Πασχω απο διπολικη διαταραχη? Χρειαζομαι ιατρικη περιθαλψη?
Καλησπερα σας.
Θα ηθελα κ εγω, να σας παραθεσω την ιστορια μου και να μου δωσετε μερικες συμβουλες.
Ειμαι 33 ετων, ανεργη το τελευταιο 10μηνο, μετα απο συνεχη εργασια 7 ετων.
Παρολο που ανεξαρτητοποιηθηκα σχετικα νεα, στα 22 μου, λογω οικονομικης δυσχερειας τα τελευταια 4 χρονια, εχω επιστρεψει στο πατρικο μου και ζω παλι με τους γονεις μου.
Πληροφοριακα να σας πω, οτι βιωσα τραυματικη σεξουαλικη εμπειρια στα 10 μου και δεν πηρα ποτε συμβουλη παιδοψυχολογου.Το παλεψα μονη και εχω φτασει σε εναν ικανοποιητικο βαθμο, να μπορω να μιλω γι αυτο, χωρις να μ ενοχλει.
Οπως και οι περισσοτεροι ανθρωποι νομιζω, περασα δυσκολη εφηβεια. Ημουν ενα υπερκινητικο παιδι απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου. Ο αρχηγος της παρεας παντα και παντου με απιστευτη ενεργεια χωρις αναγκη για πολυ ξεκουραση (αυτο με ακολουθει ακομη στη ζωη μου, κοιμαμαι το πολυ 6 ωρες την ημερα σε γενικα πλαισια).
Στο γυμνασιο επαθα νευρικο κλονισμο και προσηχθην στο νοσοκομειο, οπου μου εκαναν μια ηρεμιστικη ενεση και τιποτα παραπανω (δεν πηρα φαρμακευτικη αγωγη, ουτε με παρακολουθησε ψυχολογος μετα το περιστατικο).
Ειχα αυτοκτονικες σκεψεις τις οποιες κατεθετα στο γραπτο λογο (εγραφα ποιηματα) τις οποιες φυσικα ποτε δεν υλοποιησα, γιατι φοβομουν. Εκτοτε δεν ξαναεκανα ποτε τετοιες σκεψεις.
Μετα το σχολειο, παρολο που δεν καταφερα να σπουδασω, γιατι ειχα αλλες ανησυχιες να απασχολουν το μυαλο μου και οχι τα μαθηματα μου, ειχα μια σχετικα καλη επαγγελματικη εξελιξη. Και αυτο οφειλοταν στο "εξυπνο μυαλο" μου, οπως παντα μου ελεγαν ολοι οσοι με γνωριζαν (γονεις, φιλοι, δασκαλοι, συναδελφοι)
Εργαζομαι απο τα 18 μου, με τρομερο ζηλο, μεχρι πριν απο 10 μηνες που εμεινα χωρις δουλεια.
Στις διαπροσωπικες μου σχεσεις τωρα, ειχα παντα εγω τον ελεγχο, το πανω χερι... και συχνα θυμωνα και αντιδρουσα βιαια (καποιες φορες, οχι ολες) σε περιπτωση διαφωνιας με το συντροφο μου (εχω επισυναψει συνολικα 3 σχεσεις,ολες μακροχρονιες, με διαρκεια 2,7 και 4 χρονια αντιστοιχα).
Η τελευταια μου σχεση, τελειωσε πριν λιγες εβδομαδες γιατι δεν αντεχε την εναλλαγη των συμπεριφορων μου, οπως μου ειπε... με τσακισε ψυχολογικα το γεγονος αυτο, γιατι θεωρουσα αυτο τον ανθρωπο ως το τελευταιο μου στηριγμα...
Ολο το διαστημα που ειμαι ανεργη, δεν εχω διαθεση για τιποτα... βρισκομαι πισω απο τον υπολογιστη, παιζοντας παιχνιδια ολη μερα, με ελαχιστες εξαιρεσεις καποιες αναζητησεις για δουλεια και καποια ξεφρενα ξενυχτια με φιλους σε μια προσπαθεια να καταπολεμησω την επικειμενη καταθλιψη (ματαια βεβαιως, γιατι ξαναπεφτω παντα στο τελος)...
Τις τελευταιες εβδομαδες και μετα την εγκαταλειψη απο το συντροφο μου, η διαθεση μου ειναι αθλια. Κλαιω νυχθημερον χωρις λογο, δεν τρωω παρα μονο οσο χρειαζεται, κοιμαμαι συνεχεια και ξυπναω πολλες φορες συνηθως τρομαγμενη, φοβισμενη,με αγωνια και με διαθεση να θελω να φυγω απ το σπιτι αμεσα, χωρις να εχω που να παω.
Σε μια προσπαθεια να επαναφερω την κατασταση εφτασα σε σημειο μια να παρακαλαω και μια να απειλω το συντροφο μου να γυρισει στη σχεση.
Εχω μαλωσει με τους περισσοτερους φιλους μου, γιατι με θεωρουν ισχυρογνωμων, στις προσπαθειες που κανουν να με βοηθησουν ( και νομιζω εχουν απολυτο δικιο...).
Βιωνω μια απιστευτη εγκαταλειψη και νοιωθω καταθλιπτικη με εναλλαγες στην ψυχολογια μου, οταν καποιες φορες προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι ειμαι ικανοτατη και δυνατη και οτι αν το παρω αποφαση, θα τα καταφερω, γιατι παντα ετσι ηταν για μενα...
Σε μια αναζητηση στο διαδικτυο, επεσα πανω στα συμπτωματα της διπολικης διαταραχης... Ηταν σαν καποιος που με ηξερε, να εγραφε για μενα... θα σας πω μονο οτι απο τα 11 συμπτωματα του καταθλιπτικου επεισοδιου εχω τα 9 και απο τα 14 συμπτωματα του μανιακου εχω τα 11... και αυτο συνεβαινε παντα στη ζωη μου...
Εχω παθει σοκ, γιατι αδυνατω να το πιστεψω...
Χρειαζομαι βοηθεια και πρωτον δεν εχω λεφτα να ξοδεψω για μια εξειδικευμενη ψυχολογικη παρακολουθηση, δευτερον ντρεπομαι πολυ να το συζητησω με φυσιολογικους ανθρωπους, τριτον φοβαμαι τη διαγνωση παρα πολυ και τεταρτον δεν εχω ιδεα που να απευθυνθω...
Σας ευχαριστω πολυ εκ των προτερων, για το χρονο που μου διαθεσατε και ζητω συγνωμη για το μακροσκελες μηνυμα μου.
Με εκτιμηση,
Pandora's Box.
