Πιστεύω πως οι περισσότεροι από εμάς αν όχι όλοι έχουν φοβίες και ανασφάλειες. Εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Παρ΄ όλο που είμαι 30 χρονών εδώ και πολλά χρόνια τουλάχιστον δεκαπέντε δεν μπορώ να ξεπεράσω την ιδέα του θανάτου όχι μόνο του δικού μου αλλά των παιδιών μου αλλά και των ανθρώπων που αγαπώ και συναναστρέφομαι. Ίσως επιδεινώνει το γεγονός ότι από πολύ μικρή έχω παραστεί σε πολλούς θανάτους συγγενών, άτομα τα οποία ήμουν πολύ δεμένη μαζί τους με αποκορύφωση της γιαγιά μου. Δεν με συγκλόνισε τόσο ο θάνατος του πατέρα μου όπου είναι και σχετικά πρόσφατος όσο ο θάνατος του ανθρώπου που με μεγάλωσε., δηλαδή της γιαγιά μου. Περνώντας τα χρόνια μεγαλώνοντας και εγώ τα συμπτώματα πανικού για τον θάνατο γενικότερα μεγαλώνουν και αυξάνονται. Όταν συμβαίνει κάτι ευχάριστο στη ζωή μου οι αρνητικές μου σκέψεις αμέσως έρχονται και μαυρίζουν τις ωραίες στιγμές που περνώ. Σκέφτομαι ότι δεν μου αξίζει αυτό που περνάω και ότι σύντομα θα έρθει η καταστροφή θα γίνει κάτι κακό. Το τραγικότερο απ΄ όλα είναι ότι πολλές φορές το μυαλό μου αφαιρείται και πάει στα παιδιά μου που με πιάνει πανικός μην μου πάθουν τίποτα. Πολλές είναι οι φορές που έρχονται εικόνες στο μυαλό μου άσχημες, βίαιες, π.χ. τα παιδιά μου να είναι κάτω από τις ρόδες αυτοκινήτου, να μην αναπνέουν ενώ είναι στη κούνια, να έχουν πνιγεί. Νομίζω πως σταματάει η καρδιά μου, μου κόβεται η αναπνοή και με πιάνει κρύος ιδρώτας. Πιστεύω πως δεν θα μπορέσω να ξεπεράσω μια τέτοια κατάσταση που όλο επιδεινώνεται και έχει συνέπειες σε μένα πρώτα απ΄όλα αλλά και στους γύρω μου…Μήπως η κατάστασή μου είναι εκτός ελέγχου πια;