Πιστεύετε ότι ένα άτομο με οριακή διαταραχή μπορεί να αγαπήσει αληθινά; Αυτή η ανάγκη για την προστασία του εσωτερικού κόσμου αφήνει το οριακό άτομο να αγαπήσει;
Printable View
Πιστεύετε ότι ένα άτομο με οριακή διαταραχή μπορεί να αγαπήσει αληθινά; Αυτή η ανάγκη για την προστασία του εσωτερικού κόσμου αφήνει το οριακό άτομο να αγαπήσει;
Ας το βάλω κι εδώ, αφού άνοιξες νέο θέμα: Νομίζω ότι η αγάπη έχει άλλη έννοια γι αυτούς. Έχουν γράψει παραπάνω ότι η αγάπη για τους οριακούς σημαίνει συγχώνευση. Ανάγκη να γίνονται ένα με σένα, να μην διαφοροποιείσαι καθόλου. Γι αυτό σε "αγαπούν" όταν συμφωνείς μαζί τους ακόμα και σε ο,τι πιο παράδοξο μπορεί να σου πουν. Επίσης, επειδή είναι πάντα εστιασμένοι στα δικά τους, αδυνατούν να ασχοληθούν με τα δικά σου, εκτός αν συμπίπτουν με τα δικά τους. Βέβαια, αν δεις τι γράφουν οι ίδιοι στο φόρουμ, θα δεις ότι σκίζονται για το πόσο αγαπούν τους άλλους. Αλλά δεν πιστεύω ότι ξέρουν τι θα πει αγάπη. Όχι όπως το αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι.
δεν ξερω τι ακριβως ειναι αυτο που αποκαλουμε "αληθινη" αγαπη...
εγω πιστευω οτι στο κεντρο καθε "αγαπης", υπαρχει το εγω, αυτου που "αγαπαει". χωρις το ΕΓΩ, δεν υπαρχει προσωπικοτητα. τι να ειναι η "αληθινη αγαπη";;;
ισως "αληθινη", να ειναι η αγαπη με το λιγοτερο προβληματικο ΕΓΩ. παντως, χωρις ΕΓΩ, δεν εχω δει ποτε, πουθενα. ο καθενας εχει μεσα το προσωπικο του κριτηριο και το ΕΓΩ του, καπου...
Ακόμα κι έτσι να το ορίσεις, θα συμφωνείς μάλλον ότι οι οριακοί έχουν ένα προβληματικότατο ΕΓΩ. Μερικοί θεωρούν ότι οι οριακοί είναι και νάρκισσοι σε μεγάλο βαθμό - κι ένας νάρκισσος δεν αγαπάει παρά τον εαυτό του ή το είδωλό του. Στους οριακούς αυτό με το είδωλο νομίζω είναι ακόμα πιο έντονο.
Με την έννοια της ώριμης αγάπης, η απάντηση στο ερώτημα είναι ότι οι οριακοί δεν μπορούν να αγαπήσουν κανένα ούτε καν το ίδιο τους τον εαυτό. Τι ειναι η ώριμη αγάπη; σύμφωνα με την τριγωνική θεωρία της αγάπης, ώριμη αγάπη ή ολοκληρωμένη αγάπη είναι αυτή που εμπεριέχει πάθος+οικειότητα+μονιμότητ α. Η ειρωνεία με τους οριακούς είναι ότι τα θέλουν όλα αλλά δεν μπορούν να το πετύχουν αυτό, γιατί απλά σαμποτάρουν με τη συμπεριφορά τους την οικειότητα και κατ επέκταση τη μονιμότητα. Επίσης μπερδεύουν την οικειότητα με το πάθος. Δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά. Γι αυτό και οι περισσότερες BPD γυναίκες είναι δύσκολο να έχουν φίλους άντρες γιατί αργά η γρήγορα θα πηδηχτούν μαζί του.
Η πλάκα ειναι ότι οι σύντροφοι BPD που δεν γνωρίζουν από διαταραχές και τέτοια, νομίζουν ότι η κακοποιητική συμπεριφορά της/του συντρόφου τους, οφείλεται στην υπερβολική αγάπη! Εκεί ειναι που μπερδεύονται. Δεν υπάρχει αγάπη, υπάρχει μόνο φόβος!
Κάνε εικόνα τη σύζυγο σου σαν ένα δίχρονο κοριτσάκι. Μπορεί να αγαπήσει το δίχρονο κοριτσάκι; Σαφώς ναι! μπορεί να αγαπήσει ώριμα; Σαφώς όχι. Αυτό έχεις απέναντί σου.
Νομίζω αυτή είναι η πιο σωστή τοποθέτηση: As you may notice from the other answers, if you ask a pwBPD they will tell you they feel love very deeply and be surprised by your question. However if you ask someone if they feel loved by their BPD partner, you might get a negative or partially negative answer. I’ll try to clarify this disparity.
BPDs do feel and express love very intensely. Generally they’re very intense, emotional and impulsive people. They’re desperate to love, feel loved and have the best intentions.
However the type of love they can offer tend to come across as intermittent, needy, volatile, capricious and conditional. Their disorder usually doesn’t affect much their relationships with friends, colleagues and acquaintances. However, towards their partner, they are very prickly, incapable of trusting, and struggle with boundaries, delaying gratification and offering empathy. Their partners thereby tent to feel exhausted, emotionally unsupported, precarious, always on trial, walking on egg shells. To the point that sometimes they can be left wondering if they are genuinely being loved as a person or just as a precious yet disposable object.
BDPs don’t have object constancy, they fall in love very quickly, they idealise their partner and expect him to make their life perfect. Anytime the nonBPD fails to keep up with such unrealistic expectations, the pwBPD will switch from seeing them as ‘all good” to seeing them as “all bad”. The wrath resulting from the triggered fear of not being loved can lead to various consequences such as verbal abuse, physical abuse, cheating, break up threats, self harming, suicide threats, and all sorts of other revengeful actions that they usually regret afterwards but won’t hesitate to commit again next time they’re triggered.
Depending on how severe the BPD, and how good the nonBPD is at offering reassurance, setting boundaries and defusing episodes of anger, the relationship can, despite the extra challenges and the low level of emotional intimacy, be successful and long lasting.
It’s interesting to note that usually whenever that relationship isn’t successful, the pwBPD will start a new relationship even before breaking up the old one. They will almost instantly fall in love with the new person (usually the first person that comes around) and be completely insensitive to the pain caused to the old one. This reinforces the impression that partners are treated as disposable objects.
To conclude people with BPD experience intense feeling of love and frustration which lead to expressions of impressive generosity and extreme hostility. Whether what they can offer to their partners is real love remains at least debatable.
Αγαπάμε αρρωστημένα κυριολεκτικά. Μπορεί να σας διώχνουμε να σας υποτιμάμε να σας βρίζουμε
Αλλά κατά βάθος αυτό είναι από την συναισθηματική ασταθια και αυτοπεποίθηση που δεν έχουμε, τον συνεχόμενο φόβο που έχουμε της εγκατάλειψης οπότε αυτό είναι η άμυνα μας στο ενδεχόμενο να μας προδώσετε και να μας εγκαταληψετε . Δηλαδή προτιμάμε να σας διώξουμε πρώτοι εμείς με όποιο πόνο πάρα να φύγετε εσείς. Θέλουμε πολύ προσοχή πάνω μας αγάπη και υποστήριξη να νιώσουμε συναισθηματική ασφάλεια.γενικά να εχετε υπομονή και κατανόηση όχι αδιαφορία και λογοκρισία.
Και καλό είναι να ακούς γνώμες από τους ίδιους τους οριακους. Όχι από "θύματα " των οριακων που ποτε δεν μας καταλαβαν.
Είμαι οριακή κι έχω αγαπήσει μια και μοναδική φορά στη ζωή μου έναν άνδρα τόσο που για χάρη του εγκατέλειψα το μεγαλύτερο επαγγελματικό όνειρο και πάθος μου, άλλαξα χώρα, μηδένισα τελείως τα θέλω μου και αποφάσισα να συμβιβάσω την υπόλοιπη ζωή μου με ανούσιες "αγάπες". Στάθηκα τελικά τυχερή γιατί ένας άνδρας αγάπησε εμένα ολοκληρωτικά παρόλο που δεν το άξιζα και του είπα την αλήθεια, ότι εγώ αγαπούσα κάποιον άλλον. 30 χρόνια μετά αν με ρωτήσεις αν έχω αγαπήσει θα σου πω "ναι, μια και μοναδική φορά". Μέσω της τεχνολογίας ¨παρακολουθώ" ακόμα την ζωή του, χαίρομαι για τις μεγάλες επαγγελματικές του επιτυχίες, χαϊδεύω στην οθόνη τις ρυτίδες που απέκτησε αυτά τα χρόνια, δακρύζω αντικρύζοντας τα ίδια γαλάζια μάτια, επισκέπτομαι όσο πιο συχνά μπορώ τον αγαπημένο μας τόπο....και ξέρω ότι αυτός δεν θα με θυμάται πλέον καθόλου... Η απάντηση λοιπόν είναι "ΝΑΙ, οι οριακοί αγαπούν μέχρι και το τελευταίο όριο της ύπαρξης τους, μερικές φορές ακόμα και σκοτώνοντας τον εαυτό τους"....κι ας μας κοροϊδεύετε κάποιοι από εσάς, δεν το κάνετε από κακία, απλά δεν μπορείτε να μας νιώσετε.
Καταλαβαίνεις ότι για να καθίσει κάποιος να σας κανακεύει σαν να είστε μωρά (γιατί αυτό λες) πρέπει να έχει ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για να το κάνει; Ας πούμε οικονομικές ή άλλου είδους απολαβές;
Γιατί ξέρεις, όλοι οι άνθρωποι θέλουμε προσοχή, αγάπη και κατανόηση, δεν είστε οι μόνοι που το θέλετε αυτό. Ομως εσείς το θέλετε αυτό χωρίς να σας περνάει από το μυαλό να κάνετε κι εσείς το ίδιο για τους συντρόφους σας.
Ωραία, εσύ τα έκανες όλα αυτά αλλά και πάλι κάπου στράβωσε η σχέση (δεν μας λες πως και γιατί) και το διαλύσατε. Το ότι παράτησες τα πάντα για χάρη του κάποτε δεν αποδεικνύει καμία "μεγάλη αγάπη", γιατί οι μεγάλες αγάπες είναι και αμφίδρομες και κρατάνε σε διάρκεια. Αυτός που αγαπάει πραγματικά στην ιστορία σου κατά τη γνώμη μου είναι ο άντρας σου, που συμπορεύεται μαζί σου τόσα χρόνια.
................................
Το ότι έφυγα από τη χώρα που ζούσα παρατώντας τα πάντα, το έκανα γιατί μόνο έτσι μπορούσα να απομακρυνθώ από τη ζωή του. Οι επαγγελματικές μας καθημερινότητες ήταν παράλληλες και από τη στιγμή που κατάλαβα ότι εγώ δεν είχα τον ρόλο και τη σημασία στη ζωή του που είχε εκείνος για μένα, αποφάσισα να φύγω. Συγκεκριμένα σε μια συνάντηση μας μου ξεκαθάρισε ότι άλλο η μεταξύ μας σχέση και άλλο η υπόλοιπη προσωπική του ζωή. Και για να σου λύσω και την παραμικρή απορία ήμουν φοιτήτρια του και ήταν καθηγητής μου. "Κλασσική ιστορία". Έτσι έφυγα εγώ. Και για τον τωρινό μου σύντροφο, έχεις απόλυτο δίκαιο είναι ένας υπέροχος άνθρωπος αλλά κι εγώ ήμουν πάντα ειλικρινής απέναντι του και μπορεί να μην τον ερωτεύτηκα αλλά τον αγάπησα και τον εκτίμησα πολύ.
Και φυσικά, αν κάποιος δεν θέλει να τα ζήσει όλα αυτά ή κουράστηκε να τα ζει, είναι επειδή δεν τους αγαπούσε και δεν τους κατάλαβε πραγματικά!
Και πάλι δεν σε καταλαβαίνω. Ποιός ο λόγος να φύγεις και να αλλάξεις και χώρα ( ! ) επειδή χωρίσατε; Η ίσως ήταν παντρεμένος για να λες για "υπόλοιπη προσωπική ζωή". Πολύ συνηθισμένα όλα αυτά. Αλλοίμονο αν άλλαζαν χώρα οι άνθρωποι κάθε φορά που χωρίζουν. Εδώ χωρίζουν παντρεμένα ζευγάρια καθηγητών, με μεγάλα παιδιά και συνυπάρχουν στις θέσεις τους επαγγελματικά (πχ σε ένα σχολείο, φροντιστήριο, πανεπιστήμιο). Τι να κάνουν, να αλλάξουν και δουλειά επειδή χώρισαν; Δεν αποδεικνύει κάτι το ότι άλλαξες χώρα, παρά μόνο ότι εσύ η ίδια έχεις θέμα με την έννοια του χωρισμού.
Ταυτίζομαι με κάποια απο αυτά που λέτε χωρίς να έχω κάποια διάγνωση, αλλά με κάποια άλλα νοιώθω πως δίνετε λάθος ερμηνεία σε κάποιες συμπεριφορές.
Για παράδειγμα: το "με χώρισες γιατί ήξερες πως θα σε χωρίσω", ήταν κάτι που μου είχε πει μια πρώην μου όταν είχαμε φιλικές σχέσεις, κάποια χρόνια μετά απο το τέλος τη σχέσης.
Αυτό δεν ίσχυε. Χώρισα γιατί δεν με κάλυπτε συναισθηματικά. Άλλα δεν την διέψευσα όταν μου το είπε, γιατί υπέθεσα πως έτσι ήθελε να το κλείσει μέσα της.
Η εικόνα που έχουμε για τους άλλους δεν ισχύει πάντα, ακόμα και όταν οι ίδιοι δεν τη διαψεύδουν.
Το να "υπερτιμάς" κάποιον όταν είσαι ερωτευμένος (τουλάχιστον τους πρώτους μήνες) νομίζω πως συνηθίζεται.
Το να "υποτιμάς" κάποιον που σε απορρίπτει ή δεν καλύπτει τις συναισθηματικές σου ανάγκες, νομίζω πως είναι μηχανισμός άμυνας για πολλούς ανθρώπους.
Αν αυτά είναι κριτήρια για να χαρακτηριστεί κάποιος "οριακός", τότε έχουμε μεγάλο ποσοστό.
Βασικά εξαιρούνται μόνο αυτοί που δεν έχουν ερωτευτεί ποτέ στη ζωή τους. Γιατί είναι αναμενόμενο να υποτιμήσεις κάποιον που υπερτιμούσες όσο ήσουν ερωτευμένος!
Και στη τελική ποιος μπορεί να κρίνει κάποιον με σιγουριά? Να πει πως: αυτός ο άνθρωπος αξίζει "τόσο", για "αυτούς" τους λόγους. Και αυτό να μην αλλάξει ποτέ.
Είμαστε όλοι πολύ διαφορετικοί άνθρωποι. Έχουμε διαφορετικές αντιδράσεις, και αντιλαμβανόμαστε εντελώς διαφορετικά κάποια πράγματα.. πόσω μάλλον την αγάπη.
Αν κάναμε ένα ερωτηματολόγιο για τον ορισμό της "αγάπης", είμαι σίγουρος πως θα παίρναμε διαφορετικές απαντήσεις ακόμα και από ανθρώπους που ανήκουν στις ίδιες "κατηγορίες" όπως είναι η "οριακή διαταραχή προσωπικότητας".
Νομίζω πως συνηθίζεται να νοιώθουμε ευκολότερα συναισθήματα με ανθρώπους που μοιάζουν μαζί μας ή έχουμε τις ίδιες απόψεις.
Δεν είναι χαρακτηριστικό κάποιας "κατηγορίας" ανθρώπων αυτό, ούτε ψυχικής διαταραχής.
Η ερώτηση "Μπορεί να αγαπήσει αληθινά ένα άτομο με οριακή διαταραχή;" θεωρώ πως είναι λάθος.
Αν έχει κάποιος απορία για το αν μπορεί να τον αγαπήσει κάποιος άλλος, πρέπει να απαντήσει για τον συγκεκριμένο άνθρωπο σε τρεις ερωτήσεις:
1. Ποιος είναι ο ορισμός της αγάπης για αυτόν?
2. Ποιες είναι οι προυποθέσεις για να το νοιώσει αυτό?
3. Τι θα τον έκανε να σταματήσει να το νοιώθει αυτό?
Αν ρωτήσεις τον ίδιο, μπορεί να σου δώσει λάθος απαντήσεις, αλλά αξίζει η προσπάθεια.
Αν θέλει κάποιος να απαντήσει στις ερωτήσεις για τον εαυτό του, πρέπει να σκεφτεί το παρελθόν του.
Ήθελα να γράψω πολλά ακόμα, αλλά θα ξεφύγω εντελώς απο το θέμα.
Αν θες να πιστεύεις ότι "τρόμαξε από το έντονο συναίσθημά σου" και γι αυτό δεν σε ήθελε ο κ. καθηγητής, δικαίωμά σου να το πιστεύεις. Εγώ όμως, διαβάζοντας την ιστορία που μας γράφεις έβγαλα άλλα συμπεράσματα. Οσο για μένα, αν κάποτε "ερωτευόμουν" σε βαθμό που να αλλάξω χώρα επειδή δεν θα με ήθελε ένας άντρας, καλύτερα να μην "ερωτευτώ" ποτέ έτσι.
Ναι, και κατά τη δική μου γνώμη είναι λάθος διατυπωμένη η ερώτηση, γιατί μετά αρχίζουμε συζητήσεις για τι σημαίνει "αληθινή" αγάπη. Ομως κατά βάθος όλοι όσοι έχουν σχετικά νορμάλ ψυχισμό μπορούν πιστεύω να αντιληφθούν τι εννοεί ο θεματοθέτης.
Αν αντί για "αληθινή" αγάπη πούμε "αγάπη όπως την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι" ίσως είμαστε πιο κοντά στη σωστή διατύπωση. Αγάπη στην οποία παίρνεις και δίνεις, για να το πω έτσι.
Οι οριακοί έχουν άλλη έννοια της "αγάπης" μέσα τους. Ορκίζονται ότι νιώθουν έντονα συναισθήματα, αλλά παρόλα αυτά δεν δίνουν τίποτα, μόνο ζητούν να πάρουν, όπως ένα παιδί.
Είχα γράψει πολλά άλλα που έσβησα. Θα ξεφύγει η συζήτηση αν πάμε εμείς να αναλύσουμε το Borderline Symptom List 23 (BSL-23).
Όντως, από όλα αυτά που έγραψα εκεί κόλλησες?
Πως την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι? Τι δίνεις? και τι παίρνεις?
Έχουμε κάποια στατιστική για αυτό?
Έχουμε κάποια στατιστική για τους οριακούς και ξέρουμε πως "δεν δίνουν τίποτα, μόνο ζητούν να πάρουν"?
Μου δίνεις την εντύπωση πως εκφράζεις δική σου εμπειρία με άτομο που σε πλήγωσε.
Το ίδιο κάνει και η ΑΝ ΝΑ. Θεωρεί πως επειδή ανήκει σε αυτή τη κατηγορία, όλοι όσοι ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία μπορούν να αγαπήσουν με τον ίδιο τρόπο.
Υπάρχει κάποιο ερωτηματολόγιο σχετικά με το πως αντιλαμβάνεται ο ασθενής την αγάπη για να κατηγοριοποιηθεί?
Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω
Διαφωνώ, στην πραγματικότητα οι ορισκοί ειναι αυτοί που φοβούνται να βιώσουν έντονα συναισθήματα, αλλά επειδή ειναι οριακοί και δεν μπορούν να ρυθμίσουν ευκολα τα συναισθήματά τους, είναι καταδικαμένοι να τα βιώνουν ακόμα κι αν δεν το θέλουν. Γι αυτό και συχνά εγγαταλείουν με ευκολία τους συντρόφους τους με την πρώτη γελοία αφορμή.
Το να φύγει κάποιος/κάποια από μία σχέση ακόμα και πρώτος, μέσα στην οποία οποία λαμβάνει ξεκάθαρα δεδομένα ότι η άλλη πλευρά δεν ενδιαφέρεται ή έχει σκοπό να την εγκαταλείψει ή επειδή κερατώνει ή επειδή απομακρύνεται συναισθηματική ή για πολλούς άλλους λόγους, είναι απόλυτα υγειές. Το να φύγει επειδή ο άλλος άργησε να απαντήσει στο τηλ μισή ώρα, όχι. Αυτή ειναι η διαφορά.
επίσης στο παραπάνω σχόλιο υπάρχει μία έντονη διαστεύλωση της πραγματικότητας. Το αρρωστημένο ερωτικό πάθος που συνοδεύεται από απουσία ορίων, ακραίο φόβο, απουσία ελέγχου συναισθημάτων και συμπεριφορών, χειραγώγιση, συνγώνευση κ.α. βαφτίζεται ως "πραγματική" και "ολόψυχη" αγάπη! δλδ σαν κάτι το υγειές. Η ψυχοπαθολογία μετασχηματίζεται σε προτέρημα!
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα που φέρνεις, έχεις δίκιο. Επειδή όμως είναι παράδειγμα, ποιος καθορίζει τα "ξεκάθαρα δεδομένα"?
Και γιατί το παράδειγμα αυτό να ισχύει για τους οριακούς, και όχι για τους σχιζοφρενείς. Γιατί να μην είναι η καχυποψία πχ ο λόγος που θα τη χωρίσει επειδή δεν απάντησε στο τηλέφωνο σε μισή ώρα?
Και γιατί να μην είναι κάποια ψωνισμένη που απλά να θέλει να της απαντάνε το ίδιο λεπτό? Η ίδια αντίδραση θα μπορούσε να συμβεί για 1000 διαφορετικούς λόγους.
Και κάποιος οριακός που θα το σκεφτόταν αυτό μπορεί να αντιδρούσε με εντελώς διαφορετικό τρόπο για να καλύψει την ανασφάλεια του και να μη χώριζε.
Μου είχε μείνει που είχε γράψει κάποιος στο forum "πινω χαλαρός το κρασί μου ενώ είμαι σίγουρος πως το έχουν δηλητηριάσει"
Με αντίστοιχο τρόπο σκέψης κάποιος οριακός θα μπορούσε να πει "επειδη ξέρω πως θα με χωρίσει, ζω τη κάθε στιγμή όσο την έχω κοντά μου"
Ακόμα και αν η ανασφάλεια είναι κοινή για τους οριακούς (κάτι που δεν το ξέρω) δεν σημαίνει πως θα είναι ίδια και η αντίδραση.
οχι, δεν θα μπορουσε.
ενας οριακος, μολις υποπτευοταν οτι ισως θελει να τον χωρισει, θα περνουσε αμεσα στην επιθεση και θα της εκανε τον βιο- αβιωτο...
οσο για το παραδειγμα με το τηλεφωνημα,
ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν θα εβγαζε κανεις διαγνωση και συμπερασμα αποα υτο το μοναδικο περιστατικο, αλλα θα εμφανιζε και πολλες αλλες και χαρακτηριστικες συμπεριφορες...
Σωστά. Ζήτηση έχουν οι λογικοί άνθρωποι που παρατάνε τον σύντροφο τους όταν αυτός αποκτήσει πρόβλημα ή απλά κερατώνουν μέχρι να πάνε στον επόμενο.
Απο πρόχειρη αναζήτηση: 38,3 διαζύγια ανά 100 γάμους. 75%+ η απιστία. και αυτοί οριακοί ήταν? ή μήπως το 25% ήταν οι οριακοί?