Κρίσεις πανικου αγοραφοβία αποπροσωποποιηση;
Καλημερα σας. Είμαι κοντά στα 18 χρονών. Όλα ξεκίνησαν περσι με το που ξεκίνησα φροντιστηριο για πανελληνιες. Ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικου και άρχισα να Αποφευγω μέρη που μπορεί να με έπιανε εκεί. Σταμάτησα το φροντιστήριο και άρχισε η αγοραφοβία. Κλείστηκα στον εαυτό μου απομακρυνθηκα από πολλα άτομα.. Μέχρι το καλοκαίρι είχα ηρεμήσει κάπως σταμάτησαν οι κρίσεις πανικου αλλά παντα υπήρχε ο φόβος μη με πιασει κάπου και απέφευγα ακόμα πολλα μέρη. Παρολαυτα έκανα πολλα . Πήγα σε συναυλίες σε μαγαζιά σε μέρη με παρα πολυ κόσμο. Άλλαξα και σχολείο φέτος πηγα σε επαλ και ξανακάνω την 2α. Ήταν πολυ δυσκολο όλο αυτό για μένα. Κρίση πανικου έχει να με πιασει από περσι. Παρολαυτα είμαι μονίμως με ζαλάδες με αστάθεια νιώθω ότι θα χάσω τον έλεγχο ή ότι κάτι κακό θα συμβεί. Είμαι μονίμως λες και ζω σε όνειρο και λες και οι αναμνήσεις μου δεν ανήκουν σε εμένα. Δεν έχω καταλάβει τι είναι. Όλοι μου λένε ότι η αποπροσωποποιηση κρατάει μονο λίγα λεπτά. Εγώ την έχω μόνιμα την αίσθηση ότι είμαι σε όνειρο. Κάποιες φορές νιώθω και απομακρυσμένη απ'τα συναισθήματα μου και αλλά τέτοια που δε ξερω πως να τα εξηγήσω. Πάω σε ψυχολόγο τώρα αλλά δε παω συχνά γιατί είναι ακριβή και δεν βλέπω αποτέλεσμα. Έχω ακομα αγοραφοβία και δεν μου είναι καθόλου ευκολο να πηγαίνω σχολείο. Προσπαθώ παρολαυτα και αντί να γίνομαι καλυτερα γίνομαι χειρότερα και όλα τα ψυχοσωματικά χειροτερευουν. Έρχομαι διαρκώς σε δυσκολη θεση. Δεν μπορώ να σταθω δε θέλω να είμαι σε κόσμο φοβάμαι συνεχώς και σε όποιον το πω δε θα καταλάβει. Τώρα νιώθω σαν να τα παραταω δεν το αντεχω αλλο σκέφτομαι συνεχώς άσχημες σκέψεις και ότι προσπαθεια και να κάνω δεν έχει ουσία εχω σταματησει να κάνω και πραγματα για μένα δεν έχω όρεξη για τίποτα όταν μενω σπίτι απλά ξαπλώνω . Σκέφτομαι να παω σε ψυχίατρο αλλά είμαι ακόμα κάτω των 18 και οι γονείς μου δε θα συμφωνήσουν. Δεν μπορώ να παω στο σχολείο πνιγομαι δε ξερω τι να κάνω. Δεν με καταλαβαίνει κανένας μόνο το αγόρι μου πογ νιώθω ότι έχω εξαρτηθεί από αυτόν και οτιδήποτε μου πει(ασπουμε δεν έχω όρεξη να σου μιλησω) με πληγώνει πολυ και πνιγω και τους 2. Έχω ανησυχήσει πολυ με όλα τα συμπτώματα με κανουν πολυ δυσλειτουργικη και έχω χάσει τον εαυτό μου. Ήμουν παντα πολυ αισιόδοξη και κοινωνική και πλεον είμαι κλεισμένη στο "καβουκι" μου με όλα αυτά και δε ξερω αν θα καταφέρω ποτε να τα ξεπεράσω και να ζησω και εγώ φυσιολογικά. Ζηλευω που βλέπω τους υπόλοιπους να περπατανε να μιλάνε και να ζουνε καλά και εγώ να είμαι έτσι. Νιώθω σαν να χάνω μια περιοδο της ζωής μου που μπορουσα να την περασω πολυ καλυτερα. Με τρομάζει πολυ η αίσθηση του ονείρου και όλα τα υπόλοιπα.. Είναι φυσιολογικό που την έχω μονίμως ; . Επίσης ένα άλλο που μου έχει κάνει εντυπωση είναι ότι μικρή φοβόμουν πολυ τους γονείς μου και έβλεπα εφιάλτες ότι με κακοποιούν. Αυτό ξαναχτυπησε όταν πηγα διακοπές με το αγόρι μου ερχόταν κοντά μου και φοβόμουν μη μου κάνει κακό ή μη με σκοτώσει. Δεν ξέρω τι είναι όλα αυτά. Μπορεί να με βοηθήσει κάποιος; μπορώ να τα ξεπεράσω κάπως;εκτός από όλα αυτά έχω κάποια μέρη στο σχολείο ή στον δρόμο που νιώθω ότι είμαι ασφαλής και αν παω κάπου άλλου με πιάνει πανικος και προσπαθω να το διαχειρίζομαι ( ασπουμε στο πεζοδρομιο είμαι ασφαλής να μη με πιασει, ενώ αν μπω στην μέση της πλατείας δεν είμαι ή στο θρανίο στο σχολείο είμαι ασφαλής ενώ στο προαυλιο να περπαταω μέσα στον κόσμο δεν είμαι)
