Originally Posted by
Μυρτώ21
Γεια σας.Λέγομαι Μυρτώ και έχω διαταραχή ελλειματικής προσοχής και γενικευμένη κοινωνική φοβία και άγχος. Έχω χρόνια τώρα θέμα με την εργασία γενικά, έχω αλλάξει δουλειές αρκετές φορές αν και αυτό ξέρω ότι συμβαίνει συχνά σε πολλούς της ηλικίας μου. Ωστόσο με τις συνθήκες τις οικονομικές που επικρατούν αυτή τη στιγμή και στη κλειστή κοινωνία που ζω, οι δουλειές είναι πολύ δύσκολες. Πρόσφατα, πριν ένα μήνα πήγα σε μια δουλειά που υπο πιο νορμαλ συνθήκες δεν θα πήγαινα ποτέ. Σε σουπερ μαρκετ. Δεν θα πήγαινα όχι γιατί φοβάμαι τη κούραση τη σωματική αλλά γιατί λόγω του προβλήματος μου, επαγγέλματα που απαιτούν και περιέχουν αναρίθμητες πληροφορίες και είναι τόσο ΄ταχυκίνητα' είναι πραγματικά σκέτος εφιάλτης για μένα. Και φυσικά κάνοντας τέτοιες δουλειές ούτε το πρόβλημα μου 'θεραπεύεται΄ως δια μαγείας 'οπως ακούω συχνά να αμπελοφιλοσοφούν κάποιοι για δήθεν παρηγοριά, ούτε φυσικά γίνομαι εγώ πιο ΄γρήγορα' γενικά. Μπορεί εν ώρα εργασίας και μόνο να πιέζομαι να είμαι πιο γρήγορη αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα.
Η ουσία είναι ότι εδώ και ένα μήνα κοντεύω να αρρωστήσω από το άγχος και την πίεση. Όχι μόνο είμαι η μόνη καινούργια εκεί άρα και η μόνη που κάνει συνέχεια λάθη, όχι μόνο η εκπαίδευση είναι στη καλύτερη περίπτωση ελλιπής (+ του ότι είμαι πολύ λίγοι άρα κάνουμε όλοι δουλειά για 3 άτομα), αλλά και παρόλο που στα λόγια όλοι λένε ότι καταλαβαίνουν και δεν περιμένουν τελειότητες από εμένα που είμαι καινούργια, στην πράξη το κλίμα είναι τουλάχιστον τοξικό. Καθημερινά 'όλοι μας βγάζουμε δουλειά για 3 άτομα σε μία βάρδια, ενώ ανά βάρδια είμαστε μόνο 2 κοπέλες. Κάθε φορά που κάνω κάτι που μου λένε και φροντίζω να είμαι συνεπής, μετά βρίσκουν να με κατσαδιάζουν για μια άλλη 'λεπτομέρεια΄' που δεν σκέφτηκα ή δεν ήξερα να κάνω. Δεν έχει καμία σημασία αν δεν έχουμε επαρκή χρόνο, ή αν είμαι εγώ καινούργια και άσχετη, για τους άλλους το μόνο που μετράει είναι να ναι το μαγαζί στη τελειότητα. Είχα πει στον εαυτό μου ότι θα προσπαθήσω να κάτσω όσο αντέχω αλλά πλέον δεν ξέρω καν αν θα βγάλω 2ο μήνα. Η πίεση αφόρητη, το κλίμα απαίσιο και παθητικά και ενεργητικά επιθετικό ειδικά προς εμένα ως πιο 'ξένη' σε σχέση με τους άλλους, τα λεφτά πενιχρά για τη δουλειά που κάνουμε και τους κινδύνους της (έχω συμπτώματα αρχής καρπιαίου σωλήνα λόγω υψηλής πίεσης του χεριού μου στη μηχανή κοπής τυριών και αλλαντικών), η επικοινωνία κι η συνεργασία σχεδόν ανύπαρκτες και γενικά μια κατάσταση μεσαιωνική. Λυπάμαι για τη γενιά μας που 'κληρονόμησε' τέτοιες τοξικές συνθήκες εργασίας και κυρίως που σαν πολίτες δεν έχουμε κάνει τίποτα ουσιαστικό για να αλλάξουμε όλα αυτά. Και για άτομα σαν εμένα λυπάμαι αλλά και για όλους όσους αναγκάζονται να εργάζονται σε αυτά τα 'κολαστήρια'.