ειμαι καλα αλλα δε θελω να ειμαι καλα γιατι βαριεμαι
θελω πολυ καιρο να γραψω και δεν ξερω πώς ακριβως να το πω..
εν τω μεταξυ δεν ξερω αν γραφω στη σωστη ενοτητα τελος παντων..
και λεω:υστερα απο 5μιση χρονια ταλαιπωριας (με καταθλιψη στην αρχη και ψυχωση στη συνεχεια),αφου εχω σταματησει τα φαρμακα 3 φορες και τα'χω ξαναρχισει και υστερα απο μια πολυ γερη υποτροπη που επαθα πριν 6 μηνες επειδη ειχα αρχισει να διακοπτω τα φαρμακα σταδιακα και με πηγανε σε κλινικη οι γονεις μου..
υστερα απο ολα αυτα..
ειμαι πλεον καλα και φυσιολογικη.Δεν εχω πλακωμα,δεν αισθανομαι οτι με παρακολουθουν,δεν συσχετιζω ασχετα πραγματα μεταξυ τους,δεν αισθανομαι οτι με κατι που σκεφτομαι οτι επηρεαζω και τις κινησεις του αλλου ή το τι θα σκεφτει ο αλλος..ολα αυτα.
Το προβλημα μου ειναι οτι δεν το αντεχω αυτο το καλα που ειμαι.Η ζωη μου ειναι πολυ βαρετη.
Οι γονεις μου με το που μπηκα στην κλινικη μου πηραν το κινητο οπου ειχα μεσα πολλα ονοματα με διαφορα ατομα που ειχα γνωρισει γενικα στη ζωη μου,
για το δικο μου το καλο,επειδη η ζωη που εκανα με εβαζε σε κινδυνο,λενε,με ολους αυτους που γνωριζα..
λενε οτι τωρα ξαναχτιζω τη ζωη μου και τη χτιζω σωστα πλεον ετσι οπως πρεπει να ειναι δλδ οτι σκοπος ειναι να κανω παρεα με ατομα της ηλικιας μου και οχι με τον καθεναν ασχετο που με εκμεταλλευοτανε χρηματικα ή .....
Και τωρα παντα ο,τι κανω το κανω με τους γονεις μου και και θελω να πω πως ντρεπομαι παρα πολυ που ειναι 2_ χρονων γαϊδουρα και ειμαι συνεχεια με τους γονεις μου χωρις φιλους.
(ομως δεν ειναι μονο αυτο.ειναι και οτι μονη μου δεν στεκομαι στη ζωη.δεν εχω κανει τπτ για να εχω αυτονομια)
Ο γιατρος μου ειπε οτι απο στραβα που ηταν ενωμενα τα εγκεφαλικα κυτταρα τωρα προσπαθουμε να τα ισιωσουμε και μεσα σε αυτη τη διαδικασια ειναι και το να λειτουργει το μυαλο μου με λιγοτερες στροφες απ'ό,τι ειναι το φυσιολογικο και δεν ξερω αν φταιει αυτο που μπορει να μου μιλανε και να μου λενε απλα πραγματα κι εγω να μην καταλαβαινω τι μου λενε.
γενικα δεν χρησιμοποιω καθολου το μυαλο μου.αφηνομαι συνεχεια στην οικογενεια να μου λυνει τα προβληματα.
Κατι αλλο,που εχω που μου λενε οτι ειναι κι αυτο λογω του προβληματος μου,ειναι οτι συνεχεια παω κατι να πιασω να κανω και μετα το αφηνω.
ομως εγω δεν πιστευω οτι ειναι λογω του προβληματος αλλα λογω του οτι δεν με ενδιαφερει τιποτα.
δε με ενδιαφερει ουτε τι λενε οι ταινιες ουτε τι λενε τα βιβλια ουτε τι λενε οι ανθρωποι ουτε να σπουδασω με ενδιαφερει ουτε οι ανθρωπινες σχεσεις με ενδιαφερουν..γενικα δεν με κραταει τιποτα στη ζωη παρ'ότι ειμαι καλα.
και γενικα προτιμω να ειμαι με τις παλαβες ιδεες μου,οπως λεει και η μητερα μου,παρα ετσι οπως ειμαι τωρα.
και σκεφτομαι καθε μερα οτι θελω να πεθανω.αυτο το σκεφτομουνα και πιο παλια θυμαμαι καποια περιοδο, τοτε που ειχα προβλημα..αλλα δεν το εκανα και ουτε τωρα τολμαω να το κανω επειδη το λεει η θρησκεια να μην το κανουμε αυτο..
ομως αναμεσα σε μια ζωη βαλτωμενη και αδεια απο ενδιαφεροντα οπου τιποτα δε σε κραταει ουτε μια συζητηση(γιατι δεν εχω και τι να πω..μια φορα τελευταια βγηκα με μια φιλη και ουτε που ακουγα τι μου ελεγε)ουτε λιγη μουσικη ουτε λιγο διαβασμα..αναμεσα σ'αυτο και στο θανατο τι ειναι προτιμοτερο?
και τι να κανω στη ζωη μου?να κανω μονο δουλειες οπου δεν απαιτει και πολυ μυαλο?και πού να βρω την ψυχικη δυναμη να κανω τις δουλειες?αλλα και τι δουλειες?και πού να τις βρεις?και ποιος να με παρει ετσι οπως σκεφτομαι δλδ