Έχασα τον μπαμπά μου

Είμαι 19 ετών και έχασα τον μπαμπά μου πριν από 20 μέρες σχεδόν. Ήταν μόλις 50 ετών. Η αλήθεια είναι πώς πότε δεν είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Εντελώς ξαφνικά ένα βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί και δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Μαζί με την μητέρα μου, ξενύχτησαν όλο το βράδυ ώσπου το πρωί η κατάσταση χειροτέρεψε και πήγαν στο νοσοκομείο. Ο μπαμπάς μου έπαθε οξύ έμφραγμα και διπλή καρδιακή ανακοπή. Έμεινε ένα μήνα σε κώμα στο νοσοκομείο και τελικά κατέληξε. Δεν είχα ποτέ εως τώρα βιώσει την έννοια του θανάτου στην ζωή μου. Ο μπαμπάς μου ήταν νεότατος και ξαφνικά έφυγε. Η κατάσταση που βιώνω είναι τραγική. Η μητέρα μου κατηγορεί συνεχώς τον εαυτό της αναφέροντας πως αν είχαν πάει νωρίτερα στο νοσοκομείο ίσως να ζούσε και βασανίζεται από τις τύψεις. Θρηνεί χωρίς τελειωμό και αν και την καταλαβαίνω και θέλω να της σταθώ, η αλήθεια είναι ότι γινεται τοξική και για μενα και για την αδελφή μου που προσπαθούμε να το αποδεχτούμε. Να σημειωθεί ότι έχω επιλέξει να δώσω και πανελλήνιες και φυσικά τα γεγονότα δεν μου επιτρέπουν να συγκεντρωθώ στο ελάχιστο. Δεν αντέχω άλλο. απλώς αισθάνομαι ότι όλα πάνε λάθος. Η ζωή μου δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Κάθε "θα περάσει", "κάνε κουράγιο", "να είσαι δυνατή" μου φαίνεται τετριμμένο και άσκοπο. Ίσως χρειάζομαι βοήθεια ειδικού, τόσο εγώ αλλά κυρίως η μητέρα μου. Πραγματικά δεν ξέρω τι γίνεται από δω και πέρα...

Συλλυπητήρια κοπέλα μου. Είναι απολύτως λογικό να αισθάνεστε έτσι, είναι νωρίς ακόμα. Δώσε κάποιο χρόνο στον εαυτό σου και στην μητέρα σου να πενθήσει, δεν πατάμε ένα κουμπάκι να γυρίσει η ψυχολογία μας έτσι εύκολα... Αν αισθάνεσαι ότι δεν πάει άλλο, φυσικά και να μιλήσεις με ειδικό, δεν είναι κακό. Αλλά αυτός μπορεί να σε βοηθήσει να κάνεις αλλαγές μόνο όταν είσαι έτοιμη και η ίδια, είσαι έτοιμη θεωρείς;

Τον έχασα έτσι το καλοκαίρι απότομα μετά από ατύχημα ήταν στα 60....
Είμαστε και πάνω κάτω στην ίδια ηλικία (23 εγώ ) ..
Η θλίψη είναι πολύ μεγάλη δεν περιγράφετε κάθε μέρα το σκέφτεσαι μα κάθε μέρα και δεν μπορείς να το χωνέψεις ..
Το πένθος μετριάζεται όσο περνάει ο καιρός αλλά δεν περνάει τόσο εύκολα είναι πολύ δύσκολο. Έλεγα ότι δεν θα μπορέσω αλλά σιγά σιγά η ζωή συνεχίζεται και μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς δώσε χρόνο και θα δεις τα πράγματα να αλλάζουν .
Καλό κουράγιο ειλικρινά

Πολυ δυσκολο κοριτσι μου..Η μαμα σου κατηγορει τον εαυτο της που δεν μπορεσε να τον βοηθησει μονο που στην δικη μου περιπτωση εμας κατηγορουσαν αλλοι που δεν τον ειχαμε παει στο γιατρο δε μας εφτανε η στεναχωρια μας ειχαμε και τους αλλους. Το πρωτο πραγμα που σκεφτομαστε οταν χανουμε καποιον ειναι αν αν αν γινοταν αυτο θα ζουσε. Ηταν να φυγει. Ειναι νωρις ακομη γι ολους σας δωσε χρονο στην μαμα σου. Καλη δυναμη πες και την μητερα σου οτι την χρειαζεσαι και συ. Πρεπει αυτη να σας στηριζει οχι εσεις.!!

Συλληπητήρια Μαρία! Δύναμη, κουράγιο, ελπίδα! Μην ρίχνεται φταίξιμο στους εαυτούς σας, άρα στήριξε τη μητέρα σου, γι αυτα που δεν πράξατε ή δεν έπραξε, αφού είναι ήδη τετελεσμένα γεγονότα, διότι θα αναμοχλεύεται γεγονότα με σενάρια κι ευθύνες με υποθέσεις για κάτι που δεν αλλάζει και το μόνο που θα επιτυγχάνετε είναι να επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο τον πόνο σας και να κρατάτε τη σκέψη σας μακριά από διεξόδους ελπίδας για το πως προχωράει η ζωή. Κι όταν λέω προχωράει εννοώ με θετικές σκέψεις και κινήσεις το αποτέλεσμα των οποίων είναι δεδομένο ότι απαλύνει και μάλιστα σχεδόν εξουδετερώνει τον πόνο. Γι αυτό, εγώ για τις πανελλαδικές θα σου έλεγα βρες μέσα σου το κουράγιο, δες το σαν μια πρόκληση που θα σου δώσει δύναμη, την προετοιμασία με μελέτη ως μια διέξοδο και κατεύθυνση του νου μακριά από το δυσάρεστο γεγονός. Να ξέρεις πως για πολλούς τέτοια γεγονότα μετατρέπονται σε πηγή δύναμης η οποία οδηγεί σε επιτυχία. Αν δεν δώσεις εξετάσεις κι αν αφού δώσεις λόγω κατάπτωσης λόγω του χαμού τα πας άσχημα αυτό θα επιδεινώσε τη ψυχολογία σου. Γι αυτό θα σου πρότεινα όχι απλά να δώσεις αλλά και πεισματικά να το δεις μ αυτόν τον τρόπο που σου πρότεινα.

Μην κατηγορείς τη μητέρα σου. Έχασε τον άνθρωπο της. Ο καθένας θέλει το χρόνο του να συνέλθει. Αυτό που θα πρέπει όμως να βάλεις για τα καλά στο μυαλό της μάνας σου είναι ότι είναι απολύτως φυσιολογικό για κάποιον άνθρωπο υγιέστατο χωρίς ιστορικό νόσου η πρώτη σκέψη σε μια αδιαθεσία να μην είναι το νοσοκομείο. Έπραξαν και οι δύο πολύ φυσιολογικά. Από εκεί και πέρα με την πανδημία του κορωνοιου το αν και πότε και με τί τρόπο θα γίνουν οι πανελλαδικές είναι πολύ ρευστό. Προσωπικά δεν βλέπω να γίνονται.

Λυπάμαι για την απώλειά σου...Η ιστορία σου με γύρισε χρόνια πίσω καθώς κ εγώ έχασα τον πατέρα μου ξαφνικά από ανακοπή τη χρονιά που έδινα πανελλήνιες..Δυστυχώς τώρα είναι πολύ άσχημα κ η μητέρα μου αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.Αρχικά θα ήθελα να σου πω να μοιράζεσαι τον πόνο σου αλλά ΜΟΝΟ με ανθρώπους που έχουν ενσυναίσθηση κ μπορούν να καταλάβουν τα συναισθήματά σου.Σίγουρα χρειάζεσαι χρόνο να πενθήσεις κ σχόλια του τύπου 'κοίτα να συνέλθεις γρήγορα'μόνο βοηθητικά δεν είναι.Να επιλέγεις σε ποιον θα μιλάς.Ένας ειδικός θα μπορούσε να σε βοηθήσει σε αυτή τη φάση.Αναφορικά με τις τύψεις που έχει η μητέρα σου είναι κάτι που ακολουθεί πολλούς πενθούντες.Η ψευδαίσθηση πως κάπως θα μπορούσαμε να είχαμε επηρεάσει τα πράγματα.Δυστυχώς δεν μπορούμε.Δώσε χρόνο κ στις δυο σας.Όσον αφορά στις πανελλήνιες η άποψή μου είναι στη φάση αυτή να κάνεις αυτό που είναι βοηθητικό για την ψυχή σου.Όλα μπορούν να περιμένουν...Αν νιώθεις πάλι πως το διάβασμα θα σε βοηθήσει κάνε το.Πιο σημαντικό τώρα είναι να δώσεις προτεραιότητα στην ψυχική σου υγεία.

Quote:

---

Originally Posted by Bibian

Λυπάμαι για την απώλειά σου...Η ιστορία σου με γύρισε χρόνια πίσω καθώς κ εγώ έχασα τον πατέρα μου ξαφνικά από ανακοπή τη χρονιά που έδινα πανελλήνιες..Δυστυχώς τώρα είναι πολύ άσχημα κ η μητέρα μου αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.Αρχικά θα ήθελα να σου πω να μοιράζεσαι τον πόνο σου αλλά ΜΟΝΟ με ανθρώπους που έχουν ενσυναίσθηση κ μπορούν να καταλάβουν τα συναισθήματά σου.Σίγουρα χρειάζεσαι χρόνο να πενθήσεις κ σχόλια του τύπου 'κοίτα να συνέλθεις γρήγορα'μόνο βοηθητικά δεν είναι.Να επιλέγεις σε ποιον θα μιλάς.Ένας ειδικός θα μπορούσε να σε βοηθήσει σε αυτή τη φάση.Αναφορικά με τις τύψεις που έχει η μητέρα σου είναι κάτι που ακολουθεί πολλούς πενθούντες.Η ψευδαίσθηση πως κάπως θα μπορούσαμε να είχαμε επηρεάσει τα πράγματα.Δυστυχώς δεν μπορούμε.Δώσε χρόνο κ στις δυο σας.Όσον αφορά στις πανελλήνιες η άποψή μου είναι στη φάση αυτή να κάνεις αυτό που είναι βοηθητικό για την ψυχή σου.Όλα μπορούν να περιμένουν...Αν νιώθεις πάλι πως το διάβασμα θα σε βοηθήσει κάνε το.Πιο σημαντικό τώρα είναι να δώσεις προτεραιότητα στην ψυχική σου υγεία.

---

Μια απο τα ιδια κι γω Βιbian πολυ σωστα μιλας

Καλησπέρα τα λόγια σου είναι τόσο παρηγορητικά και εγώ περνάω τέτοια περίοδο ενάμιση χρόνο πένθους και συνεχίζουμε.. κι εμένα τα λόγια "κοίτα να συνέλθεις γρήγορα, η ζωή συνεχίζεται, ακόμα στεναχωριέσαι και κλαις" δε βοηθάνε καθόλου ίσα ίσα με κάνουν χειρότερα.. και οι τύψεις που είπες και εγώ έτσι σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είχε γίνει ώστε να αποφευχθεί το κακό και τέλος να μιλάμε σε αυτούς που μας ακούν και μας νιώθουν είναι λόγια που μου τα λέει και η ψυχολόγος μου.. πολύ δύσκολη κατάσταση να έχεις χάσει αγαπημένο σου άνθρωπο..

Quote:

---

Originally Posted by Bibian

Λυπάμαι για την απώλειά σου...Η ιστορία σου με γύρισε χρόνια πίσω καθώς κ εγώ έχασα τον πατέρα μου ξαφνικά από ανακοπή τη χρονιά που έδινα πανελλήνιες..Δυστυχώς τώρα είναι πολύ άσχημα κ η μητέρα μου αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.Αρχικά θα ήθελα να σου πω να μοιράζεσαι τον πόνο σου αλλά ΜΟΝΟ με ανθρώπους που έχουν ενσυναίσθηση κ μπορούν να καταλάβουν τα συναισθήματά σου.Σίγουρα χρειάζεσαι χρόνο να πενθήσεις κ σχόλια του τύπου 'κοίτα να συνέλθεις γρήγορα'μόνο βοηθητικά δεν είναι.Να επιλέγεις σε ποιον θα μιλάς.Ένας ειδικός θα μπορούσε να σε βοηθήσει σε αυτή τη φάση.Αναφορικά με τις τύψεις που έχει η μητέρα σου είναι κάτι που ακολουθεί πολλούς πενθούντες.Η ψευδαίσθηση πως κάπως θα μπορούσαμε να είχαμε επηρεάσει τα πράγματα.Δυστυχώς δεν μπορούμε.Δώσε χρόνο κ στις δυο σας.Όσον αφορά στις πανελλήνιες η άποψή μου είναι στη φάση αυτή να κάνεις αυτό που είναι βοηθητικό για την ψυχή σου.Όλα μπορούν να περιμένουν...Αν νιώθεις πάλι πως το διάβασμα θα σε βοηθήσει κάνε το.Πιο σημαντικό τώρα είναι να δώσεις προτεραιότητα στην ψυχική σου υγεία.

---

Ευχαριστώ για τα λόγια σας...Κ εγώ όπως ανέφερα περνάω πολύ δύσκολα με τη μητέρα μου...δυστυχώς.Πολλοί από το περιβάλλον 'έπεσαν να με φάνε' γιατί έχω μωρό κ δεν επιτρέπεται να είμαι στενοχωρημένη...αλλά είπαμε σε τέτοιες περιπτώσεις κρατάς κοντά σου αυτούς που καταλαβαίνουν....

Οτι και να πεις στον αλλον σε τετοιες βαρυτατες απωλειες , ειναι λιγο ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,αυτος βιωνει την απωλεια ................απλα ευχομαι κοπελα μου να δειξεις καρτερικοτητα , οσο μπορεις βεβαια ........και κανε παρεα μονο σε ανθρωπους που σε καταλαβαινουν .......τι αλλο ?