Originally Posted by
Sonia
Θα σου πω που είναι η ένστασή μου. Για κάποιο λόγο (εντάξει, για πολλούς, αλλά δεν είναι της παρούσης) συνδυάζουμε πάντα το θέμα εργασία/χρήματα με μονιμότητα και/ή κάτι σχετικά υψηλού προφίλ. Δηλαδή οι περισσότεροι λένε "Βαρέθηκα να δουλεύω σερβιτόρος, αλλά για να γίνω γιατρός θέλω διάβασμα, χρήμα, 10 χρόνια σπουδές" ή " Τι να κάνω, να παρατήσω δουλειά γραφείου για να πάω να γίνω εργάτης;" Σχεδόν κανείς δε λέει ας πούμε " Θα παρατήσω τη δουλειά μου στη βιομηχανία αυτοκινήτων να πάω να βόσκω πρόβατα" ή " Θα κλείσω το μαγαζί να πάω να δουλέψω χαμάλης στη μεταφορική" . Κι όμως, ανάλογα με τις συνθήκες μπορεί να σου κουμπώσει αυτό το βήμα ή να είναι σκαλί για να ανοίξουν άλλοι δρόμοι.
Παρεμπιπτόντως όσο περίεργο κι αν ακούγεται, τα παραδείγματα δεν είναι τυχαία, ξέρω δύο ανθρώπους που κάναν ακριβώς αυτό. Ο ένας παράτησε πολύ καλή δουλειά στη χώρα του σε μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία, ήρθε Ελλάδα και προτίμησε να μείνει σε χωριό, έπιασε δουλειά σε έναν τσοπάνο, γνώρισε και τη γυναίκα του και την έχει καταβρεί τώρα. Και όχι, δεν είχε πολλά χρήματα στην άκρη, για μέρες με έναν υπνόσακο κάτω από τα αστέρια κοιμόταν όταν πρωτοήρθε. Πιάνουν τα χέρια του και κάνει διάφορα μικρομαστορέματα παράλληλα για συμπλήρωμα, αράζει σπίτι του με φίλους, πάει στον καφενέ μια στο τόσο ή σε μια ταβέρνα, έχει τον κύκλο του, εκεί που φυλάει τα πρόβατα διαβάζει ή ακούει το τρανζιστοράκι του και λέει ότι την τωρινή ζωή του και την ψυχική του ηρεμία δεν την αλλάζει με τίποτα.
Ο άλλος είχε μπακάλικο, δούλευε από το πρωί ως το βράδυ χωρίς προσωπικό χρόνο γιατί ήταν και σε τουριστική περιοχή με κίνηση χειμώνα-καλοκαίρι, οπότε δεν ήταν κλειστά ούτε μία μέρα, τα κέρδη ήταν ελάχιστα και είχε απογοητευτεί και κουραστεί, όταν ανοίξαν στην περιοχή μεγάλα σουπερμάρκετ σχεδόν φαλίρισε, οπότε το πήρε απόφαση κι έκλεισε και ησύχασε. Τώρα δουλεύει σε μεταφορική, πηγαινοέρχεται σχεδόν κάθε μέρα μαζί με τον οδηγό Αθήνα, τραβάει κούραση και χιλιόμετρο και φορτώνει/ξεφορτώνει βαριά αντικείμενα, αλλά μου λέει ότι έχει σταθερό μισθό και μπορεί να προγραμματιστεί, έχει κάποια εξτρά φιλοδωρήματα, ξέρει τα ωράριά του λίγο πολύ και το σημαντικότερο ίσως για αυτόν, έχει ένα ρεπό την εβδομάδα και άδειες και αργίες και έχει μπορέσει να αποκτήσει κοινωνική ζωή, μπορεί να κάνει μία εκδρομή και δεν έχει εκατό υποχρεώσεις να κανονίζει προμηθευτές, ΤΕΒΕ, εφορείες και πάει λέγοντας.
Εγώ βλέπω δυο ανθρώπους πιο χαρούμενους, πιο ανάλαφρους, πιο ικανοποιημένους από τη ζωή τους, με τα προβλήματά τους όπως όλοι μας, αλλά ήρεμους και συνήθως με χαμόγελο, χωρίς το τρελό άγχος και τις σκιές στο πρόσωπό τους που είχαν πριν.