Αντιμετώπιση άγχους, αυπνιες

Καλησπέρα, είναι το πρώτο μου ποστ αυτό, είπα να πάρω την πρωτοβουλία να γράψω και έγω μιας και διαβάζω αρκετό καιρό το φόρουμ.
Λοιπόν, είμαι 21 χρονών, φοιτήτρια στο 4ο έτος των σπουδών μου πλέον, το πρόβλημα μου είναι οτι νιώθω σαν καταραμένη.
Καταραμένη με τον τρόπο σκέψης που έχω και με το άγχος που βιώνω καθημερινά το οποίο νιωθω οτι έχει αρχίσει να παίρνει μορφές παράνοιας.
Απο πιο μικρή ένιωθα άκρος καταθλιπτική, με έντονες σκέψεις αυτοκτονίας, υπήρχαν περίοδοι στην εφηβική ηλικία οπού αυτές οι σκέψεις άρχισαν να γίνονταν τόσο εντονες που θεωρώ οτι πολλές φορές είχα φτάσει σε παρανοικά επίπεδα, οι φίλοι μου δεν μπορούσαν να κάτσουν πλέον δίπλα μου, έκοψα με όλους αλλά πριν κόψω πήγαν και είπαν στους γονείς μου οτι δεν είμαι καλά, ανησύχησαν λοιπόν και με πολύ δυσκολία με πήγαν σε έναν ψυχίατρο, ειλικρινά δεν ξέρω αν είχαν καποιο αποτέλεσμα εν τελει οι συνεδρίες. Πέρασαν χρόνια, άλλαξα παραστάσεις, πέρασα σε μια σχολή που μου αρέσει πολύ, έχω μια πολύ όμορφη σχέση και πολύ καλούς φίλους στο πλάι μου, επίσης οι σχέσεις με τους γονείς μου ειναι πολύ καλές.

Κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει "τέλεια" την ζωή μου, αλλά εγω δεν νιώθω έτσι, εγώ είμαι παγιδευμένη μέσα στο μυαλό μου, με το άγχος να με τρώει καθημερινά, θα μπορούσα να με πω αρρωστοφοβική, καθώς συνέχεια νομίζω οτι έχω κάτι και τρέχω στους γιατρους, πέρα απο εμένα όμως νιωθω οτι απο στιγμή σε στιγμή θα πεθάνεις κάποιος που αγαπάω, αυτή η σκέψη με έχει τρελάνει ειλικρινά, εχω 4 χρόνια να κοιμηθώ καλά, αυπνίες κάθε μέρα, νιώθω οτι δεν μπορώ να ηρεμήσω με τίποτα και όσο περνάνε τα χρόνια γινεται και πιο έντονο.

Τι να κάνω πια; έχω απεπλπιστεί.

καταρχάς συγχαρητήρια που ενώ έχεις αυτές τις σκέψεις ζεις τη ζωή σου με ανθρώπους κοντά σου και με στενές σχέσεις. Έχεις ένα πολύ θετικό λοιπόν στοιχείο, αυτή τη φορά δεν κλείστηκες στον εαυτό σου. Όπως είπες κι εσύ έχεις το άγχος που σε κάνει να φοβάσαι είτε για εσένα, είτε για ανθρώπους που αγαπάς. Οι αϋπνίες είναι επίσης ένα πολύ συχνό σύμπτωμα του άγχους. Δεν είσαι η μόνη λοιπόν , είμαστε πολλοί, έχουμε κάνει τους γιατρούς και τις κλινικές πλούσιους :)

Τώρα για το τι μπορείς να κάνεις, οι δρόμοι είναι 3εις: ψυχανάλυση, κάποια θεραπεία με αντικαταθλιπτικά, να το παλέψεις χωρίς τα προηγούμενα 2 κατά προτίμηση με βοήθεια από τους ανθρώπους που έχεις κοντά σου και 4ος θα έλεγα συνδυασμός των παραπάνω.

Γενικά αυτά που περνάς τα έχεις πει σε κανέναν? Πχ στην σχέση σου ή σε φίλους/ες ή στους γονείς σου?

Αρχικά, σε ευχαριστώ πολύ που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις το ποστ μου και να απαντήσεις

Λοιπόν,

Λίγο πολύ όλοι ξέρουν, άπλα απ οτι καταλβαίνω δεν γνωρίζουν την σοβαρότητα τη κατάστασης, πέρα απο την σχέση μου με την οποία είχα μιλήσει κάποια στιγμή για όλο αυτό, με στήριξε απο την αρχή αλλά πριν καμιά βδομάδα μου είπε οτι θεωρεί πως πρέπει να με βοηθήσει ειδικός, το οποίο με ταρακούνισε λίγο. Οι φίλοι μου υποστηρίζουν και αυτοί το ίδιο, οι γονείς μου ωστόσο με ξέρουν σαν απλά έναν πολύ αγχώδη άνθρωπο που τρέχει στους γιατρούς (παρεμπιπτόντως τρέχω και τους άλλους στους γιατρούς με το παραμικρό, όχι μόνο εμένα :p ).

Η συμβουλή τους θα είναι πάντα τύπου "δεν μπορείς να αγχώνεσαι τόσο με τα πάντα, θα σε φάει το άγχος σου", μέχρι εκεί, εγώ θα τους απαντήσω με λίγο χιούμορ τύπου "Ναι, δεν το είχα σκεφτεί να μην αγχώνομαι" οπότε όπως είπα και παραπάνω, δεν καταλαβαίνουν την σοβαρότητα της κατάστασης και δεν θα ήθελα να τους μιλήσω για αυτό περαιτέρω γιατί το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να στενοχωριούνται και να αγχώνονται για μένα.

Θα ήθελα να ξεκινήσω να πηγαίνω σε κάποιον ειδικό, αλλά αρχικά ψυχολόγο ή ψυχίατρο;
Απο κεί και πέρα επειδή είμαι και φοιτήτρια παίζει και το οικονομικό θέμα, γιατί δύσκολα μου περισεύουν 50ευρα.

Φυσικά στις μέρες μας οι περισσότεροι/ες δεν έχουμε να σκάμε 50ρικα κάθε βδομάδα οπότε εκεί που σπουδάζεις κοίταξε αν υπάρχει κάποιο κέντρο ψυχικής υγείας του δήμου

Υπάρχει η ΜΚΟ Αποστολή, άξιζει να πάω;
γνωρίζουμε πως ακριβώς λειτουργει;

Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι.. Ανάφερες ότι έκανες συνεδρίες με ψυχίατρο, συγνώμη αλλά η ψυχίατροι συνήθως χορηγούν αγωγές, δεν κάνουν συνεδρίες... Εκτός και αν είναι και ψυχοθεραπευτης μαζί...


Κατά τα άλλα για μένα μοιάζει να μην είναι το θέμα σου τόσο πολύ το άγχος αλλά η γενετική προδιάθεση για κατάθλιψη... Αυτό φαίνεται από την παιδική σου ηλικία εξάλλου.. Κατά τα άλλα κοίταξε να δεις αν σαν φοιτήτρια δικαιουσαι να κάνεις δωρεάν ψυχοθεραπείες με ψυχολόγο του πανεπιστημίου σου.. Κατά τα άλλα ψαξτο και λίγο αναλυτικά... Χρησιμοποίησε μερικά φυτικά σκευασματα, είναι πολύ βοηθητικά...

Ναί, έκανα συνεδρίες ή είχα ραντεβού πες το και έτσι, δεν ξέρω γιατι δεν μου έδωσε αγωγή, ίσως επειδή ήμουν κάτω των 18 αν και δεν νομίζω να παίζει ρόλο αυτό.

Αυτό για την γενετική προδιάθεση το χω σκεφτεί πολλές φορές απλά δεν ήμουν σίγουρη αν ισχύει, απλά θυμάμαι απο παίδι ήμουν σίγουρα αρκετά διαφορετικό, είχα τάση απομόνωσης, δεν διασκέδαζα όπως τα άλλα παιδιά, πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου κάπως βυθισμένο σε μια κατάθλιψη.

Κάτι που δεν ανέφερα είναι οτι πέρασα μια άσχημη περιόδο τελευταία οπού έμπλεξα με ουσίες, έκανα πολύ μεγάλο αγώνα για να ξεφύγω απο αυτό και να ξεκόψω. Απ όλο αυτό μου έμεινε ενα πολύ κακό κουσούρι, οι σκέψεις δηλαδή οτι μπορώ να είμαι χαρούμενη αμά κάνω ουσίες, κάτι το οποίο θέλω να αποβάλω παντελώς απο πάνω μου, το μόνο που με βοηθάει πολλες φορές να ηρεμήσω είναι το χόρτο, έτσι κάπως άρχισα και να ψάχνομαι με κάποια βότανα όπως βαλεριάνα κλπ αλλά δεν βοηθάνε και πολύ