Originally Posted by
Άτυχη
Καλησπέρα. Αυτές τις μέρες κλείσαμε τα 40 της μανούλας μου! Έφυγε 57 χρονών τελείως ξαφνικά! Δε πρόλαβε να παλέψει, την έπιασε πόνος, μπήκε νοσοκομείο και μετά απο πολλές εξετάσεις βρήκαν προχωρημένο καρκίνο τελικού σταδίου και σε 20 μέρες έφυγε! Σπάνια ο πιο επιθετικός καρκίνος που έχουν δει μας είπαν!
Είναι το μόνο άτομο που πίστευα ότι θα ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Τόσο γερή, τόσο ζωντανός άνθρωπος, είχε όλη τη ζωή μέσα της, είχαμε πολύ στενή σχέση, αν δεν την έβλεπα κάθε μέρα, μιλούσαμε 5-6 φορές τη μέρα στο τηλέφωνο. Προσπαθώ να το αντέξω, δεν μπορώ, κάθε μέρα νιώθω και χειρότερα! Ήταν εκτός απο μάνα και η καλύτερή μου φίλη! Λέγαμε τα πάντα! Μου λείπει απίστευτα, δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ! Δυστυχώς δεν έχω φίλες και παρέες να βγω και να το ξεπεράσω. Ειδικά τώρα και μια φίλη που είχα, με αποφεύγει, ο κόσμος δεν θέλει πόνο στη ζωή του, σε θέλει μόνο όταν είσαι καλά και γελάς. Στα δύσκολα μόνο οι άνθρωποι που σε αγαπάνε ανιδιοτελώς σε στηρίζουν και δυστυχώς έχασα το ένα. Με τον πατέρα μου είχαμε και έχουμε πολύ τυπικές σχέσεις. Δεν μπορεί να με στηρίξει καθόλου, αποφεύγει να μιλάμε για τη μάνα μου, έτσι το περνάει εκείνος. Εγώ όμως νιώθω καλύτερα να μιλάω για εκείνη.
Θεωρώ την απώλεια της μάνας πολύ πιο δύσκολη, πόσο μάλιστα μια μάνα που λέγαμε τα πάντα και είχαμε τρομερή σχέση και αδυναμία η μια στην άλλη. Ο πατέρας έμεινε πίσω μόνος, δε μπορεί να φάει, να μαγειρέψει, να σκουπίσει, να σιδερώσει, έμεινε μισός, τα είχε έτοιμα απο τη μάνα μου. Μια γυναίκα όμως αν μείνει μόνη της όπως και να'χει θα τα καταφέρει πιο εύκολα όπως και τα παιδιά της.
Γιατί μπορεί να είναι τώρα ο πόνος μπροστά, αλλά με τον καιρό αρχίζουν να φαίνονται τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Όσοι χάσατε μητέρα και μάλιστα σχετικά νέα θα ήθελα να μου πείτε πως είστε τώρα, πως βοηθηθήκατε, ο χρόνος είναι όντως ο καλύτερος γιατρός;