Οκ... σηκώθηκα απο το κρεβάτι...δεν κλαίω....και τώρα?
Ανα περιόδους ένιωθα κάποιες μέρες ότι τα προσωπικά μου θέματα μου ήταν αδύνατο πλέον να τα διαχειριστώ και ήμουν σε πάρα πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Πρίν τρεις μήνες αυτή η άσχημη ψυχολογική κατάσταση έγινε μόνιμη. Περνούσα τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο κρεβάτι και έκλαιγα. Αν και βαθια μέσα μου καταλάβαινα ότι η θλίψη που ένιωθα ήταν υπερβολική για τα προβλήματα που βίωνα τη συγκεκριμένη περίοδο , δεν μπορούσα να δώσω δύναμη στον εαυτό μου να βγει απο αυτή τη κατασταση. Σημείο 0 για μένα ήταν ένα μεσημέρι , ο 12χρονος γιος μου είχε αργήσει να γυρίσει στο σπίτι και δεν είχα το κουράγιο να πληκρτολογήσω το νουμερο του κινητού του για να δω τι κάνει. Κοιμήθηκα πάλι και ξύπνησα μετά απο 1-2 ώρες.
Αυτο το επεισόδιο με έκανε να πανικοβληθώ. Πίστεψα πως είχα τρελαθεί. Πως άν δεν έκανα κάτι και γρήγορα δεν ξέρω και εγώ τι θα γινόταν. Ηταν η αφορμή που με έκανε όταν η κατασταση μου μου το επετρεψε να πάρω τηλέφωνο και να κλείσω ραντεβού με νευρολόγο.Η διάγνωση ήταν αγχώδης διαταραχή , ελαφριά κατάθλιψη. Μου έδωσαν μια θαραπεία με εντακτ και βιταμήνες νουρομπιόν. Σε γενικές γραμμές η θεραπεία είχε πολύ θετικά αποτελέσματα . Το κλάμα σταμάτησε αμέσως και αν και ήμουν κάπως περίεργα τις πρώτες μέρες μετά απο 2 βδομάδες καλά. Πέρασα ένα ήσυχο καλοκαίρι και τώρα επανήλθα στην καθημερινότητα. Οκ λοιπον ως εδώ καλά. Και τώρα τι κάνουμε? Σαφως δεν θέλω να παίρνω χάπια για όλη τη ζωή μου. Αν είναι απαραίτητο οκ, αλλά δεν ξέρω πως να συνεχίσω και για να σταματήσω τα φάρμακα αν γίνεται αλλά και για να βρώ λύσεις, απαντήσεις.... σε ότι τελος πάντων με έφερε σε αυτή τη κατάσταση. Το κυριότερο πρόβλημα μου είναι ότι αν και δεν είμαι άτομο χωρίς κοινωνική ζωή, μου είναι δύσκολο να επικοινωνήσω με τους γύρω μου και δυσκολότερο με άγνωστους ανθρώπους. Μου ήταν πολύ δύσκολο να πω στην νευρολόγο τι μου συνέβαινε και δεν μπορώ να παρω την αποφαση να επισκευτώ κάποιον ειδικό.