Σκέψεις αυτοκτονίας λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης

Καλησπέρα! Δεν γνωρίζω ακριβώς πώς λειτουργεί αυτή η σελίδα και αν το διαβάσει ποτέ κανείς, αλλά έχω την ανάγκη να γράψω κάπου για αυτά που νιώθω.
Είμαι 27 χρονών και εδώ και πάρα πολλά χρόνια παλεύω με την κατάθλιψη. Η αυτοεκτίμηση μου και η αυτοπεποίθηση μου τις περισσότερες φορές φτάνουν στον πάτο. Έχω μεγάλη εξάρτηση από την άποψη του άλλου για τον εαυτό μου, αφού εγώ ο ίδιος τις περισσότερες φορές με μισώ και με κατηγορώ. Πριν τρία ακριβώς χρόνια είχα πάρει την απόφαση να βάλω τέλος στην ζωή μου. Ήμουν φαντάρος και η πρόσβαση σε όπλο έκανε αυτή την απόφαση πολύ πιο εύκολη. Ένα βράδυ λοιπόν που είχα μόνος μου σκοπιά, πήρα το όπλο μου, τοποθέτησα την κάννη στο μέτωπό μου και το μόνο που έμενε ήταν να πατήσω την σκανδάλη. Παίζει να έκλαιγα και να είχα μείνει σε αυτήν την στάση για πάνω από μισή ώρα. Δεν είχα την δύναμη προχωρήσω. Αναρωτιομουν αν θα ενδιαφερθεί κανείς για τον θάνατο μου, αν θα στεναχωρεί κανείς, θα έρθουν έστω στην κηδεία μου κάποια συγκεκριμένα και σημαντικά άτομα. Εν τέλει δεν κατάφερα να το συνεχίσω και συνέχισα την σκοπιά μου κανονικά, αλλά αποφάσισα να επισκεφτώ κάποιον ειδικό να με βοηθήσει.
Έχω πλέον 3 περίπου χρόνια που επισκέπτομαι ψυχολόγο και στις αρχές χρειάστηκε να επισκεφτώ και ψυχίατρο και να παίρνω μια φαρμακευτική αγωγή. Η κίνηση αυτή θεωρώ μου έσωσε την ζωή, αλλά συνεχίζω να μην νιώθω καλά. Ακόμα με κατηγορώ, ακόμα με μισώ και ακόμα μερικές φορές σκέφτομαι πως κάποια στιγμή στο μέλλον, που θα έχουν τελειώσει τα αποθέματα μου, θα βάλω τέλος στα βάσανα μου. Τώρα που γράφω εδώ εύχομαι να είχα αυτό το όπλο εδώ στο κρεβάτι μου και να μπορούσα να ξαναδοκιμάσω. Κατά κάποιον τρόπο μετανιώνω που δεν κατάφερα να το συνεχίσω τότε. Αύριο το πρωί μπορεί να μην το σκέφτομαι, να ακολουθήσω την ρουτίνα μου, να πάω στην δουλειά κτλ, αλλά όταν μένω μόνος επιστρέφω σε αυτές τις σκέψεις.
Ξέρω θα μου πείτε και γιατί δεν το συζητάς με τον ψυχολόγο σου.... Το κάνω εννοείται απλά σήμερα είναι ένα από τα βράδια που δεν είμαι καλά και απλά είχα την ανάγκη να το μοιραστώ.
Καλή δύναμη και καλό κουράγιο σε όποιον περνάει επίσης δύσκολα.

Καλησπέρα ,=Αντιλμβάνομαι το πως νιωθεις εζησα παρομοια κατασταση λογω χαμηλης αυτοεκτίμησης αλλα με μειωνε ο συντροφος μου και σκεφτηκα να φτασω σε αυτο το σημειο.Οτι να και να σου πουμε,καταλαβαινεις πως αυτο το ρημαδι το μυαλο δεν θα παψει να σκεφτεται .Αυτο που θα σου προτεινω ειναι να βαλεις ενα challenge με τον εαυτο σου,να γινεις η καλυτερη εκδοχη σου,να σου αρεσεις,διαβασε ,πηγαινε σε μια παραλια και απλα ακου τον ηχο,κοινωνικοποιησου,βγες ,κανε πραγματα που παντα ηθελες,οσο τρελα και αν ακουγονται στους αλλους,ξερω οτι ειναι δυσκολο αλλα θελει πολυ δουλεια.Και το σημαντικοτερο!!Σταματα να θυματοποιεις τον εαυτο σου!! Τα δουλευω κι εγω ,μας ευχομαι καλη τυχη!

Quote:

---

Originally Posted by MitD8

Καλησπέρα! Δεν γνωρίζω ακριβώς πώς λειτουργεί αυτή η σελίδα και αν το διαβάσει ποτέ κανείς, αλλά έχω την ανάγκη να γράψω κάπου για αυτά που νιώθω.
Είμαι 27 χρονών και εδώ και πάρα πολλά χρόνια παλεύω με την κατάθλιψη. Η αυτοεκτίμηση μου και η αυτοπεποίθηση μου τις περισσότερες φορές φτάνουν στον πάτο. Έχω μεγάλη εξάρτηση από την άποψη του άλλου για τον εαυτό μου, αφού εγώ ο ίδιος τις περισσότερες φορές με μισώ και με κατηγορώ. Πριν τρία ακριβώς χρόνια είχα πάρει την απόφαση να βάλω τέλος στην ζωή μου. Ήμουν φαντάρος και η πρόσβαση σε όπλο έκανε αυτή την απόφαση πολύ πιο εύκολη. Ένα βράδυ λοιπόν που είχα μόνος μου σκοπιά, πήρα το όπλο μου, τοποθέτησα την κάννη στο μέτωπό μου και το μόνο που έμενε ήταν να πατήσω την σκανδάλη. Παίζει να έκλαιγα και να είχα μείνει σε αυτήν την στάση για πάνω από μισή ώρα. Δεν είχα την δύναμη προχωρήσω. Αναρωτιομουν αν θα ενδιαφερθεί κανείς για τον θάνατο μου, αν θα στεναχωρεί κανείς, θα έρθουν έστω στην κηδεία μου κάποια συγκεκριμένα και σημαντικά άτομα. Εν τέλει δεν κατάφερα να το συνεχίσω και συνέχισα την σκοπιά μου κανονικά, αλλά αποφάσισα να επισκεφτώ κάποιον ειδικό να με βοηθήσει.
Έχω πλέον 3 περίπου χρόνια που επισκέπτομαι ψυχολόγο και στις αρχές χρειάστηκε να επισκεφτώ και ψυχίατρο και να παίρνω μια φαρμακευτική αγωγή. Η κίνηση αυτή θεωρώ μου έσωσε την ζωή, αλλά συνεχίζω να μην νιώθω καλά. Ακόμα με κατηγορώ, ακόμα με μισώ και ακόμα μερικές φορές σκέφτομαι πως κάποια στιγμή στο μέλλον, που θα έχουν τελειώσει τα αποθέματα μου, θα βάλω τέλος στα βάσανα μου. Τώρα που γράφω εδώ εύχομαι να είχα αυτό το όπλο εδώ στο κρεβάτι μου και να μπορούσα να ξαναδοκιμάσω. Κατά κάποιον τρόπο μετανιώνω που δεν κατάφερα να το συνεχίσω τότε. Αύριο το πρωί μπορεί να μην το σκέφτομαι, να ακολουθήσω την ρουτίνα μου, να πάω στην δουλειά κτλ, αλλά όταν μένω μόνος επιστρέφω σε αυτές τις σκέψεις.
Ξέρω θα μου πείτε και γιατί δεν το συζητάς με τον ψυχολόγο σου.... Το κάνω εννοείται απλά σήμερα είναι ένα από τα βράδια που δεν είμαι καλά και απλά είχα την ανάγκη να το μοιραστώ.
Καλή δύναμη και καλό κουράγιο σε όποιον περνάει επίσης δύσκολα.

---

Καλησπερα καταρχην εχω ερθει σε ορια αυτοκτονιας 2 φορες στην ζωη μου
και καταλαβαινω τον πονο και την θλιψη που νιωθεις μεσα σου ειναι δυσκολο
πολυ να το διαχειριστείς οπως εμένα.. εγω αυτο που έκανα είναι να μην μείνω
στον εναν ψυχίατρο πηγα να παρω και μια 2η αποψη και αυτο πιστεύω με έσωσε
ο ενας με βοηθουσε με την αγωγη ο αλλος με το λεγειν που δεν εκανε ο πρωτος!

Υπομονη και δυναμη πρεπει να εχεις φιλε μου!

Quote:

---

Originally Posted by MitD8

Καλησπέρα! Δεν γνωρίζω ακριβώς πώς λειτουργεί αυτή η σελίδα και αν το διαβάσει ποτέ κανείς, αλλά έχω την ανάγκη να γράψω κάπου για αυτά που νιώθω.
Είμαι 27 χρονών και εδώ και πάρα πολλά χρόνια παλεύω με την κατάθλιψη. Η αυτοεκτίμηση μου και η αυτοπεποίθηση μου τις περισσότερες φορές φτάνουν στον πάτο. Έχω μεγάλη εξάρτηση από την άποψη του άλλου για τον εαυτό μου, αφού εγώ ο ίδιος τις περισσότερες φορές με μισώ και με κατηγορώ. Πριν τρία ακριβώς χρόνια είχα πάρει την απόφαση να βάλω τέλος στην ζωή μου. Ήμουν φαντάρος και η πρόσβαση σε όπλο έκανε αυτή την απόφαση πολύ πιο εύκολη. Ένα βράδυ λοιπόν που είχα μόνος μου σκοπιά, πήρα το όπλο μου, τοποθέτησα την κάννη στο μέτωπό μου και το μόνο που έμενε ήταν να πατήσω την σκανδάλη. Παίζει να έκλαιγα και να είχα μείνει σε αυτήν την στάση για πάνω από μισή ώρα. Δεν είχα την δύναμη προχωρήσω. Αναρωτιομουν αν θα ενδιαφερθεί κανείς για τον θάνατο μου, αν θα στεναχωρεί κανείς, θα έρθουν έστω στην κηδεία μου κάποια συγκεκριμένα και σημαντικά άτομα. Εν τέλει δεν κατάφερα να το συνεχίσω και συνέχισα την σκοπιά μου κανονικά, αλλά αποφάσισα να επισκεφτώ κάποιον ειδικό να με βοηθήσει.
Έχω πλέον 3 περίπου χρόνια που επισκέπτομαι ψυχολόγο και στις αρχές χρειάστηκε να επισκεφτώ και ψυχίατρο και να παίρνω μια φαρμακευτική αγωγή. Η κίνηση αυτή θεωρώ μου έσωσε την ζωή, αλλά συνεχίζω να μην νιώθω καλά. Ακόμα με κατηγορώ, ακόμα με μισώ και ακόμα μερικές φορές σκέφτομαι πως κάποια στιγμή στο μέλλον, που θα έχουν τελειώσει τα αποθέματα μου, θα βάλω τέλος στα βάσανα μου. Τώρα που γράφω εδώ εύχομαι να είχα αυτό το όπλο εδώ στο κρεβάτι μου και να μπορούσα να ξαναδοκιμάσω. Κατά κάποιον τρόπο μετανιώνω που δεν κατάφερα να το συνεχίσω τότε. Αύριο το πρωί μπορεί να μην το σκέφτομαι, να ακολουθήσω την ρουτίνα μου, να πάω στην δουλειά κτλ, αλλά όταν μένω μόνος επιστρέφω σε αυτές τις σκέψεις.
Ξέρω θα μου πείτε και γιατί δεν το συζητάς με τον ψυχολόγο σου.... Το κάνω εννοείται απλά σήμερα είναι ένα από τα βράδια που δεν είμαι καλά και απλά είχα την ανάγκη να το μοιραστώ.
Καλή δύναμη και καλό κουράγιο σε όποιον περνάει επίσης δύσκολα.

---

Η καραντίνα έχει οξύνει τα δυσάρεστα συναισθήματα. Στον τίτλο σου γράφεις ,λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης. Η λύση ειναι λοιπον να ανακαλυψεις τον εαυτο σου και να βρεις την αυτοεκτιμηση σου. Στην καθημερινοτητα σου, καθαρισε το μυαλο οσυ και παρατηρησε τους ανθρωπους που συναναστρέφεσαι. Δε λέω να εστιάσεις σε τοξικους ανθρωπους, αλλα στους αλλους. Ολοι μας λειτουργουμε λιγο-πολυ σαν καθρεφτης σε αυτον που εχουμε απεναντι μας. Αν καποιος σου χαμογελαει γλυκα, ειναι γιατι ανταποκρινεται και στο δικο σου χαμογελο. Ανακάλυψε με την παρατηρηση ή με την κουβεντα τι εκτιμουν οι αλλοι σε σενακαι ετσι θα αρχισεις να βρισκεις την αυτοεκτιμηση σου. Και οταν τη βρεις θα δεις οτι μπορει να μην αλλαζουν οι καταστασεις ,ομως αλλαζει ο τροπος που βλεπεις τα πραγματα. Και οταν κοιταμε απο αλλες οπτικες και ο κοσμος μοιαζει καλυτερος, κι ας ενα κομματι του επιμενει να ειναι χαλια.
Ευχομαι να ανακαλυψεις το πολυτμο κομματι της αυτοεκτιμησης σου γιατι σου αξιζει να εισαι καλα ,σου αξιζει να σε αγαπας.

Quote:

---

Originally Posted by MitD8

Καλησπέρα! Δεν γνωρίζω ακριβώς.......
Καλή δύναμη και καλό κουράγιο σε όποιον περνάει επίσης δύσκολα.

---

Καλησπέρα φίλε, ευτυχώς δεν το έκανες αυτό που προσπάθησες στο στρατό! Σημαίνει οτι θες να βρεις μια άλλη λύση στα προβλήματα σου!
Πέρασα κι εγώ από χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά και αυτοκτονικές σκέψεις. Είχα σκεφτεί όλο το σκηνικό, πως θα το κάνω κτλ. Λοιπόν, όταν σκεφτόμουν πως ανά πάσα στιγμή μπορώ ¨να φύγω¨, αυτό μου προκαλούσε μεγάλη όρεξη για ζωή! Εντελώς αντιφατικό! Εξετάζοντας γιατί μου συμβαίνει αυτό, ενώ δηλαδή σκέφτομαι την αυτοκτονία να έρχεται μια ηρεμία μέσα μου, παρατήρησα ότι απλά χαλάρωνα γνωρίζοντας πως μπορώ να βάλω τέρμα στα προβλήματά μου όποτε ήθελα, ενώ παράλληλα, μπροστά στην προοπτική του θανάτου όλα τ´ άλλα προβλήματα μοιάζαν μηδαμινά! Κι έτσι έπαιρνα ώθηση να συνεχίσω!
Την χαμηλή αυτοεκτίμηση την αντιμετώπισα με τον εξής τρόπο: σκέφτηκα, ¨ε, δεν πειράζει ας είναι οι άλλοι καλύτεροι από μένα, και τι έγινε, εντάξει, το παλεύω κι εγώ, θα ζήσω κάπως κι εγώ προσπαθώντας για το καλύτερο¨. Κι αυτή η σκέψη με χαλάρωνε πολύ. Παράλληλα, επειδή ¨καθάριζε¨ η σκέψη από την αυτολύπηση, έβλεπα οτι είμαι κι εγώ καλός σε κάποια πράγματα, παίζω μουσική πχ ή κάτι άλλο.
Νομίζω γράφεις πως επισκέπτεσαι ψυχολόγο ναι; Ίσως θα είχε νόημα να δεις τί είναι αυτό που σου λείπει αυτό το διάστημα και σου πυροδοτεί τις εξάρσεις αυτοκτονικού ιδεασμού. Αφού βρείτε τι τις προκαλεί να βάλετε ένα στόχο για να το δουλέψετε.
Λοιπόν, ψηλά το κεφάλι και προχώρα!

Καλό μεσημέρι!
Ελπίζω να είσαι καλά!

Για ποιους λόγους μισείς και κατηγορείς τον εαυτό σου;

καλησπερα κι ευχομαι οτι καλυτερο .
Νομιζω οτι παρα τα προβληματα σου εχεις κανει βηματα ,το οτι εψαξες για βοηθεια ειναι πολυ μεγαλο βημα, οπως το οτι μπηκες στη θεραπεια! Η ζωη σου οσο μεγαλωνεις θα αποχτα γερες βασεις κι θα δενεσαι με κοινωνικους δεσμους, θα βρεις καποια κοπελα καλυτερη απο την προιν κι θα δεις ,μετα θα κανεις φιλους, θα μπεις βεβαια στην μικροαστικη κουλτουρα κι κατααλωτικη θρησκεια που μας εκπεδευουν απο εμβρια ,αλλα λογικα θα αρεσκεσαι στην συνηθεια κι θα δεις που θα σου φυογουν ολα.
Ετυχε η καραντινα που σε πηγε πισω λιγακι, οπως γνωριζεις ειναι ενα φενομενο ευραιος διαδεδομενο και εχει επιρεασει οχι μονο εσενα αλλα ενα πολυ μεγαλο μερος της κοινωνιας, αρα με τον αντιστροφο τροπο θα ερθει η θεραπεια, σαν ενα ειδος εκκλησιασματος του ποιμνιου εμπρος στην απολυταρχικη προοπτικη της καταναλωσης νεων συσκευων οπου η περιεργια του επομενου μοντελου οξηνει το ενδιαφερον ωστε να σε βρει στην ωη, να το γνωρισεις. "τι ομορφος κοσμος!!"
Οσο για τις φαντασιες σου περι θανατου σου θα σε ενημερωσω με λυπη οτι σε περιπτωση αυτοχειριας ενδεχετε να μην υπαρξει μηστυριο χριστιανικο λογο της πραξης, αρα ,αλλος ενας λογος α να μην το κανεις οχι μονο προς τους γυρο αλλα κι για τη δικη σου ψυχη οπου ενδεχομενα θα αντιμετωπιση προβλημα στην προδιαδικασια της δευτερος παρουσιας αφουθα υπαρξουν θεματα κι θα κολισιεργησεις λογο αποφασης να δρασεις ως κυριαρχος εις στην ζωη σου οπου συμφωναπαντα με τους ποιμενες μας δεν μας ανηκει, αλλα ειναι ενα ειδος δανησματος οπου τοποθετουμε εντος την ψυχη μας.