ειμαι σε κατασταση εκτακτου αναγκης ειμαι σε μια φαση τραγικη

λετε να εχω τρελαθει?? νομιζω πως ειμαι αρκετα τελειομανης... και κολναω σε λεπτομεριες και χανω την ουσια του πραγματος.. ο γιατρος με ειπε οτι εχω ιδεψυχαναγκαστικι διαταραχη... δηλαδη πχ μπορει να σερφαρω στο ιντερνετ και να βλεπω διαφορες εικονες,,και να διαβαζω απο κατο τις επικεφαλιδες που εχουν οι εικονες.. μετα απο αρκετη ωρα η και μερες ξαφνικα μπορει να ερθει αυτη η επικεφαλιδα που ειχα διαβαση στη σκεψη μου και να μπαινω στην διαδικασια να ψαχνω το που ακριβως την ειχα δει,, και να σκανω επι μερες μεχρι να την βρω..η να βλεπω διαφορες παλιες φωτο στο ιντερνετ και να τις αποθηκευω στο pc νομιζοντας πως αν δεν τις ξαναδω θα μου συμβει κατι κακο πχ μια καταρα...μπορει να ειμαστε στο αμφ της σχολης και εγω να μην μπορω να παρακολουθησω το μαθημα αφου συνεχεια το μυαλο μου να ειναι απασχολημενο με αυτες τις σκεψεις δλδ ψαξιμω των λεξεων, που την ειχα ακουσει αυτη την λεξη, πιος την ειχε πει,η την λεξη που ειχε πει ο καθηγητης σε ενα απο τα μαθηματα κε εγω την ειχα κρατησει στο μυαλο και τωρα δεν μπορω να την θημηθω.πολλες φορες τωρα τελευτεως μπορει να βλεπω καποιον ασχετο στο δρομο και να τον παρομοιαζω με καπιον που ειχα δει και να μην μπορω να βρω το ποιος ηταν αυτος που του μοιαζει.... τωρα ο γιατρος μου εδωσε efexor και centrac λεγοντας με οτι θα περασουνε ολα αυτα απλα θα παρει καιρο η θεραπεια... και εγω αναρωτιεμαι..αραγε τι φταιει??? μηπως ο βαθμος απολυτηριου 19.8,,,μηπως το αγχος που ειχα για να παρω 20 στις εξετασεις??
τι φταιει αραγε?? μηπως η ζωι μου μεχρι το τελος της θα ειναι ετσι????(τις ιψδ τις απεκτησα στα 17 μου).............περιμενω συμβουλες συμπασχοντων_)))

kapios,εγω πασχω απο ιψδ αρκετο καιρο αλλα οταν εφτασαν τα συμπτωματα στο απροχωρητο πηγα στο γιατρο.Εχε εμπιστοσυνη στο γιατρο σου.Το ξερω πως ειναι δυσκολο με αυτη τη διαταραχη.Τα φαρμακα βοηθανε, για μενα ομως τη μεγαλυτερη βοηθεια την εδωσε η ψυχοθεραπεια.Μετα απο μερικους μηνες τα περισσοτερα συμτωματα ειχαν υποχωρησει.Εχε εμπιστοσυνη.Η ιψδ περναει.Η ζωη σου θα βελτειωθει.

σιγουρα???? ποσο καιρο πρεπει να κανω την θεραπεια ομως για να μου περασουν αυτα τα προτακουστα και εντελως ανοητα αλλα ανυποχορητα συμπτοματα????

η ιψδ περναει,θελει αγωνα, υπομονη, πιστη και την καταλληλη θεραπεια.
κουραγιο σε ολους οσους περνανε αυτη τη φαση. οσοι την εχουν εδω και χρονια απορω πως αντεχουν και πως δεν εχουν βρει ακομα την καταλληλη θεραπεια. καλο κουραγι σε ΟΛΟΥΣ

Γεια χαρά! Έχω ιδεοψυχαναγκασμούς κι εγώ. Πρέπει να πάρεις απόφαση να το πολεμήσεις καταρχήν. Είναι κάτι που αργεί αρκετά να φύγει. Θέλει υπομονή. Εμπιστοσύνη σε κάποιον γιατρό, που σου ταιριάζει ωστε να αφεθείς στα χέρια του. Τα χάπια τους περισσότερους τους βοηθάνε. Λογικά κι εσένα. Συνδίασέ τον γιατρό με έναν καλό ψυχοθεραπευτή που να σου ταιριάζει επίσης. Η ψυχοθεραπεία νομίζω είναι ο δυναμικότερος τρόπος αντιμετώπσης σε συνδιασμό με φάρμακα. Καλή δύναμη!

εχω ψαξει στο διαδυκτιο κε με τρομαζει γενικως οτι σχεδων ολα τα αρθρα που εχω διαβασει λενε οτι δεν ειναι γνωστη ακομα η αιτια της ιψδ......λετε αδικα να παιρνω ενα μηνα και κατι τα efexor????

Δεν γνωρίζω βαθειά το θέμα. Έχω διαβάσει λίγα πράγματα όμως και θα σου απαντήσω σύμφωνα με τη λογική μου. Ισως να φταίει το 19.8 με την έννοια ότι φορτώθηκες με την ευθύνη και την υποχρέωση του τέλειου. Έτσι δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να ξεχάσει όυτε τη λεζάντα μιας άχρηστης φωτογραφίας. Το έχω παρατηρήσει αυτό σε αρκετούς πρώην καλούς μαθητές όχι όμως και σε όλους. Κουβαλούν ένα φορτίο. Μπορεί όμως να είναι και το αντίθετο. Επειδή ήσουν σχολαστικός και της λεπτομέρειας γιαυτό να έπαιρνες καλούς βαθμούς.
Αν νομίζεις ότι ο γιατρος σου έδωσε τα φάρμακα γιατί είναι της σχολής αυτής, ψάξε και την ψυχοθεραπεία. Ρώτα τον πρώτα αν γίνεται να προσπαθήσεις χωρίς φάρμακα και μετα ανάλογα κάνεις. Υπάρχουν και ομοιοπαθητικοί ψυχίατροι.
Εμένα το γεγονός ότι καταλαβαίνεις τον ψυχαναγκασμό σου με τον τρόπο που το περιγράφεις μου φαίνεται πολύ αισιόδοξο.
Να σου πω και με συντομία μία δική μου ιστορία. Πριν από 2 χρόνια με είχε πιάσει ένα πολύ άσχημο άγχος, έπειτα από κάποιες ζαλάδες που μου παρουσιάστηκαν. Ήμουν χάλια, έτοιμη να καταρρεύσω, ανήμπορη. Πήγα στον ψυχίατρο και μου έδωσε 2 χάπια, δεν θυμάμαι τι ακριβώς (νομίζω entact, zoloft). Δεν τα πήρα. Την άλλη μέρα πήγα στον ομοιοπαθητικό ψυχ. Μου είπε να κόψω τον καφε για 1 μήνα και μου έδωσε 1 μαντζούνι για 1 μήνα. Έκανα αυτά που είπε και δεν ξαναπήγα ποτέ. Σε 2 μήνες όλα είχαν περάσει και ένοιωθα και πάλι υπέροχα όπως τώρα. ΄Βοήθησα και εγώ τον εαυτό μου κάνοντας αυτά που μου άρεσαν: χόμπυς, θαλασσα, φίλες, σινεμά, οικογενειακή ζωή, κλπ. Η δική μου εμπειρία είναι αυτή χωρίς βέβαια να θέλω να πω σε όσους παιρνουν φάρμακα να τα κόψουν. Αν είχα ακούσει όμως τον πρώτο γιατρό μπορεί να είχα μπλέξει.

Εμενα η καταθλιψη εφερε την ιψδ.Μετα απο5-6 μηνες ψυχοθεραπεια τα περισσοτερα συμπτωματα της ιψδ ειχαν υποχωρισει.Οταν δε , μπηκαν και στο χορο τα φαρμακα τοτε ηρεμησα 90% απο τις βασανιστικες μου σκεψεις και τελετουργιες.Τωρα απλα με ξαναπιανει οταν στρεσσαρωμαι υπεβολικα αλλα το ελεγχω.Οσο περναει ο καιρος νοιωθω καλυτερα ,μηνα με το μηνα νοιωθω καλυτερα.Το μονο που μου μενει για να απαλλαγω πληρως ειναι να νικησω την καταθλιψη που ειναι πολυ δυσκολος αντιπαλος γιατι ειναι χρονια.Το παλευω ομως κιας γονατιζω ωρες ωρες.