κακοποιηση απο πατερα

ας πω κι εγω την ιστορια μου μιας και νιωθω οτι θα τη μοιραστω και αυτο νομιζω θα βοηθησει.συντομα οσο μπορω μη σας κουρασω.


ειμαι 36.ειχα ομορφη παιδικη ηλικια.πολλα παιχνιδια και αγαπη.αυτο μεχρι καπου στα 12.εκει θυμαμαι την επομενη σκηνη παντα σα θεατης,σαν ταινια.καπου στα 12(δε θυμαμαι ακριβως),καλοκαιρι,με ανοιχτα πατζουρια,βραδυ,ενω κοιμομουν,ξυπναω πετρωμενη.ο πατερας μου εχει κατσει διπλα στο κρεβατι μου και με χαιδευει στα προσωπικα μου σημεια.πραγματικα το θυμαμαι σα να γινε χτες.πετρωσα,δε καταλαβαινα αλλα ενιωθα οτι καπως επρεπε ν αντιδρασω.εκανα οτι κουνιεμαι και ξυπναω.εφυγε.

μετα απο καιρο,ενω βλεπαμε τηλεοραση,ηρθε στον καναπε να με χαιδεψει.το νιωθεις οταν δεν ειναι πατρικο το αγγιγμα.εφυγα.εκει -ευτυχως- τελειωσε.δε ξαναπροσπαθησε τιποτα.εγω ομως παντα εκελεινα πορτα και πατζουρια το καλοκαιρι.δε φορεσα ξανα ποτε σορτσακι να μη προκαλω.φοβομουν.

στα 25(και αφου σπουδασα,βρηκα δουλεια) παντρευτηκα μετα απο σχεση 8 χρονων.στον ενα χρονο πανω το σεξ αρχισε να εξαφανιζεται.

ενα βραδυ αρχισαν οι αυπνιες.δεν ειχα ποτε αυπνιες και τρομαξα.ουτε μια ωρα υπνος...πηγα σε ψυχιατρο.μου διεγνωσε μειζουσα καταθλιψη.εκανα συνεδριες,αρχισα να σκαλιζω και τον γαμο μου.μια μερα ρωταω τον αντρα μου αν ηταν gay.θυμωνει,με βαζει κατω και με χτυπαει

χωριζω στα 27.πριν λιγα χρονια ο πρωην αντρας μου μου λεει οτι ειναι gay.εν ολιγοις ειχα πολλες υποτροπες σε καταθλιψη μεχρι τωρα(36) με την τελευταια τον ιουνιο(δεν ηθελα να παιρνω αντικαταθλιπτικα,ειμαι και ξερο κεφαλι)


πλεον εχω κοψει ηρεμιστικα(δεν τα χω αναγκη),εχw μια πολυ γλυκια σχεση,ειμαι πολυ καλη στη δουλεια μου,ζω μονη μου,με το σκυλακι μου,εχω ενα ωραιο σπιτακι
και ολα αυτα ειναι πισω μου.τα εγραψα για να πω ομως οτι τιποτα δε γινεται χωρις αιτια.και ολα μα ολα ,αν το θελησεις ομως,ξεπερνιουνται.

αυταααααα καλη σας μερα παιδια :rolleyes:

Δεν εισαι η μονη που περασε ολα αυτα. Με το φαδερ τη σχεση εχεις?
Γτ ρωτησες αν ειναι γκει? Σαν αστειο ή η ερωτικη ζωη σας ηταν χαλια?

με τον πατερα μου τα αντιμετωπισαμε ολ αυτα οταν ημουν 19.μεγαλοι τσακωμοι τοτε.τωρα ειμαστε μια χαρα αλλα δεν τον βλεπω συχνα γιατι ειναι φυση απαισιοδοξος ανθρωπος και αυτο με καταβαλλει.παραδεχτηκε με κλαμματα οτι ηταν αρρωστος τοτε

τον αντρα μου τον ρωτησα αν ηταν gay γιατι το υποψιαστηκα.αν δε κανεις sex στα 25 και αυτος δε θελει ποτε θα κανεις...και ηταν οντως απλα και ο ιδιος στον εαυτο του το παραδεχτηκε μετα απο πολλα χρονια.


το θεμα ειναι οτι ειμαι πολυ καλα τωρα...και μου φαινονται ολα τοσο μακρινα...λες και ηταν αλλη ζωη

κερασι αντιμετωπισες κατι παρομοιο?

Λία...ψυχοθεραπεία έχεις κάνει, ή μόνο αντικαταθλιπτικά έχεις πάρει?

εχω κανει και ψυχοθεραπεια περιπου 5 χρονια.τωρα πια κανω συντηρηση και βλεπω τη γιατρο μου καπου 3 φορες το χρονο

Lia προσωπικα δεν ειχα καποια εμπειρια αναλογη απλα εχω ακουσει το εργο αυτο πολλες φορες ειτε στο διαδικτυο ειτε στην εξω ζωη. Εκεινο που πιστευω ανακουφιζει καποιον ειναι οτι δεν εφταιγε αυτος και δε μπορουσε να το σκεφτει και να το αποτρεψει. Για το γαμο σου με κανει εντυπωση που φανηκε μετα το θεμα γκει. Δηλ στην αρχη η ερωτικη σας ζωη ηταν αψογη? Εισασστε κ μαζι απο πολυ μικροι...δυσκολα.... Ειναι αισιοδοξο το μηνυμα που περνας παντως και κρατω αυτο. Πιστευω θα χεις μαθει πολλα απο τις μεχρι τωρα εμπειριες σου...

Λες ειχες αυπνιες. Γνωριζω οτι οι αυπνιες ειναι συνηθως το αποτελεσμα μιας γενεσιουργου αιτιας και οχι απο μονο του το προβλημα. Γτ πιστευεις ξεκινησε? Και καταθλιψη γτ ειχες? Συνεβη κατι αλλο ή απο τα μεχρι τοτε γεγονοτα?

οι αυπνιες ηταν απ την καταθλιψη.τωρα καταθλιψη γιατι επαθα..τι να σου πω...ξερω απλα οτι καποιοι οργανισμοι ειναι πιο ευαισθητοι απο αλλους σε τραυματικα γεγονοτα και ειχα και κληρονομικη προδιαθεση...το μυνημα που θελω να περασω ομως ειναι οτι αν το θες πραγματικα ολα περνανε.και μ ενοχλει που ανθρωποι γινονται θεατες τησ καταστροφης της ζωης τους παθητικα και δεν αντιδρουν αλλα κλαιγονται απ το πρωι μεχρι το βραδυ

ακουγεται αυστηρο αλλα ετσι ειμαι.κ εγω περασα πραγματα.αν εχεις θεληση ν αλλαξεις τη ζωη σου υπαρχει βοηθεια και ανθρωποι να σε βοηθησουν.αν δε θες μπορεις να κλαιγεσαι μεχρι ν αυτοκαταστραφεις...απο τροπους οπως γνωριζουμε υπαρχουν πολλοι.αλλα μ ενοχλει να μη περνει τη ζωη του στα χερια του ο καθενας...και ξερω πολυ καλα οτι μιλαμε για πολλουσ αρρωστους αντηρωπους.αν δε ζητησουν βοηθεια ομως δε θα τη παρουν

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ.ΖΗΤΗΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙΑ.ΠΑΡ ΤΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ ΞΑΝΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ

Σωστο. Αλλωστε τι ωφελει να κλαιει καποιος πανω απ το χυμενο γαλα?

με τον πατερα μου τα αντιμετωπισαμε ολ αυτα οταν ημουν 19.μεγαλοι τσακωμοι τοτε.τωρα ειμαστε μια χαρα αλλα δεν τον βλεπω συχνα γιατι ειναι φυση απαισιοδοξος ανθρωπος και αυτο με καταβαλλει.παραδεχτηκε με κλαμματα οτι ηταν αρρωστος τοτε

Τωρα δεν ειναι?