Μοναχοπαίδι με γονείς που δεν ζουν

Καλησπέρα παιδιά,

Αρχικά συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο...

Όπως έγραψα και στον τίτλο, είμαι μοναχοπαίδι και μέχρι σήμερα ζω με τη μαμά μου καθώς τον μπαμπά μου τον έχασα όταν ήμουν παιδί από καρκίνο. Η μητέρα μου όλα αυτά τα χρόνια στάθηκε βράχος θετικότητας και ζωντάνιας δίπλα μου. Από αυτήν έπαιρνα δύναμη και ήμουν ένα χαμογελαστό και ευτυχισμένο παιδί, αυτό συνειδητοποιώ. Δυστυχώς κοντεύω από την ίδια αρρώστια πλέον στα 27 μου να χάνω και τη μαμά μου. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα και γενικώς πρέπει να προετοιμάζομαι. Παιδιά, ξεριζώνομαι. Φεύγει ο ήλιος από τη ζωή μου, τα πάντα μου. Την ρωτάω τι την έκανε τόσο ευτυχισμένη και δυνατή όλα αυτά τα χρόνια και μου λέει όλα είναι στο μυαλό, είναι και εκ φύσεως χαρούμενος άνθρωπος και αντλούσε δύναμη και αγάπη από τα αδέρφια της. Είναι μια γροθιά. Και εγώ έμμεσα έφαγα γροθιά, καθώς είμαι μόνη μου. Είναι πάρα πολύ σκληρό για ένα εκατομμύριο λόγους, δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ, νιώθω ότι η ζωή μου δεν έχει νόημα στο εξής και ταυτόχρονα με μισώ που το λέω τη στιγμή που άλλοι παλεύουν για αυτή. Δεν ξέρω τι να κάνω, κλαίω όλη την μέρα δεν βρίσκω νόημα πουθενά. Δεν ξέρω πως θα απαλύνει ο πόνος μου, φοβάμαι για την κατάσταση που θα την δω φοβάμαι για το μετά μου, φοβάμαι για όταν θα πρέπει να πάω ταξίδι στο χωριό στους συγγενείς και δεν θα έχω συνοδηγό. Και μην αναφερθείτε σε σύντροφο, παρότι υπάρχει, δουλεύει πάρα πολλές ώρες και ο χρόνος του είναι περιορισμένος. Φοβάμαι τόσο αυτό το άδειο κάθισμα δίπλα μου στο αυτοκίνητο. Την έλλειψη των τραγουδιών της και του γέλιου της. Θέλω να πεθάνω και εγώ μαζί της. Υποφέρω τόσο. Αν είχα αδέρφια ίσως ήταν αλλιώς. Και ναι, ξέρω τι γίνεται σε οικογένειες με αδέρφια που δεν μιλιούνται. Στη δική μου οικογένεια όμως με τόση αγάπη που υπήρχε, σίγουρα θα αγαπιόμασταν. Από δω και στο εξής μόνη μου ολοκληρωτικά. Εγώ και όλοι οι άλλοι. Ό,τι θα με πνίγει θα το καταπίνω βαθιά μου και θα βουλιάζω. Η μαμά μου θέλει να είμαι χαρούμενη και να ζήσω καλά, να αντλώ ευτυχία από την κάθε στιγμή. Δεν μπορώ να τα δω έτσι τα πράγματα όμως. Υποφέρω

Καλησπερα, η ποιητικη περιγραφη σου ,στα πρωτα λογια σου μαρτυραει το ποσο αληθεια λες, το ποσο τυχερη υπηρξες σε αντιθεση με τον υπολοιπο κοσμο που συνηθιζεις να συγκρηνεις την ζωη σου! Εχεις σκεφτει ποσα παιδακια, ποσα κοριτσακια θα θελαν να ζησουν τα παιδικα σου χρονια! Ονειρο και σαν παραμυθη θα ειναι για πολλα πολλα παιδακια τα οσα περασες μικρουλα.
Αυτο ειναι ομως η ανθρωπινη υπαρξη αγαπιτημου, ειναι το συνεθηλιμα εμπειριων που "καταγραφοντε" στη μνυμη μας μεσα απο γλυκες στιγμες που γεννουν τα αναλωγα συναισθηματα και μετα αυτα, σαν φωτογραφιες περνα και "γραφουν" μεσα μας, χαρτογραφουν τον χαρακτηρα μας, ειμαστε το αθρυσμα των συναισθηματων οπου δημιουργηθικαν απο τις εμπειριες μας ,ο χαρακτηρας σου δλδ ειναι οσα ξεκινας να νιωθεις μικρουλα! κι οσο πιο μικρη τοσο πιο δυνατα! αφου ως τα 5-6 πλσθεται το υποσεινηδητο σου και αν αυτα τα πρωτα χρονια ειναι ομορφα οπως τα δικα σου τοτες και με αυτον τον τροπο θα αντιμετοπιζεις την μετεπειτα ζωη σου.
Αρα εισαι πολυ τυχερη, για φαντασου παιδακια που εζησαν και χαρτογραφησαν τα πρωτα χρονια τους το αθροισμα των αρνιτηκων συναισθηματων, συναισθηματα λυπης κι ελλειψης αγαπης! παιδακια που καταγραφουν μεσα τους την αδιαφορια ! την αγριαδα! δυστυχως για αυτα τα παιδακια ,χαρτογραφουντε μεσα στην ψυχουλα τους ολα αυτα τα αθλια ως δεδομενα, νομιζουν οτι αυτο ειναι η ζωη! Ετσι γινοντε οι δολοφωνοι, και τα αγριμια που βλεπουμε στη τηλωραση και λεμε ολοι μας οτι δεν εχουν ψυχη! κι οτι πρεπει να λιωσουν φυλακη!
Δυστυχως ειχες την ατυχια να χασεις τους πολυ αγαπημενους σου γονεις τοσο αθλια και γρηγορα! Αληθεια λυπαμαι !
Αυτο που δεν μπορω να καταλαβω αγαπιτη μου ,και μαλιστα μου κανει τεραστια εντυπωση ειδικα για εναν εσωτερικο κοσμο τοσο πλουσιο οπως ο δικος σου, ειναι η "απουσια" των συναισθηματων σου για το συντροφο σου, Δεν υπαρχει στη ζωη σου? αλλα ζειτε μαζι? πως γινετε ολο αυτο, οταν διαβαζα ολα αυτα που σε πονανε καταλαβα και ελεγα μεσα μου οτι η κοπελα αυτη πρεπει να βρει εναν ανδρα ανταξιας πνευμετικης ποιωτητας ,αλλα φοβαμαι οτι ακομα το σκεφτομαι παρα το οτι υπαρχει! Πως υπαρχει ομως οταν αναφερεσαι συνεχως μοναχα στον ενικο ,τον δικοου? θα επρεπε να βαζεις πληθυντικο! Δεν μπορω να κατλαβω πως γινεται αυτο και 1000 συγνωμη για τις κουβεντες μου, δε ξερω ισως ειστε στην αρχη! ,η μαλον πιο πολυ στο τελος? διοτι φανταζομαι οτι το να τεριαζετε μοναχα στιςσεξουαλικεςσας στιγμες δεν αρκει για μια σχεση σοβαρη οπως φανταζομαιθα την θες, δεν παιζει ρολο το οτι δουλευετε και οι δο, η το ωραριο σας κι ολα αυτα.Θα μπορουσατε να βρησκεστε, να μιλατε να συμπασχετε ο ενας για τον αλλον! διοτις ποιος ο λογος σνηπαρξεις εντως της ιδιας οικιας αν δεν εχετε ολα αυτα? Νομιζω οτι αυτα ειναι τα σηαντικοτερα, ειδικα για εσενα αγαπιτη, οπου πλεον η μοναξια ειναι μεγας φοβος! το αδιανω καθισμα,στο αμαξι πρεπει να καληφτει απο τη παρουσια του συντροφουσου! τωρα τον εχεις αναγκη, τωρα πρεπει να βρεθει μαζι σου πιο πολυ απο αλλη στγμη! Μετα παει η δουλεια και οι υπολοιπες υλικες αξιες, πανω απο ολα θα πρεπει για αυτον να εισαι εσυ! και αντιστοιχα για εσενα αυτος!, η κορυφη της πυραμιδας προτεραιοτητων στις ανθρωπινες σχεσεις ειναι οι ανθρωποι! πρεπει να ειναι δλδ.

Πάρε το βιβλίο ο δρόμος των δακρύων.

Είναι πολύ δύσκολο αυτό που βιώνεις αγαπητή μου,αλλά όλα τα πράγματα ξεπερνιούνται. Αρχικά τί σε κάνει να πιστεύεις ότι η μαμά σου θα πεθάνει;Της το είπε κάποιος γιατρός ή από μόνη σου το υποθέτεις;Μπορεί και να το ξεπεράσει όλο αυτό και να ζήσει πολλά χρόνια!

Παρολη τη συμπαθεια που νιωθω για σενα οπως τα περιγραφεις δεν μπορω να μη σου πω πως σοκαριστηκα και απο τον τιτλο και τη συνεχεια, οταν μιλας για την μητερα σου σαν να εχει ηδη πεθανει. Κανε στην ακρη τις σκεψεις σου για τη ζωη σου "μετα" και δες πως θα της κανεις ομορφο το χρονο που της μενει. Να εχεις να θυμασαι ομορφες στιγμες μαζι της. "μετα" ξαναελα και συζηταμε τι μπορεις να κανεις. Τωρα η σκεψη σου και η φροντιδα σου να ειναι μονον εκεινη.

Quote:

---

Originally Posted by Not a fairy tail

Καλησπέρα παιδιά,

---

Quote:

---

Originally Posted by Not a fairy tail

Αρχικά συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο...

Όπως έγραψα και στον τίτλο, είμαι μοναχοπαίδι και μέχρι σήμερα ζω με τη μαμά μου καθώς τον μπαμπά μου τον έχασα όταν ήμουν παιδί από καρκίνο. Η μητέρα μου όλα αυτά τα χρόνια στάθηκε βράχος θετικότητας και ζωντάνιας δίπλα μου. Από αυτήν έπαιρνα δύναμη και ήμουν ένα χαμογελαστό και ευτυχισμένο παιδί, αυτό συνειδητοποιώ. Δυστυχώς κοντεύω από την ίδια αρρώστια πλέον στα 27 μου να χάνω και τη μαμά μου. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα και γενικώς πρέπει να προετοιμάζομαι. Παιδιά, ξεριζώνομαι. Φεύγει ο ήλιος από τη ζωή μου, τα πάντα μου. Την ρωτάω τι την έκανε τόσο ευτυχισμένη και δυνατή όλα αυτά τα χρόνια και μου λέει όλα είναι στο μυαλό, είναι και εκ φύσεως χαρούμενος άνθρωπος και αντλούσε δύναμη και αγάπη από τα αδέρφια της. Είναι μια γροθιά. Και εγώ έμμεσα έφαγα γροθιά, καθώς είμαι μόνη μου. Είναι πάρα πολύ σκληρό για ένα εκατομμύριο λόγους, δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ, νιώθω ότι η ζωή μου δεν έχει νόημα στο εξής και ταυτόχρονα με μισώ που το λέω τη στιγμή που άλλοι παλεύουν για αυτή. Δεν ξέρω τι να κάνω, κλαίω όλη την μέρα δεν βρίσκω νόημα πουθενά. Δεν ξέρω πως θα απαλύνει ο πόνος μου, φοβάμαι για την κατάσταση που θα την δω φοβάμαι για το μετά μου, φοβάμαι για όταν θα πρέπει να πάω ταξίδι στο χωριό στους συγγενείς και δεν θα έχω συνοδηγό. Και μην αναφερθείτε σε σύντροφο, παρότι υπάρχει, δουλεύει πάρα πολλές ώρες και ο χρόνος του είναι περιορισμένος. Φοβάμαι τόσο αυτό το άδειο κάθισμα δίπλα μου στο αυτοκίνητο. Την έλλειψη των τραγουδιών της και του γέλιου της. Θέλω να πεθάνω και εγώ μαζί της. Υποφέρω τόσο. Αν είχα αδέρφια ίσως ήταν αλλιώς. Και ναι, ξέρω τι γίνεται σε οικογένειες με αδέρφια που δεν μιλιούνται. Στη δική μου οικογένεια όμως με τόση αγάπη που υπήρχε, σίγουρα θα αγαπιόμασταν. Από δω και στο εξής μόνη μου ολοκληρωτικά. Εγώ και όλοι οι άλλοι. Ό,τι θα με πνίγει θα το καταπίνω βαθιά μου και θα βουλιάζω. Η μαμά μου θέλει να είμαι χαρούμενη και να ζήσω καλά, να αντλώ ευτυχία από την κάθε στιγμή. Δεν μπορώ να τα δω έτσι τα πράγματα όμως. Υποφέρω

---

μου φαινεται πολυ ενοχλητικο να περιγραφεις σαν πεθαμενη μια γυναικα που ειναι ακομα ζωντανη κι αντι να μας περιγραψεις την κατασταση της, τις συζητησεις σας, μας μιλας για τον ε αυτο σου και πως ειναι ζωη σου χωρις αυτην ...
την μια μας λες οτι εχεις συντροφο και την αλλη οτι εισαι μονη και δεν εχεις που να πεις οτι σε πνιγει...
εκτος απο ενοχλητικο, μου φαινεται και μεγαλη τρολια..