Quote:
Originally posted by faih
Είμαι 18 χρονών και μόλις τελείωσα την 3η Λυκείου. Αντίθετα με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου που έχουν ήδη ξεχυθεί στις παραλίες με βασικό σκοπό να ξεσαλώσουν, εγώ το μόνο που θέλω είναι να μείνω μέσα στο σπίτι για όλο το καλοκαίρι... περσι δεν ημουν ετσι. Ημουν πιο κοινωνική, πιο χαρούμενη, πιο ανοιχτή με τους ανθρωπους... Αλλα φετος λογω των πανελληνιων τα πραγματα αλλαξαν. Οι σχέσεις με τους γονείς μου ηταν σχεδον ανυπαρκτες, ολο τον χρονο βγηκα εξω περιπου 4 φορες και αυτες σκαστη. Η μητερα μου δεν μου μιλουσε κυριολεκτικα για 6 μηνες. Μαλιστα ενα βραδυ το εσκασα απο το σπιτι γιατι τους παρακαλουσα να βγω μια βολτα με τον μεγαλυτερο αδερφο μου γιατι δεν αντεχα αλλο μεσα στο σπιτι και αυτοι το αρνηθηκαν... ολη την χρονια ειχαν αδιαφορη σταση για ολα. Το διαβασμα, αν εχω φαει... Κρατουσαν μονο τα τυπικα δηλαδη να ρωτανε που και που αν τα παω καλα στα μαθηματα... Εκτος απο αυτα αλλαξα και σχολειο την χρονια αυτη χανοντας ολους τους φιλους και γνωστους. Το θεμα ειναι πως αυτη η κατασταση με εχει απομακρυνει απο τους ανθρωπους. Φοβαμαι να βγω εξω, να μιλησω σε ατομα που μολις γνωρισα ή που γνωρισα την περιοδο που με επιασε αυτο. Μετα τις πανελληνιες αρχισα να βγαινω με το αγορι μερα παρα μερα.. πολυ συχνα για καποιον που ολο τον χρονο δεν βγηκε στον \"εξω\" κοσμο... Οταν βγαινουμε με παρεα, πραγματικα φοβαμαι να μιλησω αλλα δεν ξερω το γιατι. Ακουω τους γυρω μου να ειναι χαρουμενοι και κεφατοι και εγω το μονο που ευχομαι ειναι να παω σπιτι μου... το αγορι μου ειναι το αντιθετο απο μενα. Κοινωνικος, δημοφιλής, με πολλες γνωριμιες και παντα με διαθεση να βγαινει, να κανει τρελες, να λεει βλακειες και οτι αλλο κανει καποιο ατομο σαν και αυτο... Δυστυχως οπως καταλαβαινετε δεν μπορει να δεχτει την συμπεριφορα μου. Επιμενει οτι δεν περναω καλα μαζι του και οτι αυτος ειναι η αιτια που ειμαι \"πεσμενη\"... Τις 3 τελευταιες φορες που βγηκα κοντεψα να βαλω τα κλαματα γιατι δεν αντεχα αυτην την πολυκοσμια και την ατμοσφαιρα. Ηθελα απλα να παω σπιτι μου. Οσες φορες προσπαθησα να του εξηγησω οτι δεν ξερω τι μου συμβαινει υποστηριζε πως ειναι κομπλεξ, πως δεν προσπαθω να το ξεπερασω και πως το μεγαλοποιω... Σας παρακαλω πειτε γιατι συμβαινει αυτο και πως μπορω να το αντιμετωπισω... Κουραστηκα ολοι γυρω μου να με ρωτουν γιατι ειμαι στενοχωρημενη. Και πάνω απο ολα δεν αντεχω αλλο το αγορι μου να με κατακρινει ετσι επειδη απλα δεν εχει περασει κατι τετοιο και δεν το κατανοει. Πειτε μου τι να κανω για ειμαι πανω απο ολα εγω πιο ευτυχισμενη, να περνω καλα και να κανω τους γυρω μου χαρουμενους...
σου προτείνω να διαβάσεις ένα βιβλίο, που νομίζω οτι συνάντησα εκεί ,ακριβώς τα λεγομενά σου.