ΟΛΑ ΧΑΛΙΑ?? ΜΟΝΟ ΣΕ ΜΕΝΑ??
Καλησπερα σας γραφω γιατι εχω την αναγκη να τα πω καπου αυτα που νιωθω..εδω και λιγους μηνες φοβαμαι μηπως εχω καταθλιψη...ΠΑΝΤΑ ημουν ατυχη και θα ελεγα ο τελευταιος τροχος της αμαξης...Πρωτον, απο μικρη δεν ειμαι ελκυστικη ( το λεγανε και συγγενεις αυτο και στο σχολειο ειχα φαει κοροιδια καποιες φορες κυριως απο πισω μου) Ομως ειμαι σε παρεα κοριτσιων πολυ ελκυστικων και αυτο τονιζει περισσοτερο την αντιθεση μεταξυ μας στο τριτο ματι. Οπως καταλαβαινετε, οποιο αγορι ερθει στην παρεα μας εμενα ουτε να με φτυσει, ακομη και αν του μιλαω παραπανω απο τις αλλες κ δειξω προσιτη. Οι φιλες μου εχουν τις σχεσεις τους, περνανε καλα μ αυτες και γενικα παρα τα οποια προβληματακια ανα καιρους με το δεσμο τους ειναι καλα και επιπλεον εχουν και εξτρα κατακτησεις. Οι 2 μονο φιλες μου που ηταν στην ιδια κατασταση με μενα φετος βρηκαν κατι και περνανε κ αυτες καλα. αποτελεσμα να απομονωθω λιγο γιατι βγαινουν ζευγαρια καποιες φορες και εγω δεν πολυγουσταρω να πηγαινω να κραταω το φαναρι, ειμαι παραταιρη εκει. αλλα και τις φορες που θα βγουμε , θα μιλησουμε κυριως για τις σχεσεις τους ή για σεξ, οποτε εγω δεν εχω να πω κ πολλα κ γυρναω σπιτι κλαιγοντας. Δευτερον, η κολλητη μου τωρα κολλησε σε μια αλλη κοινη μας φιλη και εμενα με ψιλοβαριεται-ψιλοξενερωσε. δεν ξερω το λογο, ισως επειδη της βγαζω οτι ειμαι loser ? μπορει. Τριτον, βλεπω οτι ενω στη σχολη ειμαι καλη-ισως το μονο καλο που εχω- λογω της μελαγχολιας μου εχω αρχισει να παιρνω την κατω βολτα και να παιρνω χαλια βαθμους, με αποτελεσμα να τα ακουω στο σπιτι και να μου εντεινει την ανασφαλεια μου και τη θλιψη μου γιατι ολες μου οι φιλες τελειωσαν ηδη τη σχολη κ γω ακομη σερνομαι. τεταρτον και κυριοτερον, δεν αντεχω να σκεφτομαι το μελλον. βλεποντας παντου γυρω μου ποσο τυχεροι ειναι μερικοι-ηδη οι φιλες μου που τα χουν ολα τελεια- και ποσο ατυχοι ειναι αλλοι, και μαλιστα προκλητικα ατυχοι, οπως εγω, σκεφτομαι οτι δεν ξερω αν μπορω να τα καταφερω σ αυτη τη ζωη. παντα ενιωθα αδυναμη, ανασφαλης αλλα περναγα καλα, ειχα μια μεγαλη παρεα που καναμε αστεια, γελουσαμε...τωρα νοικοκυρευτηκαν οι περισσοτερες, εγω βλεπω οτι με περιμενει ραφι και μαλιστα ψηλο, οτι κανεις δε με θελει ερωτικα αλλα πλεον ουτε και φιλικα. οταν βγαινω ειμαι οπως και πριν, δε νταουνιαζω, δε μιζεριαζω, αλλα στο τελος που γυρναω σπιτι νιωθω ενα κενο, γιατι εγω ειμαι μονη μου και ο περιγυρος μου ειναι ευτυχισμενος ή τουλαχιστον εχει μια νορμαλ ζωη. Ναι ξερω, αλλοι εχουν γεννηθει με αναπηρια, προβληματα ψυχιατρικα ή αστεγοι...δεν ξερω πώς ακουγονται αυτα που γραφω, αλλα εγω εδω κ μηνες νιωθω ενα τρομερο βαρος στην ψυχη μου γιατι μου εχει φυγει καθε ιχνος ελπιδας πλεον να μου χαμογελασει καποτε η τυχη. και το χειροτερο ειναι οτι ξερω οτι ο,τι αλλαγη και να κανω, παντα αντιερωτικη θα ειμαι, οτι θα μεινω γεροντοκορη να γιατροπορευω τους γονεις μου, οτι στη δουλεια μου θα ειμαι μονιμως παραγκωνισμενη γιατι δεν ξερω να ξεχωρισω , να δειξω δυναμικη,αν και θεωρητικα μπορει να ειμαι πιο καλη στο αντικειμενο, οτι θα μετανιωνω καθε μερα, οπως κ τωρα, που γεννηθηκα , αλλα δε θα μπορω να κανω κατι γιατι ειμαι κ παρα πολυ δειλη για να δωσω κ ενα τελος αν και πολυ θα το ηθελα. Σκεφτομαι κυριως τους γονεις μου, που υπεραγαπω. Δε μπορει καποιος να με βοηθησει το ξερω και ολα αυτα περι αυτοπεποιθησης, εχω διαπιστωσει οτι οση αυτοπεποιθηση και να φορεσω ενα βραδυ κανεις δε με κοιταει, σα να μην υπαρχω ενα πραγμα. εχω καταντησει να μιλαω ωρες στο τηλεφωνο για το τι θα κανει η μια για να ζηλεψει ο γκομενος, τι η αλλη αλλα ποτε καμια τους δε σκεφτηκε οτι εγω δεν αντεχω να ακουω αλλο για ζευγαρια, αλλο για επιτυχιες παντου, αλλο για προβληματα ανυπαρκτα. μου λειπει η παλια σχεση που ειχα με την παρεα μου, γιατι μου επικαλυπτε ολα τα προβληματα που ειχα...τωρα δεν εχω παρεα που να με ικανοποιει, ολα με πειραζουν και με το παραμικρο κλαιω...δεν εχω κατι να περιμενω και αναρωτιεμαι τοσες φορες γιατι σε μενα τοσα μαζεμενα, γιατι τοση ατυχια, με ποναει αυτο...αν παω σε ειδικο, θα με βοηθησει υπαρχουν τροποι ή μονο χαπια που τα φοβαμαι?