ΠΩΣ ΞΕΠΕΡΑΣΑ ΤΗ ΒΟΥΛΙΜΙΑ.
Θα σας γραψω την ιστορια μου, ημουν για περιπου 20 χρονια βουλιμικη, με διαγνωσμενη ψυχογενη βουλιμια μη καθαρτικου τυπου.
Το ξεπερασα, η θεραπεια πηρε 2 χρονια κ εγινε απο εμενα, παρ οτι ειχα επισκεφθει πολλους ψυχιατρους στο μακρινο παρελθον. Εκτοτε ειμαι υγιης.
Θα σας γραψω ο,τι εμενα βοηθησε, ισως λιγο πολλα, ισως λιγο μπερδεμενα, αλλα εστω κ καποιος να παρει μια ιδεα ή λιγο κουραγιο ειναι ευχης εργον κ για μενα μεγαλη χαρα.
Ξεκαθαριζω πως δεν ειμαι ειδικος στις διατροφικες διαταραχες, δεν ειμαι ψυχιατρος, παραθετω μονο την προσωπικη μου υποκειμενικη εμπειρια κ αληθεια, οπως τη βιωσα μεσα στο μακρυ κ ατελεσφορο δυστυχως συχνα ταξιδι αυτου που ονομαζουμε διατροφικη διαταραχη.
Πως ξεπερασα τη βουλιμια...
1) Bρεθηκαν 2 βιβλια που με συγκλονισαν κ με βοηθησαν επι της ουσιας. Το ενα λεγεται Θεραπευοντας το εσωτερικο παιδι και το κατεβασα δωρεαν απο το ιντερνετ και το αλλο λεγεται Ο θεραπευτικος κωδικας και το αγορασα. Ο τροπος που θα τα χρησιμοποιησει κανεις ειναι καθαρα προσωπικος, τα φιλτραρεις ολα, παιρνεις ο,τι πιστευεις εσυ πως σου ταιριαζει. Εψαξα τους συγγραφεις, υπαρχει πολυ υλικο αν ψαξεις καλα, αξιζει τον κοπο ασυζητητι... Θελει φυσικα να αφιερωσεις χρονο. Αφιερωσα παρα παρα πολυ τετοιο χρονο, ο οποιος τοτε ευτυχως υπηρχε. Και καπως ετσι ξεκινησε ο μακρυς δρομος για τη θεραπεια μου...
2) Κατανοησα τι σημαινει αυτο που λενε "να αγαπας τον εαυτο σου". Δεν ειχα ΙΔΕΑ. Την παραμικρη. Δε με αγαπουσα καθολου μα καθολου κ ουτε που το καταλαβαινα, ουτε που το δεχομουν. Αγυριστο κεφαλι. Αφηστε που το θεωρουσα κ ''υποτιμητικο'', ''κακο''.
Αν δεν στο εμαθαν απο μικρη ή αν δεν το εχεις εμφυτο ειναι πολυ δυσκολο να το αναπτυξεις ως ενηλικας, αλλα οχι ακατορθωτο. Αν οι γονεις σου δεν αγαπουσαν κ εκεινοι τον εαυτο τους πολυ πιθανον κ εσυ, γιατι το παιδι συμπεριφερεται ακριβως με τα παραδειγματα που εχει. Οι διατροφικες διαταραχες δειχνουν ελλειψη αγαπης εαυτου ξεκαθαρα. Οταν δεν αγαπας πολυ τον εαυτο σου, στην πρωτη δυσκολια δεν εχεις αμυνες, εισαι φτερο στον ανεμο. Αυτη η "πρωτη δυσκολια" ερχεται συνηθως για πρωτη φορα καπου στην εφηβεια κ μετα ειναι ευκολο να σε παρει η κατηφορα. Ετσι δεν ωριμαζεις ψυχικα ποτε οπως θα επρεπε να γινει φυσιολογικα μεσα στα χρονια. Γιατι ο ΩΡΙΜΟΣ ανθρωπος αγαπα πολυ-πολυ-πολυ τον εαυτο του. Πρωτα γεμιζει το δικο του ποτηρι κ αμεσως μετα κ των αλλων. Αλλα πρωτα το δικο σου, γιατι διψασμενος δεν μπορεις να βοηθησεις κανεναν. Ουτε μπορει να σε βοηθησει κ κανεις. Πρεπει το καταφυγιο σου να εισαι ΕΣΥ. Ο δρομος για την απεξαρτηση φωτιζεται απο την ΑΥΤΟΕΞΑΡΤΗΣΗ. Χρειαζεται να αναπτυξεις εναν ΕΓΩΙΣΜΟ με την καλη εννοια, εναν προσωπικο "τσαμπουκα" κ να βαζεις τον εαυτο σου πανω απ ολα κ απ ολους. Αυτο δε σε κανει κακο ανθρωπο, μην εχεις ενοχες, αυτο σε κανει ΩΡΙΜΟ ανθρωπο που οταν αυτος ειναι καλα μπορει να κανει κ υγιεις σχεσεις κ να δωσει απλοχερα κ ακομπλεξαριστα την αγαπη του στους αλλους. Οχι ενοχες, οχι τιμωριες, αγαπη, μονο αγαπη, "αγαπα τον πλησιον σου ως Σ ΕΑΥΤΟΝ...". Φοβερο κατορθωμα οποιος ''πιασει" το νοημα, μετα δεν εχει να φοβαται τιποτα.
3) Ψαξε λιγακι για την διαφραγματικη αναπνοη κ εφαρμοσε την με ευλαβεια. Τονιζω το θεμα της αναπνοης γιατι συνηθως τα βουλιμικα ατομα ειναι και παρορμητικα κ δεν αναπνεουν καθολου σωστα. Αναπνεουν γρηγορα, ριχα, επιπολαια κ στερουνται επαρκους οξυγονωσης. Αυτο ειναι τεραστιο βαρος για ολη τη λειτουργια του σωματος κ του μυαλου, γιατι σου θολωνει την κριση κ σπανια του δινουμε σημασια αν δεν μας επισημανθει απο καπου. Κανω ασκησεις αναπνοης καθημερινα, αλλα κ σαν πρωτη γραμμη αμυνας οποτε νιωθω να αγχωνομαι-στενοχωριεμαι-πανικοβαλλομαι-αναστατωνομαι κτλ κτλ. Ειναι συνηθεια την οποια απο τοτε που την ανεπτυξα την εχω κανει αναποσπαστο μερος της ζωης μου, αυτοματα πια κ δε μου παιρνει χρονο. Με βοηθησε κ στο χρονιο στρες γιατι αντιληφθηκα πως επασχα κ απο αυτο. Σιγουρα η βουλιμια-υπερφαγια τοσων χρονων συνεβαλε σε αυτο, αλλα δεν ξερω αν η κοτα εκανε το αβγο ή το αβγο την κοτα. Μαλλον το στρες προυπηρχε. Στρες αρχεγονο, καλα κολλημενο σε καθε μου κυτταρο.
3) Τωρα στο πιο βασικο. Στο ψυχαναλυτικο κομματι, την ΠΗΓΗ της δυστυχιας σου. Αφου καταλαβα πως εχω να κανω με μια ΠΛΗΓΗ που ανοιξε πολυ πολυ παλια προσπαθησα να την εντοπισω. Εδω για τον καθενα το θεμα ειναι αλλο. Συνηθως εχει να κανει με λαθος χειρισμο μας στην βρεφικη κ παιδικη ηλικια. Κατι πληγωσε πολυ το ασυναρμολογητο ακομα υποσυνειδητο μας, την ανυπερασπιστη καρδια μας. Κατι, καποιος πολυ σημαντικος, το πιο πιθανον κ αθελα του. Ψαξε, ρωτα, θυμησου οσο μπορεις, βρες το. Οταν το βρεις πες πως εγινε αλλιως, οχι ετσι κ δες αν ανταποκρινονται τα σωθικα σου σ αυτην τη θεωρητικη υποθεση. Αν γαληνευει η ψυχη σου. Αν ναι, εισαι σε καλο δρομο, μαλλον το βρηκες. Ειναι ενα "παιχνιδι επικοινωνιας" με το υποσεινηδητο σου. Πισω απο αυτο κρυβεται σιγουρα ΦΟΒΟΣ ή/κ ΘΥΜΟΣ. Ετσι δεν ειναι? Αυτα τα 2 συναισθηματα σε κατεστρεψαν ως τωρα. Φοβασαι κ τη σκια σου κ εισαι ταυτοχρονα κ τοσο θυμωμενος γι αυτο. Κ τρως. Αγαπη πουθενα, που πηγε η αγαπη? Το φως? Βαλτα ξανα μεσα στη ζωη σου, πες πως ολα γινανε αλλιως στο παρελθον κ απελευθερωσου απο αυτο, εξαλλου δεν υπαρχει πια. Ζεις μονο στο τωρα. Βρες φρασεις ανακουφισης κ επαναλαμβανε τες συνεχεια, πιστεψε τες, αλλαξε το παρελθον σου μεσα σου, συγχωρεσε τους παντες, αγαπησε τους παντες για τις ελλειψεις τους κ αστους να φυγουν απο μπροστα σου σαν καρικατουρες που δεν εχουν δυναμη πανω σε σενα πια. Γελα. Κανε την τεραστια ανατροπη για να μπορεσεις να ζησεις υγιης κ θα ειναι σα να επιστρεφεις μετα απο χρονια "σπιτι σου".
4) Υποθεση Θρεψη. Ειμαστε μηχανες κ για να αναπτυξουμε διατροφικη διαταραχη καποιο ρολο επαιξε κ η σωματικη μας ιδιοσυγκρασια. Γιατι εμεις να αντιδρασουμε με αυτον τον τροπο? Υπαρχει καποιο ελλειμμα, καποιο γενετικο ισως καλουπι που σιγουρα ΔΕ βοηθα κ θελει τη δεουσα προσοχη. Υπαρχουν ανθρωποι με εκ φυσεως μειωμενους υποδοχεις ντοπαμινης κ σεροτονινης κ ως εκ τουτου μια παραπανω ευαισθησια σε οτι ανεβαζει ευκολα αυτους τους νευροδιαβιβαστες με μια παραπανω ροπη στην καταθλιψη ισως. Λιγοτερη ανθεκτικοτητα στα ερεθισματα της ζαχαρης, του αλευριου, υπαρχουν ανθρωποι με ταση στην υπογλυκαιμια, με οχι τοσο ισχυρο οργανισμο εν πασει περιπτωσει. Καταλαβα πως στο επιπεδο της ΘΡΕΨΗΣ πρεπει να προσεξω ιδιαιτερως τον εαυτο μου, να του δινω ο,τι θρεπτικο στοιχειο χρειαζεται για να μην εχει αναγκη ουτε σε σωματικο επιπεδο να κανει βουλιμικα. Επειδη δεν ειμαστε ολοι ιδιοι, οι γενικοι κανονες ειναι καλοι μεν, ανεπαρκεις δε. Πηγα λοιπον σε γενετιστη κ εκανα ελεγχο σε γονιδια που σχετιζονται με τη θρεψη. Στην Ελλαδα ακομη δεν ειμαστε εξοικειωμενοι με αυτα αλλα δεν ειναι τπτ το φοβερο. Τα αποτελεσματα μου ανοιξαν κυριολεκτικα τα ματια γιατι καταλαβα ακριβως ποιες βιταμινες εχω περισσοτερο αναγκη, ποια στοιχεια.. Τονιζω τη σημασια των ω3 κ του μαγνησιου, αλλα για τον καθενα ισχυει κ κατι αλλο φυσικα. Ετσι νιωθω "θρεμενο" καλα το σωμα μου, διαυγεια στο μυαλο μου κ φυσικα μειωμενη σωματικη αναγκη για βουλιμικα. Τηρω μια συνεπεια σε αυτα κ το εχω παρει αποφαση πως θα τα προσεχω σε ολη μου τη ζωη, ΑΛΛΑ δεν ειμαι πλεον εμμονικη. Εξαλλου ας μην ξεχναμε οτι κ χορτατος κανεις βουλιμικα κ χωρις καν να εχεις λιγουρα. Μπορει να τρως ψυχαναγκαστικα μεχρι να κλαταρουν τα σωθικα σου κ ουδεμια σχεση εχει αυτο με την πεινα. Οποτε ενα μετρο κ στην ενασχοληση με τη διατροφη γιατι ναι μεν παιζει ρολο αλλα οχι τον πρωταγωνιστικο. Οσο ευαισθητοι σωματικα κ αν ειμαστε, πανω απ ολα ειναι αρρωστια του μυαλου κ αυτο ας μην το ξεχναμε. Ειμαι υπερ της καθαρης διατροφης ομως δεν αποκλειω τιποτα, τρωω κ τα "κακα" τροφιμα μια στο τοσο, χωρις να τρελλαινομαι, καποτε τρελλαινομουν. Μεχρι κ ωμοφαγια ειχα κανει,καλη δε λεω, αλλα μετα ξεσπουσα στα κρουασαν κ τα μπισκοτα. Εχω παρει αποφαση πως χρειαζομαι σιγουρα κ το ψωμι, οχι συχνα σιταρι, καλυτερα σικαλη κ κριθαρι, τη ζαχαρη σε μικρη ποσοτητα ναι. Ισως καλυτερα οχι σε συνδυασμο με το αλευρι. Εχω παρει αποφαση πως χρειαζομαι κ τη σοκολατα, ομως οχι συχνα για να μην με "παραερεθιζω" αλλα ουτε κ ποτέ γιατι ετσι σε ολα αυτα δινω περισσοτερη αξια απ οσο πρεπει.
Ξυπνω κ ΔΕ με νοιαζει τι θα φαω, δε δινω καμια σημασια πια, εχω εναν υγειινο μπουσουλα με βαση ολα τα παραπανω κ απο εκει κ περα δεν ασχολουμαι, το μυαλο αλλου, αλλιως πας πισω. Περνώ απο φουρνο, απο ζαχαροπλαστειο κ "δεν το αντιλαμβανομαι πια", δεν το προσεχω. Δε δινω αξια κ δεν τα φοβαμαι ολα αυτα πια. Ειναι απλα τροφιμα λεω, ανθυγειινα αλλα σιγα τα αβγα, δεν ασχολουμαι. Μια στο τοσο ναι, τρωω παραπανω, το ζητα το σωμα μου, παχαινω λιγο, μετα ξαναδυνατιζω, αλλα δεν πανικοβαλλομαι, δεν τρελλαινομαι, σωμα ειναι κ επανερχεται. Πρεπει να το ΔΕΧΤΕΙΣ αυτο να το κανεις, να ΔΕΧΤΕΙΣ να μη σε νοιαζει. Εκει ειναι που χανει τη δυναμη της η διατροφικη διαταραχη. Οσο ασχολεισαι ψυχαναγκαστικα κ ολη τη μερα με το σωμα σου δειχνεις ποσο πολυ την εχεις αναγκη για την "επιβιωση" της ψυχοσυνθεσης σου. Την ταιζεις συνεχως, ριχνεις συνεχως λαδι στη φωτια κ την κανεις πελωρια. Ασχολουμαι πια με ενα σωρο αλλα πραγματα εκτος απο το φαγητο, με ολα τα υπολοιπα κ ειναι τοσο μα τοσο ωραιο κ υγιες ολο αυτο.
Οι καταγραφες θερμιδων, φαγητων, διατροφων κτλ βοηθουν πολυ στο χασιμο βαρους, ομως τα κιλα ειναι υποκεφαλαιο του προβληματος, δεν ειναι το προβλημα. Οι καταγραφες συντηρουν τον εθισμο, ειναι ο,τι χειροτερο γιατι σε κρατανε δεμενη στο προβλημα. Βεβαια ετσι μπορει καποιος να χασει πολλα κιλα κ δεν ειναι καθολου ησσονος σημασιας αυτο, αλλα αλλο το ενα κ αλλο το αλλο, ας ειμαστε ειλικρινεις με τους εαυτους μας, οποιος το χει ξεκαθαρισμενο στο μυαλο του ξερει τουλαχιστον που βαδιζει, εγω αργησα πολυ να το διαχωρισω.
5) Τελος, πολυ δυσκολη ειναι κ η αποφαση να το αφησεις να φυγει. Ο ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ και το ΑΝΤΙΟ. Οσο οξυμωρο κι αν ειναι. Να δεχτεις να ζησεις χωρις αυτο. Το δεχεσαι? Μπορει να το θελεις, δεν αμφιβαλλω, να το θελεις πολυ, αλλα το δεχεσαι? Δεχεσαι να ζησεις χωρις ψυχογενη βουλιμια κ υπερφαγικα επεισοδια, ψυχαναγκαστικη μανιωδη ενασχοληση με τις τροφες κ τα κιλα? ΤΟ ΔΕΧΕΣΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΑΥΤΟ? Εχεις τι να βαλεις στη θεση του? Ειναι σα να σκοτωνεις ενα κομματι του εαυτου σου κ οσο παραλογο κι αν ακουγεται πονα κ πονα πολυ. Ετσι ειμαστε κατασκευασμενοι οι ανθρωποι, να δενομαστε. Ημουν εθισμενη οσο δεν παιρνει στο να ασχολουμαι με καθε ειδους διατροφες κ διαιτες, μετρουσα γραμμαρια, ζυγιζομουν συνεχως, συνεχως δοκιμαζα ρουχα κ επαιζα με τα χιλιοστα, τους ποντους, συνεχως κοιταζομουν σε καθρεφτες. Τα κιλα, πολλα ή λιγα, καθοριζαν τη μερα μου, ψυχαναγκασμος στο φουλ. Ημουν εμμονικη, παλαβωμενη, ΑΡΡΩΣΤΗ. Για παρα παρα παρα πολλα χρονια. Κ ειμαι ακομα πολυ νεα, δεν ειναι πως αλλαξα επειδη μεγαλωσα κ εγκατελειψα τη γυναικεια φιλαρεσκεια, καθε αλλο. Απλα καταλαβα πως πρεπει να δεχτω να το αφησω να φυγει. Ηταν τρομερα δυσκολο στην αρχη να σταματησω να μετραω θερμιδες κ να σταματησω να σκεφτομαι το παντελονι που δεν ανεβαινει. Μου ηταν τρομερα δυσκολο να καταφερω να μη με νοιαζει κ να μην καθοριζει τη ζωη μου το φαγητο κ τα κιλα, γιατι ετσι ειχα μαθει να ζω. Σιγα σιγα ομως γυρισα την πλατη σε ολη αυτη την αρρωστημενη συμπεριφορα κ ηταν σα να μου ξεριζωνες ολο μου το "ειναι". Πονος. Αβασταχτο. Αισθανθηκα απογυμνωμενη, του στυλ '' θεε μου πως θα ζω εγω τωρα'', ή '' κ τι θα κανω εγω τωρα αν δεν ασχολομαι πλεον με αυτο". Δεν ειχα με τι να γεμισω στην αρχη αυτο το τεραστιο κενο, βλεπετε το εκτοπισμα της βουλιμιας στη ζωη μου ηταν τεραστιο. ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΠΩΣ ΝΑ ΖΩ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ. ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ. ΑΙΣΘΑΝΟΜΟΥΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΡΑ ΜΟΥ, ΧΑΜΕΝΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ.ΕΝΙΩΘΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΘΛΙΨΗ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, ΑΛΛΙΩΣ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙ ΣΟΥ, ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΙΜΙΑΣ ΣΟΥ, ΣΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΠΩΣ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ. ΤΙ ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ? ΣΑΣΤΙΣΜΕΝΗ. ΝΑΥΑΓΟΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ, ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ. ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ, ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΟΥ ΖΩΗΣ. ΠΑΛΙ ΜΑΘΗΤΡΙΑ, ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΘΡΑΝΙΟ. ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΖΩ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟΣΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΖΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ. ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, ΤΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΠΡΑΓΜΑ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. Κ ΕΜΑΘΑ. ΜΕΡΑ ΤΗ ΜΕΡΑ, ΜΗΝΑ ΤΟ ΜΗΝΑ. ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΜΕ ΒΟΗΘΗΤΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΧΗ, ΤΡΕΛΛΟ ΡΑΛΙ ΜΕΤΑ.
Και η ζωη σε ανταμοιβει, η αληθινη ΖΩΗ ειναι εξ ολοκληρου εξω απο ολο αυτο κ οταν την γευεσαι στην αρχη πολυ δειλα κ μετα πιο θαρραλεα, σα μικρο παιδι που ανακαλυπτει τον κοσμο απο την αρχη, σαν τον τυφλο που βρισκει το φως του, σαν τον φυλακισμενο που τον ελευθερωνουν, συνειδητοποιεις το μεγεθος του προβληματος που ειχες αλλα κ μαγευεσαι απο την τρομερη αισθηση ελευθεριας που σου δινει η απομακρυνση απο αυτο. Λες κερδισα τη ΖΩΗ μου, σου φαινονται ολα υπεροχα, καθε μερα ζεις κ αναπνεεις σε εναν ολοκαινουριο κοσμο. Εκλαιγα για πολυ καιρο, ετσι, μονα τους τα δακρυα εξυγειαναν το σωμα μου κ την ψυχη μου.