Αντιμετώπιση άγχους, αυπνιες
Καλησπέρα, είναι το πρώτο μου ποστ αυτό, είπα να πάρω την πρωτοβουλία να γράψω και έγω μιας και διαβάζω αρκετό καιρό το φόρουμ.
Λοιπόν, είμαι 21 χρονών, φοιτήτρια στο 4ο έτος των σπουδών μου πλέον, το πρόβλημα μου είναι οτι νιώθω σαν καταραμένη.
Καταραμένη με τον τρόπο σκέψης που έχω και με το άγχος που βιώνω καθημερινά το οποίο νιωθω οτι έχει αρχίσει να παίρνει μορφές παράνοιας.
Απο πιο μικρή ένιωθα άκρος καταθλιπτική, με έντονες σκέψεις αυτοκτονίας, υπήρχαν περίοδοι στην εφηβική ηλικία οπού αυτές οι σκέψεις άρχισαν να γίνονταν τόσο εντονες που θεωρώ οτι πολλές φορές είχα φτάσει σε παρανοικά επίπεδα, οι φίλοι μου δεν μπορούσαν να κάτσουν πλέον δίπλα μου, έκοψα με όλους αλλά πριν κόψω πήγαν και είπαν στους γονείς μου οτι δεν είμαι καλά, ανησύχησαν λοιπόν και με πολύ δυσκολία με πήγαν σε έναν ψυχίατρο, ειλικρινά δεν ξέρω αν είχαν καποιο αποτέλεσμα εν τελει οι συνεδρίες. Πέρασαν χρόνια, άλλαξα παραστάσεις, πέρασα σε μια σχολή που μου αρέσει πολύ, έχω μια πολύ όμορφη σχέση και πολύ καλούς φίλους στο πλάι μου, επίσης οι σχέσεις με τους γονείς μου ειναι πολύ καλές.
Κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει "τέλεια" την ζωή μου, αλλά εγω δεν νιώθω έτσι, εγώ είμαι παγιδευμένη μέσα στο μυαλό μου, με το άγχος να με τρώει καθημερινά, θα μπορούσα να με πω αρρωστοφοβική, καθώς συνέχεια νομίζω οτι έχω κάτι και τρέχω στους γιατρους, πέρα απο εμένα όμως νιωθω οτι απο στιγμή σε στιγμή θα πεθάνεις κάποιος που αγαπάω, αυτή η σκέψη με έχει τρελάνει ειλικρινά, εχω 4 χρόνια να κοιμηθώ καλά, αυπνίες κάθε μέρα, νιώθω οτι δεν μπορώ να ηρεμήσω με τίποτα και όσο περνάνε τα χρόνια γινεται και πιο έντονο.
Τι να κάνω πια; έχω απεπλπιστεί.