κοντρα με μια τοξική μητέρα και σύνδρομο "ασπεργερ"

καλησπέρα είμαι η μαρία 35 ετών πάσχω από "ασπεργερ" είναι ολόκληρη ιστορία πως το ξετρύπωσα το σύνδρομο που έχω. δηλαδή πως κατάλαβα ότι έχω αυτό το πρόβλημα λοιπόν το πρόβλημα μου είναι η μαμά μου χωρίς να θέλω να την κατηγορήσω περνάω αυτό μαζί της .δυστυχώς δε έχω υποστήριξη από πουθενά νιώθω παρατημένη και μονη μου.είμαι "ιοθετιμενη" και ζω με την θετή μάνα μου σπίτι της από τα 4 και μισό μου. ο πατέρας ο θετών δε ζει πια. εκείνον ήταν πιο "αποστασοπιιμενος". ήταν απόμακρος και κάποιες "φορεσ εδειχνε" κατανόηση σε μένα. η μαμά μου είναι άτομο με κατάθλιψη και επιβαρύνεται η κατάσταση. έχει ξεσπάσματα ποτε βίας ποτε ότι είναι άρρωστη και ποτε ότι ζητα συνεχώς την προσοχή μου. προσωπική ζωή δε έχω κι λόγο τον προβλημάτων που το "ασπεργερ" μου δημιουργεί κι τρώω mpoulink από παιδί.ο θετός πατέρας μου όταν αρρώστησε 6 μήνες που ήταν νοσοκομεία και τέτοια εγώ έτρεχα, η μαμά μου απλά επιτηρούσε και έδινε εντολές η αδιαφορούσε. δε κατηγορώ κανέναν και η μαμά μου για να φέρεται έτσι έχει τα προβλήματα της. εγώ κάνω ότι μπορώ να είναι καλά να τάξει όλα και να την φροντίζω όσο μπορώ να μην της λείπει τίποτε. εγώ ψώνια εγώ εξωτερικές δουλειές κι αυτά. η μαμά μου το 99 να της κάνω κι ένα όχι αυτό θυμάται και φέρεται αψυχολόγητα. με βρίζει με "προσβαλει μου" κάνει ψυχολογικό πόλεμο. δε έχω από πουθενά στήριξη ούτε βοήθεια νιώθω μονη τελείως. νιώθω ευγνωμοσύνη που οι γονείς μου δώσαν ένα σπίτι να ζω και φαγητό μα ως τώρα ταλαιπωρούμε ψυχικά από όσα συμβαίνουν. δε μπορώ να βγω από αυτόν τον φαύλο κύκλο. νιώθω σε μια κινούμενη άμμο μέσα κι δε μπορώ να βγω. έχω και εγώ το πρόβλημα μου που με βασανίζει με δυσκολεύει και έχω κι την μάνα μου να με ζορίζει . δε ξέρω που θα βγει όλο αυτό ειλικρινά ζητω συμπαράσταση και συμβουλές.πως να πράξω τώρα ???δε έχω ζωή νιώθω νεκρή ψυχικά μόνον να ζω για εκείνην έχω καταντήσει. να τρέμω μην πάθει τίποτε και να φοβάμαι. παθαίνω πανικό.είμαι τελείως μονη σε ολο αυτό. πνίγομαι δε αντέχω άλλο. η μάνα μου κρέμεται από μένα για τα πάντα και αν δε τα κάνω όπως θέλει όλα θυμώνει και μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο. συγγνώμη για ορθογραφικά λάθη έχω κι δυσλεξία συν δυσγραφία. η δυσγραφία φαίνεται όταν παω να γράψω "σε χαρτι". εδώ κάνω συντακτικά λάθη. ζητω την κατανόηση των ανθρώπων εδώ παρακαλώ πολύ.

http://www.bovary.gr/health-diary/17...ragogeis-paidi

με την ευκαιρία εδώ παραθέτω και παλαιότερο άρθρο που ειχα γράψει για το "ασπεργερ" και το πως το βιώνει αυτός όπου το κουβαλά μέσα του ως σύνδρομο. ελπίζω έτσι μαυτό τον τρόπο να βοηθήσω γονείς να κατανοήσουν "καλητερα τα" παιδιά τους πουέχουν αυτό που έχω εγώ μα κι άλλους "ασπεργερ" να δουν τον εαυτό τους μέσα από αυτό το κείμενο. μπορεί να αναγνωρίσουν κάποια στοιχεια δικά τους μέσα από το κείμενο. ελπίζω έτσι να βοηθήσω και ψυχολόγους ειδικούς ώστε να εξετάσουν το πρόβλημα αυτό λίγο βαθύτερα. πως είναι το "ασπεργερ" μες απ τα ματια ενός ανθρώπου όπου το βιώνει .

-----------------------------

Ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΣΕΝΑ ΣΩΜΑ, ΠΟΥ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΥΤΟ ΜΕΝΕΙ ΣΤΑΣΙΜΟ. ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΣΥΧΝΑ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΓΕΡΝΑΕΙ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΙΔΙΟ.
Kάποια πραγματάκια που ίσως βοηθήσουν γονείς με παιδιά που έχουν Άσπεργκερ απλώς μια προσέγγιση γιατί η κάθε περίπτωση μπορεί να είναι διαφορετική κι να θέλει άλλο τρόπο αντιμετώπισης απλός έχουν όλα έναν σκελετό δόμησης που στηρίζονται κάποιες καταστάσεις. Πρώτα απόλα οι Ασπεργκερ όταν δε ξέρουν τι έχουν κι οι γονείς τους φέρονται σαν να φταίνε για αυτό που έχουν πληγώνονται πολύ. Οι γονείς πρέπει να ενημερώνονται κι να βοηθιούνται πάνω σε αυτό. Έχουν ανάγκη κι αυτή να ξέρουν τι συμβαίνει κι να διδακτουν πως να το διαχειρίζονται για καλο κι τον δυο πλευρών. δεύτερον άτομα με ;ασπεργερ& κι γενικά ότι συνεπάγεται γύρο από αυτό θέλουν έναν άλλον τρόπο prosegishs.me τσακωμούς ψυχολογικό πόλεμο και συνεχώς κατάκριση δε γίνετε douleia.de το λέω αυτό για όλους τους γονείς το λέω για κάποιες periptoseis.de έχουν όλοι υπομονή το καταλαβαίνω μα με λίγη προσπάθεια πιστεύω βρίσκετε λύση.ούτε οι γονείς φταίν ούτε τα παιδιά με αυτές τις δυσκολίες ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δε πρέπει να ρίχνει ευθύνες δυσκολεύουν πιο πολύ τα πράγματα έτσι.προσπαθήστε οι μεγαλύτεροι κι πιο έμπειρη να έρθετε κοντά mas.an κερδίσετε την εμπιστοσύνη μας μην μας προδώσετε αυτό μας τσακίζει.φερθείτε όπως μας πρέπει με σεβασμό κι κατανόηση.συνήθως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους διαφορετικούς ανθρώπους με απόρριψη κι apomonosh.de είναι αυτό sosto.de είναι κάτι κολλητικό αυτό που έχουν οι άνθρωποι με αυτό το σύνδρομο μην τους κάνετε πέρα.γονείς προσπαθήστε να γίνετε κι εσείς παιδιά θα δείτε το τι γλυκό που είναι να γίνεσαι ξανά παιδί.εμείς οι "ασπεργερ" κρατάμε κάτι πάντα μέσα μας από παιδί.αυτό είναι μη αποδεκτό από την κοινωνία μα τι να γίνει ???τιμή μας και καμάρι μας να είμαστε στην ψυχή μωράκια.τρίτον να ξέρετε γονείς πως σας αγαπάμε κι ας μην το δείχνουμε "ευχολα" δε γουστάρουμε να λέμε πολλά πολλά σαγαπώ κι τέτοια συναισθηματικά μπουκώνουμε κι mperdevomaste.sas αγαπάμε κι σας το δείχνουμε με άλλους τρόπους "προσεχτετο" είναι αλήθεια αυτό.λειτουργούμε κάπως διαφορετικά δε γουστάρουμε πάντα αγκαλιές κολλητιλίκια φιλάκια κι tetia.de αναιρεί αυτό όμως το ότι σας αγαπάμε κι εκτιμούμε όσα έχετε κάνει για εμάς.γονείς καταλάβετε μας μην είστε απογοητευμένοι από μας γιατί δε γινόμαστε όπως ονειρευόσασταν.μπορεί να μην γίνουμε όλοι επιστήμονες όμως μπορεί να είμαστε σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία.αυτό θαρρώ πως είναι πολύ σημαντικό.
μέσα μας υπάρχουν δυο άτομα το ΕΝΑ είναι ΕΝΑ παιδί 15 χρόνον κι και μικρότερο κι το άλλο άτομο είμαστε εμείς στην ηλικία όπου είμαστε 20 30 40 ??? όσο είμαστε.λοιπόν αυτά τα δυο άτομα συγκρούονται μια υπερτερεί το ΕΝΑ μια το άλλο.έτσι φερόμαστε αλλοπρόσαλλα και μας κοιτούν οι γύρο περίεργα.γιατί δε συμβαδίζει πάντα η στάση το ύφος μας με ενός ανθρώπου στην ηλικία που αρμόζει.φερόμαστε αλλοπρόσαλλα και αυτό κάνει τους άλλους να απομακρύνονται.όταν μας μιλούν η κοιτούμε κάτι άσχετο η αυτόν που μας μιλα τον κοιτούμε στο φρύδι στο λαιμό στα χερια όπου δήποτε αλλου όχι τα ματια. κοιτάμε στα ρούχα όπου να είναι ,δε κοιτούμε ματια νιώθουμε άβολα.κοιτάμε αλλα πράγματα,για να βρούμε τα λόγια να μιλήσουμε σε αυτόν που μας milaei.na σκεφτούμε τι θέλουμε να πούμε γιατί μιλάμε μέσα από εικόνες που κάνει το μυαλό μας.θέλουμε συγκέτρωση να γίνει αυτό,αν κοιτούμε τον άλλον στα ματια αποσυντονιζόμαστε τελείωςσε κόσμο όταν μιλάμε έχουμε μια αυθόρμητη συμπεριφορά άχαρη .μπορει να πεταξουμε κοτσανες πολλες φορες όταν το κάνουν είναι μέσα στα πλαίσια του "ασπεργερ" που προκαλεί κάτι τέτοιες αντιδράσεις. είμαστε σέναν δικό μας κόσμο μας αρέσει να βρισκόμαστε εκεί μην μας παίρνετε αγρια από εκεί αυτό μας τραυματίζει.προσπαθήστε να μας πλησιάσετε αντί να κοιτάτε πως να μας βγάλετε από την "μυρβανα" μας.μην θυμωνετε μαζι μας με ωραιο τροπο ηρεμα οτι κανουμε λαθος πιτετο μας .εμείς σκεφτόμαστε με εικόνες πιο πολύ όχι με λέξεις .στο μυαλό μας όλα είναι σα ταινία κινηματογραφική."αλοτε" με καρτούν είτε με φυσικά πρόσωπα παίζουν ταινίες στο μυαλό μας όσα ζούμε η σκεφτόμαστε.επίσης κάποια φαγητά ρούχα κι κάτι λεπτομέρειες μας ενοχλούν.μην μας κρίνετε για το ότι είμαστε αλλου η ότι δε σας αγαπούμε δε το δείχνουμε ότι σας αγαπάμε αλλα το δείχνουμε με άλλους τρόπους.μπλοκάρουμε συναισθηματικά και τότε μπουκώνουμε κι κολλάμε.κάτι ακόμα που φαίνεται παράξενο αυτά που λέτε περπάτημα στις mites και κάτι κωλύματα στο περπάτημα που έχουμε είναι κάτι σα "επαναλαμβομενο" παιχνίδι .κάνουμε κάτι "χαζουλικα" για παιχνίδι.έτσι κολλάμε με κάτι κινήσεις που μας εκφράζουν ,όμως ξενίζουν στους άλλους.είναι πράγματα που σκεφτόμαστε κι οι άλλοι δε πιάνουν κι μας κοροϊδεύουν ,όταν κάνουμε κάτι χαζά ώρες ώρες γονείς εσείς σε εσάς το λέω αυτό "χιχιχιιχι" όταν κάτι αγαπούμε αντικείμενο η μια κατάσταση που μας δίνει χαρά κι δε κινδυνεύουμε από αυτό μην προσπαθείτε να μας αποτρέψετε από αυτό εμείς πιο πολύ θα κολλήσουμε.μην μας κοντράρεται πολύ δε κάνουμε πίσω εμείς σε κ

Καλημέρα Μαρία μου! Να σε ρωτήσω αν εργάζεσαι αυτόν τον καιρό ή είσαι όλη μέρα με την μητέρα σου.
Πάντως, παρά την δυσλεξία και δυσγραφία, γράφεις πολύ ωραία και ορθογραφικά είσαι σχεδόν άψογη! Δεν βλέπω αυτοπεποίθηση...

Quote:

---

Originally Posted by ageras

καλησπέρα είμαι η μαρία 35 ετών πάσχω από "ασπεργερ" είναι ολόκληρη ιστορία πως το ξετρύπωσα το σύνδρομο που έχω. δηλαδή πως κατάλαβα ότι έχω αυτό το πρόβλημα λοιπόν το πρόβλημα μου είναι η μαμά μου χωρίς να θέλω να την κατηγορήσω περνάω αυτό μαζί της .δυστυχώς δε έχω υποστήριξη από πουθενά νιώθω παρατημένη και μονη μου.είμαι "ιοθετιμενη" και ζω με την θετή μάνα μου σπίτι της από τα 4 και μισό μου. ο πατέρας ο θετών δε ζει πια. εκείνον ήταν πιο "αποστασοπιιμενος". ήταν απόμακρος και κάποιες "φορεσ εδειχνε" κατανόηση σε μένα. η μαμά μου είναι άτομο με κατάθλιψη και επιβαρύνεται η κατάσταση. έχει ξεσπάσματα ποτε βίας ποτε ότι είναι άρρωστη και ποτε ότι ζητα συνεχώς την προσοχή μου. προσωπική ζωή δε έχω κι λόγο τον προβλημάτων που το "ασπεργερ" μου δημιουργεί κι τρώω mpoulink από παιδί.ο θετός πατέρας μου όταν αρρώστησε 6 μήνες που ήταν νοσοκομεία και τέτοια εγώ έτρεχα, η μαμά μου απλά επιτηρούσε και έδινε εντολές η αδιαφορούσε. δε κατηγορώ κανέναν και η μαμά μου για να φέρεται έτσι έχει τα προβλήματα της. εγώ κάνω ότι μπορώ να είναι καλά να τάξει όλα και να την φροντίζω όσο μπορώ να μην της λείπει τίποτε. εγώ ψώνια εγώ εξωτερικές δουλειές κι αυτά. η μαμά μου το 99 να της κάνω κι ένα όχι αυτό θυμάται και φέρεται αψυχολόγητα. με βρίζει με "προσβαλει μου" κάνει ψυχολογικό πόλεμο. δε έχω από πουθενά στήριξη ούτε βοήθεια νιώθω μονη τελείως. νιώθω ευγνωμοσύνη που οι γονείς μου δώσαν ένα σπίτι να ζω και φαγητό μα ως τώρα ταλαιπωρούμε ψυχικά από όσα συμβαίνουν. δε μπορώ να βγω από αυτόν τον φαύλο κύκλο. νιώθω σε μια κινούμενη άμμο μέσα κι δε μπορώ να βγω. έχω και εγώ το πρόβλημα μου που με βασανίζει με δυσκολεύει και έχω κι την μάνα μου να με ζορίζει . δε ξέρω που θα βγει όλο αυτό ειλικρινά ζητω συμπαράσταση και συμβουλές.πως να πράξω τώρα ???δε έχω ζωή νιώθω νεκρή ψυχικά μόνον να ζω για εκείνην έχω καταντήσει. να τρέμω μην πάθει τίποτε και να φοβάμαι. παθαίνω πανικό.είμαι τελείως μονη σε ολο αυτό. πνίγομαι δε αντέχω άλλο. η μάνα μου κρέμεται από μένα για τα πάντα και αν δε τα κάνω όπως θέλει όλα θυμώνει και μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο. συγγνώμη για ορθογραφικά λάθη έχω κι δυσλεξία συν δυσγραφία. η δυσγραφία φαίνεται όταν παω να γράψω "σε χαρτι". εδώ κάνω συντακτικά λάθη. ζητω την κατανόηση των ανθρώπων εδώ παρακαλώ πολύ.

http://www.bovary.gr/health-diary/17...ragogeis-paidi

---

αγαπητο μελος...
ευγνωμοσυνη δεν χρειαζεται να νοιωθεις για μια μητερα που δεν σε στηριξε σαν παιδι στο προβλημα σου, δεν εδειξε κατανοηση, σε προσβαλλει, σε εχει δεσμια και σου δημιουργει μονο προβληματα.

αν δεν σε επαιρνε αυτη, μπορει να σε επαιρνε μια καταλληλη οικογενεια και να ειχες λιγοτερα προβληματα τωρα.
απο την εγωιστικη συμπεριφορα της φαινεται οτι δεν σε πηρε για να προσφερει σε σενα, αλλα στον εαυτο της.
προφανως ενοιωθε ελλειψη που δεν ειχε παιδι, αρα καποια κενα της καλυψες με την παρουσια σου.
απευθυνσου σε κεντρο ψυχικης υγειας της πολης σου για να σε στηριξει καποιος ψυχολογος.
φιλους δενε χεις? τελειωσες το σχολειο?
εισαι εξασφαλισμενη οικονομικα οταν πεθανει η μητερα σου?

γεια σας νέοι μου φίλοι λοιπόν καταρχάς χίλια ευχaριστω για το ενδιαφέρον δε εργάζομαι κάπου γιατί γίνομαι ρεζίλι λόγο της συμπεριφοράς μου έχω προβλήματα και φαίνεται έχω νεύρα ανυπομονησία και νευριάζω τους άλλους .με αυτά που κάνω που "γιαυτους" φαίνονται κουλα τους προκαλώ να με στοχοποιούν και να με κοροϊδεύουν.όσο για την ορθογραφία έχω βρει ένα κόλπο xexexe μπαίνω εδώ http://www.greeklish-to-greek.gr/ κι όσο μπορώ τα διορθώνω εξού κι κάτι "χοντρολαθη που βγαίνουν και με ρεζιλεύουν. δε έχω κοινωνικές συναναστροφές αν και προσπαθώ πέφτω σε "εχμεταλεφτες" και "πονηρούς ανθρώπους " η από πίσω με κοροϊδεύουν η με απορρίπτουν. δε έχω φίλους ουτε απ συγγενείς κανέναν με έχουν απομονώσει όλοι. δε τους κατηγορώ δε είναι κανεις υποχρεωμένος να ασχολείται με άλλους αν δε το αντέχει. εγώ όμως τραβω "πολλα ζορια" μονη και αυτό με σοκάρει και με τρομάζει. δε μπορώ να έχω το πρόβλημα μου που με δυσκολεύει συν το πρόβλημα της μάνας μου. δε ξέρω ο θεός δίνει πολύ δύναμη για να αντέχω αυτό το πράμα 30 χρονια πού ζω μαζί της.δε εχω οικονομικούς πόρους ούτε τελειωσα το σχόλιο . μέχρι την δευτερα λυκείου πήγα είχα πάει τεχνικό λύκειο tee. έχω υποφέρει πολλά και στο σχόλιο λόγο του προβλήματος μου τέλος πάντων έχω περάσει χοντρά λουκια. ξέρω δε είμαι η μονη που έχω φάει νιλες απλά ο καθένας ανάλογα τις καταστάσεις το χαρακτήρα κι τα βιώματα αντιδρά διαφορετικά. εγώ δε έχω στήριξη από ΠΟΥΘΕΝΑ αυτό μέχει διαλύσει . νιώθω απόγνωση πραγματικά. κι όσοι πλησιάζουν το κάνουν για να βουτήξουν τίποτε "εχμεταλεβομενοι" την αδυναμία μου και μετά "γειαχαρα". αυτό κι αν με σκοτώνει. πως και η κοινωνία είναι σκληρή κι πονηρή. άνθρωποι δε υπάρχουν πια ???
οι γονείς μου ειδικά η μάνα μου είναι αυτό που λέει το άρθρο πιο κάτω δες αν επιθυμείς . ο πατέρας μου ήταν πιο αποστασιοποιημένος η μαμά μου ουσιαστικά με επέβαλε σε εκείνον. αντέδρασαν οι συγγενείς "του σαυτο" και γινόταν πόλεμος κάθε τόσο. αυτό πρέπει να τον έκανε να απομακρυνθεί και να έχει επιθετική συμπεριφορά προς εμενα. αν και είχε πιο κατανόηση από ότι η μάνα μου κι δε ήταν τόσο πολύ επικριτικός. ήταν απλά πιο μακρυά μα επειδή η μάνα μου πίεζε καταστάσεις κι εκείνος αντιδρούσε έντονα. για να φαινόμαστε η καλή οικογένεια έπρεπε "να ειμαστε" πάντα όλοι μαζί. "ασχετοσ αν" αυτό ήταν δύσκολο γιατί ο καθένας είχε άλλη άποψη στο θέμα αυτό.

ευχαριστω πολύ για το ενδιαφέρον και τις απάντησεις :)
------------------------------------

Χρόνια ψυχοθεραπείας και ενοχών πολλές φορές δεν είναι αρκετά για να αποδεχθεί και να αντιμετωπίσει κάποιος κάτι απλό στην ουσία του, δύσκολο στην παραδοχή του: ότι μεγάλωσε με γονείς που ενδεχομένως να μην έχει κανένα κοινό. Ότι ανατράφηκε από ανθρώπους που ακριβώς αν δεν ήταν γονείς του, δεν θα ήθελε ούτε για γείτονες. Ακόμη και στις μέρες μας, όπου όλα συζητιούνται, το συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί ακόμη ταμπού. Όπως αναφέρει το Consistent-parenting-advice.com, μία από τις μεγαλύτερες ιστοσελίδες συμβουλευτικής για γονείς, όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό είναι χειρότερο το να μεγαλώνει ένα παιδί με ανθρώπους γεμάτους από αρνητικά συναισθήματα, παρά με γονείς που παραμελούν τα παιδιά τους. Η συγκεκριμένη θέση δεν αναπτύσσεται απλώς ως άρθρο, αλλά έχει εμπνεύσει βιβλία και συγκεκριμένες μεθόδους συμβουλευτικής, προκειμένου να υπάρξει αποτελεσματική διαχείριση των συνεπειών που μία τοξική οικογένεια μπορεί να προκαλέσει στον κοινωνικό ιστό. Πώς γνωρίζει, όμως, κανείς ότι έχει μεγαλώσει με τοξικούς γονείς; Βάσει της αρθρογραφίας που έχει προκαλέσει η ιδέα του «τοξικού γονιού», αναφέρονται 6 σημάδια, μέσω των οποίων μπορεί να κατανοήσει κανείς το οικογενειακό υπόβαθρο του, να ερμηνεύει καταστάσεις και συναισθήματα στην ενήλικη ζωή του και να πάψει να κατηγορεί τον εαυτό του για φοβίες, συναισθηματικές και κοινωνικές αγκυλώσεις. 1. Είναι δύσκολο να μοιραστείς το οτιδήποτε με έναν «τοξικό γονιό», κυρίως γιατί διακόπτει συνεχώς. Αυτού του είδους οι γονείς δεν δίνουν ποτέ περιθώριο στα παιδιά τους να εκφραστούν και να μιλήσουν ανοιχτά και με ειλικρίνεια για οτιδήποτε τα απασχολεί. Σύμφωνα με τον ψυχολόγο, Greg Kushnick είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό των γονιών που επί της ουσίας αδιαφορούν για τις ανάγκες των παιδιών τους. 2. Υπάρχει ξεκάθαρα μαύρο πρόβατο στην οικογένεια. Οι τοξικοί γονείς έχουν την ανάγκη εξιλαστήριου θύματος μέσα στο σπίτι. Κάποιος, πάντα πρέπει να φταίει για όλα. Οι δικές τους ελλείψεις και η ανεπάρκεια τους να διαχειριστούν ευθύνες και κρίσεις είναι που «χρίζουν» ένα παιδί, ως «μαύρο πρόβατο», εξηγεί η Ruth Spalding, κοινωνική λειτουργός από το Μίσιγκαν, που μιλά στο συγκεκριμένο άρθρο. 3. Κατηγορεί τον σύντροφο σας (όποιος κι αν είναι αυτός) και σας οικτίρει για τη σχέση σας. Ποτέ κανείς δεν είναι αρκετά καλός για εσάς. Σύμφωνα με τους ειδικούς, πρόκειται για μια μέθοδο που εφαρμόζει ο τοξικός γονιός και ονομάζεται «χωρισμός σε εξέλιξη». Πρόκειται για σχόλια και συσσωρευμένη αρνητική συμπεριφορά εναντίον του εκάστοτε συντρόφου σας, που στόχο έχει να σας γεμίσει αμφιβολίες για την επιλογή σας, που στο τέλος μπορεί να αποβούν μοιραίες για τη σχέση σας. Τελικά, παντρευόμαστε τους γονείς μας; 4. Σας ενημερώνει για πολύ προσωπικά του πράγματα που κανονικά δεν θα έπρεπε να γνωρίζετε. Είστε ενήμεροι για ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής των γονιών σας που οι ίδιοι σας έχουν δώσει; Με κάποιο τρόπο οι λεπτομέρειες αυτές συνδέονται με εσάς και με επιλογές που -άθελα σας- τους αναγκάσατε να κάνουν; Μα, δεν φταίτε εσείς. Όταν κάποιος αποκτά παιδιά, δεσμεύεται για έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και δεν ευθύνεται γι’ αυτόν το παιδί του, εξηγεί ο Paul Coleman, διακεκριμένος αμερικανός ψυχολόγος. 5. Μήπως δεν θυμάστε τίποτα από την παιδική σας ηλικία; Ίσως φταίει ακριβώς το ότι οι γονείς σας δεν φρόντισαν να σας ενημερώσουν γι΄ αυτήν ή το ακόμη χειρότερο: μεγαλώνατε σε ένα περιβάλλον γεμάτο στρες, στο οποίο ακριβώς και οφείλονται τα κενά μνήμης, από ηλικίες που θα έπρεπε να θυμάστε συγκεκριμένα πράγματα (παιχνίδια, φίλους, χαρούμενες καταστάσεις, κ.λπ). 6. Σας τιμωρούσαν με συναισθηματικά οδυνηρό τρόπο; Έσπαγαν ή πετούσαν στα σκουπίδια τα παιχνίδια σας; Έκρυβαν το αγαπημένο σας γλυκό για να σας δώσουν ένα μάθημα; Και κυρίως: θυμάστε να απολάμβαναν το γεγονός ότι σας τιμωρούσαν; Σε αρκετές χώρες αυτού του είδους η συμπεριφορά, όχι απλώς θεωρείται κακοποίηση και άσκηση συναισθηματικής βίας, αλλά τιμωρείται κιόλας αρκετά αυστηρά. Οι τοξικοί γονείς δεν θέλουν να νουθετήσουν. Αντλούν χαρά από την προσωρινή δυστυχία του παιδιού τους και αυτό είναι ό,τι χειρότερο για τον υπό διαμόρφωση συναισθηματικό του κόσμο. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται στο site το να έχει μεγαλώσει κανείς με έναν τέτοιου είδους γονιό δεν σημαίνει και το τέλος του κόσμου. Αντίθετα, σηματοδοτεί την αρχή μίας σοβαρής ενδοσκόπησης, που με ψυχολογική υποστήριξη, μπορεί να αντιμετωπίσει πολλά από τα συμπλέγματα του παρελθόντος. Πηγή: http://www.lifo.gr

Μαρία, το πρόβλημά σου με το "σύνδρομο Άσπεργκερ" πόσα χρόνια το γνωρίζετε εσύ και οι γονείς σου; Είχατε απευθυνθεί σε ψυχολόγο; Έχεις προχωρήσει ποτέ σε κάτι τέτοιο για να βοηθηθείς; Πώς σου φαίνεται η ιδέα να πάρεις βοήθεια από κάποιον ειδικό;

γεια καλη μου φιλη δε μίλησα μέχρι τα 4 μισό μου μετά άρχισα να μιλάω η μάνα μου με "ετρεχε σε" ψυχολόγους όμως τότε δε ξέραν για το "ασπεργερ" και άφηναν ασάφεια στο πρόβλημα. είχαν κάνει εγκεφαλογράφημα το 95 στο εγκέφαλος σένα διαγνωστικό κέντρο. επειδή στο σχόλιο τα "πιγενα χαλια" με πήγαν εκεί να δουν τι έχω. αυτοί βγάλαν ότι έχω νοητική στέρηση. η μάνα μου κρατα αρνιτικη στάση επιθετική. το "ασπεργερ" το γνώρισα πριν 3 χρονια από συμπτοσεις και καταστάσεις που με φέραν αντιμέτωπη με αυτα .h μάνα μου δε το δέχεται κόντρα σκέτη λέει ότι απλά είμαι "ιδριματικια" επειδή μέχρι τα 4 και μισό ήμουν σε ίδρυμα . δε το "παραδεχετε" παρόλα αυτά μου την λέει συχνά ότι με λέγαν στο ίδρυμα οι γιατροί νοητικά στερημένη. έτσι μου κτύπαγε ότι αυτή έκανε θυσία τεραστια κι με πιρε κι με ανεκτικέ χρονια. δε με βοηθα αυτό και από πάνω για όλα εγώ τρέχω για εκείνην. αύριο θα έρθει μια γιατρέσσα σπίτι να δει την μάνα μου αυτή είναι "τρελογιατρεσα" και γεροντολόγος. θα δει κι μένα να δούμε μήπως πει τίποτε. έχω απόλυτα ανάγκη να ακούσω μια συμβουλή τι να κάνω. η κατάσταση είναι περίεργη με εμενα νά εχω τα δικά μου κι νάτα πνιγώ για να εξυπηρετώ ανάγκες της μαμάς μου. πνίγομαι υποφέρω διαιωνίζεται μια κατάσταση έτσι.

Η μητέρα σου τί έχει και σε τί φυσική κατάσταση βρίσκεται; Έχει προβλήματα υγείας; Είναι κατάκοιτη;
Κοίταξε, από τη μιά μεριά βολεύεται να τρέχεις εσύ για όλα και εξαρτημένη από εσένα, αλλά από την άλλη αυτό σε βοηθάει να δραστηριοποιείσαι και να γνωρίζεις πολλά πρακτικά πράγματα.
Ως μητέρα είναι απαράδεκτη, όχι τόσο επειδή είσαι θετή κόρη γιατί και φυσικό της παιδί να ήσουν κάπως έτσι θα σου φερόταν. Εκείνη έχει θέματα και δεν είχε την συναισθηματική ωριμότητα να γίνει μητέρα, δυστυχώς!
Σου λέει οτι σε πήρε από το ίδρυμα γνωρίζοντας οτι είχες πρόβλημα. Είναι αλήθεια αυτό; Αν είναι αλήθεια, οτι της έλεγαν οι γιατροί πως έχεις νοητική στέρηση (που ουσιαστικά δεν έχεις κάτι τέτοιο) και εκείνη σε ήθελε, "εν γνώση της" υποτίθεται σε πήρε. Γιατί μετά δυσανασχετούσε, σε απέρριπτε συνεχώς και τώρα "σου το χτυπάει" οτι έκανε θυσία; Εκείνη διάλεξε εσένα, όχι εσύ εκείνην! Εσύ, αν μπορούσες να διαλέξεις και ήξερες τί θα περνούσες, ίσως να προτιμούσες να μεγαλώσεις στο ίδρυμα. Εγώ το λέω και για πολλά παιδιά που μεγαλώνουν με απαράδεκτους γονείς, οτι θα ήταν καλύτερο να μεγάλωναν σε ορφανοτροφείο γιατί τουλάχιστον δεν είχαν τόσα πολλά ψυχολογικά τραύματα και απορρίψεις.
Τέλος πάντων, δεν νομίζω οτι θα βοηθήσει και πολύ να το ψάχνουμε, τώρα ό,τι έγινε έγινε! Να δούμε τί μπορείς να κάνεις από δω και πέρα και όταν κάποια μέρα "φύγει" η μητέρα σου. Θα πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να είσαι κάπως ανεξάρτητη. Να κοιτάξεις να φροντίσεις το μέλλον σου Μαρία. .

Πώς μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί ένα άτομο σαν τη θεματοθετρια;

Quote:

---

Originally Posted by Ορέστης

Πώς μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί ένα άτομο σαν τη θεματοθετρια;

---

Καλή ερώτηση.....
Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.

Μαρία, η δική μου πρόταση είναι η εξής:
1) Να βρεις έναν καλό ειδικό (ψυχολόγο) που θα σε βοηθήσει σχετικά με το Άσπεργκερ και τα προβήματα που σου δημιουργεί.
2) Να προσπαθήσεις να κάνεις σιγά σιγά ένα κύκλο ανθρώπων γύρω σου. Ο λόγος που είσαι μόνη είναι επειδή δεν εμπιστεύεσαι εύκολα κάποιον και θεωρείς οτι σε πλησιάζει για να σε εκμεταλλευτεί, είτε γνωστός, είτε συγγενής. Το ανέφερες η ίδια, που σημαίνει οτι καταλαβαίνεις ποιά είναι η αιτία που είσαι μόνη.
Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι που περίμενες να σε αγαπήσουν (οι γονείς σου) σου έδειξαν σκληρότητα και απόρριψη αντί για αγάπη που όφειλαν και εσύ ως παιδί τους έδινες. Ήταν κάτι σαν προδοσία από μέρους τους, οπότε, δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν. Αυτο όμως είναι κάτι σαν "παραμορφωτικά γυαλιά" με τα οποία βλέπεις τον κόσμο, δεν είναι η πραγματικότητα. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ψυχική ανάγκη να συναναστρεφόμαστε τους άλλους, δεν το κάνουμε για να τους εκμεταλλευτούμε.
3) Εφόσον έχεις εντοπίσει κάποια προβλήματα στην συμπεριφορά σου (π.χ. νευρικότητα, ανυπομονησία) προσπάθησε να "δουλέψεις" πάνω σε αυτό με τον εαυτό σου. Αυτό μπορεί να γίνει πιο εύκολο με την βοήθεια κάποιου ειδικού. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσεις να κοινωνικοποιηθείς περισσότερο..

Η καλυτερη περιπτωση για σενα ειναι να βρεις εναν φιλο ασπεργκερ ο οποιος να εχει μεγαλωσει σε πολυ καλο διδακτικο περιβαλλον. Αυτος θα σε καταλαβει και θα μαθεις πολλα. Ακομα καλυτερα για σχεση, αλλα εκει παιζει να πονεσει πολυ και τους δυο σας.
Αρκει που γνωριζεις οτι εισαι σε πολλα θεματα φαουλ, η αρχη εγινε, αυτο ειναι το δυσκολο.

γεια καλοί φίλοι μου ευχαριστω πρώτα από όλα που ασχολείστε με το θέμα μου αφιερώνεται χρόνο μου απαντάτε και μου δείχνετε κατανόηση. να ξεκαθαρίσω κάτι δε θεωρώ τον εαυτό μου ως καλο καλο χαρακτήρα έτσι !!??? θέλω αυτό να το επισημάνω. δε θεωρώ ότι είμαι θύμα και καημένη καλο άνθρωπο που οι κακοί γύρο της την μισούν . απλός θέλω να πω το πως νιώθω για αυτά όπου βιώνω. σεβόμενη των άλλων ανθρώπων τα προβλήματα όμως παραθέτοντας κι τα δικά μου.η μαμά μου είχε χάσει ένα παιδί σε γεννα που έκανε σε μεγάλη ηλικία. μετά άρχισε να αναζητά να υοθετήσει παιδάκι βρήκε στην αρχή αγόρια κολλούσε όμως γραφειοκρατικά το πράμα . πέρασαν χρονια και έτυχε να πέσει πάνω μου. με συμπάθησε είπε από την πρώτη στιγμή και με θέλησε της είπαν οι γιατροί εκεί ότι έχω πρόβλημα. αυτό λογικά είναι αλήθεια γιατί επαληθεύονταν κι από αλλα στοιχεια. γνωματεύσεις που έχει καταστρέψει η μάνα μου . από τα 12 μου άρχισε να με βάζει να κάνω δουλειές σπίτι κι αν δε τα έκανα όλα όπως διέταζε έπεφτε ξύλο άγριο. είναι βίαιη η μάνα μου απλώνει χέρι. πράγματι με ανάγκασε το θέμα της μάνας μου να γίνω εγώ ο γονέας της από τα 15 εγώ είμαι το στήριγμα της.να την τρέχω γιατρούς να είμαι το στήριγμα της ψυχολογικά να ειμαι εκεί για εκείνην κι ας αυτή φερόταν σκληρά κι φέρεται και τώρα σε ξεσπάσματα της.η μάνα μου δε εχει προβλήματα σοβαρά υγείας λίγο το γόνατο και πίεση. έχει νευροφυτικής φύσεως θέματα κι με ταλαιπωρεί συνεχώς. με αγχώνει με "στεναχοραει" γιατί είμαι μονη μου. έχω περάσει κι αυτό με τον πατέρα μου που είχε πάθει καρκίνο και 6 μήνες τι είχαν δει τα ματια μου. μονη να παλεύω και να έχω και τα συγγενολόγια να μούτα χώνουν γιατί λέγαν δε τον πρόσεξα όπως όφειλα. ότι μπορούσα έκανα σύμφωνα με το ποσο μπορούσα να προσφέρω και εγώ έχοντας και τα δικά μου θέματα. "μασ εχουν" "ενκαταλιψει" όλοι τελείως. φίλοι giok συγγενείς απών. μονη παλεύω με τα προβλήματα της μάνας μου. δε "μαρεσει" που τώρα σε εισαγωγικά την "κατιγοραω" όμως ζητάω μια ανάσα να πάρω κι εγώ νιώθω πλέον να βυθίζομαι σε μια κινούμενη άμμο και πουθενά ένα χέρι να με τραβήξει πάνω. νιώθω ανάξιος άνθρωπος ώστε κι εγώ να βρω κάπου ένα λιμάνι να ηρεμήσω. το πρόβλημα μου είναι περίπλοκο η μάνα μου καταφέρνει και ξεγελάει τους πάντες. την "ψυξιατρεσα" κατάφερε κι την ξεγέλασε με τον πράο χαρακτήρα που έδειξε. ήρθε σπίτι την είδε και το απόγευμα τώρα πήγα εγώ στο ιατρείο της. της είπα όταν πήγα τώρα στο γραφείο της να δώσει τα φάρμακα τη συμβαίνει και ενώ της είπα " το πρόβλημα με την μάνα μου και την σχέση "μα σαυτη" νομίζει ότι η μαμά μου είναι ήρεμος και πράος άνθρωπος. ενώ είναι άνθρωπος περίπλοκος συναισθηματικά και δύσκολος. καταφέρνει στους γύρο της και δείχνει άλλο χαρακτήρα και φαίνομαι εγώ υπό. δε με νοιάζει αν φαίνεται καλή η μάνα μου κι εγώ κακια. ζητω την ηρεμία μου τίποτε άλλο και αυτή δε την έχω δυστυχώς. η μανα μοy μονιμοσ σκεφτετε ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΗΣ εγώ έχω φτάσει στα όρια μου βοήθεια δε εχω από ΠΟΥΘΕΝΑ κανεις δε μπορεί να διανοηθεί πως κι εγώ έχω μια "ριμαδοψυχη" που έχει ανάγκη την ηρεμία της. δε ζητω από κανέναν τίποτε μόνον να ζω κάπου ήρεμα το φαΐ μου τον ύπνο μου και λίγη ηρεμία. δε θέλω να επιβαρύνω κανέναν. έχω μιλήσει και με άτομα με "ασπεργερ" μα δε κρατούν οι φιλιες έχουν κι αυτοί τα δικά τους κι εξαφανίζονται. δύσκολο να κρατήσεις σχέσεις με ανθρώπους ο καθένας έχει τα δικά του κι δύσκολα μένει κοντά σου. η "εχμεταλεφση" λοιπόν που νιώθω δε είναι επειδή έχω βιώσει αυτά με τους θετούς γονείς μου . απλά με όσους ανθρώπους συναναστράφηκα η με απορρίψαν η με κορόιδευαν από πίσω η με "εχμεταλεφτικαν" κι μετά φύγαν . δε τους κατηγορώ φυσικά δε μπορώ να έχω απαίτηση οι άλλοι να με "ανεκτουν" όμως η κοινωνία εχει γίνει πολύ σκληρή με τους διαφορετικούς ανθρώπους. σε αυτήν την απάντηση πιστεύω κάλυψα όλων σας το ενδιαφέρον ως προς στο θέμα μου. ευελπιστώ στο να μην ξέχασα κάποιον κι απευθύνθηκα σε όλους μαζί μέσα από εδώ ώστε συνοπτικά να απάντησα σε όλων τα μηνύματα. ειλικρινά εκτιμώ βαθύτατα το ενδιαφέρον κι την καλήν θέληση να με συμβουλέψετε να μου πείτε όμορφα λόγια συμπαράστασης και αυτά. το εκτιμώ ειλικρινά αυτό σπανια το βλέπεις πλέον στις μέρες μας άνθρωποι να νοιάζονται για έναν ξένο άνθρωπο. αυτό είναι ΑΝΘΡΩΠΙΑ. υπάρχει κόσμος που έχει ανάγκη συμπαράσταση και μια καλή κουβέντα κάθε σπίτι μπορεί να κρύβει πολύ πόνο.

Καλησπέρα σου Μαρία έχω και εγώ Άσπεργκερ και είμαι 18 θα συμφωνήσω μαζί σου με κάποια στοιχεία δεν είναι εύκολο το ξέρω να διορθώσουμε συμπτώματα όπως π.χ. εμμονές σε πράγματα, κολλήματα, υπερβολική φαντασία, μη οπτική επαφή, κοινωνική απομόνωση, αίσθημα μοναξιάς, γυναικείος εγκέφαλος, ακραία συμπεριφορά όπως την μια να είμαστε ψυχροί και αναίσθητοι και από την άλλη να έχουμε έντονα συναισθήματα (εμένα προσωπικά μου έχει συμβεί έχω χαρακτηριστεί αναίσθητος και στον κόσμο μου από τους ίδιους μου τους γονείς οι οποίοι παρεπιπτόντως δεν ξέρουν για τον αυτισμό μου διότι αρνούνται κατηγορηματικά να το δεχτούν και επίσης ακραία συναισθήματα λόγω του ότι πληγωνόμαστε είτε σε φιλικό είτε σε ερωτικό τομέα εγώ προσωπικά και στα δύο διότι δεν έκανα φίλους επειδή ήμουν ξεχωριστός καθώς και μια "σχέση" η οποία δεν ήταν ξεκάθαρη με αποτέλεσμα να φοβάμαι πια τον έρωτα), να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα, να νομίζει ο κόσμος ότι τον αγνοούμε όταν μας μιλάει επειδή δεν έχουμε οπτική επαφή παρότι εμείς είμαστε απόλυτα συγκεντρωμένοι την στιγμή που μας μιλάνε και γενικά να βγάζουμε συμπεράσματα (π.χ. αυτό που αναφέρεις για κάποιο διάστημα είχα βγάλει το συμπέρασμα ότι όλοι γενικά επειδή δεν μπορούν να μας καταλάβουν πολύ συχνά τον τρόπο σκέψης μας λόγω του αυτισμού μας, νόμιζα ότι όλος ο κόσμος είναι πονηρός, ψεύτικος και υποκριτικός και ότι ήθελε να με εκμεταλλευτεί. Υπάρχουν όμως και καλοί άνθρωποι στην κοινωνία.) Παρόλα αυτά όμως σαν Άσπεργκερς έχουμε και τα καλά μας όπως π.χ. νοημοσύνη μέση ή πάνω από τον μέσο όρο (τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση ισχύει). Και εγώ στο γυμνάσιο και το λύκειο, μέχρι τώρα δηλαδή έτρωγα μπούλινγκ τύπου επειδή ήμουν και καλός μαθητής φυτό, ******* και πούστρα (επειδή ήμουν διαφορετικός από τα υπόλοιπα αγόρια). Στο τέλος όμως ήρθαν και παραδέχτηκαν ότι είχαν άδικο, μου ζήτησαν και συγγνώμη και είπαν ότι είμαι πιο άντρας από αυτούς. Ναι, έχουμε τα προβλήματα μας αλλά θα φτιάξουν. Σιγά σιγά, θα μάθουμε να κάνουμε τον αυτισμό μας "αόρατο". Σου εύχομαι πάντως να είσαι καλά και να κοινωνικοποιηθείς γρήγορα και εγώ ήμουν σε μια φάση έτσι τώρα έχω αρχίσει και μου συμβαίνει αυτό και έτσι τα οποία αισθήματα μοναξιάς ή μη κατανόησης του τρόπου σκέψης μου από τους άλλους έχουν αρχίσει και ξεθωριάζουν.

ταυτίζομε ολοψυχα