμασταν πάνω από 7 ώρες μαζί και στο τέλος καταλήξαμε να είμαστε με ένα χαζό χαμόγελο και να αρχίζουμε τα \'\'αχ αντε να δούμε\'\'!!!!! Και σήμερα είμαι καλά... Είναι αυτός ο ενθουσιασμός στην αρχή και όσο και αν φαίνεται χαζό και παράξενο για πρώτη φορά στη ζωή μου κοιμήθηκα χωρίς να σκέφτομαι αν ήταν λάθος αυτό, λάθος εκείνο και γιατί έμπλεξα έτσι... Ετών 29!!! Και νιώθω χαρούμενη!!! Και δεν θέλω να κρατήσω καμία πισινή.. Θέλω να το ζήσω!!!! Και ακόμα και αν δεν πάει καλά η χθεσινή μέρα θα μου μείνει αξέχαστη!!!! Και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι καμία στιγμή δεν νιώσαμε ξένοι με αυτή την χαζή αμηχανία που υπάρχει όταν δεν γνωρίζεις τον άλλο.. Δεν υπήρξε ούτε μία κουβέντα που να σκεφτώ \'\'ωχ τι μου λέει τώρα\'\' και λόγω ενθουσιασμού να πω δεν πειράζει... Ειλικρινά ήταν όλα καλά... Και είμαι πολύ χαρούμενη που έγραψα εδώ... Που ηρέμησα και που πίεσα τον εαυτό μου για κάτι καλό..

Ευχαριστώ για όλα και θα σας κρατάω όσο μπορώ ενήμερους!!!!!